Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Wachten op verbetering


#1

Okee,
Week 2 wachten op werking medicatie na 7 weken zwaar depresief.


Na een gigantische terugval zijn er stappen ondernomen door mijn psychiater om lithium toe te voegen als versterker van de antidepressiva en omdat het mensen weer stabiel krijgt.

Mijn leven word steeds meer een sleur.
Het aangepaste werk wat ik heb als tijdsdoder is zwaar, terwijl ik geen druk of begin/eindtijd heb.
Mijn kalmerende medicijnen tegen de gigantische spanningen heel de dag werken steeds minder.
Ik ben bang dat mijn lichaam er aan gewend begint te raken.
Lange tijden per dag spannings hoofdpijn.
Slecht in slaap kunnen komen.
Dit alles bij elkaar doet je wel denk, waarvoor doe ik het nog.
Ik ben van 0 waarde voor iedereen om me heen.
Ik kan geen prikkel verdragen en kan dus slecht tegen mijn kinderen als ik savonds kapot op de bank lig.
Het is gewoon kut.

Hier over praten zou moeten opluchten maar nog het praten, voedsel, lieve woorden hebben geen helende werking meer.
Ik zit laag, heel laag.
Ik wil niet naar de crisisopvang.
Maar weer moet ik wachten op een medicijn wat "mischien" gaat helpen.
Net als e andere 4/5 medicijnen waar ook mee werd vermeld dat je je na 2 a 4 weken beter moet gaan voelen.
Het word steeds meer wanhoop en uitzichtloos.

Ik weet niet hoe lang een mens dit vol moet houden

Sorry als het te zwaar is.
Maar het is de waarheid.
Antwoord

#2

Beste Paul,

Het is niet te zwaar, dus zeg daar geen sorry voor. Juist hier, op dit forum, kan je dit soort dingen kwijt. Ik durf met zekerheid te zeggen dat ik, maar ik niet alleen, precies weet wat je bedoelt.

Het zoeken naar de juiste combinatie van medicijnen is een hel. Ik kan het niet anders omschrijven. Steeds iets anders proberen, je lichaam die allerlei last krijgt van bijverschijnselen... Het is uiteindelijk wel echt de moeite waard Paul, dus geef nog niet op. Als de juiste combi eindelijk gevonden is ga je wat rust in je hoofd en lichaam krijgen en zal functioneren beter gaan. 

Zijn er dingen die je naast het werk en de zorg voor je kinderen nog doet? Creatief bezig, of juist sportief? Boek lezen, filmpje kijken, gamen? Probeer ontspanning te zoeken. Is heel makkelijk gezegd, dat weet ik als geen ander, maar zeker bezig blijven - ook als je zo kapot bent - is belangrijk, anders blijf je zo 'vast' zitten in je gevoel en je gedachten.

Blijf communiceren met je behandelend arts, geef aan dat je het idee hebt dat je lichaam gewend lijkt te raken aan bepaalde medicijnen en dat ze voor jouw gevoel minder werken.

Toen ik nog in Nederland woonde heb ik ook een tijdje in de crisisopvang gezeten en dat is ook niet niks. Er zal in de loop van tijd wel het één en ander veranderd zijn, maar ik denk dat het voor je eigen gevoel ook 'fijner' is als je niet die kant op gaat, toch?
Schrijf gerust hier van je af, stuur me een PM als je je hart wil luchten, en houd vol!

Heel veel kracht en sterkte.

Liefs,
Sanna
Antwoord

#3
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 18-07-2018, 23:49 door Paul.)

Hee Sanna,

Ik begrijp je totaal.
Ik heb al in de opvang gezeten en daar komt dus ook het niet terug willen vandaan.

Ik doe alles wat mijn behandelaar aangeeft.
Bezig blijven, daarom aangepast werk.
Maar het word met de dag zwaarder.
Ik val heel laat in slaap door malen en medicatie die niet werkt .
Heb dit aangegeven maar een vervanger was er niet volgens de arts.
Mijn hoofd staat bijna de hele dag op klappen van de spanning en begint ook steeds meer pijn te doen.

Gamen doe ik idd en daar kan ik ook door afgeleid worden maar zodra ik een glas water ga halen slaat de bom al in.
Ik luister veel muziek en heb ook een band, alleen sociaal contact heb ik echt geen behoefte aan.
Op me werk ben ik ook vrijwel de hele dag alleen anders had ik het niet gedaan.

Ik zit ook in mijn gedachten een einde te romantiseren.
Gevolgen voor iedereen vallen in het niets en ik hoop op rust.
Dit is niet goed, dat weet ik maar de wanhoop is groot.
Wel de ene keer meer als de andere maar nu is het echt kut.
Janken lukt niet, praten met mijn vrouw wil ik niet want die raakt in paniek en dat wil ik niet, maar ze voelt alles aan.

Soms weet ik het even niet meer.

Trouwens wel echt een hele lieve reactie.
Krijg ik toch nog een traan.
Antwoord

#4

Hee Paul,

Vind het wel een beetje kort door de bocht dat er dan geen vervanger is voor dat medicijn hoor. Misschien dat je er twee aparte middelen voor nodig hebt, maar zo ineens zeggen dat er niks anders is vind ik een beetje... Tjah, makkelijk? Het ene pilletje is het andere niet en tegenwoordig is er zo veel mogelijk.
Krijg je eigenlijk wel slaapmedicatie? Pas toen ik die zelf kreeg, kwam het slaapritme wat beter op gang, lag ik niet meer zo lang wakker en sliep vrij goed door.
En iets als Oxazepam of Diazepam? Ik gebruik deze precies voor wat jij hier aangeeft. Die spanning en drukte in je hoofd, dat elke prikkel, elk lichtje eigenlijk al te veel is. Voor mij werken de twee hierboven genoemd dus echt heel goed.

Muziek kan echt belangrijk zijn. Zelf speel ik het helaas niet, maar op sommige momenten kan ik enorm genieten van klassieke muziek, de andere keer musical of songfestival, en dan weer nederlandstalige pop. Van alles wat xD Wat voor band heb je? Smile
Hoeft niet altijd sociaal te zijn, als het je maar bezig houdt!
Wat voor games speel je graag?

Dat einde romantiseren... Misschien is dat wel gewoon iets wat wij nodig hebben. Dat die optie er is en dat we daar over kunnen 'fantaseren'. Het klinkt misschien vreemd, voer voor de mannetjes in witte jassen xD, maar ik begrijp het heel goed. Ik doe het zelf ook regelmatig. Mijn laatste poging dateert van afgelopen oktober. De gedachtes zijn geen moment weg geweest, maar wel iets veranderd, precies een beetje zoals jij het ook een beetje beschrijft.

En vrouwen zijn niet gek, zeker als jullie al wat langer samen zijn, weet ze precies wat er aan de hand is en wil ze je alleen maar graag helpen, maar ze weet waarschijnlijk simpelweg niet hoe. Houd haar dicht bij je Paul, hoe moeilijk dat ook is.

Ik wens je een goede nacht voor nu toe.

Liefs,
Sanna
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Sanna :   • Paul
Antwoord

#5

Hey paul waarom wil je niet naar de crisis opvang?is een vakantie of helemaal alleen zijn geen oplossing voor nu als je niet zo tegen prikkels kan.Misschien tijd voor jezelf nemen.Hoop dat je wat rust krijgt heb je wel de kracht om te werken. Veel sterkte hoop dat je medicijnen tog werken. Groetjes dame
Antwoord

#6

Hey paul. misschien is het mogelijk om halve dagen te werken . de ochtend om toch nog ritme te houden, de middag om voor jezelf te hebben en energie op te bouwen en s'avonds iets met je vrouw/kinderen te doen.

Als ik jou zo hoor is het tijd om en toch anders aan te pakken. het andere werk geeft je geen rust. als medicatie enzo nu ook niet lekker werkt.
Antwoord

#7

(20-07-2018, 22:37)Dame schreef: Hey paul waarom wil je niet naar de crisis opvang?is een vakantie of helemaal alleen zijn geen oplossing voor nu als je niet zo tegen prikkels kan.Misschien tijd voor jezelf nemen.Hoop dat je wat rust krijgt heb je wel de kracht om te werken. Veel sterkte hoop dat je medicijnen tog werken. Groetjes dame

Hey Dame en Pedra,

Ik weet eigenlijk niet echt waarom ik niet naar de opvang wil.
Denk uit schaamte naar mijn omgeving, nieuwe baas etc.
De laatste keer was ook zwaar daar hoewel er wel rust was.
Maar ik heb nu ook wel rust thuis
Verder heb ik vandaag werk afgezegd en het is de eerste dag zonder de spannings en gewone hoofdpijn dus denk i.d.d. dat werken gewoon even te veel is.
Kan verder momenteel niet meer als op de bank zitten.
De avonden zijn echt het ergst.
Nu slaapt iedereen en dan voelt het echt alsof er niemand meer is ook al zeg ik bijna de hele dag geen woord.
Ik rek nu de hele dag mijn medicatie zodat ik savonds dichter op elkaar kan innemen.
Dan kan ik i.i.g. nog in slaap komen.
Ik heb gister mijn behandelaar aan de lijn gehad en na weer bloed prikken is de spiegel voor lithium nog te laag dus ben vanaf  gister omhoog gegaan.
Dus nu maar wachten weer.
Alleen gaan, nu ik thuis zit de suïcidale gedachten echt de hele dag door mijn hoofd.
Iedereen praat alsof de redding nabij is maar ik voel niks meer, geen hoop, soms emotieloos, alleen wanhoop spanning en ik val steeds vaker weg met mijn gedachten.
Vind dit moeilijk om te delen.
Ik probeer ook te denken hoe ik me voel maar heb alleen de uiterste die ik nog herken.
Daartussen is het een waas.
Ik bekijk het maar van dag tot dag nu.
Maar er moet echt verandering komen.
Ik vraag me vaak ook af, hoelang kan een mens dit verdragen.
Antwoord

#8

Hey Paul,

Dit is echt een klote situatie, want wachten is voor niemand leuk, maar zeker niet in jouw geval.

Wat nu zou helpen is afleiding en als je die niet hebt, moet je die zelf creëren, denk ik.
Een paar ideeën vind je hier:
https://www.vakervrolijk.nl/25-simpele-t...ng-zoeken/ en via die site vind je ook deze https://www.psychologiemagazine.nl/artik...ntspannen/

Misschien zit ik er helemaal naast en heb je er niets aan, maar je kunt het proberen, toch?

sterkte,
Ray
Antwoord

#9

Hee Ray,

Alle beetjes helpen.
Ik ga mijn best doen een taak eruit te pikken.

Bedankt.
Antwoord

#10

Hoi Paul,

Hoe gaat het vandaag met je? 
Ik herken een deel van jouw verhaal. Drie weken terug kwam il zelf ook op een dieptepunt waar ik nog niet eerder was geweest. Vreselijk dat zoeken naar de juiste medicatie of combinatie van medicatie. En dat hoofd dat geen moment stil is..... pffff... en inderdaad de vraag: hoelang kan een mens dit verdragen.

Sterkte! Ik hoop dat er snel een lichtpuntje komt.

Groetjes,
Marjolein
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
06-06-2017, 11:59
Laatste bericht: Geoir



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)