Hoewel mijn situatie op dit moment niet uitzichtloos is; mijn klachten zijn in de sluimermodus gegaan, ben ik mij ervan bewust dat ik worstel. Iedere dag en de hele dag...
Ik ben inmiddels begonnen met schematherapie en ik sta op de wachtlijst voor groepstherapie. Door de individuele sessies ben ik mij steeds meer bewust van de pratronen die ik ontwikkeld heb. Ik moet een dagboek bijhouden over situaties die mijn patronen triggeren en dit is erg confronterend. Het maakt mij verdrietig om te zien en te merken dat ik mijzelf continue onderuit haal. In de schematherapie noemen ze dit de straffende ouder en de kritische ouderkant. Die twee kanten hangen als een grote wolk boven mij en ik loop mijzelf te hele dag om mijn kop te geven. Verder ben ik erachter dat ik mijzelf opoffer omwille van anderen en steeds bezig ben om mijzelf aan te passen en de andere gelukkig te willen maken. Ik voel mij verantwoordelijk voor het geluk van een ander. En eigenlijk weet ik helemaal niet wat ik eigenlijk zelf wil. Ik ben niet in contact met mijn gevoel.

Het voelt alsof er een hele berg aan patronen is en ik weet niet waar ik mee moet beginnen. Deze week staat ook nog een gesprek op de planning met het UWV,omdat ik nu een jaar in de ziektewet zit. Ook daar maak ik mij veel zorgen over. Krijg ik nog een jaar de kans om aan mijzelf te werken of vindt deze goede man dat ik gewoon kan werken met deze klachten. Hoe kan ik deze arts duidelijk maken dat ik mijzelf voortdurend uitput waardoor ik steeds opnieuw in verzuim uitkom. Pff... lastig allemaal.

Ik wilde het even van mij afschrijven.

Hoi Letitgo,

Moeilijk he? En er lijkt nooit even pauze te zijn, dat je gewoon even jezelf kunt zijn. Ik weet ook nooit wat ik zelf wil. Liet beslissingen altijd aan anderen over. Niet in mijn werk overigens, maar dat heb ik niet meer. Ik denk dat je wel in contact staat met je gevoel. Dat is hetgeen je ervaart, de somberheid, toch? Het is, wat mij betreft, meer een probleem dat ik er geen invloed op lijk te kunnen uitoefenenen. Alsof de somberheid mij de baas is.

Veel sterkte bij het UWV. Die contacten ontregelen mij ook altijd. Om dezelfde reden, je kan toch gewoon werken? Er is helemaal geen begrip. Waarschijnlijk wil je wel werken, maar het gaat gewoon niet met je klachten. In plaats dat ze je dan steunen word je onder druk gezet. Ik hoop echt dat je iemand treft die wel begrip heeft. Laat je het weten?

Sterkte en liefs,
Alais

---

Nog even een aanvulling. Ik moest denken aan wat Desireless recent schreef in de chat over praten over jezelf alsof het over een ander gaat. Is dat misschien wat je bedoelt met 'niet bij je gevoel komen'? Dat je het niet kunt uiten met de daarbij horende expressie als huilen of zo? Ik praat over mijn klachten ook alsof het over een ander gaat. Heel beheerst en onder controle. Ik vind dat op zich een kracht, maar het lijkt erop dat de boodschap dan niet overkomt. Je MOET als het ware emoties tonen.

Hoi Alais en Letitgo,

Ik denk dat het gevoel van praten over je nare ervaringen alsof je het over een ander hebt te maken heeft met dat ik eigenlijk nooit iets positiefs te horen kreeg en vaak van alles de schuld kreeg en dat resulteerde in verzet waardoor ik van nog meer mensen negatieve input kreeg.
Plus dat je een soort bevestiging krijgt omdat je je anders voelt en niet meedraait  met de wereld zoals de meeste anderen doen.
Uiteindelijk ga ik mezelf van bijna alles de schuld geven ook de trauma's die je ervaart alsof ik het verdient hebt.
Misschien herkennen jullie er iets in.

Ik herken het schuldgevoel. Alsof ik zelf de oorzaak ben van alles en dit verdiend heb. Met mijn verstand weet ik dat dat niet zo is. Maar het voelt anders. Misschien is dat wat Letitgo bedoelt met geen contact hebben met je gevoel. Geen emoties tonen is dan een soort afstand nemen van hoe je je echt voelt omdat het te erg is. Zoiets?

ik ervaar het meer als aanstellen als ik erover praat, enige trauma's die ik wel serieus neem zijn de 3 keer dat ik stopte met medicatie dat gaf wel zulke extreme ervaringen dat ik niet zou geloven als ik het niet zelf ervaren had.

Hallo,

Ik vermoed dat L bedoelt dat ze niet voelt wat ze werkelijk wil, hoe ze wil handelen. Dat ze haar eigenheid niet voelt, het innerlijk kompas geeft geen aanwijzingen . Twijfel, onzekerheid, verwarring, somberheid. 
 Als dat het geval is worden anderen , omgeving en verwachtingen e.d hetgeen wat je handelen bepaald , je leidraad. 
Dat ervaar ik als geen contact met je gevoel, je IK - sterkte  heeft zich niet goed kunnen ontwikkelen, is in de war , of niet sterk aanwezig .

Nou ehh... klinkt mischien "wazig' of zo ...gevoel kan een wazige aangelegenheid zijn. Ik voel vaak niet duidelijk ' iets' , willen, drang, belang enzo.. 

Mischien kan L zelf  even toelichten? 

Ik voel me alleen schuldig tegenover mezelf. Ik zet door wat betreft mijn inzet tegen mijn sombere onzekere ziekelijke kanten. Misschien is dat niet verstandig, maar het lijkt me toch urgent.
Maar verder vind ik mezelf ook wel een  slappig en passief angstig  mens  geworden, ik mis mn lef en daadkracht ( door tegendraadsheid)  , het bijna stomkoppig ik wil en ik zal, wat ik ooit toch wel had. Beetje de draad kwijt , geen richting, geen doelen , in de versuffing geraakt en dr maar n beetje bij laten zitten. T zal allemaal wel. Of zoiets.  Voel me  soms oud en moe, krakkemikkig, denk dan wat moet n mens dan nog, ik heb t toch onderhand allemaal wel gezien .  Niet zo passend bij n 49 jarige. Mischien ook iets met de overgang.
Nou tja, wel levensmoe dus. 
Ik dwaal helemaal af.

Liefs, Mabel

Hi Desi,

Geloof je echt dat je je aanstelt als je erover praat? Of krijg je dat gevoel tijdens zo'n gesprek? Ik vraag het omdat ik zelf wel eens in zo'n gesprek het gevoel krijg dat ik me aanstel. Voel me dan niet serieus genomen.

Hi Mabel,

Klinkt helemaal niet wazig. Ik begrijp wat je zegt. Waarom denk je dat het onverstandig is om door te zetten? Of is het meer dat de moed ontbreekt?
De urgentie begrijp ik goed. Elke dag word ik wakker met dat gevoel van urgentie, ik moet dit oplossen! Vandaag nog! Utopie.
Ben ook de draad kwijt en voel me soms bejaard.
Maar je hebt gelijk, we dwalen af. Dit draadje is van Letitgo. Ik hoor graag hoe het jou vegaat, L. Hou je ons op de hoogte?

Liefs en sterkte allemaal,
Alais

Denk dat ik vooral voel en denk dat als ik dingen uitleg hoe ik functioneer dat een ander dan denkt dat ik het overdrijf of me aanstel.
Gelukkig zullen mensen die dezelfde klachten als mij hebben zoals hier op het forum er wel serieus op reageren.

Juist, dat denk ik ook vaak. Dat de ander denkt dat ik me aanstel. Ik denk dat dat komt omdat we kennelijk in staat zijn alles heel goed over te brengen, maar statisch, alsof het inderdaad een ander betreft. Er komt geen emotie bij je vehaal en dan lijkt het alsof je je aanstelt. En dan word je kennelijk niet serieus genomen. Althans, dat is mijn ervaring. En inderdaad, gelukkig worden we hier wel serieus genomen.

Alais,
Ik bedoelde dat ik mischien niet meer n oplossing of behandeling na moet jagen/ van herstel een toppprioriteit maken. 
Mischien moet ik t maar laten en axepteren en me op een of ander doel richten, een activiteit, de week volplannen daarmee? , en een relatie beginnen?  ... eh tja ik weet eigenlijk niet wat.... geen betrokkenheid , geen passie , geen  tja , geen flauw idee wat dan eigenlijk. Geen fut ook.
En ws houd ik t ook niet lang vol.
Als ik om me heen kijk vult men zijn leven met werk, relatie, familie, vrienden, sport, hobby ontspanning , vakanties  etc. 
Ik heb niet het idee dat dat nog haalbare kaart is voor mij. 

Volgens mij dwaal ik weer af...

Liefs, Mabel