Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

depressieve (ex)vriendin


#1

Hoi allemaal

Ik heb me net voorgesteld in het andere topic, maar hier wil ik dan toch even mijn verhaal kwijt.
Ik ben een 37 jarige vrouw en was 4 jaar samen met de mooiste liefste en leukste vrouw op de hele wereld. Ze is 26 jaar, en ja ik weet het ze is jong onervaren enz, die discussies voer ik al 4 jaar  Tongue .
Ik heb 3 prachtkinderen uit me vorige relatie, en toen ze bij me kwam heeft ze de kinderen in haar hart gesloten en alles voor ze gedaan.
Maar na 3 jaar in onze relatie zakte het gevoel voor haar weg, ik wist hier niks vanaf, maar ze bleef vechten en we hadden het goed. We gingen op vakantie en deden leuke dingen als gezin en met elkaar.
Het laatste half jaar ging het bergafwaarts en begon ik me zorgen te maken. Ze had het druk op het werk en mopperde veel. ( haar ouders hebben een eigen vakantiepark) En kreeg ik het gevoel dat ze in een burn-out belande. Maar wederom als ik dat zei deed ze er alles aan om het weer goed te laten verlopen en de liefde groeide weer. In de zomer op het vakantiepark hadden we afgesproken omdat het voor ons daar een drukke periode is om elke zondag even tijd voor elkaar te maken en voor het gezin. Was een top idee, maar de eerste zondag mislukte door verplichtingen waar we allebei niet onderuit konden. De tweede zondag, werd ze wederom gebeld voor een activiteit en is ze daar naar toe gegaan. Toen zij mij later belde om te vragen of ik ook nog kwam en ik dus een beetje gepikeerd reageerde barstte de bom. Ze was me gezeur zat en dit was wat ze leuk vond en ik moest dat maar accepteren. Uhh pardon, oke waarom ben je niet eerlijk geweest dan hadden we er wat aan kunnen doen en prima. Maar ik vond het allemaal maar vreemd en achteraf gezien was dit al weken zo dat ze steeds meer gepikeerd raakte enzo en zei ik denk dat je je teveel op je werk stort geen rust neemt en tegen een burn out aan begint te lopen. En als je zo doorgaat word je depressief. 
Dit was onzin en nou ja de standaard zinnen voor iemand die op dit moment in zijn hoofd niet de juiste woorden kan van vinden. 
Na een paar dagen kwam het hoge woord eruit, ze wist niet of ze nog genoeg van me hield om bij me te zijn. 
Hier schrok ik enorm van en heb echt me best gedaan dit om te draaien omdat ik het gevoel had dat het niet haarzelf was die praatte.
Na een paar weken van langs elkaar heen leven en we weer thuis waren heeft ze de knoop doorgehakt en is weggegaan en bij haar ouders ingetrokken. Mij met een enorm gebroken hart achter gelaten, maar a wat kan ik doen tegen iemand die niet meer bij me wil zijn. 
Ze bleek in die tijd gevoelens naar iemand anders te hebben gekregen en wilde het proberen maar eerst uitmaken met mij.
Maarrrr....na 2 weken zat ze hier op aan avond helemaal overstuur op de bank. Ze was met die andere in bed beland en had heel veel spijt. Was geen liefde. maar vriendschap.
Ik heb haar toen gevraagd of ze nog van mij hield en bij mij wilde zijn. Ja ze hield nog van me, maar wist niet of ze bij mij wilde zijn, en vond dat ze toch professionele hulp moest zoeken.
Ik was blij, had me relatie niet terug maar toch een soort van lichtpuntje.
Die week is ze bij een maatschappelijk werker terecht gekomen en na die afspraak ging het bergafwaarts, ze reageerde nergens meer op positief en zakte in de put. Ik wist het al zeker ze was depressief, alleen moest dit nog bevestigd worden. De week erna is ze met spoed naar de dokter gegaan en bevestiging gekregen van de depressiviteit en heeft medicatie gekregen. Nu is ze in afwachting van de GGZ voor een intake met de psycholoog.

Maar goed dat is tot nu toe de situatie waar zij inzit. Ik herken haar helemaal niet terug. Ja af en toe een momentje. Ze stort zich compleet op sporten werken en slapen en komt hier 1 keer in de 2 weken 3 dagen bij de kinderen smiddags. Met mijn verjaardag 2 weken geleden is ze hier blijven slapen en wilde ze zelfs 's ochtends even bij me liggen, en deed ik haar kriebelen op haar rug. En dan aan de andere kant krijg ik weer een berichtje je mag geen hoop hebben voor liefde want daar ben ik niet mee bezig.
Ik app haar lieve berichtjes steunende berichtjes en dat vind ze helemaal niet vervelend.  Ik vertel haar dat ik haar mis, en ze zegt het niet spontaan terug, maar als ik vraag mis je mij ook zegt ze ja natuurlijk. 

Ik weet op dit moment niet zo goed wat ik moet. Aan de ene kant wil ik doorzetten, me liefde voor haar is groot misschien wel te groot om afscheid te nemen maar anderzijds doe ik het ergens voor, steek ik me energie nu in iets waar ik niks meer uit kan halen en moet ik voor me 3 kinderen en mezelf kiezen?
Ik lees natuurlijk op internet ook de succes verhalen en de missers. Dus daar kan ik niks uithalen. Dus hoop eigenlijk mensen te treffen die hetzelfde hebben meegemaakt? Die voor hetzelfde hebben gestaan, aan welke van de 2 kanten ook.

Doe ik dit goed, kan ik dit aan, doe ik het ergens voor....ik heb werkelijk geen idee. 
Ben wel blij dat ik een forum heb gevonden die voor 2 kanten is. De depressieve persoon en de partner (expartner). Want dit gevecht win je zeker niet alleen.
Antwoord

#2

Hoi Elmolien,

Ben ik weer. Ik ben dan wel niet een partner van, maar als depressieve man kan ik er misschien toch ook wel wat over zeggen.

Of jij je vriendin kan helpen en wat je dan kan doen, zijn lastige vragen die geen eenduidige antwoorden kennen. Ieder persoon is anders. Maar om van mezelf uit te gaan: ik vind overdreven aandacht bijzonder storend en als ik in een flinke dip zit wil ik het liefst helemaal met rust worden gelaten.

Ik vertel mijn vriend ook zeker niet alles wat ik voel. Deels omdat ik het zelf niet altijd precies weet en deels omdat ik hem niet te dicht bij mijn 'beerput' wil laten komen. De beerput waar ik zelf met een grote boog omheen loop. In die beerput zit de lelijke oorzaak van mijn problemen en daar ben ik bang voor.

Mijn vriend houdt echter onvoorwaardelijk van me en heeft met mijn nukken leren leven. We zijn rond de 60, al 20 jaar samen, dus dat is wel iets anders dan jouw situatie. Toch is er iets in jouw verhaal dat me bevreemd en dat niet door de lengte van de relatie zou mogen worden beïnvloed: jij vraagt je af of je nog door wil met haar onder meer omdat je niet weet 'of je het ergens voor doet.' Als je echt zo van haar houdt als je zegt, dan zou die vraag toch niet relevant zijn?

Misschien bedoel je het anders en voor je kinderen zijn duidelijkheid en zekerheid wel belangrijk. Je vriendin is in ieder geval bezig aan zichzelf te werken. Dat is al een stap in de goede richting. Als jij en je kinderen het aankunnen zou ik definitieve keuzes nog even voor je uit schuiven. Als het qua leeftijd mogelijk is zou ik de kinderen wel eerlijk vertellen dat je vriendin ziek is en wat jezelf betreft: geef haar de ruimte. Gevoelens overbrengen kan op vele manieren. Zelf vind ik de hand van mijn vriend op mijn schouder een heel liefdevol gebaar. Meer kan ik ook vaak niet aan.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt.

sterkte,
Ray
Antwoord

#3

Hoi

Bedankt voor je lieve berichtje, bedoel inderdaad iets anders dan dat ik zomaar op wil geven. Ik hou van haar, en zal de moed ook niet snel opgeven het liefst helemaal niet, maar ik heb ook 3 kinderen en wil het beste voor hun, maar denk dat als ik ga opgeven ik dat van mezelf niet eens kan accepteren laat staan me kinderen. Ze zijn 9 jaar een tweeling jongens en een 11 jarige puberale zoon, en alledrie heel bijzonder en lief.  

maar ook weet ik dat ze tegen de professionele hulp gezegd heeft dat ze bang is om mij aan het lijntje te houden omdat ze niet weet of de liefde terug komt. Ik heb hierop gezegd dat ik weet dat ze nog van me houd maar ze de liefde nog niet terug zal vinden zolang ze zelf in de put zit, en niet van haar zelf gaat houden. Maar in me achterhoofd houd ik er wel rekening mee dat dit de keiharde waarheid kan zijn. En hoop dat als ze straks echt in de diepste therapie is ze daarna langzaam vooruit gaat krabbelen en ik me lieve vrouw weer terug ga vinden. 

Ik laat elke actie aan haar over en ze vertrouwd me 100 procent, maar voor nu is het voor haar niet meer als vriendschap iemand waar ze tegen kan praten als ze daar behoefte aan heeft, iemand die om haar heen is als ze dat wilt, en iemand die trots op haar is als ze een battle met haarzelf gewonnen heeft. (zoals elke avond iets later gaan slapen waardoor ze de nachten doorslaapt). Die iemand ben ik voor haar en zal ik deze moeilijke periode ook zeker voor haar blijven, bedoelde inderdaad ook niet dat ik mijn liefde voor haar ga afsluiten van de 1 op andere dag. Daarom ben ik ook op het forum beland, om te kijken te lezen en te leren hier mee om te gaan. Ervaringen van andere mensen die reageren op mijn bericht is al heel fijn, en doet me heel goed. 

Vandaag is ze bij maatschappelijk werk geweest, want de ggz laat nog minstens 2 weken op zich wachten vanwege een opname stap. Ze heeft fijn gesproken, was opgelucht en heeft me zelfs gebeld om hierover te vertellen. Heeft me ook verteld dat ze na het gesprek eerst even een stukje is wezen rijden om alles op een rijtje te zetten. Daarna naar huis gereden en met haar ouders erover gepraat en begin van de middag mij gebeld.
In de namiddag toen ze bij mij thuis was voor de kids, hebben we er ook nog even over gesproken alles open en eerlijk en heb gezegd hoe trots ik op haar ben, en dat ik het fijn vind dat ze mij nog vertrouwd en dat ze alles mag vertellen.

Soms moet ik ook wel om haar lachen, ik noem haar altijd pop of schat. Doe ik nog, en ze reageert hier altijd op. Alsof ze daar niet over hoeft na te denken.
Anderzijds doet zij mij altijd bij mijn voornaam noemen sinds het "uit" is, en heel af en toe komt er een mop of pop uit. 


Ze voel zich zo comfortabel bij mij en hier in huis. Maar ook lijkt dat haar juist zo te beangstigen. 

Ik stel in ieder geval mijn keuzes zeker uit, en wil dat ze eerst echt in de behandeling zit met de juiste medicatie mocht deze niet de juiste zijn. Maar soms kriebelt dat stemmetje in me hoofd....en dat vind ik als (ex) partner een rotstemmetje.
Antwoord

#4

Hoi Elmolien,

Als ik je verhaal zo lees hebben jullie een geweldig gezin. Iets om voor te vechten en dan doen jullie beiden dan ook.
De liefde spat bijna van mijn scherm, zo betrokken als je over haar en je kinderen schrijft.

Als haar gevoel terugkomt zal ze weten wie je bent en wat je gedaan hebt. Het zal niet makkelijk voor je zijn en je krijgt geen garantie, maar het uiteindelijke doel is prachtig. Alle reden om vol te houden.

sterkte,
Ray
Antwoord

#5

Hoi

Ja aan de liefde van mijn kant ligt het niet? ik hou ontzettend veel van haar en mijn mannen. Moet voor mezelf de kracht vinden. Wil der zoveel vragen, weten wat er in haar hoofd omgaat enz. Maar besef heel goed dat dit niet kan, want ze weet het zelf niet eens. Probeer te leven op de lichtpuntjes die ze me geeft. Maar van liefde ineens terug naar vriendschap is een moeilijke stap. 
De toekomst zal het uitwijzen, voor nu zegt de ook ik ben niet met liefde bezig. En dat moet ik accepteren en meebuigen met haar. 9 november is de afspraak bij de psycholoog. Daarvoor blijft ze naar de maatschappelijk werker elke week. Gisteravond is ze alleen naar de stad geweest. Heb haar na doen tijd gesproken maar viel haar tegen. Heb gezegd dat ik enorm trots op haar ben dat ze wel gegaan is. Vanmorgen een lief berichtjes naar mij omdat ik vandaag een scan moet van me rug. Ik kreeg je staat niet alleen??. Dus dat eed me wel goed. 
Maar kan ik soms wel dingen aan haar vragen of is het beter om gewoon alles van haar kant te laten komen? Wil haar niet in het harnas jagen?
Antwoord

#6

(12-10-2018, 08:32)Elmolien schreef: Maar kan ik soms wel dingen aan haar vragen of is het beter om gewoon alles van haar kant te laten komen? Wil haar niet in het harnas jagen?
Hoi Elmolien,

Daar kan geen zinnig mens iets over zeggen. Het verschilt van persoon tot persoon en ook van moment tot moment. De ene keer zal ze normaal reageren, de andere keer niet. Dat is in ieder geval zoals ik dat van mezelf ken.

Uitproberen is het enige dat je kan doen en na verloop van tijd zal je haar zo goed kunnen 'lezen' dat je precies weet wanneer je iets wel of juist niet moet zeggen.
Mijn vriend weet bijvoorbeeld heel goed wanneer en hoe hij het met me eens moet zijn. Dat zijn van die momenten dat tegengas geen zin heeft. Tegenwerpingen leiden  alleen maar tot een k*treactie van mijn kant. Op andere momenten wil ik juist wél een discussie.

Heel moeilijk, zo niet onmogelijk voor de partner. Ik zou niet graag in 'jullie' schoenen staan.

sterkte,
Ray
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Ray :   • Elmolien
Antwoord

#7

Hoi Elmolien, ik schrijf hier als "partner van" en weet dus ongeveer hoe jij je voelt. Wat mijn situatie betreft: ik laat (bijna) alles van mijn partner afhangen. Maar bepaal wel voor mezelf tot hoever. Als de grens genaderd wordt, ga ik "eisen" of vragen stellen. Jij moet er wel mee kunnen leven. En niet vergeten dat jij net zo belangrijk bent als zij.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Elmolien
Antwoord

#8

Hoi

Ja ik heb natuurlijk wel mijn grenzen maar moet nog een groot gedeelte hiervan ontdekken.
Maar om een voorbeeld te noemen voor vandaag, vanmorgen belde ze mij om te vertellen dat ze wat gezeik had gehad met haar vader, Ze heeft seizoensgebonden werk bij haar ouders op de camping en vanaf 1 november stopt dit maar ze kon in de winterperiode wel nog wat dingetjes oppakken op het vakantiepark en ze hebben ook een grote groepsaccommodatie. Nu heeft ze mij 'beloofd' dat zij de komende periode voor de kinderen zal zorgen als die uit school komen in de weken dat ze bij mij zijn. Dit deed ze al vier jaar en ze wilde dat niet stoppen want ze is stapelgek op de mannen en hun op haar. 
Nu heeft ze afgelopen week van de maatschappelijk werker te horen gekregen dat het natuurlijk niet verstandig is dat ze per 1 november een soort van thuis komt te zitten, en die stuurt ernaar dat ze toch voor de winterperiode een baan moet zoeken. Allemaal hartstikke leuk en ik vind het ook niet verstandig dat ze 100 procent thuis komt te zitten, maar de kinderen dan??? Moet ik dan ineens alles weer op de kop gooien en de jongens bij een opvang onder brengen. Zelf me baan voor de helft stoppen hoe dan.... maar ook weet ik nu niet of ik dat wel van haar kan vragen....want we zijn immers uit elkaar en ze is ziek.....en haar vader heeft ook aangegeven dat ze wel met iets anders kan helpen maar dat weet ze zelf nog niet of ze dat wel wil.
Alsof we ineens niet meer bestaan als ze me voor zoiets belt, natuurlijk vind ik het fijn dat ze mij belt en dat dan aan mij verteld maar mijn hoofd wil vandaag niet stoppen met denken van : is ze de jongens ineens vergeten. Zijn die niet meer in jouw wereldje....
Wat moet ik dan met zoiets?
Antwoord

#9

Hoi, ik heb hier natuurlijk niet een pasklaar antwoord op. Maar als ik in deze situatie zat, zou ik gewoon vragen: en de kinderen dan? De maatschappelijk werkster weet misschien ook niet dat jullie deze afspraak hebben gemaakt. Het is natuurlijk wel iets heel anders of je doelloos thuiszit, of dat je voor kinderen moet zorgen. Hoe denkt jouw partner er zelf over? Of heeft ze er helemaal nog niet over nagedacht? Waarschijnlijk is ze de kinderen niet vergeten, maar ontwijkt ze dit dilemma?
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Depressieve vriend Started by Maya1
1 Replies - 828 Views
30-10-2021, 09:35
Laatste bericht: Joy
09-12-2020, 12:03
Laatste bericht: Emma12
  Depressieve man Started by Wanhopigevrouw
4 Replies - 2,177 Views
17-03-2020, 22:54
Laatste bericht: Positiva
29-02-2020, 09:48
Laatste bericht: Mellie99
  Depressieve ex (vriend) Started by Viene
11 Replies - 3,642 Views
12-02-2020, 00:01
Laatste bericht: Viene
  Depressieve partner Started by Kipje
22 Replies - 6,523 Views
20-01-2020, 10:31
Laatste bericht: Liefde+Hoop
07-10-2019, 18:45
Laatste bericht: Tara
  depressieve echtgenote Started by Alive76
3 Replies - 2,001 Views
18-06-2019, 19:43
Laatste bericht: Krisss



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)