Hallo,

Mijn partner is al zeker 10 jaar aan het worstelen met zichzelf en ons en de wereld. Hij is destijds twee keer kort na elkaar na ontslagen omdat hij vermoedelijk zijn werk niet goed deed (wilde er niet over praten). Hij vluchtte vervolgens en een onmogelijke verliefdheid, in spelletjes op zijn telefoon en andere zaken die de aandacht van zijn vervelende gevoel weghaalden. Als er dan toch iets gebeuren moest (we hebben drie kinderen), ik werk ook vier dagen en soms moet je toch ook eens bij familie op bezoek, dan kom hij heel boos worden. Torens van de kinderen omschoppen, met spullen gooien en soms fysiek agressief. Hij heeft veel therapie gehad. Maar daar betrok hij mij niet bij. Voor mijn gevoel heeft hij altijd daar de boel gebagatelliseerd. Hij kwam thuis met tips als een planbord ophangen en tot 10 tellen en vooral leuke dingen doen. In zijn geval is dat veel tv en telefoon kijken. Zijn gemiddelde schermtijd op zijn telefoon is inmiddels 8 uur per dag. De therapieën hebben in die jaren dus weinig gedaan. Hij vindt vooral dat anderen schuldig zijn. Zijn ouders hebben hem tekort gedaan door hem te betuttelen, we hebben stomme kinderen, ik ben een rotwijf en anderen zijn gestoord. Hij heeft nu medicatie, maar baalt van het verlies van libido, dus hij slikt ze soms wel en dan weer een tijd niet. Hij werkt wel en zegt dat dat goed gaat, maar daarover heeft hij al veel vaker gelogen. Op goede dagen is hij thuis een leuke vent. Maar vaak ook ‘afwezig’ of juist heel boos. Hoe kan hij echt geholpen worden? Ik weet het niet meer en ben ook moe.

Hallo Didi,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum.
Het eerste wat bij mij op komt is goed voor jezelf gaan zorgen.
Dat je moe bent is natuurlijk logisch, om gaan met iemand die soms liegt, bagatelliseert, een onmogelijke liefde aangaat, jou voor rotte vis uit maakt is loodzwaar en ook niet goed voor jullie kinderen. Vier dagen per week werken met drie kinderen is een flinke kluif, dan heb je een partner nodig die je tot steun is en je waardeert. In een relatie moet het van twee kanten komen en als ik je zo lees ben jij degene die al 10 jaar aan het geven bent en er erg weinig voor terug krijgt.
Dat hij ook nog eens de oorzaak buiten zichzelf legt is erg zorgelijk en biedt weinig perspectief voor jullie toekomst samen. Hoe zie jij dit zelf?
Heb je mensen om je heen waar je echt mee kunt praten? Heb je er wel eens aan gedacht om zelf wat hulp in te schakelen, bijvoorbeeld is praten met jouw huisarts of een psycholoog? 
Ik wil het hier even bij laten, maar praat graag verder met je.

Groet, Bert