Hoi Mabel,

Mijn eerste reactie is: als je bij binnenkomst in het chalet dacht: Nee, dan zou ik dat beschouwen als een stem van je intuïtie. Overige argumenten voor ja of nee spelen dan wellicht een ondergeschikte rol. Het lijkt me dat je bij zo'n stap minimaal een goed gevoel moet hebben en voor jezelf een positief beeld kunt vormen van het wonen daar. Dan komt de rest niet vanzelf natuurlijk, maar dat maakt het wel makkelijker. Goed van je dat je bent gaan kijken. Zo ver ben ik zelfs nooit gekomen.

Lieve groet,
Alais

wat lief van je spruitje

groet, Run

Lieve allemaal, 

Het is gewoon n nee, geworden,  ik kijk rustig eens verder tot ik eens iets in de buurt van n ja /misschien voel. ( ehh.. als mogelijk , wat ik voel is me vaak onduidelijk, maar alleen verstandelijk beslissen klopt ook niet)
Ook heb ik geen zin me onder druk te laten zetten omdat er nog meer geïnteresseerden zijn , zoals ze dat laten weten. Zal best, onder druk kan ik al helemaal niets beslissen. 
En ik wil ook iets doen aan de stress die dit met zich meebrengt, want dat zit me in de weg. Al zal ik met mijn c-ptss daar wel gevoelig voor zijn, het helpt me niet. En ik vermoed dat dit bij elke verandering, gewenst of ongewenst, in de weg zit.
Inmiddels is mn stressniveau weer gedaald en dat is heel fijn, ik verdraag het slecht.



Bij dit park zijn er geen plannen voor een andere bestemming. Maar het lijkt wel of veel van dit soort parken eigenaren hebben die er geen problemen mee hebben hun gebruikers extra uit te knijpen , ook hier zijn wel wat kwesties. 
Dus je hebt n punt Spruitjes. 

Shalin,
 je vroeg mij naar activiteiten met andere mensen. Ik heb nog maar erg weinig vrienden. In corona tijd is de activiteit dan samen een wandeltochtje maken, in het bos, of wat zwemmen bij warmte op n rustig plekje,  en dat is eigenlijjk wel prima gebleken.  Het is rustig en je beweegt nog  wat en ziet toch wat dieren. Ik kan daar toch nog wel wat van genieten. De natuur roept bij mij niets negatiefs op, het is zoals het is, en die vorm van leven is soms oké en soms verwonder ik me, als ik n hert of slang of ? Zie. Bovendien, wat anders bij coronatijd  te ondernemen buiten.
En ik lig al vaak genoeg op de bank gedrapeerd.

Maar goed , ik ga binnenkort wellicht wel weer andere enge stapjes  ondernemen. Die ik hier dan neerzet uiteraard. Ik heb me voorgenomen toch n beetje  dingen te proberen / te onderzoeken zodat er eens ergens een beetje beweging in komt. En dan hoop ik dat er 'iets' op mn pad komt  .  En zo niet tja..  dan maar niet.  Dan heb ik wat kennis en ervaringen opgedaan, daar is op zich ook niets mis mee. (Zeg ik nu tegen mezelf).

Liefs, Mabel

Ik vind het knap Mabel, hoe je jezelf toch iedere keer weer een schop onder je kont geeft. Dat toont echt karakter hoor. Ik denk dat je de juiste beslissing hebt genomen in verband met het huisje. De eerste indruk moet goed voelen. Mijn partner heeft ook een paar jaar op een vakantiepark gewoond, en vond het de mooiste woonruimte die hij ooit gehad heeft. De vrijheid, de rust, en toch een soort van vakantie-gevoel. Er komt vast nog iets anders op je pad. Bij zoiets denk ik zelf altijd: het heeft zo moeten zijn.

Ik vind het knap Mabel, hoe je jezelf toch iedere keer weer een schop onder je kont geeft. Dat toont echt karakter hoor. Ik denk dat je de juiste beslissing hebt genomen in verband met het huisje. De eerste indruk moet goed voelen. Mijn partner heeft ook een paar jaar op een vakantiepark gewoond, en vond het de mooiste woonruimte die hij ooit gehad heeft. De vrijheid, de rust, en toch een soort van vakantie-gevoel. Er komt vast nog iets anders op je pad. Bij zoiets denk ik zelf altijd: het heeft zo moeten zijn.

Mee eens.
En hoe gaat het nu met jou Positiva?

---

De stilte was mijn reden om hier te stoppen. Het werkt bij mij drempelverhogend.
Misschien ben ik minder depri dan de meesten hier en wil ik het ook niet alleen over de sombere dingen hebben.
Dat zuigt bij mij de stemming ook naar beneden is mijn ervaring.

Ik besloot toch om te reageren op het bericht van Mabel.
Heb je een beslissing kunnen nemen over de chalet?
Misschien een overbodige tip van mij maar heb je geïnformeerd over de plannen van de eigenaar van het park ervan?
In mijn omgeving zijn verschillende parken van opzet veranderd. Dat betekent dat houders van stacaravans en chalets binnen een jaar hun boel moesten oppakken. De eigenaren gaan er nl. vakantiehuizen bouwen wat vast meer opbrengsten genereert.
Dat heeft veel eigenaren van hun onderkomen dus veel geld gekost en wettelijk gezien kon er niets tegen worden gedaan.
Er waren mensen die het moesten slopen omdat het niets meer waard was maar ook mensen die het pas juist hadden opgeknapt.
Men had daar geen boodschap aan en de mensen moesten binnen opgelegd termijn alles hebben verwijderd.
Ik wil je niet bang maken maar het is misschien goed dit te onderzoeken hoe dit is vastgelegd.
Waarschijnlijk heb je hier zelf al aan gedacht. Ik denk dat je daar wel de intelligentie voor hebt maar het leek me nuttig om zekerheidshalve een berichtje aan te wijden.

hartelijke groetjes,
spruitje

Hoi Spruitje,

Daar kan ik mij wel iets bij voorstellen. Ik heb ook wel momenten gehad dat het iets beter ging en dat ik dacht pff wat een zwaarmoedig gepraat op dat forum. Dan ben je er gewoon even klaar mee of kun je er weinig mee..
Ik vind het mooi van je dat je toch een reactie geeft op Mabel en leuk om even van je te horen.

Mee eens.
En hoe gaat het nu met jou Positiva?

---

Lief dat je het vraagt Jorin. In het dagelijkse leven heb ik inmiddels (9 maanden na dato) de neiging om te zeggen dat het goed gaat, maar hier hoeft dat natuurlijk niet. Het is met ups en downs. Eigenlijk vergelijkbaar met depressieve gevoelens. De ene dag lijkt het wel te gaan, en de volgende dag is weer behoorlijk zwart. Veel mensen vinden nu dat je het een plekje moet geven (wat is dat??), maar de rouw is echt een stuks complexer als bij "een normaal" overlijden. Maar ik kom er wel. Daar ben ik van overtuigd!

Lief dat je het vraagt Jorin. In het dagelijkse leven heb ik inmiddels (9 maanden na dato) de neiging om te zeggen dat het goed gaat, maar hier hoeft dat natuurlijk niet. Het is met ups en downs. Eigenlijk vergelijkbaar met depressieve gevoelens. De ene dag lijkt het wel te gaan, en de volgende dag is weer behoorlijk zwart. Veel mensen vinden nu dat je het een plekje moet geven (wat is dat??), maar de rouw is echt een stuks complexer als bij "een normaal" overlijden. Maar ik kom er wel. Daar ben ik van overtuigd!

Dag Positiva wat fijn weer eens van je te horen. Ja natuurlijk is rouwen een stuk gecompliceerder voor jou. Ik heb het je al eens aangeraden maar herhaal mezelf
Lees eens een boek van Manu Keirse. Een Belgische psycholoog met zulke heldere geheel zelf doorvoelde tekst over rouw. Hij is zo helpvol, liefde en begripvol, zo ervaren. Ja jij komt er wel, je bent liefdevol en sterk. Maar het is ook behoorlijk zwaar waar jij doorheen gaat en dat mag best gezegd worden! Rouw en depressie zijn neef en nicht. Lijkt op mekaar maar toch anders. Echt fijn om wat van je te horen en ik zou graag weten hoe je leven er nu uit ziet. Wat doe je zoal?

L&H (voorheen Dipjes)

Lief dat je het vraagt Jorin. In het dagelijkse leven heb ik inmiddels (9 maanden na dato) de neiging om te zeggen dat het goed gaat, maar hier hoeft dat natuurlijk niet. Het is met ups en downs. Eigenlijk vergelijkbaar met depressieve gevoelens. De ene dag lijkt het wel te gaan, en de volgende dag is weer behoorlijk zwart. Veel mensen vinden nu dat je het een plekje moet geven (wat is dat??), maar de rouw is echt een stuks complexer als bij "een normaal" overlijden. Maar ik kom er wel. Daar ben ik van overtuigd!

Wat gaat de tijd snel, voor mijn idee was het korter geleden. Achja mensen bedoelen het goed, maar sommige uitspraken zijn van die dingen waar je niks mee kunt. Sowieso is rouw verschillend per situatie en per persoon. Het heeft denk ik inderdaad wel overeenkomsten met depressieve gevoelens (huisartsen maken in mijn ogen ook wel  eens de vergissing om in tijden van rouw een antidepressiva voor te schrijven).
Jouw rouwproces gaat zoals het gaat, laat je niet vertellen hoe het hoort. Er is niet een manier hoe je het moet doen of ermee om moet gaan. Het is iets wat je overkomt en misschien na verloop van tijd verdwijnt het wat naar de achtergrond, maar dan heb je het wellicht over jaren (als je veel om die persoon gaf als partner, vriend of familielid). 

Liefs

Lieve allemaal, 

Het is gewoon n nee, geworden,  ik kijk rustig eens verder tot ik eens iets in de buurt van n ja /misschien voel. ( ehh.. als mogelijk , wat ik voel is me vaak onduidelijk, maar alleen verstandelijk beslissen klopt ook niet)
Ook heb ik geen zin me onder druk te laten zetten omdat er nog meer geïnteresseerden zijn , zoals ze dat laten weten. Zal best, onder druk kan ik al helemaal niets beslissen. 
En ik wil ook iets doen aan de stress die dit met zich meebrengt, want dat zit me in de weg. Al zal ik met mijn c-ptss daar wel gevoelig voor zijn, het helpt me niet. En ik vermoed dat dit bij elke verandering, gewenst of ongewenst, in de weg zit.
Inmiddels is mn stressniveau weer gedaald en dat is heel fijn, ik verdraag het slecht.



Bij dit park zijn er geen plannen voor een andere bestemming. Maar het lijkt wel of veel van dit soort parken eigenaren hebben die er geen problemen mee hebben hun gebruikers extra uit te knijpen , ook hier zijn wel wat kwesties. 
Dus je hebt n punt Spruitjes. 

Shalin,
 je vroeg mij naar activiteiten met andere mensen. Ik heb nog maar erg weinig vrienden. In corona tijd is de activiteit dan samen een wandeltochtje maken, in het bos, of wat zwemmen bij warmte op n rustig plekje,  en dat is eigenlijjk wel prima gebleken.  Het is rustig en je beweegt nog  wat en ziet toch wat dieren. Ik kan daar toch nog wel wat van genieten. De natuur roept bij mij niets negatiefs op, het is zoals het is, en die vorm van leven is soms oké en soms verwonder ik me, als ik n hert of slang of ? Zie. Bovendien, wat anders bij coronatijd  te ondernemen buiten.
En ik lig al vaak genoeg op de bank gedrapeerd.

Maar goed , ik ga binnenkort wellicht wel weer andere enge stapjes  ondernemen. Die ik hier dan neerzet uiteraard. Ik heb me voorgenomen toch n beetje  dingen te proberen / te onderzoeken zodat er eens ergens een beetje beweging in komt. En dan hoop ik dat er 'iets' op mn pad komt  .  En zo niet tja..  dan maar niet.  Dan heb ik wat kennis en ervaringen opgedaan, daar is op zich ook niets mis mee. (Zeg ik nu tegen mezelf).

Liefs, Mabel

Hoi Mabel,

Ja het is ook een rare periode om sociaal te doen, daar niet van. Maar het beetje mensen waar je nog mee omgaat kan je koesteren, het is beter dan niets, als ze iets leuks aan je leven bijdragen althans.

Bepaalde stappen ondernemen ben ik ook van plan in de vorm van hulp, daar zit zelf nu ook tegenaan te hikken. Dus ben ook erg benieuwd naar wat jij gaat doen om bepaalde dingen een duw te geven. 
Fijn dat je zo meedenkt en schrijft, dank!

Liefs van Shalin

Dag Positiva wat fijn weer eens van je te horen. Ja natuurlijk is rouwen een stuk gecompliceerder voor jou. Ik heb het je al eens aangeraden maar herhaal mezelf
Lees eens een boek van Manu Keirse. Een Belgische psycholoog met zulke heldere geheel zelf doorvoelde tekst over rouw. Hij is zo helpvol, liefde en begripvol, zo ervaren. Ja jij komt er wel, je bent liefdevol en sterk. Maar het is ook behoorlijk zwaar waar jij doorheen gaat en dat mag best gezegd worden! Rouw en depressie zijn neef en nicht. Lijkt op mekaar maar toch anders. Echt fijn om wat van je te horen en ik zou graag weten hoe je leven er nu uit ziet. Wat doe je zoal?

L&H (voorheen Dipjes)

Ik lees nog wel mee hoor, en als ik het nodig vind, reageer ik wel eens. Het boek van Manu Keirse heb ik een maand na mijn partners overlijden gekocht, en gedeeltelijk gelezen. Toen heb ik het weg gelegd. Misschien was het wel te vroeg. Maar inderdaad, hij schrijft alsof hij het allemaal zelf heeft meegemaakt. Ik zoek het boek nog eens opzoeken. Tja, wat ik doe. Ik ben een week na de crematie weer begonnen met werken. Niet omdat het moest. Ik kreeg alle begrip vanuit de werkgever, maar ik vond het zelf prettiger. Anders zat ik de hele dag te malen. Verder ben ik gestopt met mijn bedrijf. Ik was al aan het afbouwen toen mijn partner nog leefde (ironisch genoeg om meer tijd met elkaar door te kunnen brengen), en inmiddels definitief gestopt. 15 jaar met liefde en plezier gedaan, maar het was tijd voor iets anders. Dat andere is er nog niet, en dat hoeft nu ook nog niet, maar er komt vast iets op mijn pad. Verder heb ik een hond aangeschaft. Waren we ook al van plan te doen. Een lieve, ondeugende doerak van nu 10 maanden. Hij gaat 2x per week mee naar kantoor. En ik ben er vaak mee op pad. Dus dat helpt me ook. In het begin heb ik begeleiding van een rouw-coach gehad. Ik had echt behoefte aan een gebruiksaanwijzing. Was een soort van stuurloos. Want je verliest niet alleen je grote liefde, maar ook je toekomst. Waar kun je naar uitkijken als je geen toekomst meer hebt? Zij heeft me goed geholpen. Helaas wordt het nu niet meer vergoed, en ben ik gestopt. Iets langer was mooi geweest. En ja, ik heb kinderen, maar die hebben hun eigen leven. En ik wil ze niet te veel met mijn verdriet opzadelen. Waar ik niet mee wil zeggen dat ze het niet mogen zien. Dat natuurlijk wel. Ze houden er ook zeker rekening mee. Komen wat vaker langs, nemen me ergens meer naar toe, of koken een keer. Dus iets liefdevoller contact met de kinderen. Je zou kunnen zeggen dat het dus ook iets positiefs heeft opgeleverd. Dat zou mijn partner geweldig gevonden hebben!