Hi iedereen.

Ik merk dat ik de laatste weken de behoefte heb om met 'lotgenoten' te praten. Mensen die begrijpen wat iemand wat depressief is doormaakt.

Kort over mezelf;
Ik ben Pascalle, 30 jaar, woon in Limburg, 2 kinderen (3 en 6), een hond en sinds kort een relatie (wat niet soepel loopt overigens)

Deze maand is het een jaar geleden dat ik naar de huisarts stapte voor hulp. Ik was al een hele poos mezelf niet. Ik was moe, had nergens zin in, boos om de kleinste dingen, verdrietig om de domste dingen.
Op een dag verschrok ik me van mezelf. De jongste stootte een glas met sap om, ik werd zo boos.. en waarom?! 
Meteen de huisarts gebeld en gelukkig kon ik de dag erna terecht. Situatie uitgelegd, praktijkondersteuner erbij gehaald, vragenlijst ingevuld en jawel .. depressief. 
" Oké, komt goed, even aan mezelf werken en klaar" dacht ik nog. Nou, had ik dat even behoorlijk mis. 
Van praktijkondersteuner naar een GGZer naar een psycholoog en weer terug naar de huisarts. 3x geswitcht met medicijnen. Ging alleen maar slechter. Zelfmoord kwam steeds in mn gedachten geslopen, van 1 keer per maand naar 4x per week. Ik eet niet meer, lukt me gewoon niet. Vorige jaar oktober besloten om verdere stappen te ondernemen. Het ziekenhuis. Huisarts en psycholoog hebben me ingeschreven voor een intake. Wachten op een oproep. December kreeg ik een brief, januari intake bij een psychiater. Spannend. 
Intake gehad en t was vrijwel meteen duidelijk, zwaar depressief, zelfs symptomen van manisch. 
Medicijnen blijven slikken, starten met dagbehandelingen en verdere onderzoeken. Na de carnaval, eerste week van maart ga ik starten. Ik zit er behoorlijk tegen op, het word heel intensief. Maar aan de andere kant, het word tijd! Ik wil mezelf weer worden! 

Nu ik dit zo schrijf voel ik me al opgeluchter dan als ik het tegen mn vriend vertel.
Mensen om me heen lijken me niet te snappen. 'Ach kom op, laat je niet hangen' of 'je komt er wel' of 'je moet nu echt wat eten' helpen niet echt. Ze snappen ook niets van mijn zelfmoordgedachten. In het begin hield ik t voor me maar mn psycholoog wilde dat ik het mn moeder vertelde en mn vriend. 

Het is gewoon heel frustrerend als je geen toekomstbeeld meer hebt.. behalve als t gaat om een 'auto ongeluk, brand of verdrinking'
Ik kom er gewoon niet uit! Hoe sterk ik ook ben van karakter, er is helemaal niks meer van mezelf over.

Hi iedereen.

Ik merk dat ik de laatste weken de behoefte heb om met 'lotgenoten' te praten. Mensen die begrijpen wat iemand wat depressief is doormaakt.

Kort over mezelf;
Ik ben Pascalle, 30 jaar, woon in Limburg, 2 kinderen (3 en 6), een hond en sinds kort een relatie (wat niet soepel loopt overigens)

Deze maand is het een jaar geleden dat ik naar de huisarts stapte voor hulp. Ik was al een hele poos mezelf niet. Ik was moe, had nergens zin in, boos om de kleinste dingen, verdrietig om de domste dingen.
Op een dag verschrok ik me van mezelf. De jongste stootte een glas met sap om, ik werd zo boos.. en waarom?! 
Meteen de huisarts gebeld en gelukkig kon ik de dag erna terecht. Situatie uitgelegd, praktijkondersteuner erbij gehaald, vragenlijst ingevuld en jawel .. depressief. 
" Oké, komt goed, even aan mezelf werken en klaar" dacht ik nog. Nou, had ik dat even behoorlijk mis. 
Van praktijkondersteuner naar een GGZer naar een psycholoog en weer terug naar de huisarts. 3x geswitcht met medicijnen. Ging alleen maar slechter. Zelfmoord kwam steeds in mn gedachten geslopen, van 1 keer per maand naar 4x per week. Ik eet niet meer, lukt me gewoon niet. Vorige jaar oktober besloten om verdere stappen te ondernemen. Het ziekenhuis. Huisarts en psycholoog hebben me ingeschreven voor een intake. Wachten op een oproep. December kreeg ik een brief, januari intake bij een psychiater. Spannend. 
Intake gehad en t was vrijwel meteen duidelijk, zwaar depressief, zelfs symptomen van manisch. 
Medicijnen blijven slikken, starten met dagbehandelingen en verdere onderzoeken. Na de carnaval, eerste week van maart ga ik starten. Ik zit er behoorlijk tegen op, het word heel intensief. Maar aan de andere kant, het word tijd! Ik wil mezelf weer worden! 

Nu ik dit zo schrijf voel ik me al opgeluchter dan als ik het tegen mn vriend vertel.
Mensen om me heen lijken me niet te snappen. 'Ach kom op, laat je niet hangen' of 'je komt er wel' of 'je moet nu echt wat eten' helpen niet echt. Ze snappen ook niets van mijn zelfmoordgedachten. In het begin hield ik t voor me maar mn psycholoog wilde dat ik het mn moeder vertelde en mn vriend. 

Het is gewoon heel frustrerend als je geen toekomstbeeld meer hebt.. behalve als t gaat om een 'auto ongeluk, brand of verdrinking'
Ik kom er gewoon niet uit! Hoe sterk ik ook ben van karakter, er is helemaal niks meer van mezelf over.

Wat een moedig besluit Pascalle, om in therapie te gaan en aan jezelf te gaan werken. Er zijn zo veel mensen als jij en wij. Het is goed om uit te zoeken wat je kan doen om te verbeteren. Dat je relatie niet glad verloopt is dan niet zo gek. Wel fijn dat je iemand hebt ook al snapt own niet alles. Je bent een verantwoordelijke moeder dat je gelijk aan de bel trok toen je zo boos werd bij je kind. Ja zelfmoord kan een optie lijken als je niet weet hoe verder.
Dan kan je zelfs denken dat je gelieven beter af zijn zonder jou. Dat is totaal niet waar maar zo denk je dan. 
Als je er met hulp wat meer vat op krijgt kan er ook weer perspectief, uitzicht ontstaan. Hier kan je je ei kwijt en wat bemoediging tips en gezelschap vinden. Prettig is dat. Dus sterkte succes en ook plezier gewenst

Hoi, ik heb destijds (november 2012) ook de stempel zwaar depressief gekregen met de mededeling dat ik intensieve landurige behandeling nodig had en medicatie moest slikken. 

Dat laatste heb ik niet gedaan, of dat nou goed is geweest of niet laat ik achterwege. 

Ik kan je alleen maar zeggen dat het geen makkelijke weg gaat zijn. Niet om je bang te maken, maar om je de moed te geven dat aan te gaan, als het zich aandient. 

Ik hoop voor je dat je de steun om je heen heb, die had ik namelijk niet, en dat je er doorheen komt. Zeker omdat je 2 kinderen heb, lijkt het mij juist nog moeilijker. 

Over de zelfmoord gedachten kan ik maar 1 ding zeggen, en dat is dat ze het niet waard zijn. 
Mij hield me altijd tegen, niet zozeer de pijn voir mezelf, maar de pijn die ik de mensen om mij heen zou doen, en zo te lezen heb jij er meer om je heen dan ik had. 

Ik wens je alle kracht, hoop en moed om je depressie aan te gaan en er sterker uit te komen.

Wat een moedig besluit Pascalle, om in therapie te gaan en aan jezelf te gaan werken. Er zijn zo veel mensen als jij en wij. Het is goed om uit te zoeken wat je kan doen om te verbeteren. Dat je relatie niet glad verloopt is dan niet zo gek. Wel fijn dat je iemand hebt ook al snapt own niet alles. Je bent een verantwoordelijke moeder dat je gelijk aan de bel trok toen je zo boos werd bij je kind. Ja zelfmoord kan een optie lijken als je niet weet hoe verder.
Dan kan je zelfs denken dat je gelieven beter af zijn zonder jou. Dat is totaal niet waar maar zo denk je dan. 
Als je er met hulp wat meer vat op krijgt kan er ook weer perspectief, uitzicht ontstaan. Hier kan je je ei kwijt en wat bemoediging tips en gezelschap vinden. Prettig is dat. Dus sterkte succes en ook plezier gewenst

Dankjewel voor je fijn berichtje liefde+hoop.

---

Hoi, ik heb destijds (november 2012) ook de stempel zwaar depressief gekregen met de mededeling dat ik intensieve landurige behandeling nodig had en medicatie moest slikken. 

Dat laatste heb ik niet gedaan, of dat nou goed is geweest of niet laat ik achterwege. 

Ik kan je alleen maar zeggen dat het geen makkelijke weg gaat zijn. Niet om je bang te maken, maar om je de moed te geven dat aan te gaan, als het zich aandient. 

Ik hoop voor je dat je de steun om je heen heb, die had ik namelijk niet, en dat je er doorheen komt. Zeker omdat je 2 kinderen heb, lijkt het mij juist nog moeilijker. 

Over de zelfmoord gedachten kan ik maar 1 ding zeggen, en dat is dat ze het niet waard zijn. 
Mij hield me altijd tegen, niet zozeer de pijn voir mezelf, maar de pijn die ik de mensen om mij heen zou doen, en zo te lezen heb jij er meer om je heen dan ik had. 

Ik wens je alle kracht, hoop en moed om je depressie aan te gaan en er sterker uit te komen.

Hi

Dankjewel voor je berichtje.
Ik hoor en lees inderdaad dat het zwaar gaat worden. Ik ga er alles aan doen om me erdoor heen te zetten maar ik hoop dat ik t aan kan!
Veel steun om me heen heb ik niet, mn vriend en mn moeder. Maar beide hebben zelf ook problemen dusja dan val je hun er al niet mee lastig. 
Veel vriendinnen verloren door mijn depressie. Daar zit ik nu nog regelmatig mee. 
Met kinderen, op deze leeftijd, is het inderdaad wen stuk moeilijker. Er is geen moment dat ik t kan loslaten of in iedergeval het te proberen. Ze vergen veel energie waardoor ik smiddags gewoon knock out ben.

Ik denk juist dat t beter is voor iedereen als ik er niet meer ben. Dat er nu meer pijn is dan erna.

Welkom Pascalle,

Wat zwaar allemaal! Hier kun je herkenning vinden en begrip . Of gewoon van je afschrijven.  Je bent niet alleen,

Groet en sterkte,

Mabel

Welkom Pascalle,

Wat zwaar allemaal! Hier kun je herkenning vinden en begrip . Of gewoon van je afschrijven.  Je bent niet alleen,

Groet en sterkte,

Mabel

Dankjewel Mabel!

Ik denk juist dat t beter is voor iedereen als ik er niet meer ben. Dat er nu meer pijn is dan erna.

Heb je het al gevraagd aan je vriend, je moeder en je kinderen? Of dat het inderdaad beter is als jij er niet bent? Want dan kan je net zo goed even een goede vakantie nemen, paar weken naar het zuiden van Spanje, lekker in de zon, geen gedachte aan je hoofd, aan het strand, de zand tussen je tenen, pina colada op de tafel naast je. Nou krijg ik zelf zin om op vakantie te gaan .

Dat is iets wat mij heel goed geholpen heeft voordat ik aan mijn behandeling begon. Ik ben toen 3 weken naar Portugal geweest, volledig uit mijn omgeving, geen contact met wie dan ook en gewoon even opnieuw opladen. De eerste week wel wat verdrietig, 2e week was ik vooral neutraal en 3e week kreeg ik weer energie en motivatie.

Als je dan weg wilt, dan raad ik je eerst een vakantie aan, veel leuker.

Hoi I,
Wat knap dat je met n zware depressie 3 weken op vakantie bent gegaan. Ik zou er niet eens aan kunnen denken...

Herkenbaar Pascalle, de meeste gedeprimeerde mensen voelen zich n last voor de omgeving en denken dat ze er beter of net zo goed niet kunnen zijn. (Bij mij is het meer het laatste) . 
Gewoon een van die zinloze depressieve gedachtengangen. Je hebt er niets aan,  want je bent er immers toch wel. Die niet- depressieve medemensen hebben  ook niet altijd een duidelijke toegevoegde waarde.  (Wie of wat bepaalt of we een last zijn? Denk dat we vooral last van onzelf hebben.)

Psychiater is goed.
Wees niet bang, er zijn zoveel mensen die naar een psychiater gaan.
Je moet inderdaad mensen om je heen hebben, die snappen wat depressief zijn is.
Iemand die dat niet zelf heeft mregemaakt, kan het niet snappen.
Met de juiste medicijnen en een beetje wilskracht, kom je er wel door heen.
Neem je partner mee naar de psychiater.
Hij of zij kan dan je partner een beetje uitleggen wat je hebt en hoe ermee om te gaan
Zoek goede afleiding, ga veel wandelen, deze zijn heel belangrijk.
Sta optijd op en ga optijd naar bed.

Misschien kun je het ern en ander uitleggen, als je bij de psychiater bent geweest, wat ze gaan doen.

Succes!

Groetjes,

Ans

Heb je het al gevraagd aan je vriend, je moeder en je kinderen? Of dat het inderdaad beter is als jij er niet bent? Want dan kan je net zo goed even een goede vakantie nemen, paar weken naar het zuiden van Spanje, lekker in de zon, geen gedachte aan je hoofd, aan het strand, de zand tussen je tenen, pina colada op de tafel naast je. Nou krijg ik zelf zin om op vakantie te gaan .

Dat is iets wat mij heel goed geholpen heeft voordat ik aan mijn behandeling begon. Ik ben toen 3 weken naar Portugal geweest, volledig uit mijn omgeving, geen contact met wie dan ook en gewoon even opnieuw opladen. De eerste week wel wat verdrietig, 2e week was ik vooral neutraal en 3e week kreeg ik weer energie en motivatie.

Als je dan weg wilt, dan raad ik je eerst een vakantie aan, veel leuker.

Nee niet gevraagd uiteraard maar dat is gewoon een gevoel.
Haha klinkt goed maar om t te doen? Nee, teveel moeite op dit moment. Ben al blij als ik mn bed uitkom en als ik eruit ben niet meer erin te kruipen. 
Maar ik snap je punt. 

Fijn dat t jou goed heeft gedaan!

---

Hoi I,
Wat knap dat je met n zware depressie 3 weken op vakantie bent gegaan. Ik zou er niet eens aan kunnen denken...

Herkenbaar Pascalle, de meeste gedeprimeerde mensen voelen zich n last voor de omgeving en denken dat ze er beter of net zo goed niet kunnen zijn. (Bij mij is het meer het laatste) . 
Gewoon een van die zinloze depressieve gedachtengangen. Je hebt er niets aan,  want je bent er immers toch wel. Die niet- depressieve medemensen hebben  ook niet altijd een duidelijke toegevoegde waarde.  (Wie of wat bepaalt of we een last zijn? Denk dat we vooral last van onzelf hebben.)

Bij mij is het ook dat laatste. Het is inderdaad zinloos maar je denkt er wel continu aan. Dat we last van ons zelf hebben klopt ook wel, word soms van mezelf nog depresiever! (Kan dat uberhaubt als je al zwaar depressief bent)

---

Psychiater is goed.
Wees niet bang, er zijn zoveel mensen die naar een psychiater gaan.
Je moet inderdaad mensen om je heen hebben, die snappen wat depressief zijn is.
Iemand die dat niet zelf heeft mregemaakt, kan het niet snappen.
Met de juiste medicijnen en een beetje wilskracht, kom je er wel door heen.
Neem je partner mee naar de psychiater.
Hij of zij kan dan je partner een beetje uitleggen wat je hebt en hoe ermee om te gaan
Zoek goede afleiding, ga veel wandelen, deze zijn heel belangrijk.
Sta optijd op en ga optijd naar bed.

Misschien kun je het ern en ander uitleggen, als je bij de psychiater bent geweest, wat ze gaan doen.

Succes!

Hi Ans,

Niet echt bang. Meer van, wat staat me te wachten. Ik hoor en lees namelijk dat t erg zwaar is, die dagbehandelingen. 

Ik heb de psycholoog altijd in mn eentje gedaan. Ik vond dat ik dat alleen moest doen. 
Ziekenhuis gaat mn partner wel mee, morgen bij de intake ook. Maar goed, daarna zal ik t toch weer alleen moeten doen.

Het is inderdaad waar, mensen die niet (zwaar) depressief zijn geweest of nog zijn weten niet waar we t over hebben. En dat is zwaar frustrerend. Ergste is misschien nog wel dat ze zeggen dat ze je begrijpen en weten hoe je je voelt ...