Hey, 
Voorstellen hoort erbij maar ik begin het steeds lastiger te vinden omdat het voelt alsof ik elk jaar meer identiteit verlies (maar wie weet is dat een goed iets ?) 

Ik weet niet meer goed wat ik leuk vind laat staan vond of waar ik voor sta of wat ik wil. Ik geloof niks echt meer... 

Wel dat ik me vaak somber voel en sommige dagen ronduit suïcidaal en wanhopig. 

Hoe mijn leven er op dit moment uitziet: ik was begonnen aan een opleiding ervaringsdeskundige maar vanwege het nieuwe ritme ( s ochtends om half 9 beginnen) brak me op omdat ik dat helemaal niet meer gewent ben en ik vind mezelf te depressief voor een ervaringsdeskundige. 
Ik weet niet goed hoe ik dat vorm kan gaan geven en ik dan beter wat laagdrempelige vrijwilligerswerk kan gaan doen (waar ik me dan weer snel verveel) kortom ik weet totaal niet wat ik wil met m'n leven en dat is al zolang ik me kan herinneren. 


Ik ben sinds 3 weken begonnen met hardlopen en hypno therapie en sindsdien voel ik me wel ietsje beter. Ook maak ik elke avond een wandeling en probeer gezond en lekker te eten. 
Nu hapte een hond vanmorgen eerst in m'n mouw en daarna had ie m'n been vast en de honden eigenaresse boeide het niet... Kreeg geen sorry niks behalve de mededeling dat dit nu eenmaal een losloop gebied is en honden de neiging hebben tegen joggers te springen (eh hij Beet me ook) . Dus mooi een gat in m'n sportbroek kwam ik eenmaal thuis achter want ik ben niet alert en scherp vanwege de depressie. 
Ik kan dit soort lastigheden en confrontaties momenteel totaal niet aan... Ben dan te overdonderd en weet niet het juiste te zeggen of te doen. 
Dus nu durf ik niet goed meer hard te lopen op de enige plek waar dat een beetje goed voelde en ik merk dat dat m'n somberheid weer enorm aanwakkert en ik buiten nog extra onveilig ervaar dan ik momenteel al doe.

Hypno therapie is wel een bijzondere ervaring... Het gaat meer over het onderbewustzijn. 
Na jarenlang steeds (voor mijn gevoel) dezelfde herhalende gesprekken bij de ggz en het gevoel dat ik daar voor mijzelf toch niet echt verder mee kom kwam mijn vader hiermee. 
Ik heb ook therapie gevolgt voor persoonlijkheidsproblemathiek en daarmee ben ik best wel wat opgeschoten (kan beter m'n gedrag aanpassen tegen mezelf en anderen als emoties hoog oplopen) maar nog steeds ervaar ik behoorlijk veel depressieve klachten en vind ik het leven weer eens een enorme opgave. 

Ik slik sertraline inmiddels nog 50mg en wil binnenkort gaan afbouwen door middel van druppels (onder begeleiding van ggz) 
Depressie keer toch steeds terug en het is alsof ik niet echt meer bij m'n eigen gevoel kan. 
Dus ik wil gaan kijken hoe ik me zonder medicatie voel.. Ik hoop weer wat meer levend ipv een levende dooie. 

Ik zit momenteel heel veel thuis en voel me best eenzaam ook al haat ik dat om te zeggen. 
Heb 1 keer in de week iemand van het wijk team die langs komt en ik mag haar vaker bellen maar dat doe ik niet. 
Heb wel goed contact met m'n moeder en heb wel een paar kennissen in de buurt waar ik mee kan afspreken maar daar heb ik dan weer de energie of het zelfvertrouwen niet voor. 
Het is ingewikkeld. Ik hoop zo een beetje een beeld geschetst te hebben. 
O ja.. Ik ben 35 maar voel me niet echt zo qua ontwikkeling. Word ook vaak jonger geschat wat ik zowel soms fijn als vervelend vind.
Ik heb een kat en ik had ooit hobby s en dingen waar ik warm voor liep maar dat is eigenlijk niet meer het geval. 

Dat was het!

---

Hey, 
Voorstellen hoort erbij maar ik begin het steeds lastiger te vinden omdat het voelt alsof ik elk jaar meer identiteit verlies (maar wie weet is dat een goed iets ?) 

Ik weet niet meer goed wat ik leuk vind laat staan vond of waar ik voor sta of wat ik wil. 

Wel dat ik me vaak somber voel en sommige dagen ronduit suïcidaal en wanhopig. 

Hoe mijn leven er op dit moment uitziet: ik was begonnen aan een opleiding ervaringsdeskundige maar vanwege het nieuwe ritme ( s ochtends om half 9 beginnen) brak me op omdat ik dat helemaal niet meer gewent ben en ik vind mezelf te depressief voor een ervaringsdeskundige. 
Ik weet niet goed hoe ik dat vorm kan gaan geven en ik dan beter wat laagdrempelige vrijwilligerswerk kan gaan doen (waar ik me dan weer snel verveel) kortom ik weet totaal niet wat ik wil met m'n leven en dat is al zolang ik me kan herinneren. 


Ik ben sinds 3 weken begonnen met hardlopen en hypno therapie en sindsdien voel ik me wel ietsje beter. Ook maak ik elke avond een wandeling en probeer gezond en lekker te eten. 
Nu hapte een hond vanmorgen eerst in m'n mouw en daarna had ie m'n been vast en de honden eigenaresse boeide het niet... Kreeg geen sorry niks behalve de mededeling dat dit nu eenmaal een losloop gebied is en honden de neiging hebben tegen joggers te springen (eh hij Beet me ook) . Dus mooi een gat in m'n sportbroek kwam ik eenmaal thuis achter want ik ben niet alert en scherp vanwege de depressie. 
Ik kan dit soort lastigheden en confrontaties momenteel totaal niet aan... Ben dan te overdonderd en weet niet het juiste te zeggen of te doen. 
Dus nu durf ik niet goed meer hard te lopen op de enige plek waar dat een beetje goed voelde en ik merk dat dat m'n somberheid weer enorm aanwakkert en ik buiten nog extra onveilig ervaar dan ik momenteel al doe.

Hypno therapie is wel een bijzondere ervaring... Het gaat meer over het onderbewustzijn. 
Na jarenlang steeds (voor mijn gevoel) dezelfde herhalende gesprekken bij de ggz en het gevoel dat ik daar voor mijzelf toch niet echt verder mee kom kwam mijn vader hiermee. 
Ik heb ook therapie gevolgt voor persoonlijkheidsproblemathiek en daarmee ben ik best wel wat opgeschoten (kan beter m'n gedrag aanpassen tegen mezelf en anderen als emoties hoog oplopen) maar nog steeds ervaar ik behoorlijk veel depressieve klachten en vind ik het leven weer eens een enorme opgave. 

Ik slik sertraline inmiddels nog 50mg en wil binnenkort gaan afbouwen door middel van druppels (onder begeleiding van ggz) 
Depressie keer toch steeds terug en het is alsof ik niet echt meer bij m'n eigen gevoel kan. 
Dus ik wil gaan kijken hoe ik me zonder medicatie voel.. Ik hoop weer wat meer levend ipv een levende dooie. 

Ik zit momenteel heel veel thuis en voel me best eenzaam ook al haat ik dat om te zeggen. 
Heb 1 keer in de week iemand van het wijk team die langs komt en ik mag haar vaker bellen maar dat doe ik niet. 
Heb wel goed contact met m'n moeder en heb wel een paar kennissen in de buurt waar ik mee kan afspreken maar daar heb ik dan weer de energie of het zelfvertrouwen niet voor. 
Het is ingewikkeld. Ik hoop zo een beetje een beeld geschetst te hebben. 
O ja.. Ik ben 35 maar voel me niet echt zo qua ontwikkeling. Word ook vaak jonger geschat wat ik zowel soms fijn als vervelend vind.
Ik heb een kat en ik had ooit hobby s en dingen waar ik warm voor liep maar dat is eigenlijk niet meer het geval. 

Dat was het!

Hallo Djyn,

Welkom op het forum. Goed dat je je verhaal hier deelt. Veel mensen zullen zich erin herkennen, de somberheid, de wanhoop. Je staat hierin niet alleen en ik hoop dat je hier wat steun kan vinden en geven.

Je bent toch best goed bezig zo te horen, gezond eten, hardlopen. Jammer dat dat is verstoord door een hond. Misschien een andere plek, geen losloopgebied?

Waarom bel je die persoon van het wijkteam niet? Lijkt mij wel fijn om die mogelijkheid te hebben als je het moeilijk hebt.

Laat je weer wat horen?

Sterkte en lieve groet,
Alais

Hoi Alias, 

Dank voor je bericht. 

Ik bel het wijkteam misschien vanmiddag wel. Ben vandaag niet zo goed wakker geworden. 
Erg moe ook. Normaalgesproken moet ik voor 12 uur m'n bed uitkomen maar voor vandaag laat ik dat maar even zitten. Hardlopen en sporten ook... Misschien vanmiddag als m'n stemming iets verbeterd. 
Omdat ik nu sinds ik de opleiding niet meer doe volledig thuis zit denk ik dat dat ook extra depressie aanwakkert. 
Geen reden om op te staan. 


Ik woon redelijk in het centrum van een stad. Er is wel een Park dichtbij maar daar vind ik het te druk met mensen. Dit was wel een ideale plek en als ik het dan laat verpesten door iemands gedrag.

Hallo D,

Ik ben inmiddels 50 en weet ook niet, nooit geweten, duidelijk gevoeld wat ik met dit leven aan moet.  Dat is een heel vertwijfeld gevoel. Maar ik heb er nog steeds geen oplossing voor geworden hoogstens wat aanwijzingen, en dan vooral wat niet. Er valt mee te leven,  het leven s wel meer dan jezelf een doelmatig in een bepaalde richting bewegen tenslotte, al had ik het ook liever anders gewenst. 

Blijf hardlopen. Ik denk dat het werkt, zelf kan ik het fysiek niet, ik heb ooit eens runningtherapie gedaan en heb er wat van meegekregen.
Ook al zie je er tegenop , ga terug naar die ideale hardloopplek, bedenk van te voren of je nog iets tegen die vrouw wil zeggen, oefen dat .. Haar reactie is echt te laconiek. Ik heb zelf een hond en vind dit maar vreemd. Of koop een anti hondenspray , er bestaan oplossingen voor honden en joggers , google eens even.
Laat je niet wegjagen wil ik maar zeggen. 

Sterkte, Mabel

Hoi Mabel,
Bedankt voor je bericht en oppeppende woorden. 
Ik kan het vandaag even niet goed opbrengen om naar buiten te gaan maar het zou wel goed zijn om wel weer naar die plek terug te gaan als ik weer wil hardlopen.
Ik ga proberen aan het einde van de dag (als het beetje schemerig word) een wandeling te maken. 
En boodschappen moeten ook nog gedaan worden al zou ik vanavond gewoon nog een omelet kunnen maken. Dan hoef ik er niet meer uit. 

Ik weet ook niet goed hoe ik dit weekend door moet komen zonder enige structuur of vooruitzicht.


Het is me nu dus 2 weken gelukt om de structuur zelf aan te brengen maar de eenzaamheid en depressie gaan steeds meer overheersen. 

Heb jij tips om je dagen door te komen? 
En hoe richt jij je leven in als je niet goed weet wat je wilt? 

Groetjes Djyn

Hoi Djyn,

Klinkt heel herkenbaar allemaal. Je hebt nu op dit moment even hulp nodig om naar buiten te gaan en het te doorbreken denk ik. 
Maak vandaag een afspraak met die persoon van het wijkteam of je moeder om vandaag (of morgen) even naar buiten te gaan voor een wandeling of boodschappen doen. Ik vermoed dat je dat goed zal doen, vanuit daar kan je dan weer verder zien.
Misschien als je die afspraak hebt staan, kan je het verder even loslaten en eraan toegeven voor nu?
Succes!

Hoi Jorin, 

Degene van het wijkteam is morgen vrij en m'n familie woont hier een uur vandaan. 
Ik zit beetje te twijfelen om te vragen of ze me vanavond op willen halen en daar dan het weekend door te brengen. 

Bedankt voor je reactie

Hoi Jorin, 

Degene van het wijkteam is morgen vrij en m'n familie woont hier een uur vandaan. 
Ik zit beetje te twijfelen om te vragen of ze me vanavond op willen halen en daar dan het weekend door te brengen. 

Bedankt voor je reactie

Ah ja dat maakt het dan wat minder makkelijk en je wilt ze niet tot last zijn natuurlijk Zou maar gewoon vragen aan ze, dan kom je het weekend tenminste door. Als het hen niet uitkomt kunnen ze altijd nee zeggen! Anders blijf je waarschijnlijk de komende dagen in het getwijfel en gepieker hangen.

Hallo D, 

Hoe ik mijn leven inricht als ik niet weet wat ik wil is een lastige vraag. 
Ooit koos ik voor n 4 jarige studie , dan was het teminste duidelijk wat te doen. Studiepunten verzamelen voor n diploma. ... klein baantje voor de centen erbij. Als men vroeg wat doe je, zei ik dat ik  studeerde. Heerlijk simpel was dat, voorgestructureerd, 4 jaar onder de pannen. Zoiets zou je kunnen doen  op n interressegebied wat je hebt. Je leert altijd ervan al weet je nu nog niet of dat je dat nu wrrkelijk wilt worden. 
Uiteindelijk liep ik later vast in het werkgebeuren,  wegens ziekte ( depressie , persoonlijkheidssproblemen, - tegenwoordig cptss). Maar spijt heb ik er niet van. 

Je merkt, voelt waarschijnlijk wel een beetje waar je in geinterreseerd bent,  nieuwsgierigheid, benieuwd zijn  of iets. 

Maar alsj je erg gedeprimeerd bent, dan werkt dat niet goed. In dat geval is n eenvoudige dagstructuur met wat activiteiten die zeker lukken en op te brengen zijn echt al ruim voldoende. Als het je maar door de dagen helpt, iets met contact met anderen, sport in jouw geval  , zelfzorg,  ik noem maar iets. 
Mischien is het doel niet weten wat je wilt voor nu, maar jezelf aan de praat houden tot betere tijden en  ervaringen opdoen , die je wat meer informatie verschaffen over je voor en afkeuren.  Zo kom je er wat meer over aan de weet.

En laat je niet opjutten door de wereld om je heen. De meeste mensen zijn maar iets gaan doen, de een slaagt daar beter in dan de ander, maar zo weloverwogen is t allemaal echt niet.

Liefs, Mabel

Mabel bedankt voor je geruststellende en verhelderende woorden. 

Ik heb nu ook wel weer het gevoel van Het komt wel goed ofzo... 
Er zijn wel positieve ontwikkelingen alleen ben ik gewoon erg aan de sombere kant en zit teveel thuis in een huis waar ik me niet zo fijn meer voel (heb huisgenoten die opzich wel oké zijn maar ik zou liever m'n eigen plek hebben maar dat gaat binnenkort gebeuren) 
Volgende week hoor ik meer over evt vrijwilligerswerk en over 2 weken heb ik een gesprek op m'n school om de opleiding die ik deed evt een jaar uit te stellen. 


Ik verdiep me oa in het spirituele en ik denk soms wel eens dat dit een hele goede oefening is om te dealen met m'n ego ( niks te doen hebben, geen zekerheid in dingen en veel tijd doorbrengen met mezelf terwijl ik me depressief voel) 
Ergens denk ik dat ik er uiteindelijk wel sterker van ga worden en door zal groeien maar op zo 'n dag als vandaag als de angst en somberheid overheersen boeit me dat allemaal even niet. Dan vind ik het leven gewoon echt heel erg moeilijk en voel ik m'n demonen overal. 

En inderdaad we moeten ons niet laten opjutten...