Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Voorstellen.. en even van me afschrijven met de hoop op goede suggesties.


#1

Hallo lezers, schrijvers, lotgenoten,

Net heb ik me aangemeld op jullie forum, best eng, doe zoiets normaal niet zo snel maar het zou zo fijn zijn contact hebben met mensen die hetzelfde doormaken of doorgemaakt hebben.
Mijn partner kampt namelijk sinds korte tijd helaas (weer) met een depressie.
Volgens hem is het ook nog nooit zo erg geweest als nu, heeft hij zich nog nooit eerder zo slecht gevoeld.

Als ik de ernst van zijn depressie naar zijn gedrag naar mij zou afleiden, kan ik hem helaas alleen maar gelijk geven.. Nog nooit was de afstand zo groot en de desinteresse zo aanwezig.
Het lijkt bijna wel of hij mij het liefste compleet weg zou denken, bijna zou ik denken dat hij zoveel mogelijk moeite doet om maar niet samen te hoeven zijn.
Dit maakt mij zo vreselijk bang.

Volgens hem zijn ook drie kleine meningsverschillen die we in de weken voorafgaande aan zijn nieuwe depressie hadden, mede oorzaak van zijn depressie; hij kan helemaal niets goed doen.
Ik weet dat het gevoel niets goed te kunnen doen bij een depressie hoort, maar dat hij dit gevoel heeft en ook nog denkt dat hij dat gevoel door mij heeft is vreselijk. Vooral omdat hij in mijn ogen helemaal nooit iets verkeerd zou kunnen doen, zelfs de grootste fouten en stommiteiten zou ik hem kunnen vergeven.
Natuurlijk word ik wel eens boos, maar dat doet niets af aan mijn respect, liefde en waardering voor hem.
Zo ontzettend graag zou ik hem dit duidelijk willen maken, maar ik heb geen idee hoe.
Wanneer doe je het goed?
Ruimte geven? Zelf ook afstand nemen? Met het risico dat hij het gevoel krijgt nog onbelangrijker te zijn.
Contact blijven zoeken? Aanwezig blijven? Laten merken dat ik er voor hem ben en altijd zal zijn, wat er ook gebeurt? Met het risico dat hij nog een extra druk voelt..

Het is zo moeilijk. Als er iets zou zijn dat ik kon doen om hem te helpen, dat ervoor zou kunnen zorgen dat hij zich weer goed voelt, dan zou ik het doen.

Ik weet soms ook echt niet meer wat ik ervan moet denken.
Als ik niet thuis ben slaapt hij op de bank, als ik er wel ben slapen we samen in bed, al komt het dan ook voor dat ik hem 's ochtends alsnog op de bank vind.

Vandaag zijn we niet samen. Hij is onderweg, eerst sportkleding kopen en daarna naar de sportschool.
Sinds gisteren is hij namelijk begonnen met sporten, want hij vind zichzelf ook te dik en kan niet meer in de spiegel kijken. Hij wil afvallen en zijn streefgewicht is 80 kilo. Dat dit voor een man van bijna twee meter die gewoon vrij gespierd is, niet gezond of goed kan zijn lijkt hij niet te zien. Daarbij is hij echt prachtig om te zien zoals hij is.

Aankomend weekend gaat hij werken, het hele weekend, dat betekent dus deze week zeven dagen en volgende week ook weer gewoon een volle week van vijf dagen, 12 dagen achter elkaar. Dit heeft hij zelf aangeboden.
Natuurlijk vind ik het echt goed dat hij bezig blijft en afleiding zoekt, maar denk dat dit vroeg of laat echt zijn weerslag heeft. Heel voorzichtig heb ik wel geprobeerd hem wat af te remmen, voor wat betreft het sporten en ook voor wat betreft het werk, maar wil hem ook niet het gevoel geven dat hij het weer niet goed doet.
Voorstellen om samen iets anders te ondernemen durf ik ook niet, bang dat hij het gevoel krijgt geen vrijheid te hebben en moet doen wat ik zeg, want ik denk dat hij met wat morren toch wel zal instemmen en daar achteraf spijt van krijgt.

Het is allemaal zo dubbel.

Ik weet dat hij zijn best doet, hij is begonnen met medicijnen, geeft ook aan mij niet te willen afstoten en laat ook wel aanraking toe al geeft hij aan dat hij zich daar niet heel comfortabel bij voelt, maar het hoort er nu eenmaal bij als je samen bent. Terwijl ik hem, als het zou kunnen, gezond zou willen knuffelen.
Het liefste zou hij echter helemaal niemand aanraken en ook liever geen mensen om zich heen hebben, maar ondertussen zoekt hij wel veel contact met een mannelijke collega en een vriend die tevens huisarts is.
Deze vriend heeft hem aangeraden om afscheid te nemen van alles wat niet goed voor hem is.
Resultaat: zijn beste vriend is zijn beste vriend niet meer.
Ik ben heel blij dat er mensen voor hem zijn en hem steunen, het maakt alleen wel dat ik me tamelijk waardeloos begin te voelen en daarnaast bang ben dat ik straks ook wordt gezien als ïets"dat niet goed voor hem is.

Vrijen doen we ook niet meer.
Dat was tijdens de eerdere depressies nog wel zo. Ik hoop dat dit terugkomt.
Stom genoeg ben ik ook bang dat hij in de sportschool tegen een rondborstige afgetrainde dame aanloopt, met wie hij wel zou kunnen vrijen. Hij is en blijft een aantrekkelijke man en een dergelijke dame zou zijn ego natuurlijk ontzettend strelen. Ben ook knap en leuk en slim, maar ja.. ben er gewoon en ben wat vanzelfsprekend geworden. En het is en blijft een man, een jager.
Zou hij zijn zoals hij nu is terwijl hij gezond zou zijn, zou ik hem wat meer moeite voor mij laten doen, al zou dat dan denk ik ook niet nodig geweest zijn. Nu heb ik juist het gevoel dat ik er voor hem moet zijn en het hem niet nog moeilijker moet maken.

Wat is wijsheid?

Zijn er mensen die dit herkennen?
Hoe gaan jullie hiermee om?
Zijn er adviezen die jullie zouden kunnen geven?

Alvast hartelijk bedankt voor jullie aandacht.
Geloof dat het al een hele prestatie is om dit verhaal tot het einde door te lezen.

P.S. Toen ik gisteren tegen hem zei dat ik van hem houd, was zijn reactie: "ik eigenlijk ook van jou".
*Is dit goed?

Liefs,
Alleen
(zo voel ik me tegenwoordig nogal eens)
Antwoord

#2

HI, sorry dat je je zo Alleen voelt. Dat is erg herkenbaar en snap ik heel goed. Ik wilde gewoon even laten weten dat ik je verhaal heb gelezen en dat ik nog niet goed weet wat ik wil zeggen. Maar wel dat ik het heel naar voor je vind en dat ik je veel kracht en wijsheid toewens.
Er is hier op het forum een topic over partner zijn van  iemand die depressief is. Daar zal je veel herkenning vinden in verhalen en worstelingen.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Liz is fighting :   • Alleen
Antwoord

#3

Register or login to view the content
Antwoord

#4

Wat ik ook zie en toch nog wilde zeggen, gewoon omdat het me opvalt is: pas ook op jezelf. Op je eigen gedachten en gevoel. Het is zwaar voor een partner van niemand die depressief is, en het gebeurt niet weinig dat ook een partner uiteindelijk 'klachten' krijgt.
Als je veel gaat piekeren en zorgen maken en vertrouwen gaat verliezen is dat best heftig denk ik en niet goed voor je. Dus..... zorg goed voor jezelf en let op je gedachten. Het is ook niet gek om bij de ggz te vragen naar ondersteuning voor jezelf als partner/familie. Hebben ze soms namelijk ook.

Nogmaals veel sterkte.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#5

(03-05-2017, 21:38)Alleen schreef: Hallo lezers, schrijvers, lotgenoten,

Net heb ik me aangemeld op jullie forum, best eng, doe zoiets normaal niet zo snel maar het zou zo fijn zijn contact hebben met mensen die hetzelfde doormaken of doorgemaakt hebben.
Mijn partner kampt namelijk sinds korte tijd helaas (weer) met een depressie.
Volgens hem is het ook nog nooit zo erg geweest als nu, heeft hij zich nog nooit eerder zo slecht gevoeld.

Als ik de ernst van zijn depressie naar zijn gedrag naar mij zou afleiden, kan ik hem helaas alleen maar gelijk geven.. Nog nooit was de afstand zo groot en de desinteresse zo aanwezig.
Het lijkt bijna wel of hij mij het liefste compleet weg zou denken, bijna zou ik denken dat hij zoveel mogelijk moeite doet om maar niet samen te hoeven zijn.
Dit maakt mij zo vreselijk bang.

Volgens hem zijn ook drie kleine meningsverschillen die we in de weken voorafgaande aan zijn nieuwe depressie hadden, mede oorzaak van zijn depressie; hij kan helemaal niets goed doen.
Ik weet dat het gevoel niets goed te kunnen doen bij een depressie hoort, maar dat hij dit gevoel heeft en ook nog denkt dat hij dat gevoel door mij heeft is vreselijk. Vooral omdat hij in mijn ogen helemaal nooit iets verkeerd zou kunnen doen, zelfs de grootste fouten en stommiteiten zou ik hem kunnen vergeven.
Natuurlijk word ik wel eens boos, maar dat doet niets af aan mijn respect, liefde en waardering voor hem.
Zo ontzettend graag zou ik hem dit duidelijk willen maken, maar ik heb geen idee hoe.
Wanneer doe je het goed?
Ruimte geven? Zelf ook afstand nemen? Met het risico dat hij het gevoel krijgt nog onbelangrijker te zijn.
Contact blijven zoeken? Aanwezig blijven? Laten merken dat ik er voor hem ben en altijd zal zijn, wat er ook gebeurt? Met het risico dat hij nog een extra druk voelt..

Het is zo moeilijk. Als er iets zou zijn dat ik kon doen om hem te helpen, dat ervoor zou kunnen zorgen dat hij zich weer goed voelt, dan zou ik het doen.

Ik weet soms ook echt niet meer wat ik ervan moet denken.
Als ik niet thuis ben slaapt hij op de bank, als ik er wel ben slapen we samen in bed, al komt het dan ook voor dat ik hem 's ochtends alsnog op de bank vind.

Vandaag zijn we niet samen. Hij is onderweg, eerst sportkleding kopen en daarna naar de sportschool.
Sinds gisteren is hij namelijk begonnen met sporten, want hij vind zichzelf ook te dik en kan niet meer in de spiegel kijken. Hij wil afvallen en zijn streefgewicht is 80 kilo. Dat dit voor een man van bijna twee meter die gewoon vrij gespierd is, niet gezond of goed kan zijn lijkt hij niet te zien. Daarbij is hij echt prachtig om te zien zoals hij is.

Aankomend weekend gaat hij werken, het hele weekend, dat betekent dus deze week zeven dagen en volgende week ook weer gewoon een volle week van vijf dagen, 12 dagen achter elkaar. Dit heeft hij zelf aangeboden.
Natuurlijk vind ik het echt goed dat hij bezig blijft en afleiding zoekt, maar denk dat dit vroeg of laat echt zijn weerslag heeft. Heel voorzichtig heb ik wel geprobeerd hem wat af te remmen, voor wat betreft het sporten en ook voor wat betreft het werk, maar wil hem ook niet het gevoel geven dat hij het weer niet goed doet.
Voorstellen om samen iets anders te ondernemen durf ik ook niet, bang dat hij het gevoel krijgt geen vrijheid te hebben en moet doen wat ik zeg, want ik denk dat hij met wat morren toch wel zal instemmen en daar achteraf spijt van krijgt.

Het is allemaal zo dubbel.

Ik weet dat hij zijn best doet, hij is begonnen met medicijnen, geeft ook aan mij niet te willen afstoten en laat ook wel aanraking toe al geeft hij aan dat hij zich daar niet heel comfortabel bij voelt, maar het hoort er nu eenmaal bij als je samen bent. Terwijl ik hem, als het zou kunnen, gezond zou willen knuffelen.
Het liefste zou hij echter helemaal niemand aanraken en ook liever geen mensen om zich heen hebben, maar ondertussen zoekt hij wel veel contact met een mannelijke collega en een vriend die tevens huisarts is.
Deze vriend heeft hem aangeraden om afscheid te nemen van alles wat niet goed voor hem is.
Resultaat: zijn beste vriend is zijn beste vriend niet meer.
Ik ben heel blij dat er mensen voor hem zijn en hem steunen, het maakt alleen wel dat ik me tamelijk waardeloos begin te voelen en daarnaast bang ben dat ik straks ook wordt gezien als ïets"dat niet goed voor hem is.

Vrijen doen we ook niet meer.
Dat was tijdens de eerdere depressies nog wel zo. Ik hoop dat dit terugkomt.
Stom genoeg ben ik ook bang dat hij in de sportschool tegen een rondborstige afgetrainde dame aanloopt, met wie hij wel zou kunnen vrijen. Hij is en blijft een aantrekkelijke man en een dergelijke dame zou zijn ego natuurlijk ontzettend strelen. Ben ook knap en leuk en slim, maar ja.. ben er gewoon en ben wat vanzelfsprekend geworden. En het is en blijft een man, een jager.
Zou hij zijn zoals hij nu is terwijl hij gezond zou zijn, zou ik hem wat meer moeite voor mij laten doen, al zou dat dan denk ik ook niet nodig geweest zijn. Nu heb ik juist het gevoel dat ik er voor hem moet zijn en het hem niet nog moeilijker moet maken.

Wat is wijsheid?

Zijn er mensen die dit herkennen?
Hoe gaan jullie hiermee om?
Zijn er adviezen die jullie zouden kunnen geven?

Alvast hartelijk bedankt voor jullie aandacht.
Geloof dat het al een hele prestatie is om dit verhaal tot het einde door te lezen.

P.S. Toen ik gisteren tegen hem zei dat ik van hem houd, was zijn reactie: "ik eigenlijk ook van jou".
*Is dit goed?

Liefs,
Alleen
(zo voel ik me tegenwoordig nogal eens)

Hey Alleen,
Ik heb vorig jaar aan de andere kant gestaan. Was zelf de depressieve. Ik begon toen ook enorm te twijfelen aan mijn vriend. Vond ik hem nog wel aantrekkelijk? Hield ik nog van hem? Het was puur de depressie die al je gevoel opslokt en je overal aan laat twijfelen. Ten diepste wil je alleen zijn, omdat je jezelf een waardeloze partner voelt. Je kunt je niet echt verbinden met de ander. Toen ik medicatie ging gebruiken kwam langzaam het gevoel terug en ook de lol weer in onze relatie. Wacht dus echt tot hij beter is, pss dan kan hij echt een beeld hebben van wat hij vooe jou voelt. Ook voor een partner is het super zwaar om in zo'n periode te zitten. Steun hem (is zo fijn!!) Maar doe ook leuke dingen met andere mensen, zorg dat je niet meegezogen wordt door je partner! Die lol samen, dat komt ook weer! Heb vertrouwen!

Heerlijk he, anoniem van je afpraten! Blijven doen, hoor!

Sterkte! 
Antwoord

#6

Lieve Momtobe,

Dankjewel voor je reactie en bemoedigende woorden.
Het is fijn dat je de moeite genomen hebt om het van de nadere kant te belichten.

Hij geeft inderdaad aan het allerliefste helemaal alleen te zijn en niemand om zich heen te hebben.
We hebben afgesproken om elkaar niet te zien en alleen maar te schrijven en te bellen de komende vier weken. (In het topic "mijn partner is depressief" heb ik hierover uitgebreid geschreven. Zal aan dat topic later ook nog wat toevoegen.)

Hoewel het ergens geheel tegen mijn gevoel in gaat, begin ik me meer en meer te realiseren dat dit misschien toch wel eens goed zou kunnen zijn, hoewel ik ook erg bang ben dat hij zich misschien nog slechter gaat voelen dan nu al het geval is en dat hij zichzelf iets aan doet. Hij heeft namelijk aangegeven regelmatig met die gedachte bezig te zijn, hoewel hij zegt het niet te willen is hij daar zelf ook bang voor.
Vrijdag heeft hij een afspraak bij de arts en hij heeft me beloofd om daarheen te gaan, over de medicijnen te praten, omdat hij daarvan duizelig wordt en na drie dagen mee gestopt is, en ook over therapie.
Ga hem morgen in ieder geval nog een keer vragen of hij dat alsjeblieft echt wil doen.

Het tegenstrijdige is dat sinds maandagavond waar we hebben afgesproken dat we elkaar voorlopig even niet zien, ik nu bijna tot in detail op de hoogte gebracht wordt van wat hij doet.
Zo heeft hij vandaag eindelijk eens spontaan vrij genomen, waar hij de voorgaande tijd alleen maar gewerkt, gewerkt en gewerkt heeft. (Misschien erg goed omdat hij dan niet zijn kop in het zand kan steken en alles maar negeren.) Vanavond is hij naar zijn oudere zus toe, met wie hij nu sinds een week weer contact heeft na een breuk van bijna negen jaar, en gaat bij haar eten. Dat appte hij vanmiddag, omdat k net een lastig telefoongesprek met een klant voerde had ik zijn bericht alleen nog niet gelezen, dus belde hij tien minuten later. Hij vertelde over zijn dag tot dan toe en zijn plannen tot op het moment waarop hij naar zijn zus zou gaan. Ik ben heel blij voor hem dat hij naar haar toe kan en heb dat uiteraard ook laten blijken en hem gevraagd of hij geen bloemen mee zou nemen. Daar zei hij van niet.
Heb hem vlak voor vertrek geappt en hem een goede reis en veel plezier gewenst. Na een vlot bericht terug met dankjewel, volgde meteen daarop een nieuw bericht dat hij toch bloemen gehaald had. Morgen hoor ik hoe het geweest is. Hoop zo dat het een fijn bezoek wordt. Hij heeft haar de afgelopen jaren zeer gemist.

Er zijn veel dingen uit het verleden waar hij nu erg mee bezig is. Zijn op 54-jarige leeftijd overleden vader mist hij vreselijk en ook zijn ex-vrouw is weer terug in zijn hoofd en zegt hij niet eruit te kunnen krijgen.
Dat van zijn ex-vrouw vind ik moeilijk. Ik denk hij liever bij haar zou zijn op het moment dan dat hij bij mij is. Mijn verstand zegt dat daar veel onverwerkt verdriet zit en waarschijnlijk ook schuldgevoel en een gevoel van falen. Vrees alleen dat zo lang hij dat alles niet heeft afgesloten, echt afgesloten, hij ook niet vooruit kan.

Vraag me ook heel erg af wat hierin de volgorde is. Is dit de reden van zijn depressie of juist het gevolg ervan? Wil hij in gedachten weg uit het heden en ziet hij geen toekomst omdat hij depressief is en gaat daarom terug in het verleden? Staat dit los van mij en onze relatie? Of zijn het verlies van zijn vader, en zijn scheiding zo traumatiserend geweest dat hij daar nu nog last van heeft? Hij geeft aan alles verdrongen te hebben en dat kan natuurlijk nooit goed zijn, dus misschien is dit alles juist positief en komt hij nu eindelijk aan verwerking toe. Dat hoop ik. Al vermoed ik ook dat dat een heel proces zal zijn. En is er daarna nog plaats voor mij, of wordt dat een hele nieuwe start voor hem? Kunnen we hier samen doorheen of verliezen we elkaar definitief ergens onderweg?

Zijn eerlijkheid en openheid naar mij toe hierover geeft wel wat moed, hij ziet het onder ogen en heeft ook genoeg vertrouwen in mij om dit met mij te delen. Vanochtend hebben we zelfs behoorlijk wat geschreven over rouwen en treuren over verlies en hoe moeilijk loslaten is.
Hij wil het aangaan en klaar krijgen, schreef hij. Ik hoop dat hij dat ook echt kan en doet en niet terugkijkt en daarin blijft hangen, maar vooruit kijkt. Hij zegt met mij verder te willen en daar zijn best voor te doen maar weet niet of hij daartoe in staat is.

Vind het ergens wel lastig om mijn rol in dit alles te bepalen.
Wat ben ik op het moment? Vertrouwenspersoon? Vriendin? "Gewone" vriendin waarmee hij goed kan praten? Vervanging voor zijn ex, deelt hij met mij wat hij eigenlijk met haar zou willen delen maar waar hij geen gehoor vind? Het treurige is dat we in loslaten en verlies misschien wel ongeveer hetzelfde voelen.
Ik heb een gevoel van verlies om hem (we zijn nog samen, maar onze relatie zoals die was is er op het moment niet meer en het is onzeker of die ooit weer terug komt). Hij heeft een geval van verlies door zijn vader en scheiding.
Wat ik me ook afvraag is of onze ruzies niet toch hieraan bijgedragen hebben. In zijn huwelijk was er iedere dag ruzie, over alles. Is hij tot het inzicht gekomen dat als er dan toch ruzie is, hij nog steeds meer van zijn ex houdt dan van mij en dan liever met haar ruzie maakt dan met mij? Of gaat hij terug naar het verleden omdat dat bekend is?
Opnieuw heel veel vragen.. nog steeds..

En inderdaad heerlijk om van je af te kunnen schrijven!
Antwoord

#7

Hoe gaat het nu?

Liefs,

Mom to be
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
  Is er hoop?! Started by Misssunshine2
27 Replies - 6,885 Views
03-09-2019, 11:53
Laatste bericht: Positiva
21-03-2018, 05:31
Laatste bericht: Miek
  even voorstellen voor de vorm Started by Harko
2 Replies - 1,509 Views
27-02-2018, 22:06
Laatste bericht: Bert
23-10-2017, 14:00
Laatste bericht: s.linsen



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)