Hi, 
Het is mijn eerste bericht op dit forum. 
Afgelopen week heb ik de relatie verbroken met mijn vriendin, we zouden aankomend weekend een half jaar samen zijn. 
Het is echt een super relatie geweest, alleen begon ik door de tijd heen te merken dat de depressie van haar steeds meer de overhand kreeg, ook op onze relatie. Ik probeerde er zoveel mogelijk voor haar te zijn, en op momenten begon ik te merken dat ik me mee liet slepen. In het begin konden we bij elkaar onze zorgen kwijt, waardoor we snel vertrouwd raakten met elkaar. We hadden onze eigen veilige zone ontwikkeld. Ik wist ergens wel dat ze met een depressie zat, maar ik was er ook van overtuigd dat ik de echte haar er doorheen zag. Naar mate de tijd vorderde werd ik hier mee ingetrokken. Ik begon te twijfelen aan alles wat ik deed, omdat ik dacht dat ik verantwoordelijk was voor haar geluk, haar mood. (Wat natuurlijk helemaal niet zo was). Hierdoor wilde ik alles eraan doen om haar te "redden".

Hierdoor hebben we ook een pauze ingelast, om even allebei tot rust te kunnen komen, de druk van de ketel afhalen als het ware. Ik heb in die tijd de rust terug gevonden en ook mijn zelfvertrouwen. De hoop was natuurlijk nooit weggegaan.

Zij heeft me na de break laten weten dat zij het niet eerlijk vindt tegenover mij dat zij niet de persoon is die ze wilt zijn. Dat ze pas wilt en kan investeren in een relatie, wanneer zij weet wie zij is. Ik heb hier enorme moeite mee, zeker ook omdat ik enorm het gevoel heb dat we het te vroeg opgegeven hebben. 
 
Onze ups zijn zo mooi geweest, maar de downs waren ook donker. De gedachte van 'als we hier doorheen kunnen komen, overleven we alles' hield mij enorm op de been. We hebben nog een keer afgesproken, omdat ik nog met vragen zat. Tijdens dit gesprek voelde het alsof we "thuis" waren, het was zo ontzettend veilig, zonder muren (zoals al onze laatste gesprekken eigenlijk wel). Dit laat mij nog meer twijfelen, of we niet een fout gemaakt hebben. Ergens hoop ik dat het nog goed gaat komen tussen ons, dat we ons hier doorheen kunnen halen. 

We hebben zo nu en dan ook nog contact gehad na de break (in de afgelopen week dus). En dat zorgde ervoor dat we elkaar weer missen. In onze laatste gesprek hebben we gezegd dat we nu voor een maand geen contact met elkaar opnemen. Heb haar wel duidelijk gezegd, dat als ze wilt praten, dat ik er altijd ben. Ze heeft wel toegegeven dat ze mij enorm mist. En nog steeds enorm veel van mij houdt. De deur staat volgens haar ook op een kier.

Ik weet niet wat ik moet doen

Hallo Mgs124,

Welkom op dit forum.

Je verhaal is erg herkenbaar. Er wordt hier vaker over geschreven op het forum, waarbij jouw ervaringen en gevoelswereld overeen komen.
Het kan tijdens een depressie van één van de twee heel moeilijk zijn om de relatie te laten voortbestaan. 
Je word heen en weer geslingerd tussen allerlei emoties, waarbij je het eigenlijk nooit goed genoeg kan doen. Althans zo voelt het.
Ik heb geen advies en kan je al helemaal niet vertellen wat je moet doen. 
Hoop dat jullie er samen uitkomen. Schrijf hier gerust jouw verhaal. Hoor het graag.

Groet, Bert

Hallo Mgs124,

Goed dat je dit forum hebt gevonden. Er zijn hier ook andere partners van mensen met depressie die met soortgelijke problemen worstelen. Ik ben dat zelf niet, dus wat je moet doen kan ik je ook niet zeggen. Behalve misschien, probeer niet te ver vooruit te denken. Je kunt niet weten wat er gaat gebeuren en daar steeds over nadenken is denk ik voor jou ook niet goed.
Ik hoop dat 'partners van' op je bericht reageren en je daar steun aan hebt.

Veel sterkte,
Alais

Hi Mgs,

Jouw verhaal is heel herkenbaar. We zitten ongeveer in hetzelfde schuitje. Ik was ook een half jaar samen met mijn vriendin toen ze in een depressie raakte. Zelf wilde ik ook graag helpen, waarschijnlijk iets té graag. Het willen "redden" herken ik dan ook heel erg en ik denk ook dat dit een beetje een mannentrekje is.
Het is denk ik goed dat jullie even pauze hebben genomen en je zegt zelf al dat je je hierdoor beter voelt. Mijn advies: gebruik deze tijd om dingen voor jezelf te doen. 
Focus even op jezelf. Lees een boek waar je al een tijdje naar zit te kijken, ga trainen om de 10k te kunnen rennen, koop een racefiets en ga erop uit. Ik noem maar wat dingen...
Praat er ook met vrienden over! Ik vond het zelf eerst een beetje gek om dit te doen, omdat het voelt alsof je het diepste geheim van je vriendin met iemand deelt die er eigenlijk niets mee te maken heeft. Maar dit helpt wel écht heel veel. Je hoeft het er ook niet met iedereen over te hebben. Praat er gewoon over met een klein aantal mensen die je kunt vertrouwen. 
Ik moet hier wel even bij zeggen dat het in mijn geval dus helemaal nog niet goed gekomen is tussen haar en mij. Misschien gebeurt dat ook niet meer. Maar zo is het bij een "normale" break up ook.
Nu ik dat een beetje heb kunnen accepteren, gaat het met mij ook een stuk beter. Natuurlijk ben ik er ook knettergek van geworden. Ik heb er slecht van geslapen, ben verdrietig geweest en ik heb me veel zorgen gemaakt.
Ook mijn ex en ik hebben een tijdje geleden met elkaar gesproken en toen voelde het ook weer als vanouds (ook heel herkenbaar dus). Aan het einde van het gesprek hebben we afgesproken elkaar de week erop een keertje te zien en nu 1,5 maand later is het er nog niet van gekomen en krijg ik ook geen reactie meer als ik haar een berichtje stuur.
Wat ik hiermee wil zeggen: verwacht er niet te veel van. Het kan maar zo zijn dat ze iets toezegt omdat het haar ook écht leuk lijkt, maar later kan ze het weer als veel te heftig ervaren of er gewoon geen zin in hebben.
Nogmaals: ik schrijf dit op basis van mijn eigen, zeer beperkte, ervaring. Ik heb dus echt geen idee wat er in haar hoofd omgaat, eigenlijk is het vooral giswerk.
Wat in jouw geval denk ik heel fijn is, is dat jullie nog wél met elkaar communiceren. Ik zou vooral vragen waar zij zich comfortabel bij voelt na jullie maand pauze en dan vanuit daar weer langzaam het contact proberen op te bouwen.

Ik heb geen idee of je iets aan dit verhaal hebt. Maar ik wilde je alleen even laten weten dat je er niet alleen voor staat 
De beste tip die ik je kan geven: hoe eerder je het los kunt laten (klinkt makkelijker dan het is), hoe eerder jij je weer goed voelt. En uiteindelijk hoef je je alleen om dat laatste druk om te maken, toch?

Hi Mgs,

Jouw verhaal is heel herkenbaar. We zitten ongeveer in hetzelfde schuitje. Ik was ook een half jaar samen met mijn vriendin toen ze in een depressie raakte. Zelf wilde ik ook graag helpen, waarschijnlijk iets té graag. Het willen "redden" herken ik dan ook heel erg en ik denk ook dat dit een beetje een mannentrekje is.
Het is denk ik goed dat jullie even pauze hebben genomen en je zegt zelf al dat je je hierdoor beter voelt. Mijn advies: gebruik deze tijd om dingen voor jezelf te doen. 
Focus even op jezelf. Lees een boek waar je al een tijdje naar zit te kijken, ga trainen om de 10k te kunnen rennen, koop een racefiets en ga erop uit. Ik noem maar wat dingen...
Praat er ook met vrienden over! Ik vond het zelf eerst een beetje gek om dit te doen, omdat het voelt alsof je het diepste geheim van je vriendin met iemand deelt die er eigenlijk niets mee te maken heeft. Maar dit helpt wel écht heel veel. Je hoeft het er ook niet met iedereen over te hebben. Praat er gewoon over met een klein aantal mensen die je kunt vertrouwen. 
Ik moet hier wel even bij zeggen dat het in mijn geval dus helemaal nog niet goed gekomen is tussen haar en mij. Misschien gebeurt dat ook niet meer. Maar zo is het bij een "normale" break up ook.
Nu ik dat een beetje heb kunnen accepteren, gaat het met mij ook een stuk beter. Natuurlijk ben ik er ook knettergek van geworden. Ik heb er slecht van geslapen, ben verdrietig geweest en ik heb me veel zorgen gemaakt.
Ook mijn ex en ik hebben een tijdje geleden met elkaar gesproken en toen voelde het ook weer als vanouds (ook heel herkenbaar dus). Aan het einde van het gesprek hebben we afgesproken elkaar de week erop een keertje te zien en nu 1,5 maand later is het er nog niet van gekomen en krijg ik ook geen reactie meer als ik haar een berichtje stuur.
Wat ik hiermee wil zeggen: verwacht er niet te veel van. Het kan maar zo zijn dat ze iets toezegt omdat het haar ook écht leuk lijkt, maar later kan ze het weer als veel te heftig ervaren of er gewoon geen zin in hebben.
Nogmaals: ik schrijf dit op basis van mijn eigen, zeer beperkte, ervaring. Ik heb dus echt geen idee wat er in haar hoofd omgaat, eigenlijk is het vooral giswerk.
Wat in jouw geval denk ik heel fijn is, is dat jullie nog wél met elkaar communiceren. Ik zou vooral vragen waar zij zich comfortabel bij voelt na jullie maand pauze en dan vanuit daar weer langzaam het contact proberen op te bouwen.

Ik heb geen idee of je iets aan dit verhaal hebt. Maar ik wilde je alleen even laten weten dat je er niet alleen voor staat 
De beste tip die ik je kan geven: hoe eerder je het los kunt laten (klinkt makkelijker dan het is), hoe eerder jij je weer goed voelt. En uiteindelijk hoef je je alleen om dat laatste druk om te maken, toch?

Hi Rico, 
Dankjewel voor jouw bericht! Jammer dat het niet kon werken. Maar ik ben blij dat het met jou nu een stuk beter gaat.