Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Zelfvertrouwen


#1

Hallo allemaal, 

Mijn therapie-consumptie is niet altijd succesvol geweest, deels te wijten aan mijn eigenwijze inborst. Maar uit de vele sessies zijn er toch wel wat dingen blijven hangen. Eén ervan is dat ik niet ben, wie ik dénk dat ik ben. 

Verder redenerend: als ik mezelf helemaal de put in kan denken, dan moet dat andersom ook lukken. Dat laatste is lastig omdat je van sommige dingen zo overtuigd bent geraakt dat je ze niet kan, dat dat ook zo is. 
Maar er zijn trucjes om anders te leren denken.

Een treffende vind ik altijd het lopen over een 30 meterlange loopplank, met een breedte van 50 cm. Als dat ding op de grond ligt zal dat voor de meesten van ons geen probleem zijn, omdat je denkt/weet dat je dat kan.
Als dat ding gebruikt wordt waar ie voor gemaakt is, tussen wal en schip, wordt het al een ander verhaal, maar ook dan zullen de meeste mensen het wel redden. Het zelfvertrouwen is groot genoeg.
Maar nu boven een ravijn. De angst (gedachte) verstoort nu alle ratio.

Extreem voorbeeld, O.K., maar ik ben er een beetje anders door gaan denken en het heeft me meer dan eens geholpen. Wat dacht je van mijn angsten als muzikant op de bühne? In het verleden ben ik wel eens compleet stilgevallen en op tilt geslagen. Na het inzicht wist ik dat ik niet de enige was met angsten en kon ik me redden door gewoon te zeggen wat er aan de hand was en opnieuw te beginnen. Door die 'escape' was de grootste spanning eraf en ging alles veel makkelijker.

Over angsten bij artiesten: wist je dat een paar van de allergrootsten kotsend hun laatste minuten voor opkomst doormaken. Maar ook mindere goden overkomt dit: ik heb me een keer laten overhalen een avondvullende talentenjacht te presenteren voor een zaal met 250 mensen. Op het moment suprême wilde ik een hele snelle dood. "Niemand anders durft" waren de toverwoorden die ik even nodig had.

Gek toch hoe onze gedachten met ons spelen. Tijd om de rollen eens om te draaien.

Ray
Antwoord

#2
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 17-10-2018, 18:03 door Zip.)

Mooi gezegd Ray ik probeer het te onthouden! 

Dankjewel dat je dit met ons deelt! 

Maar niet gek de gevolgen van een misstap zijn boven een ravijn megagroot en op de grond zijn er die niet. Ikzelf heb hoogtevrees en angst doet veel met je en daar weet jij alles van! De omgeving telt ook mee. De omstandigheden tellen mee. 
Ik met mijn sociaal fobie merk dit dagelijks ik kan de dingen wel maar in de drukte wordt ik bang en dan kan ik het niet of moeilijker, het kost me iig meer kracht. 
Ik denk dat het te maken heeft met relativeren en als angst aanwezig is verdwijnt het relativatie vermogen. Het heeft toch ook te maken met de werking van je frontale cortex! Die zit vooraan onder je hersenpan.
Antwoord

#3

Hoi Zip,

De gevolgen, de oorzaak, het gevoel, de angst. Het zijn - waar ze ook vandaan komen - allemaal bedachte zaken.

Ik denk dat, met enige oefening, een ieder in staat is om gedachten te sturen. Dat is misschien met een bepaald probleem niet zo eenvoudig, maar de verandering van een negatieve naar een positieve kijk op dingen in het algemeen is wat ik gedaan heb en dat werkt. Het half lege t.o.v. het half volle glas, in die trant.


groet,
Ray
Antwoord

#4

Hoi Ray,

Het is zeer zeker de moeite waard om het te proberen dat ga ik ook doen.

Maar het heeft ook te maken met het zien en niet alleen de gedachte. Dat is wat bij mij speelt iig.
Ik kan maar moeilijk zeggen ik zie het ravijn niet of in mijn geval ik zie de drukte niet. 

Meer dan je best kun je niet doen, toch?
Antwoord

#5
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 28-10-2018, 00:09 door Mijntje.)

Goede vergelijking Ray, dank voor het delen!

Gek he hoe dat werkt? En nee Zip, sommige gevoelens (angsten) zullen nooit verdwijnen. Maar een grote tovertruc is om het weten te vergroten. Jouw brein maakt van de loopplank op de grond een loopplank over het ravijn. In kleine stapjes kun je ervaren dat je angst niet past bij de realiteit. En dan groeit het weten. Het begint bij de (h)erkenning denk ik. 'Jeetje, kijk mij nou weer eens van een plank op de grond een loopbrug over het ravijn maken..'. Maar ik weet dat het een plank op de grond is en ik weet dat mijn angst niet klopt. Neemt niet weg dat die er in alle hevigheid is, maar ik weet dat het niet klopt. Dan heb je de regie, jij bepaalt wat je doet. Is je spanning te hoog en de kans op wen succeservaring klein, dan doe je niets. Behalve je angst erkennen en niet veroordelen. Is je spanning niet zo hoog en lukt het je om een stapje op de loopplank te doen, kun je die ervaring toevoegen aan het weten. 

Bij mij helpt de rationele vraag: moet er een ambulance gebeld worden? En als je die met de ratio antwoord, is toch eigenlijk altijd het antwoord nee haha. Ook al gilt je gevoel van jaaaaa.

Ik heb overigens geen fobie en wil niet betweterig klinken. Mocht het zo overkomen, dan mijn excuses. Ik kan me er geen voorstelling van maken hoe dat voelt.

Wat ik wel weet is dat mijn basisemotie angst is, angst voor afwijzing, angst voor veroordeling en angst om andere te vertrouwen dat ze mij geen pijn gaan doen. Ik heb een ietwat onprettige jeugd gehad Wink. En mij helpt het enorm om te weten dat de mensen om mij heen mij geen pijn zullen doen. Ook al verlies ik me er soms in en voelt het alsof het wel zo is. Ik blijf ook standaard zinnen herhalen. Vind ik ook heel helpend. Ik had bijvoorbeeld nooit ruzie, mega conflict vermijdend. Maar met mijn huidige  vriend knalt het soms de pan uit. In het begin was ik compleet in paniek. Alle trauma knoppen werden ingedrukt. Tot een therapeut het mij deed voorstellen als werkoverleg. We verschillen van mening op zo'n moment en daar kan het over gaan. Heel heel moeizaam en het kostte mij al mn energie kan ik nu ruzie maken en ik ben er zo trots op. Maar ik blijf herhalen in mn hoofd werkoverleg werkoverleg.... al verlies ik me soms nog hoor. Dan is de paniek te hoog, lukt het me niet om dat aan te geven en regeert de angst compleet.
Antwoord

#6

(27-10-2018, 23:52)Mijntje schreef: Bij mij helpt de rationele vraag: moet er een ambulance gebeld worden? En als je die met de ratio antwoord, is toch eigenlijk altijd het antwoord nee haha. Ook al gilt je gevoel van jaaaaa.



Hoi Mijntje,

Maak je niet druk, je komt op mij althans absoluut niet betweterig over. Ik vind het juist te gek dat je meedenkt en er nog wat aan toevoegt.

Werkoverleg  vind ik ook een hele goeie, vooral ook omdat het redelijk eenvoudig in een heleboel situaties kan worden gebruikt. Dat soort gedachte-oefeningen kunnen ieders leven veraangenamen lijkt me, dus hoe meer hoe beter.

Dan heb ik er ook nog eentje: ambtelijk boos. Dat heb ik ooit geleerd van een collega, die vond dat ik me te druk maakte over een boze klant. Hij zei: "je wordt niet persoonlijk aangevallen, de man is boos op ons bedrijf. Reageer dus als werknemer." Het vergde enige oefening, maar mede door de humor er van in te zien, lukte het me uiteindelijk.

groet,
Ray
Antwoord

#7

Ja dat is ook een goeie! Fijn om te delen. Het zijn vaak simpele dingen die zoveel verschil maken.

Ik ben zo vaak trots op mezelf, heb jij dat ook?

Ik las dat jij 100% afgekeurd bent en vrijwilligerswerk doet. Heb je weleens aan ervaringsdeskundige gedacht? Je klinkt als iemand ver in herstel en je kunt je eigen ervaringen mooi omschrijven en zo helpend voor anderen zijn.
Antwoord

#8

Ik ga mezelf toch niet voor de gek houden en op een plank over het ravijn lopen hoor! Haha! 

Sommige angsten zullen nooit verdwijnen schrijf je Mijntje? Dat beangstigd mij welke bedoel je? Die van het ravijn bijvoorbeeld? 

Je schrijft dat je vaak trots bent op jezelf. Daar ben ik jaloers op, ik ben nooit trots op mezelf....
Ik geef mezelf toch complimenten als ik iets moeilijks heb gedaan. Maar ik heb een heel laag zelfbeeld .

Groetjes Zip
Antwoord

#9

(28-10-2018, 09:11)Mijntje schreef: Ik las dat jij 100% afgekeurd bent en vrijwilligerswerk doet. Heb je weleens aan ervaringsdeskundige gedacht? Je klinkt als iemand ver in herstel en je kunt je eigen ervaringen mooi omschrijven en zo helpend voor anderen zijn.

Hoi Mijntje,

Trots ben ik eigenlijk zelden, hooguit als ik iets goed op papier heb gekregen. Ik ben erg kritisch wat dat betreft.

Dank voor je compliment. Mijn ervaringsdeskundigheid gebruik ik wel, maar niet als pseudo-psycholoog o.i.d. Daar waag ik me niet aan, dat laat ik aan de echte logen over, maar op het forum en in de omgang met sommige mensen komt het wel eens van pas. Ik kom net bijvoorbeeld terug van mijn wekelijkse zondagbezoekjes; eerst een depressieve oudere dame en daarna een Syrisch gezin.
En het mes snijdt aan twee kanten hè, want ik zou niet weten hoe ik anders mijn dag door moet komen.

groet,
Ray
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)