Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Werk...


#1

Hallo allemaal,

Alweer een tijd geleden dat ik op het forum zat, maar ik weet gewoon niet waar ik hier mee naartoe moet.
Vanmiddag zou ik een gesprek hebben met mijn psycholoog (die ik overigens zelden zie), maar vanmorgen is het afgebeld, omdat haar kind ziek is. 
Heel begrijpelijk natuurlijk, maar het kwam voor mij wel op een slecht moment... 

In mei ben ik begonnen te werken, ik zit al lang in een depressie, maar ik voelde me sterk genoeg... Wat ik wel al wist wat dat ik veel last zou krijgen van mijn faalangst en de overprikkeling die ik daardoor erbij krijg, maar ik kon het wel aan. 

Meteen vanaf het begin dingen aangegeven bij mijn werk en eigenlijk werd er wel goed op gereageerd, ik deed mijn werk goed en ik was heel open waar ik tegenaan liep (wat voornamelijk overprikkeling was). Langzaam begon ik een beetje te wennen aan het ritme en werd mijn angst iets minder.
Toen, vlak voordat de proeftijd af liep, zeiden ze dat ze niet met me verder zouden gaan. Ik deed mijn werk goed, maar gaf ze iets te weinig zekerheid als werkgever. Mijn collega's waren behoorlijk verbaasd... 

Zo kwam ik dus weer thuis te zitten en hoewel ik me tijdens mijn werk best goed staande heb gehouden, ben ik daarna ingestort. 
Maar het werken (en vooral het geld verdienen) had me wat gevoel van eigenwaarde gegeven, dus ondanks dat ik eigenlijk erg moe en down was ging ik toch op zoek naar ander werk. Vrij snel had ik iets gevonden wat redelijk vergelijkbaar was met wat ik al deed. 

Afgelopen week ben ik begonnen... en het gaat nu zo slecht met me... 
Sinds de eerste dag van het werken ben ik ingestort en kan ik alleen maar denken aan het feit dat ik niet meer wil leven. 
Alles in mij wil stoppen, alleen voel ik me ten eerste een gigantische teleurstelling als ik het doe en ten tweede voel ik me ook verantwoordelijk voor het werk. 

Ik ben doodongelukkig... en gewoon echt opgebrand, maar ik weet oprecht niet of ik het uit moet zitten of er toch voor moet kiezen dat dit momenteel gewoon niet lukt...
~Luctor et emergo~
Antwoord

#2

Nana, 

Wat ontzettend rot dit... 

Ik kan enkel suggereren,  probeer je intuitie te voelen , je hart te volgen, en je lijf .  Niet al die eindeloze gedachtengangen.... 
Als alles in je voelt dat je wilt stoppen...
Dan luister . 
Geen van de beslissing die je  gaat nemen zal goed voelen. Het zij zo . 
Je kan enkel n beslissing nemen die dan  het meest ten bate van jezelf is . 

Er is zoveel krapte op de huidige arbeidsmarkt dat het haalbaar is binnen een baan te vinden elders , ook over n half jaar of zo.  Mischien is dat fijn om te weten . 

Veel liefs en sterkte,  
Mabel
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Mabel :   • Nana86
Antwoord

#3

(04-08-2021, 13:39)Mabel schreef: Nana, 

Wat ontzettend rot dit... 

Ik kan enkel suggereren,  probeer je intuitie te voelen , je hart te volgen, en je lijf .  Niet al die eindeloze gedachtengangen.... 
Als alles in je voelt dat je wilt stoppen...
Dan luister . 
Geen van de beslissing die je  gaat nemen zal goed voelen. Het zij zo . 
Je kan enkel n beslissing nemen die dan  het meest ten bate van jezelf is . 

Er is zoveel krapte op de huidige arbeidsmarkt dat het haalbaar is binnen een baan te vinden elders , ook over n half jaar of zo.  Mischien is dat fijn om te weten . 

Veel liefs en sterkte,  
Mabel

Hi Mabel, 

Dat zou betekenen stoppen... 
Ik hang er ook echt wel tegenaan hoor. 
Morgen moet ik eigenlijk weer vroeg beginnen (word nog ingewerkt), maar ik weet oprecht niet waar ik de energie vandaan moet halen om daar een dag te staan... 

Dankjewel voor je reactie in ieder geval.
~Luctor et emergo~
Antwoord

#4

Hallo Nana, 

Hoe is het nu met je?
Antwoord

#5

(30-08-2021, 11:46)Joy schreef: Hallo Nana, 

Hoe is het nu met je?

Hi Joy, 

Bedankt voor het vragen, het was even geleden dat ik hier ben geweest, dus sorry voor de late reactie. Ik ben uiteindelijk gestopt met dat werk, maar begin over een week op een andere plek… ik sta wederom op instorten.. 
daar komt nog bij dat ik voor een vruchtbaarheidsbehandeling hormonen slik op dit moment (niet het ideale moment voor een behandeling, maar we hadden nog 1 embryo in de vriezer en het was wel goed om hier niet te lang mee te wachten… dus pech dat het zo uit kwam)
En alsof dat niet genoeg is, stond ik al heel lang op een wachtlijst voor een operatie waarbij ik een implantaat in mijn hoofd zou krijgen voor een gehoorapparaatje, ivm eenzijdig doofheid… vorige week was die operatie en dat implantaat steekt nu sinds als het ware uit mijn hoofd en ik kan het mentaal op 1 of andere manier niet verwerken. Elke dag hoop ik dat hij eruit valt en wou ik dat ik het nooit had gedaan… Ik geef het natuurlijk nog wat tijd om te wennen, maar ik ga maandag wel een gesprek aanvragen met de huisarts, want ik wil echt garantie dat hij eruit mag als ik er echt niet mee om kan gaan…. 

Ik sta best wel op instorten… 
Ik wil heel graag dicht bij mijn gevoel blijven, maar wil op dit moment ook niet teleurstellen of mensen boos maken, dus ik ga maar mee met de stroom en zie wel waar het schip strand…
Mijn man doet zijn best, maar ik keer naar binnen als ik me zo voel (zijn er mensen die dat herkennen?) en intussen verlang ik ernaar dat alles stopt.. 

Ik hoop dat het niet een te warrig verhaal is, want ik heb het idee dat mijn hoofd niet helemaal lekker werkt nu  Rolleyes
~Luctor et emergo~
Antwoord

#6

(03-10-2021, 12:50)Nana86 schreef: Hi Joy, 

Bedankt voor het vragen, het was even geleden dat ik hier ben geweest, dus sorry voor de late reactie. Ik ben uiteindelijk gestopt met dat werk, maar begin over een week op een andere plek… ik sta wederom op instorten.. 
daar komt nog bij dat ik voor een vruchtbaarheidsbehandeling hormonen slik op dit moment (niet het ideale moment voor een behandeling, maar we hadden nog 1 embryo in de vriezer en het was wel goed om hier niet te lang mee te wachten… dus pech dat het zo uit kwam)
En alsof dat niet genoeg is, stond ik al heel lang op een wachtlijst voor een operatie waarbij ik een implantaat in mijn hoofd zou krijgen voor een gehoorapparaatje, ivm eenzijdig doofheid… vorige week was die operatie en dat implantaat steekt nu sinds als het ware uit mijn hoofd en ik kan het mentaal op 1 of andere manier niet verwerken. Elke dag hoop ik dat hij eruit valt en wou ik dat ik het nooit had gedaan… Ik geef het natuurlijk nog wat tijd om te wennen, maar ik ga maandag wel een gesprek aanvragen met de huisarts, want ik wil echt garantie dat hij eruit mag als ik er echt niet mee om kan gaan…. 

Ik sta best wel op instorten… 
Ik wil heel graag dicht bij mijn gevoel blijven, maar wil op dit moment ook niet teleurstellen of mensen boos maken, dus ik ga maar mee met de stroom en zie wel waar het schip strand…
Mijn man doet zijn best, maar ik keer naar binnen als ik me zo voel (zijn er mensen die dat herkennen?) en intussen verlang ik ernaar dat alles stopt.. 

Ik hoop dat het niet een te warrig verhaal is, want ik heb het idee dat mijn hoofd niet helemaal lekker werkt nu  Rolleyes

Beste Nana, ik lees dat je in een moeilijke en warrige periode zit met verschillende uitdagingen. Het werk dat is een moeilijke uitdaging zeker als je je niet lekker voelt en het moeilijk hebt op psychisch vlak. In het verleden heb ik ook eerlijk moeten zijn met mezelf en mijn werk laten schieten het was helemaal niet mogelijk om elke dag naar mijn werk te gaan en te presteren. Ik heb het lang heel moeilijk gehad om het te verwerken dat ik niet meer kon werken maar heb het uiteindelijk een plaats weten te geven. Wat ik bedoel is dat het een hele stap is om te stoppen met werken en het een tijdje duurt voor je het kan accepteren. Probeer goed naar jezelf te luisteren en zorg te dragen voor jezelf en het niet te ver laten komen dat je op instorten staat. Het is niet niks dat je nu ook een vruchtbaarheidsbehandeling ondergaat en een operatie hebt moeten doorstaan. Probeer vooral voor jezelf te kiezen en naar jezelf te luisteren want als jij ziek wordt of bent dan is het jou en enkel jou die het moet doorstaan en ook de mensen dicht bij jezelf hou je goed en hou ons op de hoogte hoor groetjes cyranno
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen cyranno :   • Nana86
Antwoord

#7

(04-08-2021, 12:35)Nana86 schreef: Hallo allemaal,

Alweer een tijd geleden dat ik op het forum zat, maar ik weet gewoon niet waar ik hier mee naartoe moet.
Vanmiddag zou ik een gesprek hebben met mijn psycholoog (die ik overigens zelden zie), maar vanmorgen is het afgebeld, omdat haar kind ziek is. 
Heel begrijpelijk natuurlijk, maar het kwam voor mij wel op een slecht moment... 

In mei ben ik begonnen te werken, ik zit al lang in een depressie, maar ik voelde me sterk genoeg... Wat ik wel al wist wat dat ik veel last zou krijgen van mijn faalangst en de overprikkeling die ik daardoor erbij krijg, maar ik kon het wel aan. 

Meteen vanaf het begin dingen aangegeven bij mijn werk en eigenlijk werd er wel goed op gereageerd, ik deed mijn werk goed en ik was heel open waar ik tegenaan liep (wat voornamelijk overprikkeling was). Langzaam begon ik een beetje te wennen aan het ritme en werd mijn angst iets minder.
Toen, vlak voordat de proeftijd af liep, zeiden ze dat ze niet met me verder zouden gaan. Ik deed mijn werk goed, maar gaf ze iets te weinig zekerheid als werkgever. Mijn collega's waren behoorlijk verbaasd... 

Zo kwam ik dus weer thuis te zitten en hoewel ik me tijdens mijn werk best goed staande heb gehouden, ben ik daarna ingestort. 
Maar het werken (en vooral het geld verdienen) had me wat gevoel van eigenwaarde gegeven, dus ondanks dat ik eigenlijk erg moe en down was ging ik toch op zoek naar ander werk. Vrij snel had ik iets gevonden wat redelijk vergelijkbaar was met wat ik al deed. 

Afgelopen week ben ik begonnen... en het gaat nu zo slecht met me... 
Sinds de eerste dag van het werken ben ik ingestort en kan ik alleen maar denken aan het feit dat ik niet meer wil leven. 
Alles in mij wil stoppen, alleen voel ik me ten eerste een gigantische teleurstelling als ik het doe en ten tweede voel ik me ook verantwoordelijk voor het werk. 

Ik ben doodongelukkig... en gewoon echt opgebrand, maar ik weet oprecht niet of ik het uit moet zitten of er toch voor moet kiezen dat dit momenteel gewoon niet lukt...

Hoi Nana86,

Wat klote voor je. Ik herken dit zo, en weet hoe je je voelt. Je wilt je eerder doodvechten dan stoppen. Ik heb het gedaan en het levert helemaal niets op, sterker, het verergert het probleem. Ik ging door tot ik helemaal was ingestort, ik kon zelfs niet meer op mijn benen staan, sliep helemaal niet meer en elk klein geluidje sloeg in als een bom. 

Ik denk dat het goed is als je naar je huisarts gaat nu je psycholoog niet beschikbaar is. De keuze om te stoppen is aan jou, maar het lijkt me goed om dit zo snel mogelijk te beslissen. Je kunt je eerst ziek melden en in die tijd hulp zoeken.

In zekere zin doen we ons dit zelf aan. Zo ver gaan bedoel ik. Uit trots en angst. Angst voor het oordeel van anderen. Bang niet goed genoeg te zijn. Zet jezelf eens op de eerste plaats. Schijt aan al het andere. Misschien moet je accepteren dat je een gevoeligheid hebt. Jezelf met anderen vergelijken voor wie het hebben van een baan heel gewoon is heeft geen zin. Vanuit die acceptatie kun je dan gaan zoeken naar iets dat binnen je mogelijkheden ligt en bij je past.

Sterkte!

Groet, J@n
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Depressie en werk.. Started by bambi
1 Replies - 1,158 Views
08-02-2020, 22:39
Laatste bericht: Sanna
  werk en vrijetijd. Started by Delta12
5 Replies - 2,491 Views
27-12-2017, 14:29
Laatste bericht: Bert



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)