Ik zit helemaal vast. Weet niet meer wat ik wil. Ik lijk helemaal niets meer te willen. Ik dacht dat verhuizen een goed idee was, vooral om financiële redenen, maar net als eerdere keren, als ik het in beweging zet, raak ik in paniek bij het idee. Het voelt niet goed, terwijl het misschien wel positieve ontwikkelingen veroorzaakt, in ieder geval beweging in mij. Moet ik naar mijn gevoel luisteren? Of naar mijn verstand? En hoe ga ik om met alle goed bedoelde adviezen van anderen, die allemaal iets anders zeggen? Ik wil op mijn eigen mening vertrouwen maar die wisselt ongeveer per dag. Afhankelijk van of mijn gevoel of mijn ratio het wint. Ik word gek van mezelf.

Hoi Alais,

Tja .  Ik heb ongeveer hetzelfde maar niet perse om financiële redenen.  Heb je al zicht op waarheen  ? Waar zit de twijfel in ? 
Als je kompas van binnen alle kanten op slaat kan je geen beslissing nemen. Alleen op je hoofd vertrouwen kan wel , maar als je gevoel erbij aan de kook raakt word het lastig.  En dat is ook erg vervelend als je alleen bent. Het is allemaal ook zo een gedoe, als er niemand meedenkt/ helpt, of wat meer betrokken is.  Dat iedereen er wel wat van vind of denkt , dat is vaak niet echt helpend. 

Liefs, Mabel

Waarom wil je verhuizen Alais? Mijn partner is in zijn leven wel 15 keer verhuisd, maar het lukte hem toch niet om zijn problemen te ontlopen. Daarom vraag ik het... Misschien kun je voor jezelf je voors en tegens eens naast elkaar zetten? Zowel verstandelijk als gevoelsmatig bekeken. Dan heb je al een beter beeld misschien.

Dank voor jullie reacties. Dat verhuizen komt voor uit financiële nood. Wel een hypotheekvrij huis, maar geen inkomen. Ja, een beetje uitkering, maar dat is niet veel en ook eindig. Het leek me dus de enige mogelijkheid. Ik fantaseerde daar meteen maar een heel nieuw leven bij, wat achteraf gezien niet reëel is omdat ik mezelf (en mijn depressies) meeneem.
Vanmiddag had ik gelukkig een gesprek met de therapeut en samen met haar ben ik tot de slotsom gekomen dat verhuizen geen goed idee is als dat zo veel onrust brengt. Er zijn vast nog andere mogelijkheden om aan een inkomen te komen, alles beter dan mezelf dit aan te doen zoals ik me nu voel.
Ben wel blij dat ik zelf dit besluit heb genomen zonder daarbij te denken aan wat anderen ervan vinden. Ik trek me dat altijd te veel aan. Ik hoor nog wel de stemmen (niet letterlijk hoor) van de mensen die er een mening over hebben, maar probeer die naast me neer te leggen. Nu lukt dat aardig, de avonden gaan altijd beter. Morgen zien we wel weer.
Warme groet!

Hoi Alias,

Wat goed van je! En probeer je hierbij te houden,  stop het heen en weer betwijfel. Rust. Wat de rest zegt en vind , is mischien vast logisch, maar het gaat wel om jou. Als je verder wel tevreden bent met je woning zou het ook jammer  zijn.
  
Het is vrees ik net als wat Positva zegt, en jij zelf ook, wellicht verhuist de ellende mee. Maar wel goed dar je nog kan fantaseren en een voorstellingsvermogen hebt. En dat je verandering wenst. Dat is toch een teken van leven zeg maar. 

Maar niet kunnen rondkomen is ook niet bevorderend voor het welzijn . Misschien kun je eens contact opnemen met het wijkteam, om te kijken of er mogelijkheden zijn.  In de zin van voedselbank of projecten waarin je kosten voor levensonderhoud wat kan verminderen. Dat levert ook nog wat aan contact op en  iets te doen.
Het is maar n idee. Ook weet ik niet wat voor uitkering je hebt, of je mag bijverdienen. 

Groet, Mabel

Hoi Mabel,

Dank voor de tip, neem ik mee in mijn zoektocht naar een oplossing. Het is niet heel urgent zolang ik die uitkering (WW) nog heb, maar daar wil ik van af. Meer precies wil ik van dat rigide UWV af. Geen enkel begrip hebben ze daar voor een niet lichamelijke ziekte. Tot twee keer toe is een WIA aanvraag afgewezen, zelf na bezwaar en een hoorzitting. Bij elk contact ben ik weer van slag. Het is niet zo dat ik niet wil werken, maar het vinden ervan is slopend. Ik heb mijn leeftijd niet mee en bij iedere afwijzing (voor zover dat ervan kwam in het verleden) stortte ik weer in de put.
Ik zoek het qua bezigheden in vrijwilligerswerk, maar alles ligt nu stil vanwege dat virus. Als ik me redelijk voel verzin ik altijd wel iets te doen, tekenen of zo, en ben daar tevreden mee. Momenteel lukt dat niet. Een grote leegte en daarin dan grote onrust omdat ik vind dat ik iets zinnigs moet doen. Vandaag moet ik in ieder geval wat boodschappen doen en vanavond kom ik dan weer wat tot rust. Fijn dat ik dit allemaal hier kan delen. Daar heb ik veel steun aan.

Liefs,
Alais

Hoi Mabel,

Dank voor de tip, neem ik mee in mijn zoektocht naar een oplossing. Het is niet heel urgent zolang ik die uitkering (WW) nog heb, maar daar wil ik van af. Meer precies wil ik van dat rigide UWV af. Geen enkel begrip hebben ze daar voor een niet lichamelijke ziekte. Tot twee keer toe is een WIA aanvraag afgewezen, zelf na bezwaar en een hoorzitting. Bij elk contact ben ik weer van slag. Het is niet zo dat ik niet wil werken, maar het vinden ervan is slopend. Ik heb mijn leeftijd niet mee en bij iedere afwijzing (voor zover dat ervan kwam in het verleden) stortte ik weer in de put.
Ik zoek het qua bezigheden in vrijwilligerswerk, maar alles ligt nu stil vanwege dat virus. Als ik me redelijk voel verzin ik altijd wel iets te doen, tekenen of zo, en ben daar tevreden mee. Momenteel lukt dat niet. Een grote leegte en daarin dan grote onrust omdat ik vind dat ik iets zinnigs moet doen. Vandaag moet ik in ieder geval wat boodschappen doen en vanavond kom ik dan weer wat tot rust. Fijn dat ik dit allemaal hier kan delen. Daar heb ik veel steun aan.

Liefs,
Alais

Ja Alais het uwv is erop gericht je weer aan het werk te krijgen. Daar is ook veel hulp voor beschikbaar. Over het algemeen voelen mensen zich ook beter als ze met hulp en aanpassing toch werken. Dit zal je dus blijven tegenkomen. Je moet ook meewerken daaraan he. Je kan niet zeggen ik wil niet werken maar wel dat het niet kan. Dit moet dan medisch onderbouwd worden he zoals je weet. Toegang tot de wia is voorbehouden aan de mensen die duidelijk niet kunnen werken. Zolang je nog wel iets kan doen is er verdien vermogen en krijg je geen 100% wia
Zelfs bij de sociale dienst kijkt men naar je mogelijkheden om te werken en helpt daarbij.

Ja Alais het uwv is erop gericht je weer aan het werk te krijgen. Daar is ook veel hulp voor beschikbaar. Over het algemeen voelen mensen zich ook beter als ze met hulp en aanpassing toch werken. Dit zal je dus blijven tegenkomen. Je moet ook meewerken daaraan he. Je kan niet zeggen ik wil niet werken maar wel dat het niet kan. Dit moet dan medisch onderbouwd worden he zoals je weet. Toegang tot de wia is voorbehouden aan de mensen die duidelijk niet kunnen werken. Zolang je nog wel iets kan doen is er verdien vermogen en krijg je geen 100% wia
Zelfs bij de sociale dienst kijkt men naar je mogelijkheden om te werken en helpt daarbij.

Au

Ja Alais het uwv is erop gericht je weer aan het werk te krijgen. Daar is ook veel hulp voor beschikbaar. Over het algemeen voelen mensen zich ook beter als ze met hulp en aanpassing toch werken. Dit zal je dus blijven tegenkomen. Je moet ook meewerken daaraan he. Je kan niet zeggen ik wil niet werken maar wel dat het niet kan. Dit moet dan medisch onderbouwd worden he zoals je weet. Toegang tot de wia is voorbehouden aan de mensen die duidelijk niet kunnen werken. Zolang je nog wel iets kan doen is er verdien vermogen en krijg je geen 100% wia
Zelfs bij de sociale dienst kijkt men naar je mogelijkheden om te werken en helpt daarbij.

Hoi L+H,
Je bent toch afhankelijk van hoe je beoordeeld wordt. En bij een psychische ziekte is dat nog altijd moeilijker dan bij een gebroken been. Misschien hebben zij t idee dat je prima 6uur/dag kunt werken, maar is daarbij ook oog voor je privéleven?


Wat voor hulp bieden ze dan? Volgens mij kan Alais wel hulp gebruiken en ervaart hij de regels van UWV vooral als een last, dus daar gaat toch iets mis.

Ik kan mij goed voorstellen dat Alais druk ervaart. Ik ben destijds de WW niet eens ingegaan, omdat ik de druk van het UWV er niet bij kon hebben.

Hoi allen,
 ik ben via zw,  wia,  in de iva beland. Het is ook maar net wie je bij UWV treft, en elke gemeente mag het naar eigen inzicht invullen.  Halverwege heb ik alle gesprekken gevoerd in bijzijn van een hulpverlener. Ik voelde me daar niet veilg, was duidelijk niet in staat om arbeidsplicht te vervullen ,(en kon dat royaal onderbouwen via mn dossier),   me zelf anderzinds te onderhouden en moest mijn financiën veilig stellen.  
Ik ben blij dat dit alles  achter de rug is. Ik geloof dat ik nooit meer iets van ze hoef te horen, dat geeft rust. 
Het is een bijzonder stressverwekkend gebeuren.


Liefs, Mabel