Hallo allemaal,

Moedeloos. Wanhopig. Komt dit ooit nog een keer goed?

Inmiddels ben al bijna anderhalf jaar flink depressief met ook veel angst. 
Ik heb verschillende medicijnen geprobeerd en 1 keer per twee weken een gesprek, maar helaas nog geen verbetering. Zo nu en dan eens een redelijke dag, soms een paar dagen en dan weer weken in een flink dal. Ik probeer er wel wat rustiger onder te blijven en mijn leven op te pakken en ben ik gestopt om mijzelf de schuld te geven en 1000 oplossingen te verzinnen, maar toch... Mijn stemming blijft somber en angstig. En er is gewoon weg geen aanleiding om mij zo te voelen. Ik sta op het punt om te starten met een MAO-remmer. Dat vind ik ontzettend spannend. Wie heeft nog meer zolang deze klachten of klachten gehad? Ik voel mij zo alleen. 

Liefs,

Marjolein

Ach Marjolein, ik kan je niet helpen. Heb er gelukkig geen ervaring mee. Maar door dit kleine berichtje voel je je misschien iets minder alleen. Hou vol!

Ik heb hier ook al lang last van, ik boks hier nu zo ongeveer 16 jaar mee. 
Waarvan ik 13 jaar lang medicatie heb gehad. Heb ontzettend verschillende soorten geprobeerd. Uiteindelijk blijven hangen bij Seroxat maar dat verloor zijn werking na gebruik van 10 jaar of langer. Dus besloot ik af te bouwen..

Wel heftig hoor, elke dag alles voelen, alles dragen, alles slikken, maar ik ken mezelf zoveel beter als voorheen. 
Ik denk dat het een kwestie van je plek vinden is met je beperkingen, in ieder geval als ik kijk naar mijn ervaring. 
Begin nu pas een beetje te accepteren dat ik nou eenmaal zo ben, en soms even moet afkoelen, of uit een situatie moet omdat er anders koppen gaan rollen. 

Het is prima zoals je bent, en ik hoop dat je wat aan de nieuwe medicatie kan hebben! 
Laat het op je afkomen, je kunt dit!

Hoi Dark,

Dankjewel voor je berichtje. Ik begrijp dat je wel baat heb gehad bij de seroxat? 
Pff 16 jaar.... ik hoop dat je wel ook goede periodes hebt gehad? Ik moet er niet aan denken als je je alleen slecht hebt gevoeld.
Nu denk ik al vaak dat ik het niet veel langer trek. 
Heb je ook opnames gehad? Ik sleep mij echt al anderhalf jaar iedere dag er door heen en vind de hulp echt mager. Ik kom niet in aanmerking voor opname, omdat ik daar te goed voor ben. Ik kom iedere dag mijn bed uit en doe alles behalve werken.
Hoe is dat met jou? Kun je wel werken en indien ja hoe heb je dat aangepakt?

Liefs,
Marjolein

Hallo allemaal,

Moedeloos. Wanhopig. Komt dit ooit nog een keer goed?

Inmiddels ben al bijna anderhalf jaar flink depressief met ook veel angst. 
Ik heb verschillende medicijnen geprobeerd en 1 keer per twee weken een gesprek, maar helaas nog geen verbetering. Zo nu en dan eens een redelijke dag, soms een paar dagen en dan weer weken in een flink dal. Ik probeer er wel wat rustiger onder te blijven en mijn leven op te pakken en ben ik gestopt om mijzelf de schuld te geven en 1000 oplossingen te verzinnen, maar toch... Mijn stemming blijft somber en angstig. En er is gewoon weg geen aanleiding om mij zo te voelen. Ik sta op het punt om te starten met een MAO-remmer. Dat vind ik ontzettend spannend. Wie heeft nog meer zolang deze klachten of klachten gehad? Ik voel mij zo alleen. 

Liefs,

Marjolein

Beste Marjolein, ik begrijp dat je het heel moeilijk hebt al een anderhalf jaar is best heftig en angstig zijn dat ken ik maar al te goed dat is ook moeilijk maar ik vind het heel positief dat je bent gestopt om jezelf de schuld te geven of direkt een oplossing te vinden want  aanvaarden van jezelf en jouw gevoelens zonder oordeel te vellen is heel belangrijk ook als het mindere gevoelens zijn want anders vecht je en verlies je veel te veel energie. IK begrijp je want ik heb jaren geworsteld met depressies en persoonlijkheidsproblematiek er kwam maar geen gepaste hulp en ik viel en stond weer op om alles te herhalen. Ik was ook ziek in een tijd waar men geen ondervinding had en er nog een groot taboe stond op psychische ziektes. Maar kijk ik ben er toch min of meer uit geraakt ik heb steeds weer opgestaan en verder geploeterd totdat er licht kwam aan de tunnel heb ook veel medicijnen geprobeerd vooral antipsychotica waar ik telkenmale zo ziek van was. Probeer je hulpverleners te vertrouwen en ik hoop dat je medicatie eindelijk aanslaat. Wat ik wou zeggen is geef niet op hoor er komt ooit weer zonneschijn denk aan mijn verhaal van lange jaren, nu leven we in een tijdperk waar er veel meer hulpverlening is en dat zal ook bij jou zijn vruchten opbrengen veel moed he wens ik jou toe Groetjes cyranno

Hoi Dark,

Dankjewel voor je berichtje. Ik begrijp dat je wel baat heb gehad bij de seroxat? 
Pff 16 jaar.... ik hoop dat je wel ook goede periodes hebt gehad? Ik moet er niet aan denken als je je alleen slecht hebt gevoeld.
Nu denk ik al vaak dat ik het niet veel langer trek. 
Heb je ook opnames gehad? Ik sleep mij echt al anderhalf jaar iedere dag er door heen en vind de hulp echt mager. Ik kom niet in aanmerking voor opname, omdat ik daar te goed voor ben. Ik kom iedere dag mijn bed uit en doe alles behalve werken.
Hoe is dat met jou? Kun je wel werken en indien ja hoe heb je dat aangepakt?

Liefs,
Marjolein

Ja ik heb zeker ook goede periodes gehad hoor! De depressies wisselden zich vaak af.. Soms duurde ze heel kort, de andere weer langer.
Ik heb 2 opnames gehad, eentje heel kort, en eentje van een jaar. Maar ik had last van meerdere dingen samen, plus de depressie, dus kwam wel in aanmerking. 
Maar dan nog verschilt per kliniek wanneer ze mensen wel en niet aannemen hoor, als dit iets is wat je zou willen, zou ik dit aangeven, wie weet is er wel een andere vorm van therapie die bij je past!!

Ik mag blij zijn als ik iedere dag uit bed kom. Vandaag was het wat lastig, gisteren wat slecht nieuws gehad, dus dat merk je toch weer meteen op je gemoedstoestand. Ik kan nog niet werken, ik heb morgen toevallig een eerste gesprek bij een re-integratiebureau, maar als het me teveel lijkt ben ik zo weer weg.

liefs!

Hoi Marjolein,

Wat vervelend voor je zeg, ik wens je enkel en alleen het beste toe, al heb je daar niks aan.
Het is maar hoe je het bekijkt wat lang is, ik ben niet zo heel oud dus voor mij is negen jaar worstelen met depressie heel lang als je naar mijn leeftijd kijkt. Het begon toen ik in de puberteit zat en mijn ouders ook een depressie hadden, toen had ik het gevoel dat ik er alleen voor stond en dat viel mij erg zwaar. Geestelijk gezien heb ik nooit echt aandacht gehad, waardoor ik vaak niet wist wat ik met mijn gevoelens aan moest. Dit soort dingen heb ik nu wel beter geleerd, maar soms glip ik nog wel eens in het oude patroon, wat mij als een soort nicotine steeds op het matje roept lijkt het wel. Dat een depressie hardnekkig is, daar zijn wij allemaal het bewijs van.
Wat ik doe om het aangenamer te maken is leren om blij te zijn met kleine verbeteringen, ik leg de lat namelijk nogal hoog voor mezelf en ik moet toch echt gaan leren om ook de kleine verbeteringen te omarmen, zodat ik niet steeds teleurgesteld hoef te zijn als het grote nog niet is bereikt, de weg ernaartoe is even belangrijk!

Veel sterkte en succes gewenst!

Liefs van Shalin 

Beste Marjolein, ik begrijp dat je het heel moeilijk hebt al een anderhalf jaar is best heftig en angstig zijn dat ken ik maar al te goed dat is ook moeilijk maar ik vind het heel positief dat je bent gestopt om jezelf de schuld te geven of direkt een oplossing te vinden want  aanvaarden van jezelf en jouw gevoelens zonder oordeel te vellen is heel belangrijk ook als het mindere gevoelens zijn want anders vecht je en verlies je veel te veel energie. IK begrijp je want ik heb jaren geworsteld met depressies en persoonlijkheidsproblematiek er kwam maar geen gepaste hulp en ik viel en stond weer op om alles te herhalen. Ik was ook ziek in een tijd waar men geen ondervinding had en er nog een groot taboe stond op psychische ziektes. Maar kijk ik ben er toch min of meer uit geraakt ik heb steeds weer opgestaan en verder geploeterd totdat er licht kwam aan de tunnel heb ook veel medicijnen geprobeerd vooral antipsychotica waar ik telkenmale zo ziek van was. Probeer je hulpverleners te vertrouwen en ik hoop dat je medicatie eindelijk aanslaat. Wat ik wou zeggen is geef niet op hoor er komt ooit weer zonneschijn denk aan mijn verhaal van lange jaren, nu leven we in een tijdperk waar er veel meer hulpverlening is en dat zal ook bij jou zijn vruchten opbrengen veel moed he wens ik jou toe Groetjes cyranno

Hoi Cyranno,
Dankjewel voor je warme en bemoedigende woorden.
Ja, dat vechten in de vorm van zoeken naar een oplossing en oorzaak kostte ook ontzettend veel energie. Vechten doe ik nog steeds, maar wel op een andere manier. Vechten om er beter mee om te gaan, dus het gevecht tegen gedachtes die mij niet helpen. Aanvaarden dat ik ze heb, erkennen dat ze mij niet helpen en proberen om te buigen naar iets wat meer werkend is.
Ik heb ontzettend veel respect voor jouw doorzettingsvermogen. Wat een gevecht is dat geweest en waarschijnlijk nog steeds.
Zelf ervaar ik de hulpverlening onder de maat. Ik vind de GGZ erg uitgekleed. Van origine ben ik zelf psycholoog. Helaas nooit iets mee kunnen doen door mijn recidiverende depressie. Maar ik mis de zorg op maat. Toen ik zwanger was van mij dochter werd ik de gehele zwangerschap en zelf tot na de geboorte gecontroleerd en onderzocht. De geboortezorg is van A tot Z geregeld. Hetzelfde geldt voor oncologische zorg en cardiologische zorg. Voor psychische klachten echter is dit niet. Overal lange wachtlijsten en te weinig aan professionals om al die mensen te helpen.
Gelukkig worden psychische klachten tegenwoordig inderdaad beter erkend.

Nogmaals dankjewel voor je lieve bericht.

Liefs,
Marjolein

---

Hoi Marjolein,

Wat vervelend voor je zeg, ik wens je enkel en alleen het beste toe, al heb je daar niks aan.
Het is maar hoe je het bekijkt wat lang is, ik ben niet zo heel oud dus voor mij is negen jaar worstelen met depressie heel lang als je naar mijn leeftijd kijkt. Het begon toen ik in de puberteit zat en mijn ouders ook een depressie hadden, toen had ik het gevoel dat ik er alleen voor stond en dat viel mij erg zwaar. Geestelijk gezien heb ik nooit echt aandacht gehad, waardoor ik vaak niet wist wat ik met mijn gevoelens aan moest. Dit soort dingen heb ik nu wel beter geleerd, maar soms glip ik nog wel eens in het oude patroon, wat mij als een soort nicotine steeds op het matje roept lijkt het wel. Dat een depressie hardnekkig is, daar zijn wij allemaal het bewijs van.
Wat ik doe om het aangenamer te maken is leren om blij te zijn met kleine verbeteringen, ik leg de lat namelijk nogal hoog voor mezelf en ik moet toch echt gaan leren om ook de kleine verbeteringen te omarmen, zodat ik niet steeds teleurgesteld hoef te zijn als het grote nog niet is bereikt, de weg ernaartoe is even belangrijk!

Veel sterkte en succes gewenst!

Liefs van Shalin 

Hoi Shalin,

Je hebt helemaal gelijk. De weg ernaar toe is inderdaad even belangrijk.
En dat vergeet ik vaak wel eens. Ik leg de lat zelf ook behoorlijk hoog en heb de neiging om alleen te kijken naar het resultaat. En inderdaad het resultaat is niet wat ik zou willen, want verbetering heeft nog niet opgetreden. Echter dat ik gestopt ben om mijzelf de schuld te geven, te erkennen dat depressie echt een ziekte is, stoppen met zoeken naar oorzaken/oplossingen en het beter aanvaarden van mijn depressie zijn toch al mooie stapjes.

Dankjewel!

Liefs,
Marjolein