Hey, 
Voorstellen hoort erbij maar ik begin het steeds lastiger te vinden omdat het voelt alsof ik elk jaar meer identiteit verlies (maar wie weet is dat een goed iets ?) 

Ik weet niet meer goed wat ik leuk vind laat staan vond of waar ik voor sta of wat ik wil. Ik geloof niks echt meer... 

Wel dat ik me vaak somber voel en sommige dagen ronduit suïcidaal en wanhopig. 

Hoe mijn leven er op dit moment uitziet: ik was begonnen aan een opleiding ervaringsdeskundige maar vanwege het nieuwe ritme ( s ochtends om half 9 beginnen) brak me op omdat ik dat helemaal niet meer gewent ben en ik vind mezelf te depressief voor een ervaringsdeskundige. 
Ik weet niet goed hoe ik dat vorm kan gaan geven en ik dan beter wat laagdrempelige vrijwilligerswerk kan gaan doen (waar ik me dan weer snel verveel) kortom ik weet totaal niet wat ik wil met m'n leven en dat is al zolang ik me kan herinneren. 


Ik ben sinds 3 weken begonnen met hardlopen en hypno therapie en sindsdien voel ik me wel ietsje beter. Ook maak ik elke avond een wandeling en probeer gezond en lekker te eten. 
Nu hapte een hond vanmorgen eerst in m'n mouw en daarna had ie m'n been vast en de honden eigenaresse boeide het niet... Kreeg geen sorry niks behalve de mededeling dat dit nu eenmaal een losloop gebied is en honden de neiging hebben tegen joggers te springen (eh hij Beet me ook) . Dus mooi een gat in m'n sportbroek kwam ik eenmaal thuis achter want ik ben niet alert en scherp vanwege de depressie. 
Ik kan dit soort lastigheden en confrontaties momenteel totaal niet aan... Ben dan te overdonderd en weet niet het juiste te zeggen of te doen. 
Dus nu durf ik niet goed meer hard te lopen op de enige plek waar dat een beetje goed voelde en ik merk dat dat m'n somberheid weer enorm aanwakkert en ik buiten nog extra onveilig ervaar dan ik momenteel al doe.

Hypno therapie is wel een bijzondere ervaring... Het gaat meer over het onderbewustzijn. 
Na jarenlang steeds (voor mijn gevoel) dezelfde herhalende gesprekken bij de ggz en het gevoel dat ik daar voor mijzelf toch niet echt verder mee kom kwam mijn vader hiermee. 
Ik heb ook therapie gevolgt voor persoonlijkheidsproblemathiek en daarmee ben ik best wel wat opgeschoten (kan beter m'n gedrag aanpassen tegen mezelf en anderen als emoties hoog oplopen) maar nog steeds ervaar ik behoorlijk veel depressieve klachten en vind ik het leven weer eens een enorme opgave. 

Ik slik sertraline inmiddels nog 50mg en wil binnenkort gaan afbouwen door middel van druppels (onder begeleiding van ggz) 
Depressie keer toch steeds terug en het is alsof ik niet echt meer bij m'n eigen gevoel kan. 
Dus ik wil gaan kijken hoe ik me zonder medicatie voel.. Ik hoop weer wat meer levend ipv een levende dooie. 

Ik zit momenteel heel veel thuis en voel me best eenzaam ook al haat ik dat om te zeggen. 
Heb 1 keer in de week iemand van het wijk team die langs komt en ik mag haar vaker bellen maar dat doe ik niet. 
Heb wel goed contact met m'n moeder en heb wel een paar kennissen in de buurt waar ik mee kan afspreken maar daar heb ik dan weer de energie of het zelfvertrouwen niet voor. 
Het is ingewikkeld. Ik hoop zo een beetje een beeld geschetst te hebben. 
O ja.. Ik ben 35 maar voel me niet echt zo qua ontwikkeling. Word ook vaak jonger geschat wat ik zowel soms fijn als vervelend vind.
Ik heb een kat en ik had ooit hobby s en dingen waar ik warm voor liep maar dat is eigenlijk niet meer het geval. 

Dat was het!

---

Hoi Djyn,  wat herken ik zo veel in jou verhaal. De identiteitsproblemen het niet weten wat en hoe met jezelf herken ik maar al te goed. Vaak ben ik in het verleden aan veel dingen begonnen en heb ik het niet kunnen afwerken , ik hield het niet vol of verloor mezelf totaal. Dat was zo met werken, later met vrijwilligerswerk, dat was ook zo in relaties en vele andere dingen. Nu ben ik 53 en wat stabieler maar heb nog heel veel last met het vinden van een evenwicht in mijn identiteit. Net als jou heb ik nog vaak depressieve klachten en wanhoop en neem ik ook medicijnen. Ik zou het ook zonder willen doen maar ik durf er niet meer vanaf ben al zo lang aan de medicijnen. Het doet me pijn om te lezen dat je het ook zo moeilijk vind maar als het een troost mag wezen ik ervaar grotendeels hetzelfde. Heb ook therapie gevolgd voor persoonlijkheidsstoornissen. Nu moet ik psychologie loslaten omdat het me te duur uitvalt . Wel heb ik nog een psychiater. De angst voor sociaal contact of angst in het algemeen herken ik ook heel zeker. Net zoals jij start ik met iets en dan overvalt me de angst en hou ik het niet meer vol. Eenzaamheid herken ik ook maar heb niet de energie om veel contacten te onderhouden. Ik lees dat jij een huisdier hebt , dat is ook goed een huisdier kan de eenzaamheid verlichten en je kan er affectie en zorg aan kwijt. Mijn leven lang vecht ik om mezelf stabiel te krijgen of toch enigszins maar ik ben ook vaak verward en besluiteloos. Ik lees dat je een goed contact hebt met je moeder , dat is heel wat dat is heel belangrijk dat je toch iemand hebt die je begrijpt. Ik had dat ook maar mijn moeder is nu recent aan een hoge leeftijd overleden , ik mis haar erg. Als je wil praten mag je steeds een berichtje sturen hoor vele grtj cyranno en veel sterkte

[quote pid='15781' dateline='1605337252']
Hoi Cyranno, 

Heel erg bedankt voor je bericht. 
Ik las net je topic over kerst ook al en herken daar ook wel in.
Mijn broer maakt niet echt vervelende opmerkingen maar is vooral alleen heel erg met zichzelf bezig en is verslaafd aan drank en wiet wat hem vrij onvoorspelbaar kan maken. 
(En dat ligt weer heel gevoelig omdat ik ook opgegroeid ben met een vader die onvoorspelbaar was) 
Ik heb er ook moeite mee als mensen erg onder invloed zijn... Kan daar slecht mee omgaan. 
Kerst en andere dagen kunnen soms zoveel extra pijn omhoog halen. 

Gelukkif word het vaak wel wat rustiger en stabieler naarmate je ouder word maar ik blijf dat lege gevoel houden en zie mezelf gewoon nergens in de toekomst. (ik probeer wel bij de dag te leven maar ik kan niet garanderen dat ik m'n leven af ga maken) ik zie mezelf geen relatie hebben omdat ik grote moeite heb mensen te vertrouwen. 
En ik vind ook niet snel iemand echt heel leuk meer (was vroeger heel snel verliefd nu zou ik niet eens meer weten hoe het voelt) 
Ik heb met mijn broer dus niet meer zo 'n goede band (misschien wel nooit echt maar laatste jaren zie ik hem liever niet dan wel) gelukkig zijn er ook andere familieleden nog maar de tijd dat die er straks niet meer zijn komt ook en als ik daaraan denk dan kan ik wel bijna gek worden. Ook al begrijpen zij mij vaak ook niet maar ze zijn wel echt heel lief en behulpzaam voor me. 
En ja contacten onderhouden is heel erg lastig als je niet goed weet wie je zelf bent..
Ik voel me echt verloren in dit leven dat is een rode draad die door m'n leven loopt. 

Mocht jij je verhaal kwijt willen of een bericht sturen mag dat ook altijd. Take care! 

Liefs
[/quote]

[quote pid='15781' dateline='1605337252']
Hoi Cyranno, 

Heel erg bedankt voor je bericht. 
Ik las net je topic over kerst ook al en herken daar ook wel in.
Mijn broer maakt niet echt vervelende opmerkingen maar is vooral alleen heel erg met zichzelf bezig en is verslaafd aan drank en wiet wat hem vrij onvoorspelbaar kan maken. 
(En dat ligt weer heel gevoelig omdat ik ook opgegroeid ben met een vader die onvoorspelbaar was) 
Ik heb er ook moeite mee als mensen erg onder invloed zijn... Kan daar slecht mee omgaan. 
Kerst en andere dagen kunnen soms zoveel extra pijn omhoog halen. 

Gelukkif word het vaak wel wat rustiger en stabieler naarmate je ouder word maar ik blijf dat lege gevoel houden en zie mezelf gewoon nergens in de toekomst. (ik probeer wel bij de dag te leven maar ik kan niet garanderen dat ik m'n leven af ga maken) ik zie mezelf geen relatie hebben omdat ik grote moeite heb mensen te vertrouwen. 
En ik vind ook niet snel iemand echt heel leuk meer (was vroeger heel snel verliefd nu zou ik niet eens meer weten hoe het voelt) 
Ik heb met mijn broer dus niet meer zo 'n goede band (misschien wel nooit echt maar laatste jaren zie ik hem liever niet dan wel) gelukkig zijn er ook andere familieleden nog maar de tijd dat die er straks niet meer zijn komt ook en als ik daaraan denk dan kan ik wel bijna gek worden. Ook al begrijpen zij mij vaak ook niet maar ze zijn wel echt heel lief en behulpzaam voor me. 
En ja contacten onderhouden is heel erg lastig als je niet goed weet wie je zelf bent..
Ik voel me echt verloren in dit leven dat is een rode draad die door m'n leven loopt. 

Mocht jij je verhaal kwijt willen of een bericht sturen mag dat ook altijd. Take care! 

Liefs

[/quote]
Hoi Djyn ik zou graag met je verder praten omdat ik zoveel in jouw verhaal herken dus ik stuur je graag een berichtje als je dat goed vindt. Dank cyranno