Hi allemaal,

Allereerst wil ik even zeggen dat ik dit een ontzettend fijn forum vind! Het is heel mooi om zo veel herkenbare verhalen te lezen. Dit biedt mij veel troost.
Heel eerlijk gezegd heb ik bijna alle verhalen in het forum over relaties gelezen, maar ik mis vaak het vervolg. Ik zou het echt super mooi vinden als een aantal mensen ook een succesverhaal zouden kunnen delen, mits die er zijn natuurlijk.
Zelf zit ik in de bekende situatie: we hadden het super leuk en fijn, ze is in een depressie geraakt en zegt nu niks meer voor me te voelen, niet van me te houden en dat ook nooit te zullen gaan doen.
Uiteraard heb ik als eerste reactie (krampachtig) geprobeerd het contact te onderhouden, maar dit bleek averechts te werken. Nu wil ze écht geen contact meer met me. Ik heb haar als laatste bericht laten weten dat ze altijd bij me terecht kan, maar voorlopig heb ik besloten haar met rust te laten. Dit lijkt me beter voor haar en ook mezelf, aangezien ik me er veel te veel mee bezig hield.

Maar goed, ik ben hier niet om mijn verhaal te delen. Het is erg lang en ik ben er geloof ik niet helemaal aan toe om dit hier te plaatsen. Ik hoop dat jullie dit begrijpen. Ik zou juist graag de succesverhalen van anderen willen horen. Zowel de partners van, als de depressieve partner zelf.
Hoe hebben jullie een soortgelijke situatie aangepakt als partner? Wat vond je als depressieve partner zelf fijn? Wilde je écht met rust gelaten worden of was het stiekem toch wel aangenaam om eens in de zoveel tijd een berichtje te krijgen?

Hoi Rico,

Vervelend dat het zo gelopen is. Lastig om te bepalen of de liefde echt over is, ze niets meer voelt door de depressie of jou iets beters gunt dan haar. Ik denk dat je voor nu er goed aan gedaan hebt om haar rust te gunnen. Je zou straks af en toe een bericht kunnen sturen ( kaartje is leuker dan een appje) dat je aan haar denkt/ wil weten hoe het gaat / er voor haar wil zijn ( praktisch aanbod is mooi bv ik wil naar je luisteren als je ff van je af moet praten). Maar ben bang dat je het ook zal moeten accepteren als het echt over is.

Ik heb ondanks mijn terugkerende en steeds heftiger depressies al bijna 25 jaar een relatie. Bij tijden voel ik niets voor hem,maar ik weet dat dat de depressie is die mijn gevoel onderdrukt en doe daar niets mee, komt altijd wel weer terug. Vriend heeft het hier in het verleden wel lastig mee gehad maar kan er nu mee omgaan. Als ik het vraag laat hij me met rust en ontziet hij mij.
Een depressie in een relatie is ingewikkeld, wij hebben hier ook therapie voor gehad. Maar dan moet je wel allebei echt willen....

Succes!

Hoi Rico,

Vervelend dat het zo gelopen is. Lastig om te bepalen of de liefde echt over is, ze niets meer voelt door de depressie of jou iets beters gunt dan haar. Ik denk dat je voor nu er goed aan gedaan hebt om haar rust te gunnen. Je zou straks af en toe een bericht kunnen sturen ( kaartje is leuker dan een appje) dat je aan haar denkt/ wil weten hoe het gaat / er voor haar wil zijn ( praktisch aanbod is mooi bv ik wil naar je luisteren als je ff van je af moet praten). Maar ben bang dat je het ook zal moeten accepteren als het echt over is.

Ik heb ondanks mijn terugkerende en steeds heftiger depressies al bijna 25 jaar een relatie. Bij tijden voel ik niets voor hem,maar ik weet dat dat de depressie is die mijn gevoel onderdrukt en doe daar niets mee, komt altijd wel weer terug. Vriend heeft het hier in het verleden wel lastig mee gehad maar kan er nu mee omgaan. Als ik het vraag laat hij me met rust en ontziet hij mij.
Een depressie in een relatie is ingewikkeld, wij hebben hier ook therapie voor gehad. Maar dan moet je wel allebei echt willen....

Succes!

Hoi Freya,

Fijn dat je de tijd neemt om te reageren en nog fijner om te lezen dat je al 25 jaar een relatie hebt. Dat noem ik wel een flink succesverhaal! 
Voor mij is het nu de eerste keer dat ik dit meemaak en ik kan wel met zekerheid zeggen dat ik het niet helemaal lekker heb aangepakt. 
Voor nu ga ik er inderdaad vanuit dat het over is tussen ons en neem ik haar woorden serieus. Het is voor mij in ieder geval geen deal breaker voor een relatie, ik geef nog steeds heel veel om haar. 
Ik denk dat het meer is dat je er allebei je weg in moet vinden, toch?
Ik zal inderdaad over een paar weken eens polshoogte nemen met een klein berichtje of kaartje. Bedankt voor de tip.
Dan ben ik toch benieuwd: hoe ging dat tussen jou en jouw vriend in het begin? Hier kan echt niemand op voorbereid zijn toch? Ik had me al best veel ingelezen over het onderwerp, maar nu ik er middenin zit heb ik echt het gevoel dat ik me heel slecht voorbereid heb.

Hey Rico,

Ik herken je vragen. Zit er momenteel zelf midden in. Wij hebben 7 jaar n relatie gehad en tot nu toe alle downs overwonnen. Maar deze is heftiger en zwaarder dan ooit. De relatie is nu uit. Ik weet niet of hij ooit goed genoeg uit deze depressie komt omdat hij zo diep zit. Misschien zal hij zich daarna altijd zorgen blijven maken dat het terug komt. 

Wat ik probeer te zeggen is: we weten het niet. We kunnen niet in de toekomst kijken. T enige wat je kan blijven doen is voor jezelf zorgen, want als ze terug komt moet jij stevig kunnen staan voor haar. 

Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. 

Succes met deze situatie.

Hey Rico,

Ik herken je vragen. Zit er momenteel zelf midden in. Wij hebben 7 jaar n relatie gehad en tot nu toe alle downs overwonnen. Maar deze is heftiger en zwaarder dan ooit. De relatie is nu uit. Ik weet niet of hij ooit goed genoeg uit deze depressie komt omdat hij zo diep zit. Misschien zal hij zich daarna altijd zorgen blijven maken dat het terug komt. 

Wat ik probeer te zeggen is: we weten het niet. We kunnen niet in de toekomst kijken. T enige wat je kan blijven doen is voor jezelf zorgen, want als ze terug komt moet jij stevig kunnen staan voor haar. 

Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. 

Succes met deze situatie.

Hi Mijn, 

Bedankt voor je reactie en wat vervelend om te lezen dat je er momenteel zelf middenin zit. Dankjewel voor je woorden. Ik zorg goed voor mezelf! Gelukkig schijnt de zon, dat helpt wel
Wat maakt het dat het dit keer voor jullie heftiger dan ooit is? Misschien is het goed om in je achterhoofd te houden dat het alle vorige keren wél goed is gekomen. Realistische kans dat dit nu weer gebeurt, toch? Ook al voelt het nu even niet zo.
In ieder geval veel sterkte toegewenst!

Hey, 

Zijn depressie is dit keer heftiger. Hij zit er veel dieper in dan ooit. Ik denk ook dat de Corona situatie niet helpt. Hij hoeft namelijk nergens heen buiten z’n werk nu. Hij kan zich isoleren zonder dat mensen vragen waar hij is of waarom hij niet komt. Sporten was voor hem altijd heel belangrijk. Ook voor zijn mentale rust. Zijn maten van de sportschool waren vaak, zonder dat ze het wisten, een stok achter de deur. Maar nu is alles dicht. 

Ik heb hem zaterdag de laatste keer gezien en gesproken. Het ging echt heel slecht met hem. Ik weet dat hij hulp heeft, maar hij ziet momenteel zelf niet dat hij hier ooit nog uit komt. 

Ik vrees dat dit echt t einde is. 

Ik heb overigens 7 jaar lang gedacht dat wij een van die succesverhalen zouden worden. Maar uiteindelijk is depressie een nare ziekte. Kun je daar veel mee doen, maar heb je het uiteindelijk niet in de hand.

Wow, dat vind ik echt heel vervelend om te lezen. En hoe gaat het met jou?
Je lijkt mij een heel sterk persoon met een nuchtere kijk op de situatie. Dat vind ik heel knap van je!
Wat mij betreft is het heel mooi dat je, in een moeilijke situatie, zo lang iets moois met iemand hebt kunnen delen. In mijn boekje is dat een succesverhaal.

Wat lief dat je dat zegt. Ik probeer onze 7 jaar te koesteren. Voor mij is het nog niet voorbij. De zorgen en de liefde zijn niet over door “het uitgesproken woord”.

Heel eerlijk? Met mij gaat het bagger. Ik slaap niet, ben 11 kilo afgevallen in 5 maanden, huil veel. Ik voel me machteloos en heb het idee dat ik gefaald heb. Daar worstel ik enorm mee. Nou heb ik vorig jaar, dezelfde tijd nog een dierbare verloren. Daar heb ik ook eerst 6 weken voor gezorgd, maar zij had een nare ziekte en heeft dit niet overleefd. Ze was nog super jong en voelde als mijn dochter (ik ben zelf 35). Dat heb ik nauwelijks kunnen verwerken omdat de situatie zo lastig werd. 
Ik rouw dus om beide en ga door een diep dal. Maar ik heb hulp gezocht, want ik wil hem niet achterna in zijn depressie. 

Hoe is het nu bij jou? Hoe voel jij je? Wil je er iets meer over vertellen?

Hoi Freya,

Fijn dat je de tijd neemt om te reageren en nog fijner om te lezen dat je al 25 jaar een relatie hebt. Dat noem ik wel een flink succesverhaal! 
Voor mij is het nu de eerste keer dat ik dit meemaak en ik kan wel met zekerheid zeggen dat ik het niet helemaal lekker heb aangepakt. 
Voor nu ga ik er inderdaad vanuit dat het over is tussen ons en neem ik haar woorden serieus. Het is voor mij in ieder geval geen deal breaker voor een relatie, ik geef nog steeds heel veel om haar. 
Ik denk dat het meer is dat je er allebei je weg in moet vinden, toch?
Ik zal inderdaad over een paar weken eens polshoogte nemen met een klein berichtje of kaartje. Bedankt voor de tip.
Dan ben ik toch benieuwd: hoe ging dat tussen jou en jouw vriend in het begin? Hier kan echt niemand op voorbereid zijn toch? Ik had me al best veel ingelezen over het onderwerp, maar nu ik er middenin zit heb ik echt het gevoel dat ik me heel slecht voorbereid heb.

Hmm, ik dacht dat ik gereageerd had, nog even in het kort:
In het begin waren de depressies veel minder heftig, we zijn er samen ingegroeid als het ware. We waren ook erg jong toen we bij elkaar kwamen. 

Je kan je niet op een depressie voorbereiden, elke depressie is anders, en per moment kan het zelfs verschillen. Er zijn als het nodig is is het beste wat je kan doen. Meeleven, troosten maar op zijn tijd ook een schop onder de kont en bv meeslepen voor een wandeling.

Wat lief dat je dat zegt. Ik probeer onze 7 jaar te koesteren. Voor mij is het nog niet voorbij. De zorgen en de liefde zijn niet over door “het uitgesproken woord”.

Heel eerlijk? Met mij gaat het bagger. Ik slaap niet, ben 11 kilo afgevallen in 5 maanden, huil veel. Ik voel me machteloos en heb het idee dat ik gefaald heb. Daar worstel ik enorm mee. Nou heb ik vorig jaar, dezelfde tijd nog een dierbare verloren. Daar heb ik ook eerst 6 weken voor gezorgd, maar zij had een nare ziekte en heeft dit niet overleefd. Ze was nog super jong en voelde als mijn dochter (ik ben zelf 35). Dat heb ik nauwelijks kunnen verwerken omdat de situatie zo lastig werd. 
Ik rouw dus om beide en ga door een diep dal. Maar ik heb hulp gezocht, want ik wil hem niet achterna in zijn depressie. 

Hoe is het nu bij jou? Hoe voel jij je? Wil je er iets meer over vertellen?

Ik herken heel veel in jullie verhalen, tot een paar jaar geleden kwam ik ook op dit forum, als partner van een vrouw met een depressie,
Mijn vrouw werd depressief door een opstapeling van allerlei opgekropte ding, oa gepest in haar jeugd, daardoor weinig zelfvertrouwen, ouders die ergens wel beste met haar voor hebben maar erg ouderwets zijn, en toen de depressie opspeelde meestal niet thuis gaven, ze werkte in de zorg waar de druk hoog was, mijn vader kwam te overlijden waarmee ze goede band had, toen begon zo;n beetje de ellende, inmiddels ong 9 jaar geleden. In het begin dachten we, even de schouders eronder en weer door, maar het werd eerlijk gezegd een nachtmerrie die bijna 6 jaar heeft geduurd. Zo.n 4 keer opgenomen, zelf beschadigingen, werk kwijtgeraakt enz enz, ondertussen moest ik thuis de boel draaiende zien te houden waarbij ik werk heb in 2 ploegen, onze zoon was destijds 5, die moest van oppas naar oppas, school gebracht worden, opgehaald, eten, naar bed, ik heb de ene week vroege de andere week late dienst. Eigenlijk wisten ze niet meer hoe ze mijn vrouw moesten behandelen, alle medicatie zo'n beetje gehad, en niets sloeg aan. Tot ik met een medewerker in gesprek kwam tijdens haar opname, die mij vertelde dat hij dacht dat ze een verkeerde diagnose hadden gemaakt en dus verkeerde behandeling kreeg. Hij was echter niet in de functie hier wat aan te doen, maar we kregen het advies een second opinion te laten doen bij de Radboud in Nijmegen, en inderdaad die kwamen met andere diagnose en ook een ander behandelplan, voorstel was elektroshocktherapie, dus werd mijn vrouw overgeplaatst, ze was toen inmiddels al 4 maanden opgenomen zonder vooruitgang. Na 2 weken in Nijmegen voor de eerste keer ect behandeling, geloof het of niet, we zagen haar na 6 jaar lachen, in totaal zo'n 18 keer ect gehad, en ze voelde zichzelf herboren. We zijn nu zo'n 2 jaar verder en het gaat nog steeds goed, om de 3 weken heeft ze nog wel thuisbegeleiding. Inmiddels begonnen met vrijwilligerswerk om hopelijk later weer voor aantal halve dagen gewoon te kunnen gaan werken. Ik, als partner van heb me heel vaak afgevraagd waar ligt je grens, hoe lang kun je dit nog aan, ik snap nog niet hoe ik het heb gedaan, maar ik weet wel dat ik het zonder familie, en enkele goede vrienden nooit zou hebben gered. Voor degene met de depressie is het belangrijk te kunnen praten, maar als partner is het ook zeer belangrijk je verhaal kwijt te kunnen en ook op een of andere manier te kunnen ontspannen af en toe, anders ga je er zelf aan onderdoor. Ik heb mijn verhaal hier vrij beknopt opgeschreven, maar mocht je je hart willen luchten, wat willen vragen of gewoon je frustraties kwijt willen dan mag je me altijd een prive bericht sturen, ik zit niet elke dag op de pc, maar check wel regelmatig mijn mail. Hoe vermoeiend het ook is, probeer niet op te geven!