Beste mensen,

Allereerst allemaal sterkte gewenst in jullie moeilijke tijden. Indrukwekkend wat ik allemaal lees hier op dit forum. 

Ik ben een man die net de 40 gepasseerd is. Altijd wel problemen gehad met mezelf vanaf mijn jeugd. Minderwaardigheidscomplex en sociale fobie. Ik heb heel veel aan mezelf gesleuteld tot mijn 35e, maar na een burn-out en een knieblessure viel ineens alles om. Ik belande in een zware depressie en ik zag geen uitweg meer dan alleen een einde aan mijn leven te maken. Dat intense verlangen om niet meer te willen leven vergeet ik nooit meer. 

Ik ben gelukkig geen impulsief persoon, dus ik heb geen domme dingen gedaan. Het enige wat mij weerhield was dat ik mijn dierbaren het verdriet niet wilde aandoen. Maar toch hield ik het niet meer en heb toch duidelijke plannen gemaakt van hoe ik het wilde doen. Netjes, geen rommel achterlaten, is al erg genoeg. Geen bloedbad voor mij. 

Ik ben op het laatste nippertje gered door mijn huidige vriend, een getrouwde man die nooit een relatie heeft kunnen vinden en maar met een vrouw in zee gegaan is. Niet veel later ben ik een 2e relatie met een andere man (weduwnaar van een vrouw) aangegaan. Ik had enorm veel troost nodig en ik voorzag in een behoefte. In die tijd kwam je niet uit voor je homoseksualiteit. Wat erg dat het toen niet zo geaccepteerd was. Mijn partners zijn dan ook dik in de zeventig intussen. Om het verhaal nog bonter te maken: ik heb nog een 3e man opgevist die doodongelukkig was, ook over de 70. 

Ik wil iedereen gelukkig maken, dus heb ik geprobeerd om alle 3 evenveel genoeg de aandacht te geven. Natuurlijk hield ik dat niet vol en heb ik keuzes moeten maken wie ik meer aandacht kan geven op basis van hoe goed we bij elkaar passen. 

Intussen hebben ze op mij meerdere labeltjes geplakt: depressieve persoonlijkheidsstoornis NAO, chronische suïcidaliteit, dysthymie. Ik probeer me groot te houden naar de buitenwereld, maar het valt me zwaar om deze last te dragen. Ik verlang naar verlossing. 

De therapie brengt wel wat positieve ontwikkelingen, maar van binnen ben ik nog steeds leeg. Ik wil niks meer, ik zie geen toekomst voor mezelf. Ik wil alleen rust. 

Bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Tijd zal uitwijzen of ik nog uit dit zwarte gat kom. Wie weet word ik nog wel verrast. 

Veel liefs en knuffels, Matthieu

Welkom Mathieu,  

Wat n moeilijk verhaal.  Zelf weet ik ook niet wat ik met het leven aanmoet. Vele anderen ook niet. Je bent niet alleen, wil ik maar zeggen. 

Enig idee waar het vandaan komt? En is er verder iets van levensinvulling,  werk of iets dergelijks, daginvulling? 

Groet, Mabel

Welkom Mathieu,  

Wat n moeilijk verhaal.  Zelf weet ik ook niet wat ik met het leven aanmoet. Vele anderen ook niet. Je bent niet alleen, wil ik maar zeggen. 

Enig idee waar het vandaan komt? En is er verder iets van levensinvulling,  werk of iets dergelijks, daginvulling? 

Groet, Mabel

Bedankt voor je reactie Mabel. Al vanaf mijn jeugd stuurloos en nooit iets durven kiezen. Nu heb ik de ruimte om te mogen kiezen en ik kan niks bedenken wat mij enigszins gelukkiger kan maken. Ik werk al 7 jaar niet meer. Voordat alles op slot ging 1,5 jaar geleden, had ik een werkervaringsplek voor 8 maanden. Dat ging best goed en ze waren heel tevreden met me. Helaas werd het me teveel en ik begon door de stress ook lichamelijke klachten te krijgen. 

Ik sport heel veel en heb ook een grote sociale kring die mij bezig houdt. Dat houdt mij overeind, maar ik kan dit niet op deze manier volhouden. Ik moet over die drempel heen, ik moet weer willen leven. Maar dat sprankeltje heb ik al die jaren nooit gevoeld. Telkens alleen de wens dat deze lijdensweg een keertje eindigt. 

Mijn behandelaar gelooft erin dat het goed komt, mijn omgeving gelooft dat ook. Ik ben lang niet meer zo diep depressief als jaren geleden. Het is alleen zo moeilijk op te brengen om telkens weer in somberheid te vervallen. 

Ik ben verder gezond en heb veel goede eigenschappen en mogelijkheden, maar ik voel het gewoon niet. Het voelt allemaal zo zinloos aan. Ik maak in feite mezelf kapot door mijn behoefte om alles zin te geven. Tuurlijk heeft alles geen zin en tegelijkertijd ook weer wel. Jij bent degene die voor de zingeving zorgt. Ik kan dat blijkbaar niet en dat maakt mij diep ongelukkig na al die jaren strijd met mijzelf. 

Het is fijn om dit op te schrijven en te delen. Zit hier op vakantie een beetje somber te wezen. Alleen op een bankje aan het water met als gezelschap een zilvermeeuw die mij wat meewarig aankijkt…

Hoi Mathieu, 

Knap dat je nog zoveel sport en een vriendenkring hebt. Maar ws voelt dat ook niet zo. 
Stuurloos gevoel ken ik ook wel. Ach, de enige zin is dat je er n beetje zin in hebt , en verbinding met anderen kan zingevend zijn.
 Goed dat je toch op vakantie bent .  Niets mis met n zeemeeuw hoor. 
Weet je , dat gesprankel enzo  is mischien niet zo realistisch of voor iedereen weggelegd.  
Niemand heeft om het leven gevraagd, en we zijn ook niet verplicht om het maar fantastisch te vinden allemaal en maar te moeten shinen.  
Je MAG  ook gewoon somber zijn . Dat je er niet zo tegen hoeft te vechten telkens.  Sombere mensen zijn ook  zinvol, welkom, en van waarde .   

Liefs!

Ik vind het ergens wel mooi hoe je durft te schrijven dat je overwoog er een einde aan te maken. En dat dat hier ook mag (zonder dat je regels overtreedt door dat te zeggen). 

Ik herken het helaas. En soms vind ik het raar om te beseffen dat je lichaam zo in elkaar zit dat je, als je helemaal niet wilt leven, toch blijft leven. Dat je niet bij wijze van spreken een half uur je adem kunt inhouden en dan neervalt. 

Ik hoop ook dat dit forum je iets geeft, dat je over een tijdje weer opknapt. Ik ben zelf begonnen met koud douchen en zwemmen in open water... uit een soort wanhoop dat ik dan voor mijn gevoel nog IETS probeer. Vind het knap te lezen dat je zoveel sport, dat vergt wel discipline. 

Wel heel naar om te lezen dat homoseksualiteit nog zo'n probleem was. Hoewel het in sommige kringen in NL nog steeds een probleem is. Ik kan me voorstellen dat dat je leven extra lastig heeft gemaakt.