Wat mooi omschreven Jorin.
Zelf ook te kampen met een slecht  fundament als gevolg van een onveilige jeugd en hechting. Idd afstand houden maar, begrijpen zullen ze t nooit,  maar het is n voelbaar blijvend tekort in je leven , wat je elders ook niet meer haalt of inhaalt. 

Liefs

Hoi Lise,

Wat ik heb gehoord is dat je aanleg moet hebben en dat het afhankelijk is van je omgeving of het tot uiting komt of niet.

Ik ben zelf ook nog aan het uitzoeken in hoeverre het te veranderen valt. Beter leren omgaan met is in ieder geval wel aan te leren.

Wat betreft jouw vader, vertoont hij nog hetzelfde gedrag (alcoholist, liegen en agressief) als vroeger?

Dit las ik bij brainfacts op herseninstituut.nl:

Mensen kunnen kwetsbaar worden voor depressie door genetische factoren. Daarnaast kan ook ondervoeding in de baarmoeder of verwaarlozing of misbruik tijdens de vroege ontwikkeling een oorzaak zijn. Hierdoor worden de stresssystemen in de hersenen in een hogere versnelling gezet. In de hypothalamus en hersenstam zijn een aantal celgroepen hyperactief bij depressieve patiënten. Ook hormonen spelen een rol. Als er dan iets gebeurt in de buitenwereld waar de meeste mensen boos of verdrietig van worden, dan reageren zulke kwetsbare mensen met een overreactie van de stresssystemen en kunnen zo in een depressie raken.

Ja, precies. En daarin ligt de bron van vele stoornissen , onbehandeld vroegkinderlijk jeugdtrauma, word chronische ptst later,  uit zich met depressie  en later een toegeschreven persoonlijkheidsstoornis. 
Wat de ggz vooral behandelt is  de staart,  maar de kop van het monster slaan ze over.
Je hoeft niet persé aanleg te hebben,  denk ik, alhoewel dat wel kan, maar ik geloof dat er aardig wat overgeleverd word van ouder/ongeving op kind , daar hoef je geen  kwaadaardige ouders voor te hebben, die zijn zich niet bewust, hebben t zelf niet geleerd, pedagisch onmachtig; en zetten het zo voort. Dat lijkt dan op erfelijkheid of aanleg , maar dat is het dan denk ik niet.
Ik noem mijn misère wel eens sarcastisch " het familiegeschenk". 
Van de 5 kinderen uit mijn geboortegezin  , lijden er 4 officieel aan een psychiatrische stoornis, naar aanleiding daarvan is 1 inmiddels een overleden. Degene die 'normaal' functioneert,  en dat dan ook zeer pretendeert , is volgens mij gewoon niet gediagnostiseerd.  Ik constateer nogal op zn minst onaangenaam gedrag namelijk.  Mijn moeder leeft nog en doet nog steeds alsof er niets aan de hand is. 
De kinderen zijn kinderlijk solidair aan de ouders , zo houden ze een werkelijkheid in stand waarin dit alles persoonlijke individuele ellende lijkt, waar niet over word gesproken.  
Ik zie de shit wel, en ik voel me niet solidair hieraan mee te werken. Uiteraard ben ik dan ook versleten voor lastig, aanstellerites  , leugenaar, verwend, fantast etc etc.  
En naar de buitenwereld toe word alles koek en ei gespeeld.
Ik bedoel maar , aanleg, erfelijkheid? 

Groetjes

Mijn partner heeft ook een onveilige jeugd gehad. Beide ouders waren alcoholisten. Na de geboorte van zijn broertje, waren zijn zus en hij niets meer bij vader. De jongste was zijn oogappeltje. Mijn partner heeft het contact met zijn vader op een gegeven moment totaal verbroken. Het was steeds een teleurstelling. En inderdaad: ptss was het gevolg.Totaal geen zelfvertrouwen en een heel laag zelfbeeld. EMDR heeft hem goed geholpen, maar eigenlijk niet op die vlakken.

Ik denk dat dat ook heel moeilijk is Positiva, emdr kan de lading  van doorgemaakte ellende wegnemen,  maar voor zelfbeeld,  zelfvertrouwen,  om eenr goede basis , een fundament in jezelf te krijgen , zou je - bijna met terugwerkende kracht- iets moeten gaan toevoegen.  
Nu schijnen er emdr zelfbeeld reparatie  protocollen te bestaan. Ik heb er geen ervaring mee,  maar ik denk dat het bijna onmogelijk is eerlijk gezegd.

Groet Mabel

Ik heb ook emdr geprobeerd het was net of ik het over een ander had, kwam geen gevoel omhoog.
Dan hoop je dat is omdat je het misschien verwerkt hebt,  had het tenslotte al best vaak verteld.
S avonds als ik op bed lig doorloop ik de traumatische ervaringen regelmatig en speel ik het keer op keer af wat uiteraard hele nare gedachten en gevoelens zijn, denk dat dat juist verteld dat ik het niet verwerkt heb.
Zou fijn zijn als er mensen waren die misschien konden vertellen dat ze ondanks vele of langdurige trauma's toch een goed zelfbeeld hebben en geen klachten meer hebben.
Kan me zo niet herinneren dat ik ooit iemand gekend hebt die langdurig zware trauma's had meegemaakt en er later geen last van had.
Uiteraard wil je liever geloven dat dat mogelijk is, kan toch beetje hoop geven.
Zelf denk ik ook dat een verrotte fundering later geen basis geeft om te bouwen en dat het wankel blijft.
Kijk best vaak dingen over oorlogen en zie dan redelijk vaak dat de mensen het 75 jaar na dato nog tot tranen brengt.
Uiteraard werkt dit soort overtuigingen niet mee, maar het is ook geen exacte wetenschap.

Soms ontlenen  mensen er juist ook kracht aan, schrijven boeken, maken films,  richten stichtingen op te voorkoming van een en ander, maken er een soort levensdoel van.  
Maar ik heb geen idee of dat leid tot n beter zelfbeeld of meer eigenwaarde . 
Mischien is die kracht ook n voortgezette verwerking of n  uiting van de behoefte dat het dan allemaal niet voor niets is geweest , zingeving . 
Ik vraag me echt af of je beschadigingen in je ontwikkeling tot persoon  tijdens de kindertijd later nog kan herstellen, zodat er later alsnog voldoende eigenwaarde ontstaat en n gezond zelfbeeld. 

Wat jij beschrijft klinkt toch echt als n herbeleving Desireles, het lijkt alleen niet gelukt te zijn die herinnering tijdens de sessie  te beleven. Wat ik wel begrijp overigens,  ik vermoed dat het bij mij veelal ook niet verder gaat dan n weergave .

Groetjes

Zelf ervaar en voel ik vele trauma's als eigen schuld, rationeel klopt dit uiteraard niet, maar dat is me geleerd en verteld.
Valt me ook echt op als ik op tv of op internet mensen over een trauma hoor praten wat ze zelf is overkomen er zelden tranen vloeien en ze ook soms een beetje het gedrag van de ander goedpraten of het zelfs helemaal bij zichzelf zoeken, maar gaat het over een trauma wat een geliefde of zelfs een vreemde heeft meegemaakt, dan vloeien er bijna altijd tranen.
Alsof ons geleerd is geen zelfmedelijden te hebben, zelf ervaar ik dit ook zo helaas.

Zelf ervaar en voel ik vele trauma's als eigen schuld, rationeel klopt dit uiteraard niet, maar dat is me geleerd en verteld.
Valt me ook echt op als ik op tv of op internet mensen over een trauma hoor praten wat ze zelf is overkomen er zelden tranen vloeien en ze ook soms een beetje het gedrag van de ander goedpraten of het zelfs helemaal bij zichzelf zoeken, maar gaat het over een trauma wat een geliefde of zelfs een vreemde heeft meegemaakt, dan vloeien er bijna altijd tranen.
Alsof ons geleerd is geen zelfmedelijden te hebben, zelf ervaar ik dit ook zo helaas.

Er is wel iets met ons uiten bij “ons” hier.
Pas zat ik bij Goede vriendin toen een flink stuk voor Tand afbrak. Ik luisteren gewoon verder naar haar. Later zei ze dat ze niets aan mijn gezicht kon zien terwijl mijn gedachten gingen naar jeezus wat moet ik nu doen, kost Geld etc etc. Terwijl ik qua tekst normaal juist heel extrovert ben.
Mensen merken ook niet zo dat ik depri ben als ze me niet goed kennen.
Ik kan binnen en buiten wereld best wat dochter bij elkaar brengen denk ik. Dat maakt me menselijker, makkelijker In de omgang

Op de chat hadden we t laatst over vroeger en de invloed van opvoeding/omgeving van toen op je nu. Daar wil ik even iets over kwijt, wat altijd al knaagt. Ik denk zeker dat m'n ouders t beste geprobeerd hebben, maar dat ging niet altijd goed... M'n broertje heeft ADHD en Gilles de la Tourette, dat was niet makkelijk. Hij was druk en agressief. Nu, opgegroeid, kan ik het prima met hem vinden, maar m'n broertje van vroeger haat ik. Hij heeft me meermaals flink verwond (oa schroef in m'n voorhoofd) en was nogal manipulatief. Dat was en voelde niet veilig. M'n moeder heb ik het altijd goed mee kunnen vinden. Maar ze zag niet alles en deed ook niet altijd iets, passief. M'n vader is met vlagen ook agressief, liegt en alcoholist. Ook hoorde ik hen savonds ruzie maken. M'n vader heeft me tot gebroken botten door elkaar gerammeld en tot bloedens vastgepakt. Niet vaak dat soort dingen, maar toch af en toe. En dat zijn geen fijne herinneringen, niet veilig. Ik ben altijd super stil en meegaand geweest. Perfectionistisch, de vrede proberen te bewaren. Ze hebben zich wel eens afgevraagd of ik ook ging puberen oid, nee dus. Heb nog altijd t idee t niet goed genoeg te doen, niet goed genoeg te zijn. Onzeker, perfectionistisch. Vanaf m'n 12e met vlagen depressief. Regelmatig neiging mezelf  fysiek maar ook mentaal pijn te doen.  Zou t allemaal daar van komen of ook aanleg, eigen schuld, karakter? Is dat nog te fixen, verwerken? Daarnaast trouwens ook add, ass en hoogbegaafd. Kan ook een deel vandaan komen aangezien dat pas laat opgemerkt is. Ik was gewoon heel afwezig vroeger, uit de weg. Vraag me ook af of die etiketten sowieso wel kloppen of dat t zo lijkt door de opvoeding... En nogmaals, m'n ouders hebben echt t beste met ons voor, maar sommige dingen zijn moeilijk te vergeten.

---

Overigens ga ik zometeen met m'n vader uit eten. Ik ben zenuwachtig en misselijk elke keer daarvoor, terwijl t al jaren prima gaat tussen ons. Ik kan hem alleen niet vertrouwen...

Lieve Lise ik reageer graag nog op dit onderwerp want het raakt me. 
Als je beschrijft hoe on veilig Je bent opgegroeid krimpt mijn hart Ineen.
Dat roept beschermd De gevoelens op. Je had zo veel om je heen dat niet goed was. Er is niet voor jouw veiligheid gezegd kunnen worden door je lifers en broer. Terwijl dat wel een basisvoorwaarde is voor een Goede ontwikkeling.
Toch ben je een mens geworden met compassions voor anderen zoals ik zelf onder vond door je reacties op mij en anderen hier. Ook ben je solidair en vergevingsgezind naar je familie. Je Eethuis nog met je Vader etc. Dat je dat doet toont een Grote zoek en een warm hart. Tegen de verdrukking In ontstaan. Daar mag je jezelf crediet voor geven! Dat zijn ook Keuzes waar bij je De positieve Kant koos! Respect daarvoor. Je hebt iets positiefs gehaald uit een zeer zeer negatieve situatie, dat is jouw prestatie!
Dat gaat dieper dan therapie. Zo vroegbeschadigd zijn en er zo positief uit komen dat is bepaald niet niks Lieve Lise.
Dat je aan de opgroeisituatie letterlijk en figuurlijk littekens overhield is zeer duidelijk. Wat je daar vervolgens mee deed is jouw prestatie en binnen dit kader bereikte je heel veel. De schuld bij jezelf zoeken is menselijk maar overbodig. Jij hebt veel meer gedaan dan jouw eigen aandeel gedragen en onderzocht. Jij hebt het omgezet in iets goeds! En je hebt de last van de oude littekens. Die kunnen hopelijk op den duur naar de achtergrond gaan schuiven door je opdoen van nieuwe positieve ervaringen. Een langdurig proces, dat wel. Het is je zoo gegund, je hebt dat meer dan verdiend