Op de chat hadden we t laatst over vroeger en de invloed van opvoeding/omgeving van toen op je nu. Daar wil ik even iets over kwijt, wat altijd al knaagt. Ik denk zeker dat m'n ouders t beste geprobeerd hebben, maar dat ging niet altijd goed... M'n broertje heeft ADHD en Gilles de la Tourette, dat was niet makkelijk. Hij was druk en agressief. Nu, opgegroeid, kan ik het prima met hem vinden, maar m'n broertje van vroeger haat ik. Hij heeft me meermaals flink verwond (oa schroef in m'n voorhoofd) en was nogal manipulatief. Dat was en voelde niet veilig. M'n moeder heb ik het altijd goed mee kunnen vinden. Maar ze zag niet alles en deed ook niet altijd iets, passief. M'n vader is met vlagen ook agressief, liegt en alcoholist. Ook hoorde ik hen savonds ruzie maken. M'n vader heeft me tot gebroken botten door elkaar gerammeld en tot bloedens vastgepakt. Niet vaak dat soort dingen, maar toch af en toe. En dat zijn geen fijne herinneringen, niet veilig. Ik ben altijd super stil en meegaand geweest. Perfectionistisch, de vrede proberen te bewaren. Ze hebben zich wel eens afgevraagd of ik ook ging puberen oid, nee dus. Heb nog altijd t idee t niet goed genoeg te doen, niet goed genoeg te zijn. Onzeker, perfectionistisch. Vanaf m'n 12e met vlagen depressief. Regelmatig neiging mezelf  fysiek maar ook mentaal pijn te doen.  Zou t allemaal daar van komen of ook aanleg, eigen schuld, karakter? Is dat nog te fixen, verwerken? Daarnaast trouwens ook add, ass en hoogbegaafd. Kan ook een deel vandaan komen aangezien dat pas laat opgemerkt is. Ik was gewoon heel afwezig vroeger, uit de weg. Vraag me ook af of die etiketten sowieso wel kloppen of dat t zo lijkt door de opvoeding... En nogmaals, m'n ouders hebben echt t beste met ons voor, maar sommige dingen zijn moeilijk te vergeten.

---

Overigens ga ik zometeen met m'n vader uit eten. Ik ben zenuwachtig en misselijk elke keer daarvoor, terwijl t al jaren prima gaat tussen ons. Ik kan hem alleen niet vertrouwen...

Op de chat hadden we t laatst over vroeger en de invloed van opvoeding/omgeving van toen op je nu. Daar wil ik even iets over kwijt, wat altijd al knaagt. Ik denk zeker dat m'n ouders t beste geprobeerd hebben, maar dat ging niet altijd goed... M'n broertje heeft ADHD en Gilles de la Tourette, dat was niet makkelijk. Hij was druk en agressief. Nu, opgegroeid, kan ik het prima met hem vinden, maar m'n broertje van vroeger haat ik. Hij heeft me meermaals flink verwond (oa schroef in m'n voorhoofd) en was nogal manipulatief. Dat was en voelde niet veilig. M'n moeder heb ik het altijd goed mee kunnen vinden. Maar ze zag niet alles en deed ook niet altijd iets, passief. M'n vader is met vlagen ook agressief, liegt en alcoholist. Ook hoorde ik hen savonds ruzie maken. M'n vader heeft me tot gebroken botten door elkaar gerammeld en tot bloedens vastgepakt. Niet vaak dat soort dingen, maar toch af en toe. En dat zijn geen fijne herinneringen, niet veilig. Ik ben altijd super stil en meegaand geweest. Perfectionistisch, de vrede proberen te bewaren. Ze hebben zich wel eens afgevraagd of ik ook ging puberen oid, nee dus. Heb nog altijd t idee t niet goed genoeg te doen, niet goed genoeg te zijn. Onzeker, perfectionistisch. Vanaf m'n 12e met vlagen depressief. Regelmatig neiging mezelf  fysiek maar ook mentaal pijn te doen.  Zou t allemaal daar van komen of ook aanleg, eigen schuld, karakter? Is dat nog te fixen, verwerken? Daarnaast trouwens ook add, ass en hoogbegaafd. Kan ook een deel vandaan komen aangezien dat pas laat opgemerkt is. Ik was gewoon heel afwezig vroeger, uit de weg. Vraag me ook af of die etiketten sowieso wel kloppen of dat t zo lijkt door de opvoeding... En nogmaals, m'n ouders hebben echt t beste met ons voor, maar sommige dingen zijn moeilijk te vergeten.

---

Overigens ga ik zometeen met m'n vader uit eten. Ik ben zenuwachtig en misselijk elke keer daarvoor, terwijl t al jaren prima gaat tussen ons. Ik kan hem alleen niet vertrouwen...

Hoi Lise,

Wat goed van je om het verhaal van je opvoeding op dit forum te delen.
Het is denk ik moeilijk te achterhalen waar precies de klachten waar je tegenaan loopt vandaan komen.
Als ik je je verhaal lees, zou ik denken dat je opvoeding en verleden daar een grote invloed op hebben gehad.
Het zal iig niet een positieve invloed op je hebben gehad om zo op te groeien, maar om dat in een percentage uit te drukken lijkt me onmogelijk.
Het valt me wel op dat vaak mensen met een bepaalde achtergrond vaak problemen hebben op hetzelfde vlak.
Dit las ik op google "Concentratieproblemen, angsten, agressieproblemen, extrovert, introvert en normafwijkend gedrag wordt voor een groot deel genetisch bepaald. Externe factoren zoals opvoeding, verschillende manieren van onderwijs enz. hebben hier nauwelijks invloed op....De grootste oorzaak van depressieve klachten blijft de genetische blauwdruk en deze depressies worden dus niet veroorzaakt door externe factoren".
Weet niet hoe serieus je zulke uitspraken moet nemen, externe factoren kunnen wel degelijk een depressie veroorzaken, maar zal denk ik niet de meest voorkomende oorzaak zijn en vaak is het dan een tijdelijke depressie.
Hoop dat je veel reacties op je bericht krijgt, ben wel benieuwd wat anderen hier vanaf weten.

Dikke Knuffel Lise,

Desireless

hoi Lise, 

Dat is best een heftig verhaal wat je verteld. Ik geloof er zeker in dat hoe je wordt behandeld je vormt als mens. Je wordt meestal niet achterdochtig geboren, maar kunt dat zeker worden als je niemand kan vertrouwen. Niks is in ieder geval eigen schuld zoals ik het lees, hoe kan je er wat aan doen dat de thuissituatie heftig was, en niet toereikend voor jou. IK kan me voorstellen dat een ontmoeting met je vader op deze manier spannend blijft. Ik hoop dat het gezellig was en jullie hebben kunnen genieten van elkaars gezelschap.

groet,
Run

Het was eigenlijk wel gezellig Blijft herinneringen oproepen, da's lastig

Hoi Lise,

Wat ik heb gehoord is dat je aanleg moet hebben en dat het afhankelijk is van je omgeving of het tot uiting komt of niet.

Ik ben zelf ook nog aan het uitzoeken in hoeverre het te veranderen valt. Beter leren omgaan met is in ieder geval wel aan te leren.

Wat betreft jouw vader, vertoont hij nog hetzelfde gedrag (alcoholist, liegen en agressief) als vroeger?

Hoi Lise,

Wat ik heb gehoord is dat je aanleg moet hebben en dat het afhankelijk is van je omgeving of het tot uiting komt of niet.

Ik ben zelf ook nog aan het uitzoeken in hoeverre het te veranderen valt. Beter leren omgaan met is in ieder geval wel aan te leren.

Wat betreft jouw vader, vertoont hij nog hetzelfde gedrag (alcoholist, liegen en agressief) als vroeger?

Hij drinkt nog wel. Liegen weet ik niet, heb ik hem wel op aangesproken vorig jaar. Denk iig minder. Agressief niet gelukkig.

Zijn er meer mensen die t meegemaakt hebben? (Zie begin bericht) en tips voor verwerking? (Heb al familie opstellingen gedaan)

Ik zoek zelf soms wel dingen op google over omgaan met trauma's, teleurstellingen, depressie, angst...misschien heb je er iets aan.

Hoi, ik schrijf hier af en toe eens wat, als partner van een vrouw die een flinke depressie heeft gehad.

Het verleden heeft behoorlijke rol gehad in het krijgen van haar depressie.
Haar ouders zijn een beetje stijve types die eigenlijk beetje in het verleden zijn blijven hangen/leven.
Als kind ook een beetje ouderwetse kleding, kind helemaal willen laten leven na wat volgens hun echt het beste is, zo min mogelijk zelf ontdekken enz.

Ze is dus erg volgzaam gemaakt, en dat in combinatie dat ze best wel een stil iemand was, die moeilijk voor zichzelf op kon komen heeft als resultaat gehad dat ze op school jaren gepest is.

Later toen ze ging werken werd er ook makkelijk gebruik van haar gemaakt, ze kwam moeilijk voor zichzelf op en kreeg daardoor regelmatig extra diensten, de wat lastigere klussen enz, want ze gaf zelden een weerwoord (nooit geleerd)

Dat kan natuurlijk niet eeuwig goed gaan, Het gaat nu jaartje goed, maar ze heeft ongeveer 5 jaar een zware depressie gehad, verschillende keren opgenomen geweest enz, haar laatste redmiddel sloeg gelukkig meteen aan (ECT behandeling)

Tijdens de jaren van de depressie, snapten wederom haar ouders er niets van, hup ga naar buiten, je moet schop onder je kont krijgen, niet zo aanstellen enz. Totaal geen begrip en benul wat er speelde, en geen enkele steun, kwamen zelden op bezoek, telefoontje enz.

Ze had inmiddels geleerd beter voor zichzelf op te komen, dingen aan te durven kaarten enz, dus ook verschillende keren haar ouders aangesproken wat haar allemaal dwars zat over vroeger en nu.
Dat viel natuurlijk helemaal niet in goede aarde, en het contact verslechterde eerder dan dat het beter werd.

Op dit moment is de situatie zo dat we er al ruim 1 jaar niet meer zijn geweest, en dat geeft gewoon bepaalde rust,
mijn vrouw zou het eigenlijk anders willen maar vind het eigenlijk ook wel prima zo,
ze heeft in het begin wekelijks gebeld om ze overal van op de hoogte te houden, en gewoon voor moeder/dochter gesprekjes,
maar zodra ze zelf niet belde bleef het stil.
Het moet natuurlijk wel van 2 kanten komen, en dat is duidelijk niet het geval,
ik zelf ben er helemaal klaar mee, alleen vind ik het sneu voor onze kleine dat opa en oma die nooit iets laten horen.
Soms moet je dingen loslaten en voor je eigen geluk kiezen.

Hij drinkt nog wel. Liegen weet ik niet, heb ik hem wel op aangesproken vorig jaar. Denk iig minder. Agressief niet gelukkig.

Wat goed dat je hem daar op hebt aangesproken. Hoe reageerde hij daar op?
Je geeft aan elke keer, voorafgaand aan een ontmoeting met hem, misselijk te zijn. Je kunt hem niet vertrouwen zeg je. Blijkbaar zijn er dus nog dingen die je dwars zitten, die niet uitgesproken zijn.

Ook ik ben in een onveilige omgeving opgegroeid. Nog altijd zit ik niet op één lijn met ze en dat gaat ook niet meer gebeuren. Ik heb wel contact, maar ik zal nooit het vertrouwde, veilige gevoel hebben dat je van een goede ouder-kind relatie (mag) verwachten. Ik houd voor mijzelf een zekere afstand tot ze om mijzelf te beschermen tegen herhalende teleurstelling.
Ik heb eens een brief geschreven naar mijn "wens-ouders" en daarin afscheid van ze genomen, was een opdracht die ik via internet vond. Daarin kon ik wel veel frustratie en verdriet kwijt en het hielp met accepteren. Daarnaast heb ik IEMT gedaan, enigszins vergelijkbaar met EMDR om bepaalde gebeurtenissen te verwerken.

Er blijft bij mij een gevoel van leegte en verlangen om die op te vullen, ik werk er nog aan dit op een gezonde manier te doen. Ik denk dat elk mens behoefte heeft aan liefde en erkenning. Als je "onveilig gehecht" bent mis je in de basis iets, waardoor je een grotere kans hebt op psychische problemen denk ik.