Hoi allemaal. Mijn naam is "moi".  
Herkennen jullie dit?
Alles hebben wat je hartje begeert. Getrouwd, 2 kinderen(15 en 13), mooi huis, leuke baan en een kleine maar leuke vriendengroep. 
Al dik 7 jaar ongelukkig. Heb nog nooit mijn ware ik aan iemand laten zien. Psycholoog geweest maar daar krijg ik dus echt jeuk van. Standaard stoffige types die tegenover je zitten met een doos tissues en je de standaard vragen stellen. Ik kan niet mijn hele ziel en zaligheid aan hun kwijt. Aan niemand eigenlijk. Niet aan mijn man, zus, vriendin of collega. Feit is......ik ben ongelukkig, erg ongelukkig. Ik wil m'n man niet kwijt maar ik hou ook niet meer van hem. We hebben al dik vijf jaar geen sex. Nu sinds een paar weken zelfs geen kusjes meer. Al jaren geen arm om me heen en kan mijn gevoelens niet bij hem kwijt. Hij zegt dat hij van me houdt maar ik geloof dat niet. Als ik iets zeg zie ik de irritatie. Ik ben niet meer de vrouw waar hij verliefd op werd. Ben 10 kilo zwaarder en ben vaker boos dan blij. Ik denk vaak "wie zal me missen als ik er niet meer ben". Ja m'n kinderen maar die komen daar ook wel overheen. Ik kan nog wel genieten van leuke dingen. Uiteten, drankje doen, shoppen met dochter en kijken bij sport van de kinderen. Die twee schatten van kinderen. Zij zijn de reden dat ik hier nog steeds saai op de bank zit. Wachtend totdat ik naar bed mag om vervolgens morgen weer een standaard saaie dag te hebben. Kids hebben veel vrienden en zijn niet vaak thuis. Manlief en ik werken allebei thuis. Voor de kinderen ben ik de drukke, gekke, vaak ja-zeggende, warme en liefdevolle moeder. Gek hé? Voel me zelf een draak, een chagrijnige heks tegenover m'n man. Als ik een huisje/appartement/kamer voor me zelf kan krijgen ben ik weg maar ik ben bang dat ik toch binnen een maand heimwee krijg. 
Heb in een ver verleden anti depressiva geslikt. Hierdoor voelde ik me nog rotter (daardoor dus ook die 10 kilo zwaarder). 
Als ik m'n mening over iets geef tegen m'n man hebben we ruzie. Ik zeg eigenlijk alleen het nodige en ja nee en amen. 
Dit was het voor nu wel even. 
Best lekker dit even van je af typen. 
Fijne avond. X

Hallo moi, 

Ik kan geen herkenning geven in je verhaal maar als ik je zo lees ben je vastgelopen in de relatie met je partner. Je zou kunnen overwegen om hier verandering in te brengen. Meerdere opties mogelijk en ze zullen waarschijnlijk allemaal niet makkelijk zijn. 

Fijn dat in ieder geval schrijven hier al opluchting heeft gegeven!

Hoi allemaal. Mijn naam is "moi".  
Herkennen jullie dit?
Alles hebben wat je hartje begeert. Getrouwd, 2 kinderen(15 en 13), mooi huis, leuke baan en een kleine maar leuke vriendengroep. 
Al dik 7 jaar ongelukkig. Heb nog nooit mijn ware ik aan iemand laten zien. Psycholoog geweest maar daar krijg ik dus echt jeuk van. Standaard stoffige types die tegenover je zitten met een doos tissues en je de standaard vragen stellen. Ik kan niet mijn hele ziel en zaligheid aan hun kwijt. Aan niemand eigenlijk. Niet aan mijn man, zus, vriendin of collega. Feit is......ik ben ongelukkig, erg ongelukkig. Ik wil m'n man niet kwijt maar ik hou ook niet meer van hem. We hebben al dik vijf jaar geen sex. Nu sinds een paar weken zelfs geen kusjes meer. Al jaren geen arm om me heen en kan mijn gevoelens niet bij hem kwijt. Hij zegt dat hij van me houdt maar ik geloof dat niet. Als ik iets zeg zie ik de irritatie. Ik ben niet meer de vrouw waar hij verliefd op werd. Ben 10 kilo zwaarder en ben vaker boos dan blij. Ik denk vaak "wie zal me missen als ik er niet meer ben". Ja m'n kinderen maar die komen daar ook wel overheen. Ik kan nog wel genieten van leuke dingen. Uiteten, drankje doen, shoppen met dochter en kijken bij sport van de kinderen. Die twee schatten van kinderen. Zij zijn de reden dat ik hier nog steeds saai op de bank zit. Wachtend totdat ik naar bed mag om vervolgens morgen weer een standaard saaie dag te hebben. Kids hebben veel vrienden en zijn niet vaak thuis. Manlief en ik werken allebei thuis. Voor de kinderen ben ik de drukke, gekke, vaak ja-zeggende, warme en liefdevolle moeder. Gek hé? Voel me zelf een draak, een chagrijnige heks tegenover m'n man. Als ik een huisje/appartement/kamer voor me zelf kan krijgen ben ik weg maar ik ben bang dat ik toch binnen een maand heimwee krijg. 
Heb in een ver verleden anti depressiva geslikt. Hierdoor voelde ik me nog rotter (daardoor dus ook die 10 kilo zwaarder). 
Als ik m'n mening over iets geef tegen m'n man hebben we ruzie. Ik zeg eigenlijk alleen het nodige en ja nee en amen. 
Dit was het voor nu wel even. 
Best lekker dit even van je af typen. 
Fijne avond. X

Hoi Moi,
ik herken wel dingen, dus vandaar dat ik op je reageer.
Mijn eerste relatie begon op mijn 16de, met iemand 16 jaar ouder en heb ik 16 jaar volgehouden...
ja echt....die 16 doet wat, zo apart.
Heb er 2 mooie dochter aan overgehouden, van inmiddels 18 en 21 jaar.
Wegens verslaving aan morfine, en alles geprobeerd te hebben, had ik geen keus en moest de relatie stopzetten.
Niet voor mezelf, maar voor mijn kinderen die alleen nog de lichamelijke aanwezigheid hadden van een vader.
Een relatie van 16 jaar, met nooit zware moeilijkheden tussen hem en mij.
Altijd volop mezelf geweest, zonder ruzie en een communicatie zonder stress.
Een hele stap om dan weg te gaan, en nog vreemder voor 2 kinderen die niet snappen hoe mensen die geen ruzie hebben
uit elkaar gaan. Dit hebben ze nooit zien aankomen, omdat ik alleen de steun bood aan mijn partner in zijn verslaving en eruit krijgen.
Ook in die relatie, besefte ik me daarna pas, hoe weinig inhoud het nog had.
Hoe gewoon het werd om samen te leven, ieder aan de andere kant van de bank, het naast elkaar liggen in bed en het geen intieme contact meer, zoals dat kusje of meer.
Je rolt langzaam ergens in, en tegen de tijd dat je het beseft kun je moeilijk terug naar hoe het toen was.

Toch als ik jou verhaal lees, geef je eigenlijk zelf antwoord op je vragen.
Het idee niet gemist te worden bij weg zijn, dat kinderen er mee leren omgaan.
Maar wat je hun aan veiligheid biedt, jij die er is om op te bouwen geeft ze het zelfvertrouwen buiten de deur een sociaal bestaan te hebben
wetende dat jij er bent bij terug komst, en dat je deel neemt aan hun steunen tijdens sport enzovoort.
Hoe moeten ze wennen, als jij weg valt en dat niet meer doet? Hoezo heb je daarin geen inhoud...heel veel lees ik zo.

Je bent al een paar jaar zeer ongelukkig, en weet dit niet meer te verbergen in je uitstraling.
Dus ervaart je partner iemand die zich niet goed voelt, niet meer blij van hem wordt, en jij daardoor gaat twijfelen in het houden van geloven. Ik ken jou niet, ik ken je partner inhoudelijk ook niet, maar ik lees vooral iemand die bij je blijft, maar weg kan als hij dat wil.
Want geen mens in verplicht gebonden te blijven, bij een ongelukkig bestaan.
Begrip opbrengen, dat een partner in houden van moet toezien hoe jij lijdt en hij niet weet wat te doen.
Verliefdheid, intimiteit en alles wat een relatie mooi en fijn maakt, is van 2 kanten opgehouden.
Dus blijft houden van over, en hij is er nog steeds. Nog steeds is hij er ondanks jou ongelukkige uitstraling en gevoel.
Ik vindt dat best knap, want als wij met onze depressie even de tijd nemen ons in te leven in wat het doet met mensen om ons heen...
het vrij logisch is dat het voor hen ook geen makkelijk iets is om mee om te gaan.

Ik heb inmiddels een nieuwe partner, waarmee ik ruim 5 jaar samen ben, en bijna een jaar getrouwd.
Die leerde mij kennen zwaar in een depressie, en moet daar dag in dag uit mee omgaan.
Goeie en slechte dagen.
Jou verhaal, inspireert mij, hem vanavond met 2 handen om zijn gezicht even vast te pakken, 
een kus te geven en te bedanken voor zijn geduld met mij.
Iets wat ik met mijn partner van 16 jaar samen zijn, niet voelde.
Misschien proberen, wat bij jou oproept....kun je nog naar hem kijken en voelen, begrip opbrengen en willen dat hij ook echt van je houdt of valt dat allemaal weg op een achtergrond vol ongemak dan lukt het misschien gewoon niet meer en is nieuw geluk een betere optie.

Hoop dat je dit niet te persoonlijk ervaart, ik reageer vooral in wat er bij mij opkomt.
Want ik ken een depressie en ons zwart-wit denken als geen ander.
Ik gun je gewoon een beetje kleur, wat toch ook van waarde is.

Liefs

Moi,

Welkom hier, schrijf gerust van je af.  Denk je  dat je depressief bent , of n ingekakt leven hebt? 

Groet

Dank jullie wel. 
Patricia dank voor je wijze en eerlijke woorden. Het raakt me. Ik mis mezelf gewoon. Die altijd lachende drukke meid die in de ochtend uit bed sprong met een grote glimlach en vrolijk door het leven ging. 
Ik vind het lastig. Het is altijd zo makkelijk om een ander de schuld te geven maar het ligt echt bij mij. Het is ook zo moeilijk om na die tijd weer "normaal" te doen. Normaal doen kost me ook zo veel moeite.
Ja mijn man is idd nog bij me maar zou dat ook niet zijn voor de kinderen en het feit dat we nu eigenlijk geen andere keuze hebben (woonruimte/financieel). Het zijn de kleine dingen waarin ik merk dat hij zich irriteert aan me. Het dat is niet zo raar ook. Ik ben gewoon niet leuk nu. Ik wil "gewoon" met hem kunnen praten en een arm om me heen voelen. Geen rond draaiende ogen als ik probeer uit te leggen hoe ik me voel. 
Ben blij dat ik jou met mijn verhaal inspireerde om je man te zoenen. Ik gun je al het geluk met je nieuwe partner. Geniet van elkaar!!!
Ik ga er snel achter proberen te komen hoe ik mezelf terug kan vinden en misschien wel weer de vrouw kan worden waar m'n man verliefd op werd. Want niet alleen voor hem maar ook voor me zelf is dat toch wel het fijnst. 
Fijne avond. X "moi"

.....