Een jaar geleden dacht ik er vanaf te zijn; mijn jarenlange neerslachtige gevoelens van ongelukkig zijn en zelfhaat. 
Ik emigreerde, ontmoette een geweldige partner, leerde binnen no-time een vreemde taal aan (lees; vloeiend binnen 3 maanden!) en vergrootte al snel mijn kenniskring. Ook kreeg ik een baan in een sector waar ik nooit meer van had gedacht dat ik het kon; ik kon daar gaan werken waar ik voor gestudeerd had. Zo begon ik als klassenassistent op het speciaal onderwijs met kinderen met een verstandelijke beperking en meervoudige beperkingen. In Nederland zou je kunnen zeggen; kinderen die lichamelijk zo ziek zijn dat ze eigenlijk de zorg van een verpleegster/dokter nodig hebben, maar hier gaan ze naar het speciaal onderwijs. 

Eerst dacht ik; is dit niet te snel? Ik voel me pas net weer helemaal happy. Ik had mijn zelfvertrouwen goed opgebouwd en werdt iedere dag weer stralend wakker. Dat is heel wat jaren anders geweest, dus ik dacht dat ik er eindelijk vanaf was, die vreselijke depressie. 

Het ging zelfs zo goed, dat ik afgelopen zomer een vast contract én een upgrade gekregen heb. ''Gefeliciteerd, we bieden je graag een baan aan als groepsleidster!'' Hierdoor ging niet alleen mijn salaris en verantwoordelijkheid omhoog, maar ook mijn zelfvertrouwen en ego. Vol goede moed begon ik twee weken geleden met mijn ''nieuwe'' baan. Ondanks dat mijn moeder geheel onverwachts tijdens mijn vakantie naar Nederland is overleden (een fout van de dokter) probeer ik dit geen effect te laten hebben op mijn werk. Werk en privé gescheiden houden, dat is professioneel en dat moet ik kunnen. Terwijl ik hetzelfde werk doe als eerst, heb ik er een grote verantwoordelijkheid bij gekregen. Ik ben inmiddels verantwoordelijk voor de roosters van de collega's, het indelen van wie met welk kind gaat werken, de verdeling en opleiding van alle medicatie en wie deze mogen toedienen... Ik wil dit zo graag aankunnen; technisch gezien zou ik het aan moeten kunnen, hiervoor was iemand zonder opleiding voor deze functie aangesteld, dus dan moet ik het toch ook kunnen? Daar begon de onzekerheid. 

Het stomme is; als ik met kinderen werk, weet ik zeker dat ik het goed doe. Ik weet veel over diagnoses en hoe ermee om te gaan en ik bouw snel een band met kinderen op. Maar collega's, dat is een hele andere opgave. Vorig jaar voelde het of ik een hele groep aan nieuwe vrienden had, wat een leuke collega's heb ik! Maar nu wil ik ze absoluut niet teleurstellen. Ik wil bewijzen dat ik deze job aankan, zonder dat ik weer in de over-emotionele spons terug verander die ik altijd was. Vorig jaar zeiden mijn collega's tegen anderen over mij; ze is zo goed met kinderen, en, ze is altijd zo rustig en kalm! Maar nu voel ik dat helemaal niet meer. Ik werk inmiddels in een andere samenstelling bij een juffrouw die zoveel stress in zich draagt, dat ik erdoor besmet wordt. Maar ik weet gewoon niet hoe ik die kalmte en rust kan blijven uitstralen naar mijn collega's. Ik probeer het echt, maar hoe meer ik probeer, hoe meer ik het gevoel heb dat ik mezelf voor schut zet. Waarom was het toch zoveel makkelijker voor mij voorheen? Ik wil echt niet dat mensen denken dat ik labiel ben en de job niet aankan. Ik hoop dat mijn collega's mij nog steeds als dezelfde persoon zien als die ik voor de zomer was. Ik vind het zo moeilijk, overal voel ik mij onzeker over. Ik probeer mijn collega's te helpen en op een rustige en kalme toon alles te doen, maar valt dat niet heel erg op? 

Ik wil het zo graag kunnen, ik wil die ene persoon zijn die het wél met een glimlach doorstaat. Die het aankan en die de groep stuurt. Waarvan mensen zeggen; goh, die leidster die we nu hebben, die is echt leuk! Maar hoe doe ik dat?

Sorry, het gaat van de hak op de tak, maar had dit even nodig. Even mijn hart luchten.

Hoi Chattiy,

Dit is voor jou een nieuwe functie met nieuwe taken. Zo te horen leg je de lat voor jezelf ontzettend hoog, je moet het allemaal perfect doen. Dat is niet realistisch, hierdoor zul je jezelf eerder teleurstellen dan dat je je succesvol voelt.

Geef jezelf de tijd en ruimte om te leren. Als je iets niet weet, overleg met een ervaren collega. Het is niet erg om te laten merken dat je nog niet alles weet en kan. Het geeft alleen maar aan dat je goed je eigen grenzen kent en open staat voor feedback en groei.

Hoop dat je hier iets aan hebt.

Hoi Chattiy,

Dit is voor jou een nieuwe functie met nieuwe taken. Zo te horen leg je de lat voor jezelf ontzettend hoog, je moet het allemaal perfect doen. Dat is niet realistisch, hierdoor zul je jezelf eerder teleurstellen dan dat je je succesvol voelt.

Geef jezelf de tijd en ruimte om te leren. Als je iets niet weet, overleg met een ervaren collega. Het is niet erg om te laten merken dat je nog niet alles weet en kan. Het geeft alleen maar aan dat je goed je eigen grenzen kent en open staat voor feedback en groei.

Hoop dat je hier iets aan hebt.

Dag Chattiy

Voor de hoeveelheid stress die een mens ervaart bestaat een schaalverdeling.
De hoogste scores daarvan zijn voor overlijden van iemand in de eerste graad, zoals je moeder dus. Dat is ook nog eens complex omdat het een medische fout was.
Een tweede plaats op die schaalverdeling is voor verhuizing. Effect daarvan is meet en merkbaar tot 2 jaar later. Emigratie is natuurlijk een heftige vorm van verhuizen.
Andere taal, andere cultuur.
Verandering van werk is ook een stressfactor uit de bovenste top 4. Jij had dat allemaal tegelijk. En een nieuwe partner. 
Ook goede veranderingen geven stress trouwens. Je promotie is er ook zo een.
Alles bij elkaar is dit een onmenselijke hoeveelheid stress. De verwachting dat je dat allemaal tegelijk moet kunnen is bovenmenselijk.
Zeker in andere culturen kunnen mensen juist erg meeleven met jouw verlies. Waarom zouden je collegaas je niet mogen steunen?
Zakelijk en prive scheiden is prima stelregel maar de dood van je moeder delen met collegaas maakt je juist (weer) mens in hun ogen lijkt mij. 

Iets anders is de promotie die je maakte. 
Dat je verwacht dat collegaas jou als dezelfde mens zien is niet realistisch. Dat gaat gewoon in de praktijk niet zo. Je bent niet meer een van hen maar een bovengestelde. Dat maakt je geen ander mens maar is wel een heel andere rol. Bij die rol hoort nieuw gedrag en ook ander gedrag van je collegaas naar jou. Dat dit zich afspeelt in een andere cultuur maakt het complex omdat jouw referentiekader nog grotendeels Nederlands is.

Het lijkt mij geen teken van zwakte als je te rade gaat bij een ervaren iemand van dezelfde rang (ook al werkt die ergens anders) 
Via internet kan je misschien zo iemand vinden. Er zijn misschien ook daar intervisiegroepjes en/of een vakvereniging en opleidingen voor management in jouw sector
Je kan je ook laten coachen vanuit Nederland. 
Ik deed dat wel via beeldbellen. Kan goed werken.
Misschien is er ook een vereniging van Nederlanders in jouw nieuwe land. Die hebben ook veel kennis over werken met de cultuurverschillen. 
Ook is rouw iets heel anders als depressie. Het zit wel in de zelfde hoek maar is nogal verschillend. Een echte aanrader om daar over te lezen is Manou Keirse. Die beschrijft zo helder en duidelijk de 4 rouwtaken
-verlies Onder ogen zien
-Ervaren van de pijn
-Aanpassen
-Weer leren houden van het leven en de mensen

Dit is wat moet gebeuren en niet perse in die volgorde. 

een terugkeer van depressie is best mogelijk natuurlijk.  Maar de situatie die je beschrijft lijkt meer op een springvloed van stress gecombineerd met complexe rouw. Dat is dus iets heel anders en vraagt ook een andere aanpak. Op internet of elders kan je jezelf al prima bijscholen of hulp vinden bij dit soort processen. 
Succes!

Dag Chattiy

Voor de hoeveelheid stress die een mens ervaart bestaat een schaalverdeling.
De hoogste scores daarvan zijn voor overlijden van iemand in de eerste graad, zoals je moeder dus. Dat is ook nog eens complex omdat het een medische fout was.
Een tweede plaats op die schaalverdeling is voor verhuizing. Effect daarvan is meet en merkbaar tot 2 jaar later. Emigratie is natuurlijk een heftige vorm van verhuizen.
Andere taal, andere cultuur.
Verandering van werk is ook een stressfactor uit de bovenste top 4. Jij had dat allemaal tegelijk. En een nieuwe partner. 
Ook goede veranderingen geven stress trouwens. Je promotie is er ook zo een.
Alles bij elkaar is dit een onmenselijke hoeveelheid stress. De verwachting dat je dat allemaal tegelijk moet kunnen is bovenmenselijk.
Zeker in andere culturen kunnen mensen juist erg meeleven met jouw verlies. Waarom zouden je collegaas je niet mogen steunen?
Zakelijk en prive scheiden is prima stelregel maar de dood van je moeder delen met collegaas maakt je juist (weer) mens in hun ogen lijkt mij. 

Iets anders is de promotie die je maakte. 
Dat je verwacht dat collegaas jou als dezelfde mens zien is niet realistisch. Dat gaat gewoon in de praktijk niet zo. Je bent niet meer een van hen maar een bovengestelde. Dat maakt je geen ander mens maar is wel een heel andere rol. Bij die rol hoort nieuw gedrag en ook ander gedrag van je collegaas naar jou. Dat dit zich afspeelt in een andere cultuur maakt het complex omdat jouw referentiekader nog grotendeels Nederlands is.

Het lijkt mij geen teken van zwakte als je te rade gaat bij een ervaren iemand van dezelfde rang (ook al werkt die ergens anders) 
Via internet kan je misschien zo iemand vinden. Er zijn misschien ook daar intervisiegroepjes en/of een vakvereniging en opleidingen voor management in jouw sector
Je kan je ook laten coachen vanuit Nederland. 
Ik deed dat wel via beeldbellen. Kan goed werken.
Misschien is er ook een vereniging van Nederlanders in jouw nieuwe land. Die hebben ook veel kennis over werken met de cultuurverschillen. 
Ook is rouw iets heel anders als depressie. Het zit wel in de zelfde hoek maar is nogal verschillend. Een echte aanrader om daar over te lezen is Manou Keirse. Die beschrijft zo helder en duidelijk de 4 rouwtaken
-verlies Onder ogen zien
-Ervaren van de pijn
-Aanpassen
-Weer leren houden van het leven en de mensen

Dit is wat moet gebeuren en niet perse in die volgorde. 

een terugkeer van depressie is best mogelijk natuurlijk.  Maar de situatie die je beschrijft lijkt meer op een springvloed van stress gecombineerd met complexe rouw. Dat is dus iets heel anders en vraagt ook een andere aanpak. Op internet of elders kan je jezelf al prima bijscholen of hulp vinden bij dit soort processen. 
Succes!

Dankjewel, als ik het zo teruglees is het best een opstapeling van stressfactoren. Gelukkig heb ik goed contact met mijn chef en ik we hebben veel contactmomenten. Ze weet wat er speelt, ze stelde zelfs voor dat ik 1 dag in de week thuis mocht werken om daar mijn planningen te doen. Ze gaat mij in contact brengen met een lifestyle coach (wordt vergoed gelukkig) die mij door deze periode heen gaat loodsen. Maar ik wilde het toch eerst even hier kwijt, omdat ik al zoveel jaren in een diep dal heb gezeten en ik graag tips van lotgeloten krijg. 

Hallo Chattiy,

Welkom hier.

Ik wil graag een ieder die hier schrijft een compliment maken, mooi om te lezen hoe jullie elkaar hier ondersteunen.

Chattiy mogelijk zijn er inderdaad een aantal zaken kort op elkaar gebeurd die je gevoelsmatig een dip en de nodige spanning opleverde.
Er zijn allerlei redenen waardoor je (weer) tegen een depressie kan aanlopen. Eén van de redenen daarvoor is het jezelf langdurig voorbij lopen en je gevoelsleven daarbij negeren. Dus hier toch mijn vraag "is er hier sprake van een patroon", die je herkent van voorheen?
Was bij mij in ieder geval zo.

Chattiy

Zoals Bert zegt, een patroon, dat kan natuurlijk al heel lang zo zijn hoe je er mee omgaat. Maar bij wat jij beschrijft springt toch vooral de zeer buitengewoon grote hoeveelheid stressfactoren op.
Iedereen zou daardoor overvraagd zijn.
Dat is op zich niet een depressie. De factoren een voor een oppakken, zoals je nu doet zou het hanteerbaarder kunnen maken. Wel kan het geheel een depressiegevoelig persoon in een depressie duwen.maar zo klinkt het niet direct in mijn oren

Ik voel ''gelukkig'' wel verschil qua gesteldheid toen ik depressief was en het gevoel wat ik nu heb. Het feit dat ik nu nog met mijn hoofd erbij ben en op mezelf wil gaan letten, dat had ik in de tijd van mijn depressie niet. Toen voelde ik eigenlijk niets, ik voelde veel, maar het was te vergelijken met leegte en eenzaamheid, dat heb ik nu niet. Ik ben nu vooral heel erg moe en onzeker. Om niet in dat patroon waar ik eerder in terecht ben gekomen terug te keren, moet ik dat gevoel van ''hoofd erbij houden'' vast zien te houden. Ik denk dat een coach wat dat betreft goed zal zijn. Een persoon die erbuiten staat en mij vanuit zijn/haar professie kan sturen. Bedankt voor jullie lieve, meelevende reacties! Het klinkt misschien stom, maar het helpt al enorm. Ik voel me al een stuk beter dankzij jullie

Hallo Chattiy,

Welkom hier.

Ik wil graag een ieder die hier schrijft een compliment maken, mooi om te lezen hoe jullie elkaar hier ondersteunen.

Chattiy mogelijk zijn er inderdaad een aantal zaken kort op elkaar gebeurd die je gevoelsmatig een dip en de nodige spanning opleverde.
Er zijn allerlei redenen waardoor je (weer) tegen een depressie kan aanlopen. Eén van de redenen daarvoor is het jezelf langdurig voorbij lopen en je gevoelsleven daarbij negeren. Dus hier toch mijn vraag "is er hier sprake van een patroon", die je herkent van voorheen?
Was bij mij in ieder geval zo.

Dag Bert
Wat fijn dat je de onderlinge steun zo duidelijk en positief benoemt! Dat is ook zeer belangrijk
Verder viel me oo dat jouw nickname of echte naam Bert is. Niet Bert 013 of BertM of zo.Dat leidt tot de conclusie dat er dus kennelijk zeer weinig mensen met een depressie Bert heten! 
Ik ga mij dus voortaan laten aanspreken met Bert! Hop dat voelt meteen al beter...

Hoi Chattiy, welkom op het forum! Zoals Dipjes ook al zegt: je hebt veel op je bordje gekregen in een relatief korte tijd. Belangrijk is: rouw kun je niet omheen, vroeg of laat zul je daar aan toe moeten geven. Ik lees ook in je verhaal (en zie dat veel vaker hier voorbij komen), dat je van alles bedenkt wat bijvoorbeeld jouw collega's wel eens zouden kunnen denken. Omdat je nu onder te veel druk staat, is de kans groot dat je daar helemaal naast zit. Ga daar dus niet vanuit. Maar ga ervan uit dat je dit gewoon kunt, dat het in jouw straatje past en dat je er goed in bent. Zoals je zelf ook weet. Dan straal je zelfvertrouwen uit wat heel belangrijk is in een leidinggevende functie. En zul je gewaardeerd worden door je vroegere collega's. En lukt er een keer iets niet? Ploeter niet zelf verder, maar vraag hulp aan jouw leidinggevende. Succes!