Beste

Ik heb al een aantal berichten gepost op het forum zonder me voor te stellen.
Bij deze doe ik het nu.

Ik ben een ♀ van 12 jaar. Nog redelijk jong om te kampen met donkere en depressieve gedachten.
Ik heb een kleine broer, een tweelingzus & gescheiden ouders sinds 9 jaar. De scheiding van mijn ouders brengt ook heel wat problemen en ruzies met zich mee. Ik ben geboren met CP, dat is cerebrale parese. Hierdoor ben ik ook minder goed in beweging maar ik zet me toch in. In de lagere school had ik nooit echte betrouwbare vrienden. Ikzelf noemde ze niet vrienden. Meestal wandelde ik dan doelloos op de speelplaats rond en ging in een hoekje zitten. Ik ben een introvert als je me niet kent, maar als je mij begint te kennen ben ik half introvert en half extrovert.

Ik ga uitleggen hoe die donkere gedachten gekomen zijn. Wel, niet alleen door mijn thuissituatie maar ook omdat het leven zo zwaar is. Het enige wat ik ben in andermans ogen is egoïstisch en onbelangrijk voor de samenleving. Daarmee bedoel ik dit: Mocht ik weg zijn, dan zou niemand het erg vinden, zou niemand het merken. En dit is wat het juist zo zwaar maakt voor mij. Ik zoek afleiding in de natuur, in gedichten/verhalen schrijven, tekeningen maken et cetera. Het leven weegt momenteel zwaarder dan de dood voor mij. Mijn punten, die maken mij niks meer uit. Men mag mij proberen te kwetsen, het raakt mij niet meer. Men zou mij mogen haten, mij maakt het echt niks meer uit. Ik heb al gedacht om slaapmiddelen te kopen bij de apotheek, en een overdosis ervan te nemen. Helaas is de apotheek failliet in mijn buurt. Ik neem ook te veel Dafalgan 500 mg voor mijn leeftijd. Dit omdat ik de volgende ochtend niet meer wakker wil worden. 

Niet zo lang geleden heb ik ontdekt dat mijn vertrouwde vriend ook uit het leven wil stappen. Nu, heb ik het gevoel dat ik egoïstisch ben, dat ik alleen maar aan mezelf & mijn donkere gedachten denk. Terwijl er zo veel mensen rondom me zijn die hiermee rondlopen zoals mijn beste vertrouwde vriend. Ik heb zoveel pogingen gedaan dat ik vergat om na te denken over hoe anderen zich voelen. Ik vraag me af of er nog altijd andere mensen in die donkere tunnel zitten, die het niet willen zeggen.

Ik zit hier al 6 maanden mee. Ik heb al heel veel pogingen gedaan waarvan er me 1 was die me bijna fataal werd. Ook at ik soms niet meer gewoon omdat ik wou flauwvallen en niet meer wakker komen. Ik doe ook aan zelfbeschadiging. Ik heb al afscheidsbrieven geschreven voor als ik doodga, dat ze dit krijgen. Mijn excuses, ik zie geen einde aan de donkere tunnel. 

'Er is moed nodig om je van het leven te beroven, maar er is nog meer moed nodig om te leven.' 

Dit is mijn verhaal.
Groet Rappe Vlierbloesem

Hey Vlierbloesem

Wat lijkt me dat naar dat je een ziekte hebt, ik kan me voorstellen dat je je dan wel anders zult voelen dan vriendjes op school.
Verdrietig dat je ouders zijn gescheiden..

Heb je leuk contact met je broertje/zusje?
In een ander berichtje had ik al geschreven dat je misschien met je mentor zou kunnen praten
Of bij je huisarts aangeven dat het zo donker is in je hoofd.. 

De natuur dat vind ik ook soms fijn, of muziek luisteren als ik heel verdrietig ben.

Welkom op het forum 


Heftig verhaal, vooral omdat je nog zo jong ben. Ik zit ook wel met een aantal dingen maar vergeleken met jouw valt het dan wel weer mee. Zou graag wat zinnigs willen zeggen waar je wat aan heb maar zou het eerlijk gezegd effe niet weten. Ga toch een poging doen 

Je schrijft dat je introvert ben als men je niet kent. Herkenbaar. Heb ik ook. Ben 'vrij' rustig maar bepaalde momenten / situaties kan ik nogal druk zijn, soms word ik soms een soort moe van me eigen (soms helpt drank ook niet mee haha, maar goed). Bij bepaalde dingen zou ik toch 'anders' willen zijn, spontaner bijvoorbeeld. De vraag is: Heb je er zelf last van?
Kan me voorstellen dat als je CP heb, gescheiden ouders ed dat het niet echt mee helpt. Weet niet of je goed kan opschieten met je broer en zus? En of je goed contact heb met je vader en moeder?

Het enige wat ik ben in andermans ogen is egoïstisch en onbelangrijk voor de samenleving. Daarmee bedoel ik dit: Mocht ik weg zijn, dan zou niemand het erg vinden, zou niemand het merken.

Waarom of hoe kom je op het idee dat je in andermans ogen dat bent? Heb zelf ook wel eens het idee van: Wie zou mij nou missen? Maar goed, hoe kom jij erbij? Is het door wat je heb, door bepaalde situatie of ...
Wat Joy ook al zei, wellicht verstandig om er bijvoorbeeld met je huisarts over te hebben.
En wat die pillen enzo betreft, weet iemand ervan dat je die slik, en die ideeën die je heb?


Lijkt me ook wel moeilijk om te horen dat je vriend uit het leven wil stappen. Heb je er wel eens over gepraat, en dat je zelf ook er mee zit? Je heb het gevoel dat je egoïstisch ben, kan ik me wel iets bij indenken. Heb er zelf ook wel eens aan gedacht. Stel ik ben er niet meer, hoeveel mensen zitten er dan mee? Familie, collega's? Theoretisch zou het egoïstisch zijn, aan de andere kant ... Ben ik er wel, bedoel, dan zit je er zelf mee, en dan ...
Zelfbeschadiging moet ik zeggen dat helpt ook geen ruk. Heb 't ook wel eens gedaan met een stanleymes. Was aan het hobby'en en ... als je een scherp genoeg mes voel je er niet of nauwlijks iets van (net als met piercings etc. ander verhaal...) alleen heb je dan wat krassen op je arm of weet ik veel. Ben zelf vaak het hobby'en (noem het zelf: prutsen), en ben nog wel eens lomp, dus in mijn geval zou het ook niet echt opvallen, maar dat is weer een ander verhaal. Oke, misschien geen goede opmerking / voorbeeld.

En ja, je kan je inderdaad afvragen of er nog altijd andere mensen die die donkere tunnel zitten ... denk dat er genoeg zijn. Ze zeggen weleens: Stille waters hebben diepe gronden. 

Mijn excuses, ik zie geen einde aan de donkere tunnel. 

Totaal niet nodig   Dit forum er juist voor, toch.

In jouw geval vind ik het ook nogal lastig om wat te schrijven, ben ik zowiezo niet zo'n ster in, maar ook gezien je leeftijd. Zoals altijd is het altijd makkelijk lullen voor een ander, en ik kan je verder ook niks zinnigs meer over zeggen eerlijk gezegd. Zou zeggen, denk er eens rustig over na, probeer iemand te vinden waar je mee kan praten. Kijk of je iets kan vinden wat je leuk vind, wat je graag wil doen. Misschien tekencursus, gezien je graag tekent, zoiets? 

En ohja, ik weet niet hoe lang je al op het forum rondhang? Het kan wel eens zijn dat ik een beetje te veel 'praat' zeg maar. Soms heb ik de neiging om een heel verhaal op te hangen, ligt een beetje aan mijn bui (en ook aan iets anders, maar daar ben je nog te jong voor, haha). Andere hebben dit geloof ik al door. Kan ook wel eens zijn dat ik nogal dom overkom, kan af en toe beetje sarcastisch overkomen. (is niet persoonlijk ofzo é)

ps. Je had het over tekeningen maken. Teken zelf ook veel, ook af en toe wat met verf klooien, ecoline wil ik ook nog iets mee gaan doen (heb ik eens mee geprutst met een kleurcursus, had wel wat). Ben wel benieuwd wat jij zoals maak, en wat voor technieken.