Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Waar beginnen


#1

Ben al zo een 16 jaar depressief en dit is voor het eerst dat ik er wat mee doe. 16 jaar geleden had ik al geen zin meer in het leven. Deed het eigenlijk niet meer voor mezelf. Door de jaren heen zal ik eigenlijk weinig te klagen moeten hebben, heb een goede baan, een gezin etc. Maar niks kan me gewoon gelukkig maken en blijven leven doe ik eigenlijk voor m'n familie/vrienden. Dat ging al die tijd prima, van dag tot dag leven. Maar de laatste maanden worden steeds zwaarder. Het allerliefste zou ik gewoon uit het leven stappen en de enige reden dat ik dat niet doe is omdat ik dat m'n familie en gezin niet aan wil doen. Word alleen steeds lastiger. Vandaar dat ik inmiddels toch rond ben gaan kijken wat er mogelijk is aan hulp. Ben in de 30 en ga dit niet nog 10 jaar volhouden. 
Ik ben geen praten en in mijn omgeving weet dus ook helemaal niemand hier wat vanaf. Voor de buitenwereld ben ik gelukkig en heb ik mijn leven op orde, wat dus totaal niet zo is. 
Vraag me gewoon af of er ooit overheen te komen is en zo ja, waar begin je dan? Psycholoog? Medicijnen? 
Ben geen fan van pillen slikken en met iemand praten doe ik niet zo snel. Zal echt voor het eerst in m'n leven zijn dat ik m'n gevoelens deel. Maar ben gewoon radeloos nu  Huh
Antwoord

#2

Hoi,

Lastig voor je,  stap 1 is meestal huisarts. Er zijn ook behandelingen mogelijk waarbij niet gepraat of geslikt hoeft te worden. Runningtherapie, vaktherapie en lichaamsgerichte therapie, rtms ,  kijk eens rond wat je aanspreekt -op het internet bijvoorbeeld.

sterkte en groet
Antwoord

#3

(27-02-2022, 11:35)Mabel schreef: Hoi,

Lastig voor je,  stap 1 is meestal huisarts. Er zijn ook behandelingen mogelijk waarbij niet gepraat of geslikt hoeft te worden. Runningtherapie, vaktherapie en lichaamsgerichte therapie, rtms ,  kijk eens rond wat je aanspreekt -op het internet bijvoorbeeld.

sterkte en groet


Dat wist ik niet. 
Zal het eens opzoeken. Bedankt.
Antwoord

#4

Schrijf therapie, lichttherapie.  ..... 

Veel mogelijkheden! 

Groet en sterkte.
Antwoord

#5

Welkom op het forum. We hebben hetzelfde bouwjaar trouwens. 
Ook ik kamp met suicidale gevoelens al heel erg lang. Met vlagen dat het echt heel erg op komt zetten tot dat het wat op de achtergrond is.
Ik heb wel geniet momenten en momenten van geluk. 
Een gezin en betaald werk lukt me dan weer niet (de druk word dan te groot en ik kamp met trauma's en wat andere psychische labels waardoor ik soms teveel aan mezelf heb en er niks bij kan hebben)
Ik heb wel huisdieren, vrijwilligerswerk en een tuin. En vrienden. Maar soms is dat allemaal ook lastig. 

Er rust sowieso heel erg een stigma op dit onderwerp... Zelfs als je zoals ik al lange tijd in de psychiatrie rond loopt en meeste mensen waar ik mee om ga wel weten dat ik kamp met zo kun je het wel stellen chronische terugkerende suicidaliteit.
Bij mij heeft het te maken met dat het leven me in verhouding meer frustreert dan positief stemt... Ik moet het soms echt uit mn tenen halen maar dat lukt dan ook wel.
Ik vind geluk in de kleine dagelijkse dingen en sta hoe cliché ook wel elke dag stil bij waar ik dankbaar voor ben... Zoals een goede gezondheid, fysieke kenmerken waar ik blij mee ben, materiële spullen waar ik van kan genieten, ervaringen en het ontdekken van nieuwe dingen. Fijne echte gesprekken of grappige momenten.
Maar als ik morgen niet meer wakker zou worden zou dat in mijn beleving een opluchting zijn... Al weet je niet wat hierna is. Of het ophoudt... 
Het liefst wil ik leven in een wereld waar dingen gewoon eerlijk zijn en mooi... Zo ervaar ik het hier niet al zie ik er zeker schoonheid tussen...maar te weinig naar mijn smaak. 
Niet strugglen met relaties en moeilijk gedoe om me heen waar ik me geen raad mee weet. 
En zonder moeilijk gedoe hang ik al niet echt aan dit leven... Dus op momenten dat er vervelende dingen gebeuren komt al snel de suicidaliteit omhoog bij mij. 



Ik heb het idee dat jouw situatie wel wat anders is dan de mijne.
Ik vraag me dan ook af:
Leef je het leven wat jij wilt en past bij jou? Doe je dingen die je voldoening geven? Leef je gezond? (voeding/beweging/ontspanning/stres regulatie) En wat maakt dat je het leven als zwaar/on dragelijk ervaart? 



Leven alleen voor anderen hou je uiteindelijk niet vol denk ik... 
Ikv oel wel verantwoording voor mn huisdieren dus als je kinderen hebt zal dat nog wel sterker zijn...? (de mindfuck van suicidaliteit kan ook zijn dat je in de veronderstelling raakt dat ze beter af zijn zonder jou maar dat is Niet het geval al helemaal niet als het totaal onverwacht komt)

Ik zit ook wel met dat dilemma dat ik vaak het gevoel heb dat ik er nog ben voor anderen al is mijn familie inmiddels wel zover dat ze er rekening mee houden dat het kan gebeuren ooit. Dat vind ik heel pijnlijk maar er alleen mee rond lopen vind ik pijnlijker.

Tja... Het is gewoon een heftig onderwerp en je bent er mooi klaar mee als je suicidaliteit ervaart want er over praten ervaren mensen toch vaak als heel belastend en zwaar en schrikken ze er enorm van... En je loopt risico om allerlei (voor) oordelen naar je hoofd geslingerd te krijgen...
 Dus ja ik snap wel dat het lastig is om er over te praten. 
Je hebt in ieder geval op het forum al een stap gezet. 

Je hebt ook de site van 113 online.... Zelf chat en bel ik niet meer met hun omdat ze mensen toch op andere gedachten willen brengen en voor mij werkt dat averechts....maar er zijn zat mensen die er wel veel aan hebben. Er staan ook wel handige tips dus misschien heb je er wat aan.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Howtolive :   • Joy
Antwoord

#6
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 01-03-2022, 17:22 door Joy.)

Herkenbare dingen HowToLive..
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Joy :   • Howtolive
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)