Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Wat moet ik doen?


#11
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 16-06-2017, 22:33 door Liz is fighting.)

(15-06-2017, 23:04)Nameless_x schreef: Hei, 

Ik zou je willen vragen voor advies, ik heb net een stukje geschreven over eigenlijk een van de grootste dingen waar ik nu tegen aanloop bij vooral docenten, maar ook vriendinnen en andere mensen om me heen! Ik heb dit geschreven naar Positiva en zou het heel fijn vinden om jou mening hierover te horen... Ik ben 14 jaar trouwens!

Ik ben bij de psycholoog terecht gekomen, doordat me ouders me er eigenlijk naar toe hebben gestuurd, toen mijn ouders na een lange tijd te horen kregen hoe het echt met me ging en waar ik allemaal mee bezig was, schrokken ze zo erg dat me moeder besloot om contact op te nemen met de huisarts en die heeft ons vervolgens doorgestuurd naar de psycholoog. Ik denk dat ik toen ongeveer 3 maanden bij die psycholoog heb gelopen, maar iedere keer als ik daar was, had ik m'n masker nog steeds op en kon ik niks loslaten over hoe het met me ging, toen kwam de zomervakantie en hadden me psycholoog en ik samen besloten om even tijdelijk een stop te houden, omdat het best moeilijk was om een plekje te vinden in de vakantie. Maar toen de zomervakantie was afgelopen hebben we beide geen contact meer gezocht met elkaar en is dat toen soort van afgelopen.. 3 maanden later merkte ik dat ik me steeds slechter en slechter ging voelen, ik begon weer met snijden en kreeg er nu ook nog eens bij dat ik mezelf te dik vond, dus haast niks meer at en als ik iets at meteen bewoog zodat de calorieën er meteen weer afgingen.. Ik heb toen besloten, ook op advies van een docent om weer opzoek te gaan naar een psycholoog, dat was nog een heel gedoe, omdat mijn ouders er heilig van overtuigd waren dat het goed met me ging en nu moest ik toch echt gaan vertellen dat dat effe anders zat.. Dus hierbij meteen een antwoord op je volgende vraag, ja mijn ouders weten het haha! Ik heb uiteindelijk er maar een smoes van gemaakt dat ik erheen ga omdat ik ook last heb van perfectionisme en dat ik daar graag aan wilde werken, natuurlijk is dat ook echt zo, maar als ik heel eerlijk ben zijn er nu echt belangrijkere dingen dan die perfectionisme.. Maar goed mijn psycholoog nu denkt dat alles goed gaat, als ik daar ben dan doe ik heel vrolijk en lul ik alles bij elkaar.. Helaas heb ik over 3 weken een gesprek met me moeder en de psycholoog en daar zie ik echt enorm tegenop.. Wat ik bespreek met de psycholoog, uhm ja over hoe het gaat, maar het standaard antwoord daarop is ja goed! En voor de rest hebben we weinig te bespreken, aangezien ze denkt dat het echt goed met me gaat.. 

En wat je in je laatste stukje verteld, ja ik snap je heel goed! Ik heb zoveel hulp al gezocht, maar veel van die hulp is afgewezen, en dat is pijnlijk en kwetst me! Toen heb ik een tijdje me zo onwijs slecht gevoeld.. Heb geen telefoon aangeraakt ben een paar dagen niet meer uit bed geweest, slecht gegeten en de hele dag gehuild en geslapen.. Ik voelde me zo onwijs kut.. (sorry)!! 

Als je nog vragen hebt ofz, stel ze gerust! x thanks voor je reactie, dit doet me echt goed!

Hi Nameless,

Fijn dat dit je goed doet. Daar doen we het voor :-). Toen ik hier ging schrijven, toen was mijn naam die ik gebruikte: Liz is fighting on her own. Nu staat er "Liz is fighting". Ik kwam er namelijk achter dat iets zei wat niet waar was, en iets heel negatiefs. Dat wilde ik eigenlijk helemaal niet. Dus het negatieve heb ik weggehaald. Jij heet nu Nameless.... je verstopt je graag. Je wilt hulp en toch verstop je je direct als iemand je wil helpen. Misschien moet je ook eens nadenken over je naam hier en je eerste stap nemen en iets anders maken van je naam. Want je bent niet niemand, je bent echt iemand! Je bent iemand die in de knoop zit en zich rot voelt en eenzaam. Maar wel iemand die waardevol is en die eigenlijk wil dat het weer goed komt.

Mijn dochter is 18 en heeft op haar 10e en 11e ook hele nare dingen meegemaakt. Een klein beetje wist ik, maar een heel groot deel wist ik ook niet, omdat ze het me toen niet helemaal kon vertellen. Niet omdat ze niet wilde, maar omdat ze als kind niet alles kon uitleggen en gewoon ook haar best deed om te overleven. Ze is nu eindelijk, na jaren met haar gezocht te hebben naar oplossingen, eindelijk bij een goede instelling en een goede psycholoog die helemaal hebben gekeken hoe ze haar konden helpen. Ze keken naar haar karakter, naar haar leven, naar hoe ze als baby was, naar hoe het gezin is waarin ze opgeroeide, naar haar vader en moeder en broer ( naar iedereen en alles dus). Alles bij elkaar gaf een verhaal waarmee ze konden bepalen hoe ze haar het beste konden helpen en wat ze allemaal nodig had. Het enige wat ze moest doen, was eerlijk zijn. Als ze iets niet wilde mocht ze het zeggen, als ze iets eng vond mocht ze het zeggen, als ze iets niet begreep of raar vond... als ze iets juist graag wilde... De meer mijn dochter zou spreken, de meer iedereen haar kon helpen om te worden wie ze is. Om haar kracht terug te vinden, moest ze dus heel veel moed tonen en toegeven wat mis was gegaan in haar leven. Ook ik als moeder moest eerlijk vertellen, wie ik was en hoe mijn gezin in elkaar zat en dat we geen helden waren, maar mensen met fouten en gebreken. Alles moet open, om te zorgen dat je precies krijgt wat je nodig hebt.

Ik neem jou als mens ( of je nou jong bent of oud zou zijn) heel serieus en als je echt hulp wilt krijgen dan kan je dat krijgen. En ik denk dat je dat weet. Maar je moet jezelf dan even heel serieus gaan nemen. Het zal moeilijk zijn om toe te geven dat je al die tijd gelogen hebt.... zo voelt dat misschien voor jou. Maar ik denk dat om te overleven als mens we soms dingen doen om onszelf te helpen, en soms is dat je anders voor doen dan je bent omdat je denkt dat dat beter is voor je. Er komt alleen een moment waarop je zal zien dat die strategie niet meer werkt en dat het tegen je gaat werken. Zoals misschien nu.... je wilt hulp, maar je blijft in je oude strategie hangen van 'doen alsof het goed is'. En dat werkt nu tegen je. Want mensen willen je wel helpen maar het lukt jou niet om je te laten helpen.
Ik hoop dat je begrijpt wat ik je probeer uit te leggen.  Jij zit in je zelf gebouwde gevangenis en je bent je eigen wachter. En alleen jij kan jezelf eruit laten door te besluiten in het licht te komen met wie je bent en wat je voelt en wat je doet. 
En dat is niet makkelijk! Dat kan echt heel zwaar zijn. Maar het is de enige manier waarop jij uit je gevangenis kan komen.

Ik denk dat als je uit je gevangenis komt, je meer liefde zal gaan krijgen dan je nu denkt en meer hulp en steun dan je verwa

cht. En je zal merken dat het fijn is dat je je hart kan luchten en dat je uit je eigen duisternis kan komen en eindelijk wat licht kan toelaten. Dat heb je nodig.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#12

Liz,

Ik ben diep onder de indruk van wat je hier schrijft.

Anoniempje laat dit verhaal goed op je inwerken en kies voor het leven.

Groet,  Bert
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • Liz is fighting
Antwoord

#13

(16-06-2017, 23:07)Bert schreef: Liz,

Ik ben diep onder de indruk van wat je hier schrijft.

Anoniempje laat dit verhaal goed op je inwerken en kies voor het leven.

Groet,  Bert

Dank je Bert!


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#14

(16-06-2017, 22:23)Liz is fighting schreef: Hi Nameless,

Fijn dat dit je goed doet. Daar doen we het voor :-). Toen ik hier ging schrijven, toen was mijn naam die ik gebruikte: Liz is fighting on her own. Nu staat er "Liz is fighting". Ik kwam er namelijk achter dat iets zei wat niet waar was, en iets heel negatiefs. Dat wilde ik eigenlijk helemaal niet. Dus het negatieve heb ik weggehaald. Jij heet nu Nameless.... je verstopt je graag. Je wilt hulp en toch verstop je je direct als iemand je wil helpen. Misschien moet je ook eens nadenken over je naam hier en je eerste stap nemen en iets anders maken van je naam. Want je bent niet niemand, je bent echt iemand! Je bent iemand die in de knoop zit en zich rot voelt en eenzaam. Maar wel iemand die waardevol is en die eigenlijk wil dat het weer goed komt.

Mijn dochter is 18 en heeft op haar 10e en 11e ook hele nare dingen meegemaakt. Een klein beetje wist ik, maar een heel groot deel wist ik ook niet, omdat ze het me toen niet helemaal kon vertellen. Niet omdat ze niet wilde, maar omdat ze als kind niet alles kon uitleggen en gewoon ook haar best deed om te overleven. Ze is nu eindelijk, na jaren met haar gezocht te hebben naar oplossingen, eindelijk bij een goede instelling en een goede psycholoog die helemaal hebben gekeken hoe ze haar konden helpen. Ze keken naar haar karakter, naar haar leven, naar hoe ze als baby was, naar hoe het gezin is waarin ze opgeroeide, naar haar vader en moeder en broer ( naar iedereen en alles dus). Alles bij elkaar gaf een verhaal waarmee ze konden bepalen hoe ze haar het beste konden helpen en wat ze allemaal nodig had. Het enige wat ze moest doen, was eerlijk zijn. Als ze iets niet wilde mocht ze het zeggen, als ze iets eng vond mocht ze het zeggen, als ze iets niet begreep of raar vond... als ze iets juist graag wilde... De meer mijn dochter zou spreken, de meer iedereen haar kon helpen om te worden wie ze is. Om haar kracht terug te vinden, moest ze dus heel veel moed tonen en toegeven wat mis was gegaan in haar leven. Ook ik als moeder moest eerlijk vertellen, wie ik was en hoe mijn gezin in elkaar zat en dat we geen helden waren, maar mensen met fouten en gebreken. Alles moet open, om te zorgen dat je precies krijgt wat je nodig hebt.

Ik neem jou als mens ( of je nou jong bent of oud zou zijn) heel serieus en als je echt hulp wilt krijgen dan kan je dat krijgen. En ik denk dat je dat weet. Maar je moet jezelf dan even heel serieus gaan nemen. Het zal moeilijk zijn om toe te geven dat je al die tijd gelogen hebt.... zo voelt dat misschien voor jou. Maar ik denk dat om te overleven als mens we soms dingen doen om onszelf te helpen, en soms is dat je anders voor doen dan je bent omdat je denkt dat dat beter is voor je. Er komt alleen een moment waarop je zal zien dat die strategie niet meer werkt en dat het tegen je gaat werken. Zoals misschien nu.... je wilt hulp, maar je blijft in je oude strategie hangen van 'doen alsof het goed is'. En dat werkt nu tegen je. Want mensen willen je wel helpen maar het lukt jou niet om je te laten helpen.
Ik hoop dat je begrijpt wat ik je probeer uit te leggen.  Jij zit in je zelf gebouwde gevangenis en je bent je eigen wachter. En alleen jij kan jezelf eruit laten door te besluiten in het licht te komen met wie je bent en wat je voelt en wat je doet. 
En dat is niet makkelijk! Dat kan echt heel zwaar zijn. Maar het is de enige manier waarop jij uit je gevangenis kan komen.

Ik denk dat als je uit je gevangenis komt, je meer liefde zal gaan krijgen dan je nu denkt en meer hulp en steun dan je verwa

cht. En je zal merken dat het fijn is dat je je hart kan luchten en dat je uit je eigen duisternis kan komen en eindelijk wat licht kan toelaten. Dat heb je nodig.
Heel erg bedankt voor je uitgebreide reactie, helaas heb ik nu echt geen tijd om er op in te gaan, zit veel in het ziekenhuis de laatste tijd en heb volgende week toetsweek, maar probeer uiterlijk morgen te reageren! Liefs!
Antwoord

#15

Hoe ik het nu Nameless?
Antwoord

#16

(06-07-2017, 16:23)Madeliefje schreef: Hoe ik het nu Nameless?

Lief dat je het vraagt, de ene keer denk ik dat het goed gaat, maar al snel gebeurd er wel weer iets waardoor ik me toch weer slechter ga voelen.. Ik heb gewoon geen idee meer wat ik moet doen en ik ben helemaal in de war, ik denk over veel dingen na en dat maakt me helemaal gek..
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)