De weg die depressie heet


Niet een dip van een paar dagen maar een worsteling van maanden, soms jaren, door de dagen. Geen moment onbezorgd en blij kunnen zijn. Een vrijwel voortdurende druk voelend in jezelf en vanuit je omgeving. Wegvluchten van het negatieve, dan weer voelen wat er is. Afleiding, je richten op het positieve. Een eenzame strijd. Niet omdat het niet gedeeld mag worden maar omdat delen betekent dat er een tijdslimiet bestaat waarbinnen gedeeld mag worden. Daarna moet het maar eens over zijn, opgelost. Dat is de reden dat je je terug gaat trekken uit steeds meer situaties waarbij je sociaal moet zijn met een immer positieve mind. Bij het verlaten van het huis kijk je in de spiegel: Kan ik zo de deur uit zonder dat iemand het opmerkt? Bedekt mijn masker mijn werkelijke zijn? Want als dat masker afvalt gaat de wereld rennen, slechts een moment stilstaand bij de negatieve realiteit.
Waarom… vraag ik me wel eens af. Wat maakt dat je wegloopt…komt het te dichtbij…raakt het iets in jou wat jij al jaren ontvlucht? Bang om mee te worden getrokken in de negatieve spiraal van de ander…zou die angst er wel zijn als je zelf alles werkelijk  “onder controle” hebt? Bij recidiverende depressies weet iemand wat nodig is om niet verder af te glijden. In beweging blijven door te sporten, wandelen in de buitenlucht, stilstaan bij dat wat je in je lichaam voelt…afleiding zoeken in de vorm van afspraken buiten de deur met vrienden etc. Maar…als dit alles je niet terugbrengt in een positieve stemming? Heb jij je dan onvoldoende ingezet om tot het gewenste resultaat te komen? Ben je dan een zwakkeling die zoiets “simpels” niet kan verwezenlijken?
Vanuit professionele hoek is er vaak wel begrip, weet men dat het een weg is met grote en kleinere struikelblokken. Voor jezelf is er het weten dat al deze struikelblokken uiteindelijk jouw krachtbronnen zullen zijn, al schop je ze nu het liefst zo ver mogelijk bij je vandaan. In ieder struikelblok schuilt een verhaal, een gebeurtenis…een trauma dat niet even weggeschoven kan worden. Ieder trauma heeft een lading die, als het jarenlang is weggedrukt, gevoeld en doorleefd mag/moet worden wil het niet meer van beperkende waarde zijn voor jouw leven.
Buiten de deur een masker opzetten is misschien niet altijd handig maar soms voelt het alsof je daarin geen keuze hebt, mag het er niet zijn. Als er geen ruimte gegeven kan worden aan dat wat juist de ruimte nodig heeft kan dit zorgen voor nog meer druk waarvoor een uitweg wordt gezocht. Want hoe draag je dit alleen? Bij de een uit zich dit in de vorm van controle en dwang, bij de ander in bijvoorbeeld zelfverminking of verslaving.
Depressie is geen keuze zoals er tegenwoordig zo hard geroepen wordt. Niemand kiest ervoor om zich door de dagen heen te slepen…niemand wil zich een ouder voelen die tekortschiet…niemand gaat in therapie om zich vooral maar rot te blijven voelen…
De keuze die je wel zelf maakt is om aan de slag te gaan met dat wat geleid heeft tot jouw dieptepunt, daarbij is tijd slechts een begrip. Het is een proces van vallen, opstaan…doorgaan en vooral: ontzettend veel geduld.
 
Welkom in mijn wereld…

"Ben je dan een zwakkeling die zoiets “simpels” niet kan verwezenlijken?"

Die zwakkenling ben ik zeker, kan niet eens een simple vriendschap onderhouden met mensen al jaren niet. 
En een relatie? oh god, laat ik daar maar niet aan beginnen dat is al gedoemd voordat het begint. 
Eenzaamheid is er nu al ruim 10 jaar bij mij, en de depressie zelf zo rond 2013.
Heb een positief moment gehad, tijd terug maar nu weer zo down.

Bedankt voor het delen van dit... in de wereld van grote techonolgie en wetenschap zal eenzaamheid, en een depressie toch niet moeten bestaan?

Hoop dat jou wereld kan veranderen is een veel positievere wereld, zoals ik dat ook nog steeds soort van hoop.

Groetjes Asus.

"Ben je dan een zwakkeling die zoiets “simpels” niet kan verwezenlijken?"

Die zwakkenling ben ik zeker, kan niet eens een simple vriendschap onderhouden met mensen al jaren niet. 
En een relatie? oh god, laat ik daar maar niet aan beginnen dat is al gedoemd voordat het begint. 
Eenzaamheid is er nu al ruim 10 jaar bij mij, en de depressie zelf zo rond 2013.
Heb een positief moment gehad, tijd terug maar nu weer zo down.

Bedankt voor het delen van dit... in de wereld van grote techonolgie en wetenschap zal eenzaamheid, en een depressie toch niet moeten bestaan?

Hoop dat jou wereld kan veranderen is een veel positievere wereld, zoals ik dat ook nog steeds soort van hoop.

Groetjes Asus.

Zwak ben je juist niet...ik voel de druk van de buitenwereld ook behoorlijk maar denk dat ik juist krachtiger ben geworden doordat ik breder ben gaan zien. Want is het niet ontzettend moedig om je kwetsbaarheid te durven tonen ongeacht hoe de omgeving hierop reageert. Getuigt dat niet juist van jouw kracht? 

In vriendschappen vind ik het ook lastig maar ben tot de conclusie gekomen dat zij die echt bij jouw leven passen ook in je leven blijven. En geloof me dat zijn er niet veel maar liever zo dan "vrienden" die de minder leuke kanten niet accepteren. Zoals ik schreef: het is geen keuze, het is juist hard werken om staande te blijven en dat is, ook begrijpelijk, niet te bevatten voor iemand zonder depressie.

Voor jou ook veel lichtpuntjes hoe klein soms ook...

Vriendschap en zo ben ik op het moment eventjes klaar mee mocht je dat niet erg vinden. 
Maar ik heb op het moment vrede met alles wat ik niet hebt heb, mee gemaakt en hoeveel moeite ik heb gedaan op dit moment is het eventjes over.
Wil rust hebben, voor deze kleine korten maandjes van 2018.

Vanaf volgend jaar wil ik proberen terug te komen want in 2019 heb ik 6 jaar een depressie, ook al heb ik eens een moment gehad heel lang terug toen ik dacht de depressie kwijt te zijn.

Hoop dat jij ook snel lichtpuntjes krijgt in je leven.
Ik moet nu gaan, heb helaas al dagen heel erg last van me hoofd en dat houdt maar niet op.

Groeten Asus.