als partner van iemand met een depressie zit je soms ook met vele vragen.

Mijn vriend verteld tegen anderen genoeg over zijn depressie. 
Tegen mij bijna niets.
Ik zit nu met mijn honden bij mijn vriend in en hij heeft geen rust. Dat zorgt voor irritaties.
Daarom gaat hij ook veel weg. Hij wil zich compleet afsluiten voor de buitenwereld zegt hij.
Geen verantwoording te hoeven afleggen.
Rust.

Nu was hij afgelopen woensdag aan het dromen in zijn slaap.( Woensdagavond was hij ook weg maar geloof niet dat hij eerlijk is geweest waar hij was.)
Hij zei een vrouwen naam en ik was daar wel wat boos over dus maakte hem wakker en vroeg hem wie het is.
Zijn antwoord was niemand. (Ik snap niet dat je niet gewoon kunt zeggen wie het is.)
Ik pakte daarom zijn telefoon en had zoiets van laat nu maar eens zien.
Hij was als de dood en pakte deze terug. Om vervolgens snel naar een andere kamer te rennen en in zijn telefoon te rommelen. Hij zei ook ja moet mijn telefoon maar uit gaan zetten voor het geval ik erin zou kijken (Waarom als je niks te verbergen hebt?)
Ik moest oprotten etc. hij is op de bank gaan slapen.

De volgende dag ben ik naar mijn werk geweest en heeft hij de hele dag in bed gelegen.
Dat ik thuis kwam heb ik hem sorry gezegd. Gezegd dat het mij onzeker maakt(Was mijn probleem) maar dat ik er van uit ga dat hij eerlijk is, dat ik er op vertrouw dat ik hem kan vertrouwen en dat ik van hem hou. Hij begon door te gaan op nee je vertrouwd mij niet.

Sinds gisteren is hij heel veel online op whatsapp maar laat niks aan mij horen. 
Hij heeft allemaal afspraken staan en is dus ook niet thuis. Of zegt thuis niks en negeert mij compleet.
Maar heb nu wel moeite met geloven waar hij heen gaat. Hij zou weer gaan darten maar hoorde dat hij naar zijn ouders is gegaan en daarna geen idee. Waarom niet eerlijk zijn over ik ga nu naar mijn ouders, maar juist achterdocht op wekken?

Ik heb een afspraak dinsdag bij de huisarts om te kijken of ik ergens heen kan om te leren hoe met zijn depressie om te gaan. Wil handvatten en het beter begrijpen.

Ik hoor graag jullie reacties, tips, bevindingen.

Hallo Infinity,

Lastige situatie waar je in zit.

Als ik jouw verhaal zo lees, lijkt het wel of jullie beide niet open en eerlijk naar elkaar zijn.
Hij niet over wat hij zoal doet en wie hij ontmoet.
Jij geeft dubbele signalen af. Je maakt 's avonds in bed duidelijk dat je het niet vertrouwt en dat je zijn telefoon wilt inzien.
De volgende dag bied je jouw excuses aan en meldt dat je hem wel vertrouwt en van hem houdt.
Dubbele signalen maken hem weer kribbig. Hij gaat vervolgens door op "je vertrouwt me niet".
Misschien zie ik het te simpel, maar ik heb de indruk dat je hem niet vertrouwt en dat je denkt dat hij een andere vrouw ziet.
Zeg dat dan maar gewoon, nietwaar? Dan volgt er een confrontatie met een uitslag. Vandaar kan je dan weer met open vizier verder.
Zo zie ik het.

Groetjes,  Bert

Hallo Infinity,

Beetje late reactie, maar ik zit hier pas sinds gisteren. Misschien heb je toch nog iets aan.

Wat Bert zegt onderschrijf ik wel, maar ik wil er toch nog iets aan toevoegen: ook ik praat niet heel gemakkelijk over mijn depressie met mijn partner. Ik vind het sowieso moeilijk om over te praten, maar mijn partner is wel de laatste tegen wie ik aan zou praten. 
Als hij erover zou beginnen, zou ik direct van onderwerp veranderen of weglopen, hoe lief bedoeld het ook is. Maar als ik het gevoel zou krijgen dat hij mij controleert, slaan direct alle stoppen door, ook al heb ik niets te verbergen.

Dus mijn tip is: geef hem de ruimte, dan krijgt hij rust en zal het beter gaan tussen jullie. 

Als hij toch een ander heeft, heeft dat natuurlijk niets te maken met een depressie en heb je recht op een eerlijk antwoord.

Succes/groet,
Ray

Wat fijn dat je je persoonlijke ervaring deelt Ray. Ik kan me voorstellen dat dat erg helpend is, om het andere perspectief te horen. 

Tegelijkertij denk ik dat juist delen met je partner waardevol is. Hoe spannend dat ook is. Als je daar niet jezelf kan zijn met ziekte en alles... dat zou toch juist een super veilige fijne plek moeten zijn.

Waarom is jouw partner de laatste waar je tegen zou praten Ray? Mijn partner heeft zich destijds ook 3 maanden afgesloten. Voor mij als partner is dat erg pijnlijk geweest. Ik voelde me totaal buitengesloten. En hoe kun je begrip opbrengen als er niet over de negatieve gevoelens/gedachten gesproken wordt? Andere problemen bespreek je toch ook?

Zoals gezegd; praten over mijn diepste gevoelens gaat me sowieso moeilijk af, maar tegen mensen die wat verder van me af staan lukt me nog wel enigszins. Mijn vriend echter, staat zo dicht bij me, dat ik dat eng vind. 

Al schrijvende merk ik dat dat eigenlijk gek is. Dit is bijna zelfhulp en dus ratel ik uit de losse pols maar even door. Hij weet al zoveel van me dat ik geloof ik bang ben dat hij door zijn vragen op gevaarlijk terrein komt. Dat de drek bereikt wordt. De beerput die ik niet open wil trekken, die ik zelf niet eens helemaal ken/wil kennen. Anderen staan zo ver van me af dat bij hen ik die angst niet heb.

Ik heb mijn depressies geaccepteerd als onderdeel van mijn leven. Naar de oorzaak is al vaak diepgravend gezocht in vele therapieën. Het heeft niets opgelost en het deed veel pijn, dat gegraaf. Denkend [b]aan[/b] die beerput doet al pijn, laat staan [b]over[/b] de inhoud. Ik wil dat niet meer, nooit meer. Ik ben op een punt gekomen dat ik volledig ga voor de pillen. 

Nadrukkelijk wil ik zeggen dat dit voor mij geldt en zeker niet voor anderen die wél baat kunnen hebben bij een therapie.


Ik denk nu ik dit zo schrijf, dat het wel zo handig is om deze uitleg ook aan mijn vriend te geven. Dan zal hij zich minder buitengesloten voelen.
Dank dat jullie me dit hebben laten inzien, Positiva & Fae.


groet,
Ray

Door jouw antwoord laat je mij (ons) ook weer dingen inzien.  Dus jij ook bedankt voor deze bijdrage.