Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Voorstellen en waar ik doorheen ga


#1

Hallo allen,
Ik heb dit forum een beetje door zitten kijken, en weet nog niet helemaal wat ik hier kan "krijgen", en wat hier wel en niet "hoort"..maar ik kan iig wat schrijven, misschien krijg ik wat reacties die helpen. Alvast even ter informatie, ik ga naar een psychiater en andere hulpverleners.

Ik en 32 jaar, man, en depressie is iets waar ik al lange tijd mee worstel. De laatste jaren is het soort van in een stroom versnelling gekomen toen ik door een "burn-out" moest stoppen met werken. Het was niet zozeer een burn-out door het werk, maar meer een burn-out door het leven. Ik stopte met werk omdat ik enorm overprikkeld raakte door het werk wat ik deed, als postbode, en dagelijks uren buiten was. Ik wist al dat ik gevoelig was, maar had er nog niet eerder heel erg bij stil gestaan. Het was meer doorgaan doorgaan doorgaan en hopen dat het goed komt. Sinds die tijd, nu ongeveer 3 jaar geleden (eigenlijk 5 jaar), is het me wel duidelijker geworden HOE gevoelig ik ben. Gewoon buiten zijn is voor mij al een opgave, het licht, de geluiden, de mensen, de sferen/energieen, en daarbij komende een oog probleem (mouches volantes), en tinnitus, wat alleen al menig mens depressief maakt, maakte het voor mij niet langer mogelijk om gewoon te kunnen werken, of andere dingen te doen. Gelukkig werkt mijn werk goed mee, heb een fijne baas, alleen zit ik nu in het derde ziektejaar en komt daarna het UWV om de hoek kijken...nouja...maak ik me op het moment geen zorgen over.

Misschien doordat ik de laatste jaren niet meer MOEST MOEST MOEST werken, is er ruimte gekomen voor mijn gevoelsleven, wat één grote chaos is. Depressie, somberheid, angst en overspanning/overprikkeling zijn dingen waar ik al veel langer mee worstel, maar door school en studie en werk altijd nog een soort afleiding voor had. Het kan een tijdje duren voordat je jezelf serieus gaat nemen, dat het niet beter lijkt te worden en dat er echt een probleem is. 

2,5 jaar geleden begon ik voor het eerst met een therapie, voornamelijke groepstherapie bij een antroposofisch centrum, wat ik een fijne plek vond. Toen ik daar begon dacht ik nog van al die anderen die hebben problemen, ik ook wel, maar toch niet zo erg...nou daar ben ik van op terug gekomen, de rollen zijn nu omgedraaid. In die tijd daar, 9 maanden, heb ik voor het eerst geleerd om gewoon te kunnen huilen..dit deed ik voorheen bijna nooit. Zat potdicht. Nu ga ik naar een prettige psychiater waarin alles nog meer aan het los komen is, heel blij dat ik haar heb. 

Maar de depressie (en spanning/overprikkeling/angst) blijft, en wordt zelfs erger. In de loop van de laatste 5 jaar heb ik antidepresivum gebruikt, maar die werkte eigenlijk alleen tegen de overprikkeling, merkte nooit veel invloed op mijn stemming. De afgelopen maand probeerde ik hetzelfde middel, escitalopram, maar ging me daar zoooo beroerd door voelen, zelfs na 5 weken, dat ik er weer mee ben gestopt. Ik weet dat het erger worden van symptomen mogelijk is, maar dit was te heftig,voelde niet meer goed.

Het is me de laatste twee/drie jaar steeds duidelijker geworden wie ik ben, en hoe ik in elkaar zit. Enorm gevoelig, (een voor mij té) onveilige jeugd, enorm in mijn hoofd gaan leven, en geen echt verbinding met het leven/de wereld durven maken. Het voelt voor mij al lange tijd alsof ik in een glazen buis leef, waar ik wel alles kan waarnemen, maar dat niks echt invloed op mij heeft, en ik geen invloed heb op mijn leven. Dit terwijl ik JUIST een enorme drang heb naar verbinding, met mensen, met de wereld, met de natuur, maar ik voel het niet. Ik heb vroeger wel momenten gehad waarin ik dat had, maar zelfs die waren zeldzaam.

Ik kan me niet meer herinner hoe het is vrolijk te zijn. Ik vind het altijd moeilijk om te lezen of te horen wanneer mensen die depressief zijn soms nog wel liefde kunnen voelen, of iets leuks kunnen doen,  terwijl mij dat gewoon niet meer lukt. De depressie en alles eromheen is zo goed als alles wat er voor mij is. De drang om weer ware verbinding te kunnen voelen, om vrolijk te zijn, is zo enorm dat ik er eigenlijk 24/7 mee bezig wil zijn. 

Angsten die spelen zijn bijvoorbeeld, is de depressie slechts iets lichamelijks? Want zo kan het voelen, alsof er wat mis is in mijn hoofd. Wat als het nooit weg gaat, wat als ik me altijd zo zal blijven voelen, of nog erger? Ik zit ook enorm in mijn hoofd, waardoor ik vaak ervaar alsof ik door eigen toedoen de grip op de realiteit kwijt raak. Alles voelt op een afstand, alsof ik ben afgesloten, die glazen buis dus. Alsof er een soort "demoon" in mijn hoofd zit welke met zekerheid zegt dat ik hier niet meer uit kom. De negatieve gedachtes/gevoelens voelen zo sterk dat ik er bang voor ben, ookal neem ik ze niet 100% serieus. Altijd ervaar ik nog een gedachte dat welke gedachtes en gevoelens ik ook heb, dat ze niet per se waar zijn, zelfs zulke enorme intense. Maar het maakt het niet minder moeilijk ermee om te gaan. De angst dat het me eens teveel wordt blijft door mijn hoofd spelen.

Mijn hoop is dat de verergering van de depressie iets te maken heeft met het eindelijk los komen van alles wat ik 30 jaar lang heb onderdrukt of niet echt hebt erkent. Alle boosheid om mijn jeugd om wat ik niet heb gekregen, alle frustratie van het niet snappen van de wereld en mijzelf, al het verdriet wat dat heeft veroorzaakt etc. Het voelde altijd al als een tikkende tijd bom. Ik ging naar school, naar de universiteit, ging werken, maar nooit echt het gevoel gehad dat ik HIER was, dat het allemaal echt iets betekende, ik zweefde maar een beetje mee. Maar ik had stiekem altijd het gevoel dat ik niet helemaal hier was, niet helemaal hier wilde zijn, dat ik me maar half commiteerde aan het leven, dus eigenlijk niet commiteerde, aan niks. En dat wanneer ik dit wel zou willen doen, dat ik dat harnas wat ik al die jaren heb gedragen, dat masker, dat ik dat moest afbreken...en dat dat heel moeilijk zou zijn. Eronder zit een enorm bang kindje wat eigenlijk niet mee wil doen met het leven. Wat in een klein hoekje wil vluchten en daar wil blijven, buiten bereik van de wereld. Een gevoel waar ik dagelijks tegen dien te vechten om toch iets te doen. Want ik voel ook een enorm sterk persoon, iemand die juist wil leven, die diep wil leven. 

Mijn hoop is dat nu ik meer dan ooit mijzelf kwetsbaar op aan het stellen ben, bij mensen uithuil door alle angst van afwijzing en schaamte en nutteloosheid heen, dat ik de depressie die zich jaren heeft verborgen nu er laat zijn, met al het verdriet en woede en frustratie en angst, dat dat er uiteindelijk toe zal leiden dat ik weer een verbinding ga voelen met het leven en mijzelf. Want een van de meest angst aanjagende dingen is dat het voelt alsof ik geen grip heb, dat alles mij overkomt en dat mijn hoofd vreselijke rare en enge toeren uithaalt. 

Misschien is het allemaal een pijnlijke process van het werklijke incarneren in dit leven, waar pijn bij hoort...ik hoop alleen dat ik het volhoud, en ook de mooie kant van het leven mag gaan ervaren....

Ook heel lang stuk, en zonder duidelijke vraag, komt later wel denk ik...maar kuddos als je dit allemaal hebt gelezen..en ben misschien vooral op zoek naar mensen die hier iets in herkennen, want het is eenzaam je zo te voelen...
Antwoord

#2

Hoi Samaya,

Laat me je allereerst welkom heten op het forum, al is de aanleiding alles behalve positief te noemen uiteraard.
Het is een heel verhaal wat je hier hebt neer gezet, maar zeer overzichtelijk en daardoor goed te volgen. 

De burn-out die jij beschrijft herken ik zo ontzettend goed! Bij mij was het werk denk ik vooral de laatste spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen, maar ging het inderdaad om de combinatie van vele factoren. 
Dat je overprikkelt raakt snap ik heel goed. Op sommige dagen is licht al te hevig, laat staan mensen - daarom mijd ik die zo graag en vind ik het niet vervelend om mij een paar dagen af te sluiten van de buitenwereld.
Ook wat betreft tinnitus kunnen we elkaar de handen schudden. En dat terwijl ik nog nooit bij een concert in de buurt ben geweest, ironisch he? Heb jij ook dat het sommige momenten erger is dan andere? Of zou dat komen omdat we ons dan er te veel op focussen? Het is in ieder geval erg vermoeiend...
Wel fijn dat je baas zo goed met je mee denkt en werkt. Focus jij je gewoon maar op je gezondheid, dat is het belangrijkste!

Zoals je zelf in je verhaal ook aangeeft heb je jezelf nooit echt de tijd gegund om naar jezelf te luisteren. Altijd maar doorgaan en daarbij jezelf voorbij lopen. Het is iets wat ik ook jaren heb gedaan, maar op een gegeven moment haalt de tijd je in. Ik denk dat je dan een soort van roofbouw hebt gepleegd, zoals ze dat dan noemen, en je daarvoor de tol moet betalen.
Acceptatie is inderdaad een dingetje, maar wat ik zo uit je verhaal lees is dat je inmiddels al heel wat stappen hebt gezegd en goed voor jezelf aan het zorgen bent. Heel goed, want je bent het waard!

Hoop moet je altijd houden. Hoe donker en moeilijk het ook is en lijkt, er moet een tijd komen dat het beter wordt. Op goeie dagen geloof ik daar zelf ook in, ookal worstel ik al 15 jaar met depressies en met ons nog vele anderen. 
Ook bij mij heeft de 'demoon' zoals jij hem zo mooi noemt, vaak de overhand maar we laten ons toch zeker niet zomaar op de kop zitten?

Er hoeven niet altijd duidelijke vragen te zijn, ik hoop dat het neerpennen van je verhaal hier je iets heeft opgelucht en blijf dat ook zeker doen!
Samen zijn we toch net iets minder eenzaam Smile

Liefs,
Sanna
Antwoord

#3

Hallo Samaya,

Allereerst een hartelijk welkom op dit forum.

Om met jouw laatste zinnen te beginnen. Jazeker herken ik jouw verhaal.
Mijn verhaal lijkt veel op het jouwe, maar natuurlijk niet helemaal.
Kort samengevat, een jeugd waarin ik mij erg onzeker voelde. Op mijn zevende jaar voelde ik mij al anders dan anderen.
Geen vrienden zowel op de lagere school en middelbaar onderwijs.
Ik heb mij ontwikkeld tot een onzekere, wat angstige man. Vond het altijd zeer belangrijk wat anderen van mij vonden en leefde daarnaar.
Kortom ik stond erg krampachtig in het leven en kon simpelweg niet mijzelf zijn.
Doordat ik op die manier in het leven stond ben ik depressies gaan ontwikkelen. De eerste paar depressies herkende ik het nog niet.
Dat mijn depressie een helder signaal was, zo van "Stop",  "Stop zo kan niet in het leven blijven staan!"
Het gevolg van die depressies en die krampachtigheid was dat ik veel ging drinken om die ellende niet te voelen. Gevolg een verslaving.
Jij noemt het jouw glazen buis, ik noem het mijn cocon.
Drie jaar geleden ben ik gestopt met drinken. Een paar maanden later heb ik door het verzwijgen van weer stiekem drinken een korte maar heftige crisis doorgemaakt. Aan het eind heb ik hard in mijn stoel zitten schreeuwen. "Nooit meer!" "Nooit meer zal ik dat angstige krampachtige mannetje zijn". Er kwam een enorme hoeveelheid positieve energie vrij, ik was letterlijk uit mijn cocon gebarsten.
Dus nu ruim 2 1/2 jaar geleden ben ik voor het eerst gaan leren leven.

Groet,  Bert
Antwoord

#4

(15-06-2018, 22:16)Bert schreef: Hallo Samaya,

Allereerst een hartelijk welkom op dit forum.

Om met jouw laatste zinnen te beginnen. Jazeker herken ik jouw verhaal.
Mijn verhaal lijkt veel op het jouwe, maar natuurlijk niet helemaal.
Kort samengevat, een jeugd waarin ik mij erg onzeker voelde. Op mijn zevende jaar voelde ik mij al anders dan anderen.
Geen vrienden zowel op de lagere school en middelbaar onderwijs.
Ik heb mij ontwikkeld tot een onzekere, wat angstige man. Vond het altijd zeer belangrijk wat anderen van mij vonden en leefde daarnaar.
Kortom ik stond erg krampachtig in het leven en kon simpelweg niet mijzelf zijn.
Doordat ik op die manier in het leven stond ben ik depressies gaan ontwikkelen. De eerste paar depressies herkende ik het nog niet.
Dat mijn depressie een helder signaal was, zo van "Stop",  "Stop zo kan niet in het leven blijven staan!"
Het gevolg van die depressies en die krampachtigheid was dat ik veel ging drinken om die ellende niet te voelen. Gevolg een verslaving.
Jij noemt het jouw glazen buis, ik noem het mijn cocon.
Drie jaar geleden ben ik gestopt met drinken. Een paar maanden later heb ik door het verzwijgen van weer stiekem drinken een korte maar heftige crisis doorgemaakt. Aan het eind heb ik hard in mijn stoel zitten schreeuwen. "Nooit meer!" "Nooit meer zal ik dat angstige krampachtige mannetje zijn". Er kwam een enorme hoeveelheid positieve energie vrij, ik was letterlijk uit mijn cocon gebarsten.
Dus nu ruim 2 1/2 jaar geleden ben ik voor het eerst gaan leren leven.

Groet,  Bert
 Mooi Bert, dat laatste stukje. Het is iets wat je niet kan afdwingen dus ik hoop dat ik ooit met zoveel overtuiging en geloof hetzelfde zal kunnen zeggen.
Antwoord

#5

Hallo Samaya,

Bedankt voor jouw bericht.
Hoe gaat het vandaag met je?

Hoor het graag.

Groet,  Bert
Antwoord

#6

(15-06-2018, 22:16)Bert schreef: Hallo Samaya,

Allereerst een hartelijk welkom op dit forum.

Om met jouw laatste zinnen te beginnen. Jazeker herken ik jouw verhaal.
Mijn verhaal lijkt veel op het jouwe, maar natuurlijk niet helemaal.
Kort samengevat, een jeugd waarin ik mij erg onzeker voelde. Op mijn zevende jaar voelde ik mij al anders dan anderen.
Geen vrienden zowel op de lagere school en middelbaar onderwijs.
Ik heb mij ontwikkeld tot een onzekere, wat angstige man. Vond het altijd zeer belangrijk wat anderen van mij vonden en leefde daarnaar.
Kortom ik stond erg krampachtig in het leven en kon simpelweg niet mijzelf zijn.
Doordat ik op die manier in het leven stond ben ik depressies gaan ontwikkelen. De eerste paar depressies herkende ik het nog niet.
Dat mijn depressie een helder signaal was, zo van "Stop",  "Stop zo kan niet in het leven blijven staan!"
Het gevolg van die depressies en die krampachtigheid was dat ik veel ging drinken om die ellende niet te voelen. Gevolg een verslaving.
Jij noemt het jouw glazen buis, ik noem het mijn cocon.
Drie jaar geleden ben ik gestopt met drinken. Een paar maanden later heb ik door het verzwijgen van weer stiekem drinken een korte maar heftige crisis doorgemaakt. Aan het eind heb ik hard in mijn stoel zitten schreeuwen. "Nooit meer!" "Nooit meer zal ik dat angstige krampachtige mannetje zijn". Er kwam een enorme hoeveelheid positieve energie vrij, ik was letterlijk uit mijn cocon gebarsten.
Dus nu ruim 2 1/2 jaar geleden ben ik voor het eerst gaan leren leven.

Groet,  Bert

Zeer herkenbaar verhaal
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Voorstellen Started by Monica1970
11 Replies - 192 Views
19-03-2024, 14:52
Laatste bericht: Mabel
  Even voorstellen! Started by Zinge
4 Replies - 77 Views
16-03-2024, 16:34
Laatste bericht: Mabel
  Voorstellen Started by Suze
2 Replies - 99 Views
28-02-2024, 19:01
Laatste bericht: don't know
  Voorstellen Started by Kaatje123
5 Replies - 201 Views
25-02-2024, 22:52
Laatste bericht: Joy
11-02-2024, 22:53
Laatste bericht: Mabel
  Voorstellen Started by thevillageidiot1976
5 Replies - 194 Views
31-01-2024, 23:55
Laatste bericht: don't know
  Voorstellen Started by Sophia
3 Replies - 224 Views
22-12-2023, 18:06
Laatste bericht: Jupiter
  Voorstellen Started by Raketje
1 Replies - 170 Views
13-12-2023, 21:31
Laatste bericht: Joy
  Even voorstellen Started by Chaos
11 Replies - 658 Views
12-12-2023, 23:07
Laatste bericht: Mabel
  Even voorstellen Started by JoLa
4 Replies - 331 Views
12-12-2023, 14:38
Laatste bericht: JasperK



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)