Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Wie ben ik


#1

hoi allemaal!
Via internet hier terecht gekomen, in de hoop om iemand te ontmoeten die hetzelfde doorstaat als ik momenteel. Ik ben 20, woon sinds mijn 14e niet meer thuis en veel zware jaren achter de rug.

Mijn moeder is 03/02/2011 overleden op 39-jarige leeftijd. Dit is een enorme klap geweest. Mijn vader werd alcoholist en binnen 2 weken stond er al een nieuwe vrouw inclusief haar 2 kinderen op de stoep. Ik heb een broer van inmiddels 25 en broertje van 13, dit viel voor ons erg zwaar. Ik heb per direct de taak van ‘moeder’ overgenomen tegenover mijn broertje die toen der tijd 5 was. 

Ik ben uiteindelijk in een pleeggezin terecht gekomen voor 11 maanden, toen in een crisisopvang en uiteindelijk 8 maanden een traject van veel therapie gevolgd op een woongroep. Vanuit daar gaan samenwonen op 16-jarige leeftijd met een jongen die zeer gewelddadig was. Klappen gehad, misbruikt, verkracht en noem maar op. Op mijn 17e verhuist, een lieve en leuke jongen ontmoet en daar 3 jaar een relatie mee gehad. Huis gekocht, maar jammer genoeg mocht dit niet baten. Mei 2017 uit elkaar gegaan en de koopwoning stop moeten zetten wat uiteindelijk veel geld heeft gekost. 

Ik ben in bijna 8 jaar tijd welgeteld 38 x verhuist. 

Tevens woon ik nu bijna 3 jaar in mijn huidige woning, werk fulltime en alles redelijk op de rit, behalve mijn mentale gezondheid. 3 maanden geleden opnieuw hulp gevraagd omdat ik het allemaal niet meer zag zitten. Inmiddels zit ik in het traject en krijg ik 05/02 mijn behandelplan. 

Via deze weg wil ik mensen inspireren, ze het gevoel geven dat zij niet alleen zijn en vooral dit zelf ook ervaren. 

In ieder geval bedankt voor het lezen van mijn bericht en ik hoop op verhalen van jullie. 

Liefs mij.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Shieeef :   • Jorin
Antwoord

#2

Hallo Shieeef, 

Wat fijn dat je je verhaal hebt kunnen delen, ik hoop dat het wat heeft opgelucht. Ik kan me voor een deel in je verhaal vinden. 

Mijn moeder is overleden toen ik 9 was (15 jaar geleden) op 40-jarige leeftijd en dat viel voor ons allemaal zwaar. Mijn vader en broertje zijn autistisch, dus zij hebben hier nooit echt over gesproken. Uiteindelijk ben ik ook depressief geworden, waarschijnlijk ook deels door die reden. Wat je zegt over die moederrol, dat is heel normaal dat dat gebeurd. Ik heb dat ook gehad (en heb ik nu nog steeds een beetje). Mijn broertje was 6 toen onze moeder overleed en ik voelde mij verantwoordelijk voor hem en dat heb ik nu nog wel eens (want wil ook gewoon het beste voor hem). Ook hielp ik mijn vader bij veel dingen, bijvoorbeeld koken, poetsen en de was. Dit deed ik om hem te helpen, want hij had zijn vrouw verloren en ik dacht dat je dat moest doen. Als ik er nu aan terug denk is het best absurd dat een 9-jarige elke dag kookt voor het hele gezin. Maar die dingen zijn geweest en ik kan er niets meer aan doen.

Ik ben alleen altijd thuis blijven wonen, tot vorig jaar. Toen is het thuis zo uit de hand gelopen dat ik kort op mezelf ben gaan wonen. Dat is me zo slecht bevallen dat ik weer terug naar huis ben gegaan. Misschien was dat wel even nodig, want ik en mijn broertje hebben goede afspraken gemaakt en tot nu toe gaat het allemaal nog goed (even afkloppen Wink ). Het lijkt me echt heel stressvol om zo vaak te moeten verhuizen, ik weet niet hoe jij dat hebt ervaren?

Het is wel fijn dat je nu vrijwel alles op de rit hebt, ik denk dat je jezelf nu ook tijd en ruimte kunt gunnen om aan je mentale toestand te werken. Je hebt veel voor anderen gezorgd, nu is het tijd om aan jezelf te denken!  Smile

Liefs, 
Sanne
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)