Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Wordt het ooit beter?


#1

Hallo allemaal,

Mijn naam is Lisanne en ik ben nu 26 jaar oud. Als ik terugdenk heb ik eigenlijk al zolang ik me kan herinneren altijd al last van negatieve gedachten en gevoelens last gehad. Met periodes van betere en mindere tijden. Op dit moment zit ik weer in een mindere tijd. Ik vind het altijd lastig te verwoorden waar ik nu precies last van heb. Ik loop de hele dag rond met situaties die gebeurd zijn en koppel alles negatief naar mezelf. Ik krijg dit niet omgedraaid. Ik heb al meerdere psychologen bezocht, medicatie geprobeerd, maar niks helpt. 

Doordat ik mezelf veel afzonder in deze periodes ben ik vrienden verloren. Echt goede vrienden waren het in mijn ogen niet, want we zagen elkaar alleen voor leuke dingen en voor negativiteit was geen plaats. Ondanks ik me afzonder ben ik een ontzettend sociaal persoon. Mijn sociale kring is echter in de loop der tijd minimaal geworden door eigen toedoen. 

Even kort over mij. Ik studeer aan de universiteit, pedagogische wetenschappen. Ik woon samen met mijn lieve hondje en heb sinds een paar maanden een fijne vriend. Hij is echter niet zo'n prater en omdat ik niet weet hoe ik mijn negatieve gevoel uit kan leggen voelt het of ik er toch alleen voor sta. Ik heb goed contact met mijn familie die in de buurt woont. Ook bij hen kan ik terecht, maar ik word niet begrepen. Verder heb ik een baantje van 24 uur in de week bij een restaurant sinds kort. Ik heb het daar ontzettend naar mijn zin. Van de buitenkant lijk ik een vrolijk gelukkig persoon die altijd met een glimlach rondloopt. 

Maar nu komt het. De dag gaat vaak al direct mis omdat ik ontzettend veel moeite heb mijn bed uit te komen. Ik kan als ik wil hele dagen in bed doorbrengen dat ik er alleen maar uitkom voor het hondje. Ik merk dat ik al lang smoesjes verzin om maar onder afspraken uit te komen als mijn hoofd er niet naar staat. Waar ik dan achteraf vaak spijt van heb. Nu worden deze smoesjes steeds heftiger en ik heb het idee het niet meer in de hand te hebben. Van de week heb ik op mijn werk gezegd dat mijn vader in het ziekenhuis ligt, terwijl die niks mankeert. Het lukte me gewoon niet mijn bed uit te komen ben uiteindelijk tot 5 uur blijven liggen. Hoe slecht ik me ook voel over zo'n smoes (en dit is niet de eerste heftige smoes). Ik blijf ermee doorgaan. Ik zou zo graag een goed ritme krijgen, op tijd opstaan, een fijne vrije dag of werkdag hebben en de avond afsluiten met een fijn gevoel. Gewoon gelukkig worden van mijn ontzettend lieve vriend, hondje en mijn leven. Het lukt me gewoon niet. 

Nu ben ik heel benieuwd of meer mensen dit ervaren en weten waar ik over praat.
Antwoord

#2

Hallo welkom hier, schrijf gerust met ons mee.

 Ga eens bij jezelf te rade of er misschien iets van angst achter zit? Ik lees het niet. 
Voor herkenning kan je hier je prima terecht .Ik geloof dat praktisch iedereen hier deze ervaring heeft en nog steeds.

Groetjes!
Antwoord

#3

Welkom op het forum,

Niet dat ik me overal in herken maar het niet mijn bed (kunnen/willen) uitkomen heb ik zeker ook gehad,  en met momenten nog soms hoor...
Antwoord

#4

welkom op het forum 

en net als Joy dat niet uit bed komen heb ik ook veel gehad maar nu een stuk minder maar is er nog af en toe 


groet J
Antwoord

#5

Hoi Lisanne, 

Bedankt voor het delen en ik herken wel veel dingen uit mijn eigen situatie. 
Ik ben 21 en woon nu bijna een jaar bij mijn schoonfamilie in huis bij mijn vriendin. Het was thuis erg onprettig sinds ik klein was en dit heeft geresulteerd in een angstoornis en een depressie die nu zo'n 3 jaar gaande is. Sinds mijn 18e heb ik bij een psycholoog gelopen en dit traject is een maand geleden afgelopen. Deze gesprekken werkte voor mij alleen op de korte termijn een beetje. Ik weet dat mijn pijn door het verleden komt, maar ik heb geen idee hoe ik hier positief mee aan de slag kom. Ik studeer wel en zit nu in het tweede jaar maar vooral de laatste maanden komt er vrijwel niets uit mijn handen. Het is voor mij erg lastig om in het nu te leven en ik denk veelste veel na over hoe ik me goed kan voelen en waarom dat nu dan niet zo is. Ik heb al wat vrienden verloren, maar heb er ook nog een paar. Ik vind het lastig om hun te vertellen over mijn situatie en merk dat dit zorgt voor afstand tussen mij en hun. Ik ben bang dat ik straks helemaal alleen ga voelen. Net als jou heb ik een relatie die opzich prettig is, maar ook ik voel me vaak neerslachtig voor geen enkele reden. Ik probeer hier dan over te praten met mijn partner, maar ik vind het sowieso al lastig om over mijn gevoelens te praten dus dit is dan ook een hele klus wat veel energie kost. Wel fijn dat jij familie hebt waar je iniedergeval afentoe naartoe kan. Ik hoop dat er een moment komt waarin jij helemaal open naar hen kan zijn en ze jou misschien beter zullen gebruiken. Ik werk avonddiensten in de supermarkt dus van het uit mijn bed komen heeft mijn werk geen last van, alleen ik Big Grin . Ik hoop je met mijn bericht een beetje erkenning te geven en hoop dat het langzamerhand wat beter met je zult gaan. Heel erg veel succes gewenst iniedergeval. 

Groetjes Pim
Antwoord

#6

(10-06-2022, 00:43)Lisanne24196 schreef: Hallo allemaal,

Mijn naam is Lisanne en ik ben nu 26 jaar oud. Als ik terugdenk heb ik eigenlijk al zolang ik me kan herinneren altijd al last van negatieve gedachten en gevoelens last gehad. Met periodes van betere en mindere tijden. Op dit moment zit ik weer in een mindere tijd. Ik vind het altijd lastig te verwoorden waar ik nu precies last van heb. Ik loop de hele dag rond met situaties die gebeurd zijn en koppel alles negatief naar mezelf. Ik krijg dit niet omgedraaid. Ik heb al meerdere psychologen bezocht, medicatie geprobeerd, maar niks helpt. 

Doordat ik mezelf veel afzonder in deze periodes ben ik vrienden verloren. Echt goede vrienden waren het in mijn ogen niet, want we zagen elkaar alleen voor leuke dingen en voor negativiteit was geen plaats. Ondanks ik me afzonder ben ik een ontzettend sociaal persoon. Mijn sociale kring is echter in de loop der tijd minimaal geworden door eigen toedoen. 

Even kort over mij. Ik studeer aan de universiteit, pedagogische wetenschappen. Ik woon samen met mijn lieve hondje en heb sinds een paar maanden een fijne vriend. Hij is echter niet zo'n prater en omdat ik niet weet hoe ik mijn negatieve gevoel uit kan leggen voelt het of ik er toch alleen voor sta. Ik heb goed contact met mijn familie die in de buurt woont. Ook bij hen kan ik terecht, maar ik word niet begrepen. Verder heb ik een baantje van 24 uur in de week bij een restaurant sinds kort. Ik heb het daar ontzettend naar mijn zin. Van de buitenkant lijk ik een vrolijk gelukkig persoon die altijd met een glimlach rondloopt. 

Maar nu komt het. De dag gaat vaak al direct mis omdat ik ontzettend veel moeite heb mijn bed uit te komen. Ik kan als ik wil hele dagen in bed doorbrengen dat ik er alleen maar uitkom voor het hondje. Ik merk dat ik al lang smoesjes verzin om maar onder afspraken uit te komen als mijn hoofd er niet naar staat. Waar ik dan achteraf vaak spijt van heb. Nu worden deze smoesjes steeds heftiger en ik heb het idee het niet meer in de hand te hebben. Van de week heb ik op mijn werk gezegd dat mijn vader in het ziekenhuis ligt, terwijl die niks mankeert. Het lukte me gewoon niet mijn bed uit te komen ben uiteindelijk tot 5 uur blijven liggen. Hoe slecht ik me ook voel over zo'n smoes (en dit is niet de eerste heftige smoes). Ik blijf ermee doorgaan. Ik zou zo graag een goed ritme krijgen, op tijd opstaan, een fijne vrije dag of werkdag hebben en de avond afsluiten met een fijn gevoel. Gewoon gelukkig worden van mijn ontzettend lieve vriend, hondje en mijn leven. Het lukt me gewoon niet. 

Nu ben ik heel benieuwd of meer mensen dit ervaren en weten waar ik over praat.
Hoi Lisanne, 

Allereerst welkom op het forum. Zo te lezen heb je veel moeite om jezelf positief te zien. Terwijl er, zo te lezen, behoorlijk wat zegeningen te tellen zijn in jouw leven. Je studeert, hebt een lief hondje, een fijne vriend en een baan waarin je het ontzettend naar je zin hebt. Verder heb je ook nog goed contact met jouw familie. Wat wil een mens nog meer? Nou weet ik heel goed dat je je, ondanks al deze zegeningen, ongelukkig en depressief kunt voelen. Het zal toch te maken hebben met jouw zelfbeeld Lisanne. Heb je het gevoel dat je deze zegeningen verdient of eigenlijk niet? Van jezelf houden is belangrijk. Het lost niet alles op, maar is wel de basis om op verder te gaan. Heb je momenteel ook nog hulp of medicatie? 
Ik denk ook dat je het te snel wilt oplossen of "omgedraaid" zoals jij het noemt. Ik weet niet hoe jouw jeugd geweest is en of jij genoeg geborgenheid, veiligheid en aandacht hebt gekregen van jouw ouders? Uit eigen ervaring weet ik dat wat er in iemands jeugd scheef gegroeid is, niet binnen een paar weken omgedraaid is. Dat vergt meer tijd. Dat ongeduld herken ik wel! 
Je wilt leven en genieten en wel NU direct.....en altijd!! Je zult vast wel momenten hebben dat je geniet, zo te lezen wel. Van daaruit kun je dat laten groeien. 

Dat moeilijk opstaan herken ik ook wel. Voor mezelf heb ik een limiettijd ingesteld. Ik mag tot uiterlijk 11.00 uur in bed blijven liggen en in 90% van de gevallen lukt dat. Nou heb ik het geluk dat ik pas om 14.00 uur begin met werken. Ga ook laat naar bed, gemiddeld zo ongeveer om 01.30 uur. 
Met die smoesjes, een ander woord voor leugens, zou ik zo snel mogelijk stoppen Lisanne. Dat geeft jou zo'n slecht gevoel, daar schiet je niks mee op, integendeel. Zo'n leugen over jouw vader......gauw mee stoppen. Voor je het weet wordt het een gewoonte. Probeer voor het opstaan een limiet in te stellen en je daar ook aan te houden. Je hebt veel mee in het leven, probeer daar steeds iets meer van te genieten. Hulp van een psycholoog of psychiater misschien en wat meer geduld bij het zoeken naar de juiste medicatie wellicht! Ik gebruik nu sinds zo'n 15 jaar Venlafaxine en dat helpt wel. Verwacht geen "wonderen", maar stap voor stap vooruit en zo nu en dan zul je ook wel eens een stap achteruit zetten. 
Succes, geduld en veel lieve groeten, 

Alex
Antwoord

#7

Hallo Lisanne, 

Ik ben benieuwd of je wat aan onze berichten hebt en hoe het nu met jou gaat. Het is ook zo dat ik me irriteer aan het feit dat mensen hele verhalen hier plaatsen, er gereageerd wordt en soms ook uitgebreid en het vervolgens stil blijft. Ik zie dat je wel regelmatig hier komt, maar waarom dan niet even reageren? Of heb ik te weinig geduld en ben ik, wat dit betreft, een "vervelende zeurpiet"?
Ik zie dat in 2018 hetzelfde gebeurd is Lisanne. Je plaatst een bericht, er komen wat reacties en het blijft jaren stil. Misschien ligt het aan mij, dat zou kunnen of kun je me uitleggen hoe het zit? Dit is niet bedoeld om jou naar beneden te halen of zoiets, maar ik kom het hier te vaak tegen. Voor mij ook een overweging om hier weg te gaan, want ik erger me hier aan en daar heb ik geen trek in. "Erger je dan niet en laat het los", zeg ik tegen mezelf en zeggen jullie misschien ook wel. Wat dit betreft ben ik misschien wel een rare en hoor ik ook niet thuis op een forum. Mogen jullie ook best tegen me zeggen.....

Groetjes, Alex
Antwoord

#8

Ik denk dat het inderdaad zonde van je energie is om je hier druk over temaken Alex. Bij  90% van de bezoekers  hier is het ontzettend vluchtig . Sommigen willen ze alleen maar uiten denk ik. Die willen niet een uitwisseling of een wisselwerking.
Dan fungeert de site als een soort dumpplek voor hun  ellende. TJa dat kan ook. Hieromtrent is geen reglement,  al kun je er persoonlijk  natuurlijk iets van vinden. 

Groetjes!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Mabel :   • Alex058
Antwoord

#9

(16-06-2022, 20:14)Mabel schreef: Ik denk dat het inderdaad zonde van je energie is om je hier druk over temaken Alex. Bij  90% van de bezoekers  hier is het ontzettend vluchtig . Sommigen willen ze alleen maar uiten denk ik. Die willen niet een uitwisseling of een wisselwerking.
Dan fungeert de site als een soort dumpplek voor hun  ellende. TJa dat kan ook. Hieromtrent is geen reglement,  al kun je er persoonlijk  natuurlijk iets van vinden. 

Groetjes!

Je hebt in principe wel gelijk Mabel, dat het energieverspilling is om mij hier druk over te maken. Er hoeft inderdaad ook geen reglement te komen, maar ik heb hier best wel wat moeite mee. Zal ook wel de aard van dit "beestje" zijn. Daarom is een forum ook niet echt mijn ding.
Iemand vraagt wat, ik geef antwoord en vervolgens stilte...... Als je dat in het persoonlijk contact zou doen is het onfatsoenlijk, op Internet ben je lekker anoniem en kan het allemaal. Heeft zo zijn voordelen, maar dit zijn de nadelen wat mij betreft. Nou, opa heeft gesproken......ha, ha, ahum....

Groetjes, Alex
Antwoord

#10

Alex.. ik zie je hier frustreren en ik wil er ook even wat over melden.
Zie het als het gesprek in een trein of bus.. Nooit eens met iemand over wat ellende gepraat ergens en die persoon zag je nooit meer terug?  Dan weet je ook niet of degene wat aan je tips heeft of hoe het verder afloopt.. (of vice versa)
Tuurlijk snap ik jouw frustratie ook, je neemt  tijd om te reageren, denkt na over de ander en wat je daarop gaat zeggen..
Maar wat doet het bij jou dat er niet gereageerd word? Hebben meerdere mensen bij jou gewoon niks meer laten horen? Zit er daarom frustratie?
Niet dat je er niks over zou mogen zeggen hoor, maar misschien kun je ook kijken waarom dit jou zou frustreerd..
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Joy :   • Alex058
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
24-11-2018, 00:32
Laatste bericht: Zip
26-03-2018, 11:15
Laatste bericht: Bert
  Gaat het ooit over Started by Hetkomtooitgoed
6 Replies - 2,817 Views
05-10-2017, 22:54
Laatste bericht: AnnAnn



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)