Hallo allemaal,
Ik ben Leandra,44 jaar en heb 3 kinderen.
Mijn partner en vader van mijn kids is nu 11 jaar geleden overleden,mijn jongste dochter was toen net geboren.
Ik heb daar toen geen hulp bij gehad en ben doorgegaan omwille van mijn kinderen.
Ik had toen nog contact met mijn schoonouders waarvan mijn schoonvader geen leuke man is,die heeft mij in die periode heel erg naar beneden gehaald en heeft meerdere dingen gedaan waar ok verder niet over wil praten.
Maar heb daar wel altijd mijn eigen de schuld van gegeven.
Toen zijn de problemen bij mij begonnen,ik vond mijzelf vies,stom en dom.
Ik ben toen 7 jaar alleen gebleven en uiteindelijk ook het contact met mijn schoonouders gebroken,maar er was al teveel gebeurd. 
Ik heb toen mijn (nu ex) vriend leren kennen,een hele fijne man, een grote stoere bonk van een vent maar een ontzettende lieve en gevoelige man.
Zijn probleem was alleen dat hij te snel wilde,hij vroeg mij na 2 weken al of ik bij hem wilde komen wonen,en vanaf dat moment ging het alleen maar over samenwonen,maar dat kon ik nog niet ivm mijn kids en de afstand was te groot,ik heb geen rijbewijs dus even op en neer naar mijn familie en vrienden was een dingetje.
Ik merkte toen ook dat ik steeds in gevecht was met mijzelf,ik werd al onzekerder en dacht dat ik voor hem alleen maar een optie was.
Ik raakte depressief en trok mijzelf almeer terug van alles en iedereen,ik voelde mij een mislukkeling en snapte niet waarom ik het zo moeilijk vond om die stap te zetten.
3 maanden geleden hebben we toen ook samen besloten de relatie te beëindigen, en toen begon alles nog erger te worden bij mij,heb toen ook dingen op fb gezet waar ik zeker niet trots op was en zocht constant contact met hem,hij heeft toen ook besloten mij helemaal te blokkeren op w'app en andere social media kanalen en wil ook geen contact meer,en ik voel me daar zo ontzettend schuldig over,en vooral omdat ik niet begrijp waarom ik zo doe,waarom ik het zo moeilijk vind om hem los te laten.
Ik ben toen ook hulp gaan zoeken bij de huisarts en ben zo bij een psycholoog terecht gekomen en daar is uit gekomen dat ik ptss,angststoornis en vermijdingsgedrag heb.
En ik krijg nu ook trauma verwerking bij de ggz.

Maar wat nu vooral de overhand heeft bij mij zijn de schuldgevoelens.
Ik hoop ook hier in contact te kunnen komen met lotgenoten.

Groetjes Lee

Hallo Leandra, 

Welkom op het forum . Wat moeilijk allemaal . 
Goed dat je hulp hebt gezocht!

Schuldgevoelens kennen we hier allemaal denk ik. 
Waarom ben ik zo , waarom doe ik zo ,  etc . Waarom ben ik niet anders.. 

Ik hoop dat er hier mensen reageren, je bent niet de enige in ieder geval. 

Groet, 
Mabel

Hoi Mabel,

Dankjewel voor je reactie. 
Ik loop met heel veel dingen,en ben blij dat ik hier mijn gevoelens kan uiten en daar vooral heel veel herkenning en begrip voor is.


Heb de afgelopen maanden best veel mensen van me weg geduwd,ik was mijn eigen constant aan het verontschuldigen en daar was geen begrip voor,alleen maar opmerkingen dat ik professionele hulp moest zoeken.
Het was best vermoeiend allemaal en raakte daar ook uitgeput van.
Hier kan ik zijn wie ik ben.
En dat is heel erg fijn.

Hoi Leandra,

Welkom op dit forum. Heftig verhaal zeg. Je bent niet je daden! Door je angststoornis wil je perfect zijn. Dan is er niets op je aan te merken en dat voelt veilig. Niemand oordeelt dan over je en niemand kan op je neerkijken en/of je afstoten. Probeer jezelf voor te houden dat je een waardevol persoon bent ook al heb je iets gedaan waar je spijt van hebt. Fouten maken en daarvan leren hoort bij het leven. Welke zin zou het leven hebben als er niets te leren valt. Je bent niet perfect, ik ook niet, niemand en dat is oke. Dat maakt ons mens. Vasthouden aan je fouten kan ook een veiligheids-mechanisme zijn. Want als je jezelf vergeeft, wat dan? Betekent dat dan dat je best oke bent? En voelt dat dan eng om die gedachte toe te laten? Voelt dat kwetsbaar? Wat levert het op, die kwetsbaarheid? 
Omarm het imperfecte menszijn. Wees zacht voor jezelf. Je mag er zijn zoals je bent. 

Groet van een lotgenoot.

J@n

Hallo Leandra,

Wat een vervelend verhaal. Het is niet fijn om je partner op zo'n jonge leeftijd te verliezen en om er dan ineens alleen voor te staan.

Wat ik vooral teruglees is dat je erg teleurgesteld bent in je ex-partner. Hij heeft in het begin van de relatie veel druk op je gelegd en zoals ik begrijp ben je hier ook op ingegaan. Je bent dus over je eigen grenzen gegaan aan het begin van de relatie en hebt geïnvesteerd. Nu het over is merk ik dat je behoefte hebt om je woede richting hem te uiten. Dat is ook niet zo vreemd maar sociale media zijn inderdaad niet de meest geëigende weg. Heb je er al eens over nagedacht om hem een brief te schrijven? Deze brief hoef je niet eens te versturen maar kun je later symbolisch verbranden. Heb je mensen om je heen met wie je over je situatie kan praten (hulpverleners uitgezonderd).

Ik wens je heel veel sterkte