Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

alleen en nutteloos


#1

hay, 

Ik ben Micha, dit is niet mijn echte naam maar al de rest wel...

Ik vind het moeilijk om echt te zeggen wat er echt scheelt omdat ik er zelf niet goed aan uit kan... Ik heb in principe geen reden om me slecht te voelen en toch ween ik nu het laatste half jaar enorm snel, laatste 3 weken ofzo zelfs elke dag... En dit heeft ook invloed op mijn werk vrees ik.

Ik probeer even:

Ik ben een vrouw van 25 jaar, woon nog thuis en werk nu een goed jaar.
Ik heb wel eens vaker een periode of periodes gehad dat ik me ongelukkig voelde. 

Toen ik 9 ofzo was kan ik me vaag herinneren dat ik bij een psychologe ben geweest en dat ik een tijdje slaappilletjes kreeg. 
Ergens rond mijn 16 dan weer voelde ik me ook niet goed en at ik haast niet, enkel was snoep af en toe...

De laatste keer dat ik me echt diep ongelukkig voelde was in mijn vorige relatie, ik studeerde nog zat vaak thuis en voelde me super eenzaam... zelfs al was ik bij mijn voormalige vriend... 
Dat is nu 3 jaar geleden...

Nu ben ik dus 3 jaar singel, geen relatie problemen, ben 23 kilo afgevallen door hard er voor te werken en te sporten, woon nog in hotel mama, heb mijn diploma met net geen onderscheiding gehaald en werk nu een dik jaar op een stabiele job in een sector met werk zekerheid... en toch ben ik niet echt gelukkig met mezelf...

Ik werk als webdesigner consultant, ik werk voor een vast bedrijf die mij nu een jaar als opdracht bij een klant heeft geplaatst. Mijn werk doe ik eigenlijk niet zo graag, de sector wel maar het werk bij de klant waar ik nu zit is absoluut niet voldoening gevend...Omdat er met hele oude technologieën wordt gewerkt en ik vaak heel simpele kleine taken heb.
Er zijn vooruitzichten om met nieuw systeem te werken waar ik wel graag mee werk waar ik dan eventueel ook projecten in zou mogen maken. Maar ik heb nu ook schrik dat als dat komt, of ik zou ander werk zoeken dat ik helemaal niet meer goed genoeg ben... Ik kom recht van school bij deze klant dus mijn kennis van het programmeren is daar blijven stil staan en zelfs achteruit gegaan. Ik voel dat ik enorm achterloop tegenover de rest van het vast bedrijf waarvoor ik werk, en eigenlijk iedereen waar ik ook samen mee studeerde...

Vrienden heb ik niet veel ...
Ik heb mijn beste vriendin die vrij ver van me weg woont en het uiteraard ook druk heeft met haar eigen leven. Ik heb haar wel al eens verteld over hoe ik me voel en dan beurt ze me wel op... maar dat helpt ook maar even.
Mijn beste maat heeft mij een dik jaar geleden laten vallen voor zijn nieuwe relatie... Af en toe hoor ik hem nog wel eens maar dat is ook niet meer echt het zelfde...
En dan heb ik nog mijn collega's, super toffe gasten eigenlijk de enige rede dat ik nog iets of wat graag ga werken... ze zitten op een andere bureau dus ik kijk telkens enorm uit naar de koffiepauzes, dat ik even met hen kan lachen. We gaan ook heel soms samen lopen. 

Eerst had ik schrik om toe te geven dat het vrienden waren... Dan zeiden zei zo iets van alle jah we zijn toch vrienden, waarbij mijn hersenen dan direct beginnen draaien: Is dat zo ? vrienden hoor je toch ook buiten werk ? Daar ga je samen iets mee drinken enzo, die bel je op als je u verveelt... Daar gaan zij heus geen tijd voor hebben, en zelfs dan nog die gaan echt niet met jou op de lappen willen gaan , nee je mag ze niet zien als vrienden dat is verkeerd ... 

Ik heb daar uiteindelijk toch aan toe gegeven, maar ik ben ook meer en meer beginnen merken dat ik me echt down voel vlak na de koffie pauzes in de zin van pft nu 2 uur hier zitten tot het terug zo ver is , of nog maar 1 pauze en ik moet weer naar huis , of dat was de laatste pauze... nu zie of hoor ik hen niet meer tot morgen. weekend zijn helemaal een ramp.
En dat down gevoel resulteerde zelfs naar af en toe een huil bui... Vooral in de auto naar huis. 
Dat down gevoel en hui buien begonnen meer en meer te vermeerderen ... en dus ook met tranen dat ik achter mijn bureau zat, al jankend dat ik naar huis rij..

Meer en meer laat ik me ook neerhalen door dingen die er gezegd worden gewoon grappen zoals we altijd deden, dat ik zelfs normaal zo graag doe...om de een of andere rede zet ik dat allemaal om naar dat ze me beu zouden zijn of me niet moeten , dat ik er niet bijhoor, dat ik belachelijk ben om te denken dat ze echt met me bevriend zouden zijn, dat ze zo gewoon vriendelijk doen tegen alle collega's, en zo voort ... en dat laat ik dan ook merken zonder dat ik dat echt wil, door kwaad of over te reageren en zelfs jah laatste dagen te huilen. Dan schaam ik me echt voor dood ik vind het zo genant dat ik me zo slecht voel en zo reageer en ik voel me zo schuldig dat ik hen opzadel met mijn belachelijk gedoe. 

En ergens zijn mijn vermoeden denk ik dan toch ook weer correct ... ik vroeg ze vorig weekend eens of er iemand zin had om volgend weekend samen iets te gaan doen/ drinken in het stad ofzo. Uiteraard kon niemand, ik had het een beetje verwacht en toch toen ik het antwoord las schoten de tranen direct in mijn ogen. En dan wordt ik weer kwaad op mezelf dat ik me dat aantrek als ik het toch verwachte. En zelfs dan nog mensen zeggen wel eens af, niet iedereen wil altijd iets gaan doen (zeker niet met iemand dat zo down is heel de tijd)... waarom moet ik daar dan weer voor huilen 
Als ik zo een dag somber ben zoals laatst elke dag is ben ik tegen het einde kwaad op mezelf omdat ik niet meer genoten , gelachen heb tijdens die kleine momentjes 

Thuis is het een vrij normale situatie.
Wonen met 5 ouders, oudere zus en jongere broer , 2 katten en een hond.
ouders zijn eigenlijk samen om puur praktische redenen (huis , kinderen)
mijn zus zit nu een jaar thuis met een depressie/burn out en mijn broer is de jongste die heeft het enkel wat moeilijk met zijn school.

Mijn moeder en ik komen super overeen, wij zijn eigenlijk hetzelfde... Toch heb ik haar hierover nog niets verteld 
Voor de hond zorgen mijn moeder en ik het meest. Wie eerst op is laat haar buiten, zij wandelt er smiddags mee geeft haar eten, we wandelen samen s avonds nog is. Als zij niet kan wandel ik met haar en geef ik haar eten. 
Al heb ik dan soms ook weer echt het gevoel dat zelfs de hond mij niet graag ziet.


Waar het op neer komt...
Ik voel me echt alleen alsof ik voor niemand of niets goed genoeg ben. 
een van mijn collega's zei ook dat ik moet weten dat ik meer waard ben dan ik denk. 
maar dan denk ik: waard ik ? Wat ben ik waard ? 
ik doe niets anders dan huilen
ben niet goed genoeg in mijn job 
ik wil graag alleen wonen maar dan laat ik de hond in de steek 
ik voel me echt belachelijk dat ik me steeds zo voel en me zo gedraag
ik voel me echt belachelijk dat ik aandacht nodig heb om me af en toe wat beter te voelen. Dat is dan vooral van men collega's 
Ik voel me echt schuldig dat ik door men gevoelens zo reageer tegen mensen en vooral dan dan ik hen betrek met mijn gedoe.


Ik let ook nog steeds heel hard op wat ik eet om niet terug aan te komen, wat ook niet altijd even simpel is of even goed lukt. 
Ik loop ook veel daar voel ik me altijd wel beter door ... helaas is dat de laatste tijd ook niet meer zo... Ik moet me ook echt dwingen om men schoenen aan te trekken en weer te vertrekken. Ik zit hier nu ook al weer een uur klaar in mijn kleren de motivatie te zoeken...


Sorry voor de gigantische tekst , en voor moesten er fouten in staan ...
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen m_m :   • Lullaby baby rock a by
Antwoord

#2

(09-01-2018, 22:33)m_m schreef: hay, 

Ik ben Micha, dit is niet mijn echte naam maar al de rest wel...

Ik vind het moeilijk om echt te zeggen wat er echt scheelt omdat ik er zelf niet goed aan uit kan... Ik heb in principe geen reden om me slecht te voelen en toch ween ik nu het laatste half jaar enorm snel, laatste 3 weken ofzo zelfs elke dag... En dit heeft ook invloed op mijn werk vrees ik.

Ik probeer even:

Ik ben een vrouw van 25 jaar, woon nog thuis en werk nu een goed jaar.
Ik heb wel eens vaker een periode of periodes gehad dat ik me ongelukkig voelde. 

Toen ik 9 ofzo was kan ik me vaag herinneren dat ik bij een psychologe ben geweest en dat ik een tijdje slaappilletjes kreeg. 
Ergens rond mijn 16 dan weer voelde ik me ook niet goed en at ik haast niet, enkel was snoep af en toe...

De laatste keer dat ik me echt diep ongelukkig voelde was in mijn vorige relatie, ik studeerde nog zat vaak thuis en voelde me super eenzaam... zelfs al was ik bij mijn voormalige vriend... 
Dat is nu 3 jaar geleden...

Nu ben ik dus 3 jaar singel, geen relatie problemen, ben 23 kilo afgevallen door hard er voor te werken en te sporten, woon nog in hotel mama, heb mijn diploma met net geen onderscheiding gehaald en werk nu een dik jaar op een stabiele job in een sector met werk zekerheid... en toch ben ik niet echt gelukkig met mezelf...

Ik werk als webdesigner consultant, ik werk voor een vast bedrijf die mij nu een jaar als opdracht bij een klant heeft geplaatst. Mijn werk doe ik eigenlijk niet zo graag, de sector wel maar het werk bij de klant waar ik nu zit is absoluut niet voldoening gevend...Omdat er met hele oude technologieën wordt gewerkt en ik vaak heel simpele kleine taken heb.
Er zijn vooruitzichten om met nieuw systeem te werken waar ik wel graag mee werk waar ik dan eventueel ook projecten in zou mogen maken. Maar ik heb nu ook schrik dat als dat komt, of ik zou ander werk zoeken dat ik helemaal niet meer goed genoeg ben... Ik kom recht van school bij deze klant dus mijn kennis van het programmeren is daar blijven stil staan en zelfs achteruit gegaan. Ik voel dat ik enorm achterloop tegenover de rest van het vast bedrijf waarvoor ik werk, en eigenlijk iedereen waar ik ook samen mee studeerde...

Vrienden heb ik niet veel ...
Ik heb mijn beste vriendin die vrij ver van me weg woont en het uiteraard ook druk heeft met haar eigen leven. Ik heb haar wel al eens verteld over hoe ik me voel en dan beurt ze me wel op... maar dat helpt ook maar even.
Mijn beste maat heeft mij een dik jaar geleden laten vallen voor zijn nieuwe relatie... Af en toe hoor ik hem nog wel eens maar dat is ook niet meer echt het zelfde...
En dan heb ik nog mijn collega's, super toffe gasten eigenlijk de enige rede dat ik nog iets of wat graag ga werken... ze zitten op een andere bureau dus ik kijk telkens enorm uit naar de koffiepauzes, dat ik even met hen kan lachen. We gaan ook heel soms samen lopen. 

Eerst had ik schrik om toe te geven dat het vrienden waren... Dan zeiden zei zo iets van alle jah we zijn toch vrienden, waarbij mijn hersenen dan direct beginnen draaien: Is dat zo ? vrienden hoor je toch ook buiten werk ? Daar ga je samen iets mee drinken enzo, die bel je op als je u verveelt... Daar gaan zij heus geen tijd voor hebben, en zelfs dan nog die gaan echt niet met jou op de lappen willen gaan , nee je mag ze niet zien als vrienden dat is verkeerd ... 

Ik heb daar uiteindelijk toch aan toe gegeven, maar ik ben ook meer en meer beginnen merken dat ik me echt down voel vlak na de koffie pauzes in de zin van pft nu 2 uur hier zitten tot het terug zo ver is , of nog maar 1 pauze en ik moet weer naar huis , of dat was de laatste pauze... nu zie of hoor ik hen niet meer tot morgen. weekend zijn helemaal een ramp.
En dat down gevoel resulteerde zelfs naar af en toe een huil bui... Vooral in de auto naar huis. 
Dat down gevoel en hui buien begonnen meer en meer te vermeerderen ... en dus ook met tranen dat ik achter mijn bureau zat, al jankend dat ik naar huis rij..

Meer en meer laat ik me ook neerhalen door dingen die er gezegd worden gewoon grappen zoals we altijd deden, dat ik zelfs normaal zo graag doe...om de een of andere rede zet ik dat allemaal om naar dat ze me beu zouden zijn of me niet moeten , dat ik er niet bijhoor, dat ik belachelijk ben om te denken dat ze echt met me bevriend zouden zijn, dat ze zo gewoon vriendelijk doen tegen alle collega's, en zo voort ... en dat laat ik dan ook merken zonder dat ik dat echt wil, door kwaad of over te reageren en zelfs jah laatste dagen te huilen. Dan schaam ik me echt voor dood ik vind het zo genant dat ik me zo slecht voel en zo reageer en ik voel me zo schuldig dat ik hen opzadel met mijn belachelijk gedoe. 

En ergens zijn mijn vermoeden denk ik dan toch ook weer correct ... ik vroeg ze vorig weekend eens of er iemand zin had om volgend weekend samen iets te gaan doen/ drinken in het stad ofzo. Uiteraard kon niemand, ik had het een beetje verwacht en toch toen ik het antwoord las schoten de tranen direct in mijn ogen. En dan wordt ik weer kwaad op mezelf dat ik me dat aantrek als ik het toch verwachte. En zelfs dan nog mensen zeggen wel eens af, niet iedereen wil altijd iets gaan doen (zeker niet met iemand dat zo down is heel de tijd)... waarom moet ik daar dan weer voor huilen 
Als ik zo een dag somber ben zoals laatst elke dag is ben ik tegen het einde kwaad op mezelf omdat ik niet meer genoten , gelachen heb tijdens die kleine momentjes 

Thuis is het een vrij normale situatie.
Wonen met 5 ouders, oudere zus en jongere broer , 2 katten en een hond.
ouders zijn eigenlijk samen om puur praktische redenen (huis , kinderen)
mijn zus zit nu een jaar thuis met een depressie/burn out en mijn broer is de jongste die heeft het enkel wat moeilijk met zijn school.

Mijn moeder en ik komen super overeen, wij zijn eigenlijk hetzelfde... Toch heb ik haar hierover nog niets verteld 
Voor de hond zorgen mijn moeder en ik het meest. Wie eerst op is laat haar buiten, zij wandelt er smiddags mee geeft haar eten, we wandelen samen s avonds nog is. Als zij niet kan wandel ik met haar en geef ik haar eten. 
Al heb ik dan soms ook weer echt het gevoel dat zelfs de hond mij niet graag ziet.


Waar het op neer komt...
Ik voel me echt alleen alsof ik voor niemand of niets goed genoeg ben. 
een van mijn collega's zei ook dat ik moet weten dat ik meer waard ben dan ik denk. 
maar dan denk ik: waard ik ? Wat ben ik waard ? 
ik doe niets anders dan huilen
ben niet goed genoeg in mijn job 
ik wil graag alleen wonen maar dan laat ik de hond in de steek 
ik voel me echt belachelijk dat ik me steeds zo voel en me zo gedraag
ik voel me echt belachelijk dat ik aandacht nodig heb om me af en toe wat beter te voelen. Dat is dan vooral van men collega's 
Ik voel me echt schuldig dat ik door men gevoelens zo reageer tegen mensen en vooral dan dan ik hen betrek met mijn gedoe.


Ik let ook nog steeds heel hard op wat ik eet om niet terug aan te komen, wat ook niet altijd even simpel is of even goed lukt. 
Ik loop ook veel daar voel ik me altijd wel beter door ... helaas is dat de laatste tijd ook niet meer zo... Ik moet me ook echt dwingen om men schoenen aan te trekken en weer te vertrekken. Ik zit hier nu ook al weer een uur klaar in mijn kleren de motivatie te zoeken...


Sorry voor de gigantische tekst , en voor moesten er fouten in staan ...
Hey Micha.
welkom op het forum

Als ik jou verhaal zo lees heb je het eigenlijk heel goed voor elkaar alleen sluiten alle puzzelstukjes net niet aan elkaar waardoor het net niet lekker loopt.
op dit moment heb je alleen een heel negatief zelfbeeld waardoor je heel veel nu negatief ziet. je zegt zelf "wat ben ik waard". Maar wat ik ook in je text lees is dat je een sociaal en zorgzaam mens bent. En je doet ook al een heleboel goede dingen om je juist uit die dip te krijgen. je sport lekker, gaat buiten wandelen en probeert contact te zoeken.
Dat je je collega's mee hebt uitgevraagt is een super idee alleen dan is er inderdaad de kans dat ze ook nee kunnen zeggen. zo gaat dat. misschien kan je eens iets plannen maar dan verder naar voren. (volgende maand) of even borrelen op het werk.
Of je kan het in een heel andere plek zoeken. buiten je werk om. (/www.nieuwemensenlerenkennen.nl) deze site kan je misschien daar een beetje bij helpen. daar zetten mensen activiteiten op en kan jij je gewoon bij aansluiten als je dat wilt. of zelf iets leuks organiseren.

Ook zou ik je voorstellen om toch wat meer aan jezelf te denken. ga eens met je baas praten over hoe jij je voeld over het project. of misschien is er ruimte om zelf iets voor te stellen om de technologie iets hoger te krijgen. 
Ook zou ik gewoon een leuk huisje voor jezelf gaan zoeken als je daar blij van wordt. doe dat dan wel lekker dicht bij huis dan zie je je gezin en hond nog heel vaak. en laat je ze niet in de steek.

Als je behoefde hebt om te praten mag je me ook altijd een bericht sturen

Pedra
Antwoord

#3

(10-01-2018, 22:26)pedra schreef: Hey Micha.
welkom op het forum

Als ik jou verhaal zo lees heb je het eigenlijk heel goed voor elkaar alleen sluiten alle puzzelstukjes net niet aan elkaar waardoor het net niet lekker loopt.
op dit moment heb je alleen een heel negatief zelfbeeld waardoor je heel veel nu negatief ziet. je zegt zelf "wat ben ik waard". Maar wat ik ook in je text lees is dat je een sociaal en zorgzaam mens bent. En je doet ook al een heleboel goede dingen om je juist uit die dip te krijgen. je sport lekker, gaat buiten wandelen en probeert contact te zoeken.
Dat je je collega's mee hebt uitgevraagt is een super idee alleen dan is er inderdaad de kans dat ze ook nee kunnen zeggen. zo gaat dat. misschien kan je eens iets plannen maar dan verder naar voren. (volgende maand) of even borrelen op het werk.
Of je kan het in een heel andere plek zoeken. buiten je werk om. (/www.nieuwemensenlerenkennen.nl) deze site kan je misschien daar een beetje bij helpen. daar zetten mensen activiteiten op en kan jij je gewoon bij aansluiten als je dat wilt. of zelf iets leuks organiseren.

Ook zou ik je voorstellen om toch wat meer aan jezelf te denken. ga eens met je baas praten over hoe jij je voeld over het project. of misschien is er ruimte om zelf iets voor te stellen om de technologie iets hoger te krijgen. 
Ook zou ik gewoon een leuk huisje voor jezelf gaan zoeken als je daar blij van wordt. doe dat dan wel lekker dicht bij huis dan zie je je gezin en hond nog heel vaak. en laat je ze niet in de steek.

Als je behoefde hebt om te praten mag je me ook altijd een bericht sturen

Pedra
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Hye Pedra, [/font][/font]


Dank je wel

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Jah ik heb soms echt het gevoel dat ik alles wel heb om gelukkig te zijn maar het me om de een of andere reden toch niet lukt om het echt te zijn... [/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Ik probeer zo veel mogelijk te doen zoals sporten en wandelen enzo om mijn gedachten ook wat kwijt te kunnen... Als ik dat niet doe beginnen twijfels en zelfhaat het volledig over te nemen. Laatste tijd lukt dat minder: geen motivatie om te gaan lopen, geen blij gevoel na het lopen...[/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Mijn collega's heb ik eergisteren na heel veel moed bijeen te zoeken gevraagd of ze ergens anders een moment ergens verder in de toekomst eens iets wouden doen ... dat was ook weer direct ja nee laatste tijd heb ik het druk met ....[/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Dus vroeg ik daarna (wel via skype chat want face 2 face durfde ik niet meer echt) of ze eigenlijk wel interesse hadden om eens iets samen te gaan, want als dat niet zo was dat ik het ook niet moest blijven vragen... [/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]En dan kwam het he... Weekends zijn voor met hun vriendin, we zien elkaar al elke dag, da's moeilijk uit te leggen thuis, zullen iets gaan drinken na een volgend werk event zoals een kerstmarkt ofzo .... [/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Andere collega kan er duidelijk ook niet mee om dat ik somber ben, zei wel telkens van als er iets is van babbelen en dat ik dat mag zeggen enzo ... maar als ik dan somber ben op het werk of zo iets zeg... dan is hij ineens weg of negeert hij me.[/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Wat voor mij eigenlijk een beetje duidelijk maakte dat ik dus toch verkeerd was om hen te aanzien als vrienden... het zijn collega's en daar zal het ook bij blijven. [/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Op zich niet slecht, maar ik ja begon me wel beetje te hechten aan het idee om wat meer vrienden te hebben, om er wat bij te horen... maar jah, misschien beter zo om collega's en vrienden gescheiden te houden.  [/font][/font]

Qua werk heb ik aan de klant al vaak nieuwe dingen voorgesteld maar aangezien het een heel groot bedrijf is (wereld wijd) hebben wij niet veel inspraak op hoe of wat. Nu is er al wel een jaar of 2 besproken geweest hoger af te vernieuwen en is die knoop zelfs door gehakt met wat maar wanneer wij daar effectief mee gaan kunnen werken is nog maar de vraag. 
Aan mijn vaste baas heb ik tijdens het eindejaarsgesprek aangegeven dat als er vernieuwingen komen bij de klant waar ik effectief terug uitdagend mee kan werken dat ik het nog wel zie zitten daar en dat ik anders toch iets anders zoek te doen. Alleen ligt mijn schrik daar dan in dat ik niet meer mee ga zijn/kunnen omdat ik het laatste jaar al zo een achterstand heb opgelopen. 


Die site ga ik helaas niet kunnen gebruiken denk ik ( ik ben van België) 
En ondanks dat ik vaak sociaal overkomen kost het me altijd enorm veel moeite, als ik eens met iemand dan al afspreekt haak ik meestal al af voor de tweede keer. Of zelfs dan terug naar die collega's toe heeft het mij toch ook een heel aantal maand geduurd om daar iets opener tegen te zijn. Dikke 9-10 maanden zelfs eer ik wou toegeven om er vrienden te noemen ... Wat dan uiteindelijk toch beter niet had gedaan. Maar jah met dat ze dan ook vaak zijden van "we zijn toch vrienden he" of " wij zijn framily he" (framily is een woordje dat deze zomer in België op de radio populair was , samentreksel van friend and Family  dus vrienden die zo close zijn dat ze als familie zijn en familie die je ook als vrienden beschouwd) 


[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen m_m :   • Lullaby baby rock a by
Antwoord

#4

Welkom, er speelt van alles als ik het zo lees. Is er iemand die je kan helpen de boel op een rijtje te zetten? Waar zit de meeste frustratie, zou je daar toch in stapjes iets kunnen doen?
Antwoord

#5

(12-01-2018, 23:59)Fran schreef: Welkom, er speelt van alles als ik het zo lees. Is er iemand die je kan helpen de boel op een rijtje te zetten? Waar zit de meeste frustratie, zou je daar toch in stapjes iets kunnen doen?

Dank je, 
Goh niet dat ik echt weet :/ 
Meeste frustratie op de moment ? Is denk ik dat ik me eenzaam voel. 
Ik probeer wel wat te zoeken om eventueel nieuwe mensen te leren kennen, maar vind het vaak zo moeilijk. Als het online is spreek ik moeilijk af heb ik te veel schrik voor. Ik heb al eens gezocht achter loopgroepen in de buurt maar tot hiertoe nog geen gevonden. Ik ben in het begin ook altijd heel stil bij nieuwe mensen... Maastal denken ze dan dat ik het helemaal niet naar mijn zin heb ofzo...
Antwoord

#6

Ik denk dat het belangrijk is om eerst een scheiding te maken tussen de realiteit en de dingen die jij in je hoofd hebt. Ik heb het gevoel dat je veel "problemen" of "obstakels" in jouw hoofd creëert, terwijl die er in de werkelijkheid niet zijn. Je zult makkelijker contact krijgen als je positief over jezelf denkt. En niet als "ze zullen mij toch wel niet leuk genoeg vinden". Zo geef je de mensen niet eens de kans om jou te leren kennen.
Antwoord

#7

Veel van wat je schrijft zijn vaardigheden, die kun je leren. Eerst heel onwennig, maar het wordt steeds makkelijker. 

Een begin kan zijn om eens een afspraak te maken met de praktijkondersteuner van je huisarts. 

Ik heb zelf veel aan de gratis filmpjes van 365-dagen succesvol en hun boek. Dat kan een beginpunt zijn. Op Facebook of op hun eigen website. Dit werkt heel erg vanuit wat wil ik echt en hoe kom ik daar. Neem eens een kijkje zou ik zeggen ;-). 

Het een sluit het ander niet uit trouwens.
Antwoord

#8

Hé Micha, 

Als eerste sterke met alles, heftig om te lezen allemaal. 

Ik loop zelf ook met van dat soort nare gevoelens helaas en mijn hoofd slaat ervan op hol. 

Ik las het stukje over afspreken en ik ken dat gevoel wat je beschrijft. Maar als iemand niet wil afspreken heeft dat niks met jou te maken. Ik zocht echt overal wat achter maar ik heb op cognitieve therapie geleerd, dat ik automatisch overal iets achter ga zoeken, ik ga zelfs vanalles invullen. 
Bij mij is het juist andersom gaan werken nu, ik heb het afgelopen jaar bijna alles op het laatste moment afgezegd, misschien dachten hun ook Thijs mag me niet maar het lag juist aan mij niet aan hun. Ik heb echt een hekel gekregen aan sociale contacten. 

Ik wens je al het goeds en hoop dat je eruit komt. 

Thijs
Antwoord

#9

@Positiva, 

Ik besef dat het meeste of misschien alles wel in men hoofd gevormd wordt, ik weet alleen niet hoe ik dat kan stoppen. Het minste dat ik niets om handen heb beginnen mijn gedachten af te dwalen en begin ik mezelf in mijn gedachten af te breken of begin ik allerhande scenario's voor te stellen die bijvoorbeeld al gebeurd zijn en daar zelf dingens bij in te vullen... en dat kan ik gewoon niet stop zetten. 

@Fran

In België hebben we geen praktijkondersteuner geloof ik. 
Die filmpjes ga ik wel zeker eens bekijken

@Thijs

Hoe heb je dat dan kunnen stoppen van er van alles bij te denken en het zelf invullen te stoppen ?
Antwoord

#10

(14-01-2018, 15:05)m_m schreef: @Positiva, 

Ik besef dat het meeste of misschien alles wel in men hoofd gevormd wordt, ik weet alleen niet hoe ik dat kan stoppen. Het minste dat ik niets om handen heb beginnen mijn gedachten af te dwalen en begin ik mezelf in mijn gedachten af te breken of begin ik allerhande scenario's voor te stellen die bijvoorbeeld al gebeurd zijn en daar zelf dingens bij in te vullen... en dat kan ik gewoon niet stop zetten. 

@Fran

In België hebben we geen praktijkondersteuner geloof ik. 
Die filmpjes ga ik wel zeker eens bekijken

@Thijs

Hoe heb je dat dan kunnen stoppen van er van alles bij te denken en het zelf invullen te stoppen ?
Hoi Micha, 

Het heeft bij mij ups and downs, ik doe het nog steeds hoor zelf invullen alleen minder, ik betrapte mijzelf gisteren alweer bij mijn eigen stel je voor topic dat ik het nog steeds doe. 
Wat mij heeft geholpen is de cognitieve therapie, ik had een deeltijd opname en daar was dat een onderdeel van. We kregen  huiswerk mee en dan moesten we op een formulier gebeurtenissen van die week ontleden en dat kon vanalles zijn, het krijgen van een negatief telefoontje of juist moeten bellen voor iets wat voor sommige ook heel lastig is. Die gebeurtenis ga je dan helemaal ontleden, welke gevoelens je er bij had en welke gedachtes, wat was je reactie en kon dat ook anders en kloppen mijn gedachte en zou ik ook andere alternatieve gedachtes in kunnen vullen. Dat bespraken we uiteindelijk met de hele groep.

Ik zal straks even kijken in mijn therapie map dan schrijf ik zo'n formulier wel over en post ik het hier of pm het naar je als je daar behoefte aan hebt. 

Groetjes Thijs
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Alleen en deppressief Started by Helena123
5 Replies - 914 Views
01-08-2022, 05:39
Laatste bericht: Feline
13-11-2019, 19:11
Laatste bericht: Karel 500
  Alleen in de duisternis Started by Gedoofdezon
11 Replies - 4,589 Views
25-04-2019, 22:19
Laatste bericht: Letitgo
18-06-2018, 23:44
Laatste bericht: mouna
  Chronisch depressief en alleen Started by Kana
5 Replies - 3,558 Views
05-02-2018, 16:57
Laatste bericht: Yasmine



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)