Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Zwaar depressief


#11

Welkom op  t forum en heel veel succes bij de dagbehandeling Pascalle. Sorry, een kort bericht, maar wel gemeend.
Antwoord

#12

(20-02-2020, 20:41)Lise88 schreef: Welkom op  t forum en heel veel succes bij de dagbehandeling Pascalle. Sorry, een kort bericht, maar wel gemeend.

Dankjewel Lise88!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Pascalle :   • Lise88
Antwoord

#13

(19-02-2020, 19:35)Pascalle schreef: Hi iedereen.

Ik merk dat ik de laatste weken de behoefte heb om met 'lotgenoten' te praten. Mensen die begrijpen wat iemand wat depressief is doormaakt.

Kort over mezelf;
Ik ben Pascalle, 30 jaar, woon in Limburg, 2 kinderen (3 en 6), een hond en sinds kort een relatie (wat niet soepel loopt overigens)

Deze maand is het een jaar geleden dat ik naar de huisarts stapte voor hulp. Ik was al een hele poos mezelf niet. Ik was moe, had nergens zin in, boos om de kleinste dingen, verdrietig om de domste dingen.
Op een dag verschrok ik me van mezelf. De jongste stootte een glas met sap om, ik werd zo boos.. en waarom?! 
Meteen de huisarts gebeld en gelukkig kon ik de dag erna terecht. Situatie uitgelegd, praktijkondersteuner erbij gehaald, vragenlijst ingevuld en jawel .. depressief. 
" Oké, komt goed, even aan mezelf werken en klaar" dacht ik nog. Nou, had ik dat even behoorlijk mis. 
Van praktijkondersteuner naar een GGZer naar een psycholoog en weer terug naar de huisarts. 3x geswitcht met medicijnen. Ging alleen maar slechter. Zelfmoord kwam steeds in mn gedachten geslopen, van 1 keer per maand naar 4x per week. Ik eet niet meer, lukt me gewoon niet. Vorige jaar oktober besloten om verdere stappen te ondernemen. Het ziekenhuis. Huisarts en psycholoog hebben me ingeschreven voor een intake. Wachten op een oproep. December kreeg ik een brief, januari intake bij een psychiater. Spannend. 
Intake gehad en t was vrijwel meteen duidelijk, zwaar depressief, zelfs symptomen van manisch. 
Medicijnen blijven slikken, starten met dagbehandelingen en verdere onderzoeken. Na de carnaval, eerste week van maart ga ik starten. Ik zit er behoorlijk tegen op, het word heel intensief. Maar aan de andere kant, het word tijd! Ik wil mezelf weer worden! 

Nu ik dit zo schrijf voel ik me al opgeluchter dan als ik het tegen mn vriend vertel.
Mensen om me heen lijken me niet te snappen. 'Ach kom op, laat je niet hangen' of 'je komt er wel' of 'je moet nu echt wat eten' helpen niet echt. Ze snappen ook niets van mijn zelfmoordgedachten. In het begin hield ik t voor me maar mn psycholoog wilde dat ik het mn moeder vertelde en mn vriend. 

Het is gewoon heel frustrerend als je geen toekomstbeeld meer hebt.. behalve als t gaat om een 'auto ongeluk, brand of verdrinking'
Ik kom er gewoon niet uit! Hoe sterk ik ook ben van karakter, er is helemaal niks meer van mezelf over.

Welkom Pascalle,

Zo naar als niemand je lijkt te begrijpen en ze niks voor je kunnen doen om je te helpen, omdat je het zelf ook niet weet. Zo wanhopig en eenzaam kan dat voelen!
Was er bij jou een aanleiding? Stressvolle gebeurtenissen of kwam het zomaar ineens?
Heb je fysieke oorzaken al kunnen uitsluiten via huisarts?(vit D of B12 tekort, schildklier etc.)

Antwoord

#14

(21-02-2020, 16:48)Jorin schreef: Welkom Pascalle,

Zo naar als niemand je lijkt te begrijpen en ze niks voor je kunnen doen om je te helpen, omdat je het zelf ook niet weet. Zo wanhopig en eenzaam kan dat voelen!
Was er bij jou een aanleiding? Stressvolle gebeurtenissen of kwam het zomaar ineens?
Heb je fysieke oorzaken al kunnen uitsluiten via huisarts?(vit D of B12 tekort, schildklier etc.)

Hi Jorin,

Ja precies. Het is erg lastig allemaal. 

B12 heb ik spuiten voor gekregen, helpt ook niet
De rest van de onderzoeken gebeuren komende week. Bloedprikken, ecg etc. 
Ik ben gisteren op intake geweest, ik mag woensdag al starten met dagbehandelingen. 

Ik heb inderdaad stressvolle jaren gehad. Ze denken dat ik alles zo ver weg geduwd heb dat t gewoon teveel geworden is.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Pascalle :   • Jorin
Antwoord

#15

(22-02-2020, 11:33)Pascalle schreef: Hi Jorin,

Ja precies. Het is erg lastig allemaal. 

B12 heb ik spuiten voor gekregen, helpt ook niet
De rest van de onderzoeken gebeuren komende week. Bloedprikken, ecg etc. 
Ik ben gisteren op intake geweest, ik mag woensdag al starten met dagbehandelingen. 

Ik heb inderdaad stressvolle jaren gehad. Ze denken dat ik alles zo ver weg geduwd heb dat t gewoon teveel geworden is.

Ja dat kunnen wij mensen he Pascal
Wegduwen, in die zin is het wel goed dat het er nu uitkomt zodat het verwerkt kan worden he. Dan weet je tenminste waar je mee te maken hebt. Stukje rust en stabiliteit komt dan mogelijk binnen bereik.
Ik wens je van harte toe wat je nodig hebt
Antwoord

#16
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 22-02-2020, 23:46 door Jorin.)

(22-02-2020, 11:33)Pascalle schreef: Hi Jorin,

Ja precies. Het is erg lastig allemaal. 

B12 heb ik spuiten voor gekregen, helpt ook niet
De rest van de onderzoeken gebeuren komende week. Bloedprikken, ecg etc. 
Ik ben gisteren op intake geweest, ik mag woensdag al starten met dagbehandelingen. 

Ik heb inderdaad stressvolle jaren gehad. Ze denken dat ik alles zo ver weg geduwd heb dat t gewoon teveel geworden is.

Goed dat van alles onderzocht wordt, dan weet je het maar. Ja stress kan veel doen met een mens. Fijn dat je zo vlot na de intake terecht kan! Ik hoop dat het je een eind de goede richting op helpt.

Antwoord

#17

Het is inderdaad goed om mensen om je heen te hebben die je begrijpen. Vaak is het ook zo dat mensen die (ongeveer) hetzelfde doormaken als jij je ook beter begrijpen. Zij snappen de moeilijkheden die jij op het moment doormaakt. Dat is ook de reden waarom ik naar dit forum ben gegaan. Ik hoop dat het je heeft geholpen je hart hier even te luchten.
Antwoord

#18

(19-02-2020, 19:35)Pascalle schreef: Hi iedereen.

Ik merk dat ik de laatste weken de behoefte heb om met 'lotgenoten' te praten. Mensen die begrijpen wat iemand wat depressief is doormaakt.

Kort over mezelf;
Ik ben Pascalle, 30 jaar, woon in Limburg, 2 kinderen (3 en 6), een hond en sinds kort een relatie (wat niet soepel loopt overigens)

Deze maand is het een jaar geleden dat ik naar de huisarts stapte voor hulp. Ik was al een hele poos mezelf niet. Ik was moe, had nergens zin in, boos om de kleinste dingen, verdrietig om de domste dingen.
Op een dag verschrok ik me van mezelf. De jongste stootte een glas met sap om, ik werd zo boos.. en waarom?! 
Meteen de huisarts gebeld en gelukkig kon ik de dag erna terecht. Situatie uitgelegd, praktijkondersteuner erbij gehaald, vragenlijst ingevuld en jawel .. depressief. 
" Oké, komt goed, even aan mezelf werken en klaar" dacht ik nog. Nou, had ik dat even behoorlijk mis. 
Van praktijkondersteuner naar een GGZer naar een psycholoog en weer terug naar de huisarts. 3x geswitcht met medicijnen. Ging alleen maar slechter. Zelfmoord kwam steeds in mn gedachten geslopen, van 1 keer per maand naar 4x per week. Ik eet niet meer, lukt me gewoon niet. Vorige jaar oktober besloten om verdere stappen te ondernemen. Het ziekenhuis. Huisarts en psycholoog hebben me ingeschreven voor een intake. Wachten op een oproep. December kreeg ik een brief, januari intake bij een psychiater. Spannend. 
Intake gehad en t was vrijwel meteen duidelijk, zwaar depressief, zelfs symptomen van manisch. 
Medicijnen blijven slikken, starten met dagbehandelingen en verdere onderzoeken. Na de carnaval, eerste week van maart ga ik starten. Ik zit er behoorlijk tegen op, het word heel intensief. Maar aan de andere kant, het word tijd! Ik wil mezelf weer worden! 

Nu ik dit zo schrijf voel ik me al opgeluchter dan als ik het tegen mn vriend vertel.
Mensen om me heen lijken me niet te snappen. 'Ach kom op, laat je niet hangen' of 'je komt er wel' of 'je moet nu echt wat eten' helpen niet echt. Ze snappen ook niets van mijn zelfmoordgedachten. In het begin hield ik t voor me maar mn psycholoog wilde dat ik het mn moeder vertelde en mn vriend. 

Het is gewoon heel frustrerend als je geen toekomstbeeld meer hebt.. behalve als t gaat om een 'auto ongeluk, brand of verdrinking'
Ik kom er gewoon niet uit! Hoe sterk ik ook ben van karakter, er is helemaal niks meer van mezelf over.

Hoi Pascalle,

Die opvliegendheid herken ik. Om de kleinste dingen woedend worden. Alles willen stukslaan, schoppen etc. De tolerantie voor dingen die misgaan of tegenzitten is dan helemaal weg. Je zakt weg in negatieve gedachten. Hefttig en zwaar.
Hopelijk kan medicatie je helpen om je op de been te houden. Misschien voel je het nu niet zo, maar je hebt 2 kinderen om voor te leven. Ik hoop niet dat je denkt dat die kinderen beter af zijn zonder jou. Je bent de moeite waard en deze episode gaat ook weer over.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
28-04-2023, 09:59
Laatste bericht: Jarno
  Depressief na burn-out Started by staterium
5 Replies - 882 Views
08-10-2022, 20:46
Laatste bericht: Mabel
  Depressief Started by Matt
2 Replies - 589 Views
02-10-2022, 19:07
Laatste bericht: Matt
26-09-2022, 17:22
Laatste bericht: Jupiter
24-09-2022, 23:51
Laatste bericht: Touchy
  Manisch depressief Started by Schildpadje
4 Replies - 818 Views
07-06-2022, 21:23
Laatste bericht: Mabel
05-04-2022, 14:40
Laatste bericht: calamityjane
  Al jaren depressief Started by Martijn
5 Replies - 1,348 Views
07-07-2021, 20:55
Laatste bericht: Mabel
  Depressief Started by Jan123
4 Replies - 1,643 Views
12-08-2019, 18:31
Laatste bericht: Jan123
  Ben ik depressief? Started by Krisss
6 Replies - 3,233 Views
29-05-2019, 10:01
Laatste bericht: Tara



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)