Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

depressieriedel


#1

Hallo,

Het is zo vermoeiend dat ik het hoogst haalbare "' niet al te ongelukkig" niet kan vasthouden.
Ondanks cursussen, vrijwilligers werk, inspanningen op sociaal gebied etc... het is geen zingeving en ik voel me maar moeilijk verbonden. 
En daar dan maar mee door moeten gaan .... het is moeilijk op te brengen ... ik moet alles uit mezelf trekken, dat is soms niet te doen gewoon en dan trek ik  me terug. Niet slim voor een depressielijder en ik heb ook geen alternatieven. Ik heb geen levenszin, mijn innerlijk kompas ie stuk... ik heb alle therapieen en pillen zo ongeveer wel gehad. Ik zie mn huidige therapeut gewoon aftakelen bij gebrek aan succes. 
Tja dat is natuurlijk ook deprimerend allemaal. Het zal na verloop van tijd wel weer even wat beter gaan ... op dit moment heb ik alle activiteiten zo een week of 3 al gecancelled.. zit 24 u pd allleen , doe af n toe s een halfslachtige poging iemand te bereiken ... met niet al te veel succes .... ik haat het om met de ziel onder de arm te bedelen om wat aandacht... nog beroerder voor mn zelfbeeld... en het welbekende onbegrip uiteraard... mij is ook wel duidelijk dat ik bij niemand in de top 5 sta... daar staat de partner, de familie, de baan en etc...  ik voel me een soort figurant....
En ik ben er zo enorm moe van, van dit alles. Het heeft geen levenszin en het geeft geen levenszin.

Ik dacht ik schrijf t maar op.  Weet niet wat ik met mezelf en het leven aanmoet. Het gaat m gewoon niet worden.

groetjes M
Antwoord

#2

Welkom terug Mabel.

Ik heb even wat oude berichten van je teruggelezen, want mijn geheugen is niet zo goed.

Wat ik merk is dat je al een tijd lang problemen hebt, maar wat echt opvalt in die eerdere berichten is dat je ondanks dat, veel strijdbaarder klonk, toen.
Wat positiever ook.

Is dat geen houvast? Het mijne wel namelijk; dat er na een slechte periode ook altijd weer een redelijke goede komt. Hoewel je natuurlijk hoopt op gewoon echt goed, geeft het mij altijd net dat beetje lucht om het vol te houden.

Hou vol en leg je niet neer bij de dingen die niet werkten, maar blijf een doel zoeken. Ik doe ook vrijwilligerswerk, heb onlangs een paar klussen afgekapt, omdat het me geen voldoening bracht en ben ander vrijwilligerswerk gaan doen. Dat bevalt prima, ik heb weer het gevoel iets te doen waar een ander wat aan heeft. Dat kan jou misschien net dat zetje geven om je weer beter te voelen.

Sterkte,
Ray
Antwoord

#3

(08-09-2018, 15:35)Mabel schreef: Hallo,

Het is zo vermoeiend dat ik het hoogst haalbare "' niet al te ongelukkig" niet kan vasthouden.
Ondanks cursussen, vrijwilligers werk, inspanningen op sociaal gebied etc... het is geen zingeving en ik voel me maar moeilijk verbonden. 
En daar dan maar mee door moeten gaan .... het is moeilijk op te brengen ... ik moet alles uit mezelf trekken, dat is soms niet te doen gewoon en dan trek ik  me terug. Niet slim voor een depressielijder en ik heb ook geen alternatieven. Ik heb geen levenszin, mijn innerlijk kompas ie stuk... ik heb alle therapieen en pillen zo ongeveer wel gehad. Ik zie mn huidige therapeut gewoon aftakelen bij gebrek aan succes. 
Tja dat is natuurlijk ook deprimerend allemaal. Het zal na verloop van tijd wel weer even wat beter gaan ... op dit moment heb ik alle activiteiten zo een week of 3 al gecancelled.. zit 24 u pd allleen , doe af n toe s een halfslachtige poging iemand te bereiken ... met niet al te veel succes .... ik haat het om met de ziel onder de arm te bedelen om wat aandacht... nog beroerder voor mn zelfbeeld... en het welbekende onbegrip uiteraard... mij is ook wel duidelijk dat ik bij niemand in de top 5 sta... daar staat de partner, de familie, de baan en etc...  ik voel me een soort figurant....
En ik ben er zo enorm moe van, van dit alles. Het heeft geen levenszin en het geeft geen levenszin.

Ik dacht ik schrijf t maar op.  Weet niet wat ik met mezelf en het leven aanmoet. Het gaat m gewoon niet worden.

groetjes M

Hoi M, 

Ondanks de heftige stof begrijp ik goed wat je bedoelt. Ik vind het ook lastig dat er nooit echte vooruitgang in zit. 

Misschien is het soms juist to much om alles uit jezelf te halen? Het is ook oke om als doel te hebben gelukkig te zijn met minder (ik zeg dit nu wel makkelijker dan dat ik het zelf vind om ook uit te voeren). 

Het is ook enorm lastig om je zo te voelen. Soms probeer ik zelf te bedenken dat het ook oke is om niet oke te zijn. 

Ik ben niet zo geweldig in advies geven zoals je misschien al leest. Maar ik wil graag geloven dat het beter word, en zo niet dan toch. 

Het is ontzettend knap dat je dit toch hebt opgeschreven en ik hoop dat je mijn digitale steun toch een beetje voelt!!
Antwoord

#4
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 08-09-2018, 20:11 door Mabel.)

Hallo H,

Wat fijn en lief dat je reageert!
Ik bedoel alles uit mezelf moeten trekken omdat ik alleen leef, erg veel alleen doe ook - en ik ook niet veel betrokkenheid van anderen ervaar. Ben me er wel van bewust dat mijn beleving en verstoorde gevoelsleven het de ander ook niet gemakkelijk maken ...oid... het werkt allemaal niet fijn op elkaar in...
Hoe depressiever ik me voel, hoe moeilijker het is om dingen te ondernemen, hoe minder mensen ik zie, hoe eenzamer ik word  ..hoe groter de afstand wordt ... etc etc.
Het is heel moeilijk dan om maar dingen te blijven doen. Zonder zin en met weinig vermogen er wat aan te beleven. Ik moet me door n berg weerstand en weerzin worstelen daarvoor ... er komt een moment dat ik het dan niet meer kan opbrengen..zoals nu. Dat ik me zo beroerd voelt dat ik van ellende ook niet meer weet hoe je de dag moet doorkomen ( laat staan de rest van t leven) . En dat word niet gezien .. want er is niemand tenslotte..en ik heb vaak het enorme rotgevoel dat niemand het eigenlijk iets kan schelen ook -  zolang ik maar geen last bent...
Als ik stilval vind ik dat in eerste instantie niet zo erg, dan kan ik zelfs genieten van het 'niets moeten om mezelf maar aan de praat te houden'. als het langer duurt dan zit ik gevoelsmatig in de val... moet ik mezelf weer oprapen en de deur uit zien te krijgen .. en van ellende niet weten hoe je nu weer voor elkaar krijgt en er allemaal zo tegen op zien, weer die worsteling..
Vragen als waarom en waarvoor moet ik mezelf dan al helemaal niet gaan stellen.. 

Toch een beetje fijn om het ergens kwijt te kunnen.

Groet m

Ray,

Ik zag jouw reactie helemaal over het hoofd!
Ik was eerder actief op het oude indepressie forum. Toen dat plat lukte het me niet direct om te blijven schrijven. Strijdbaarder kan ik me wel voorstellen, positiever niet zo.. Toen ging het me eigenlijk nog veel slechter... Op zich is dat wel goed om me dat realiseren... Hoewel het is maar hoe je het ziet, er is vooruitgang /maar het kan ook nog erger... nou ja..
Het fundament van mijn persoonlijkheid zit beroerd in elkaar ... ik vrees altijd klachten te zullen houden daardoor. Heb die ook altijd gehad. 
Dat is moeizaam leven en dat werkt ook op alle vlakken door. 
Misschien heb je wel n punt wat betreft vrijwilligerswerk. Probleem is ben ik bang dat het toch mijn onvermogen is ergens zin aan te ontlenen. Maar misschien heb je gelijk en is t ook niet zo persoonlijk. 

Groetjes
Antwoord

#5

(08-09-2018, 19:39)Mabel schreef: Misschien heb je wel n punt wat betreft vrijwilligerswerk. Probleem is ben ik bang dat het toch mijn onvermogen is ergens zin aan te ontlenen. Maar misschien heb je gelijk en is t ook niet zo persoonlijk. 
Hoi Mabel,

Elke vrijdagmorgen duw ik demente ouderen naar een filmzaal in het verzorgingstehuis waar ze wonen. Sommigen zijn zo ver heen dat ze nauwelijks merken dat ze geduwd worden. Ik schenk koffie of thee voor ze in, ik leg een hand op hun schouder, ik maak een praatje etc.

Ik beeld me in dat ik ze even uit de sleur heb gehaald. Zoiets kleins, maar het geeft mijn leven zin, ook al voelt dat bijna egoïstisch nu ik het zo schrijf. 

Ook al heb je moeite de zin te ervaren, je bent er zelf even uit, je spreekt andere vrijwilligers en wie weet komt het goede gevoel toch nog. Het maakt de kans op een beter gevoel zeker niet kleiner, toch?

sterkte,
Ray
Antwoord

#6

Hallo Ray,

Klopt wat je zegt, zo klein moet ik het ook houden, alleen als ik me zo vreselijk ellendig voel zie ik er allemaal zo vreselijk tegen op ... het lijkt me dan zo totaal zinloos, ik kan niet zien waar ik t voor doe en wat het toevoegt. Dat geld dan ook overigens voor zaken die voor leuk en ontspannend moeten doorgaan. Een verjaardagsfeestje waar ik niet kan wegblijven, een afspraak, ik noem maar wat. Hoewel die afspraken maak ik al niet eens als ik me zo beroerd voel, ik kan er dan niet eens aan denken. 
Maar als ik  dan geisoleert wekenlang  thuis zit word het uiteindelijk nog erger. Dan moet ik t daar voor doen.
Doodvermoeiend. 
Voel ik me wat beter dan sta ik er wat neutraler tegenover, echt zin in iets hebben lukt zelden, maar het gaat wel zeg maar. 
Soms lukt t me iets te willen ondernemen wat enigzins anders of uitdagend  of nieuw is.... is dat gepland en geregeld. bijv een paar weken later .... dan is het nogal eens het geval dat ik er alweer zo beroerd bij zit dat ik het echt helemaal niet meer zie zitten. Dat is echt helemaal rot .. Leidt tot paniek en afzeggen en weer tot onbegrip..etc 
Tja ... het is moeizaam leven zo...


Groetjes Mabel
Antwoord

#7

Hoi Mabel,

Dat van die verjaardagen e.d. begrijp ik zeer goed. Ik heb een hele tijd niet gedurfd, maar toen ik de sociale angst kwijt was, was ik nog steeds heel selectief.
Ik heb een bloedhekel aan vrolijkheid op commando en ik doe mezelf dat tegenwoordig ook gewoon niet meer aan. Ik ga dan gewoon niet met als reden: geen zin. Simpel en nog waar ook.

groet,
Ray
Antwoord

#8

Hoi Mabel, ik ken je inderdaad nog van "indepressie". Leuk weer wat van je te horen, alleen jammer dat het niet zo positief is als je zou hopen. Vraagje: heb je al eens aan een buddy gedacht?
Antwoord

#9

Hoi Positiva,

Wat goed dat je hier ook actief bent om mensen bij te staan vanuit je partnerschap!
Vind het best fijn dat mensen me nog kennen.
Tja een buddy... waar haal je zo iemand vandaan?  Ik zit bij een lotgenoten groepsapp en daar kan ik soms wel steun uit halen ( en bieden). Probleem is ook dat ik me soms ook niet in staat voel te communiceren, het hoofd staat op zwart en wantrouwen , zoiets. Nou gelukkig kan ik hier dan nog een verhaal tikken!
Ik dacht er even over een hond te nemen. Ik heb ervaringen met een hond die naast me bleek te liggen als ik snachts angstig en paniekerig wakker werd... het verlichte het naargeestige een beetje. Ik werd toen ook altijd zo akelig wakker en ging dan zo snel mogelijk met het dier wandelen .. ook om  te ontsnappen omdat ik me toen bij mensen geen houding meer kon geven. En de hond was er gewoon heerlijk ongecompliceerd blij mee. Die hond is helaas overleden. 
Ik durf echter niet de verantwoordelijkheid aan. 
Ik heb een kat, maar die heeft helaas zelf een persoonlijkheidsstoornis, vermoed ik.  

Groetjes Mabel
Antwoord

#10

Haha, ik heb nog nooit een kat zónder persoonlijkheidsstoornis gezien! Ik weet niet of het bij iedere gemeente zo is, maar veel gemeentes hebben een netwerk van buddy's. Het zijn vrijwilligers, maar dan wel professioneel getraind. Als het goed is weten ze dus waaraan ze beginnen als ze met een depressief iemand te maken krijgen. Voordeel is dat ze het dus vrijwillig doen en daardoor zich ook niet verplicht voelen om naar jou te gaan. Ze doen het omdat ze het graag willen en niet omdat ze moeten.
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)