Hallo allemaal,


Ik gebruik nu 2 jaar citalopram, eerst 20 daarna 30.

Het ging super goed en ik was aan het afbouwen.
Eerst de quitiapine na een jaar daarna de citalopram naar 30. Een maand geleden kwam mijn psychiater er echter achter dat mijn schildklier te traag was. De Huisarts gaf mij de hoogste dosering om deze zo snel mogelijk te herstellen. Volgens de psychiater kon dit namelijk een oorzaak zijn van mij depressie en paniekaanvallen.

Helaas, de medicatie voor mijn schildklier was een rap vanaf dag 1 begon ik te haperen, depressief, paniekaanvallen etc. Na flink wat op en neer van dosering in citalopram en schildklier medicijnen. Na een week gestopt met de schildklier medicijnen. 

Om mij te stabiliseren verhoogd naar 30 mg citalopram. Het is vallen en opstaan. Dit weekend ben ik weg geweest, weekendje weg. Veel onrust, terugkerende slaapproblemen. Het gevoel dat ik weer van voor af aan begin. 

Ik had gehoopt niet meer zoveel stappen terug te zetten naar 3 weken. Het vertrouwen is minimaal. Hoe dealt de rest hier mee? Ik ben blij eindelijk lotgenoten te hebben gevonden. Ik hoop hier steun uit te halen.

---

Hallo allemaal,


Ik gebruik nu 2 jaar citalopram, eerst 20 daarna 30.

Het ging super goed en ik was aan het afbouwen.
Eerst de quitiapine na een jaar daarna de citalopram naar 20. Een maand geleden kwam mijn psychiater er echter achter dat mijn schildklier te traag was. De Huisarts gaf mij de hoogste dosering om deze zo snel mogelijk te herstellen. Volgens de psychiater kon dit namelijk een oorzaak zijn van mij depressie en paniekaanvallen.

Helaas, de medicatie voor mijn schildklier was een rap vanaf dag 1 begon ik te haperen, depressief, paniekaanvallen etc. Na flink wat op en neer van dosering in citalopram en schildklier medicijnen. Na een week gestopt met de schildklier medicijnen. 

Om mij te stabiliseren verhoogd naar 30 mg citalopram. Het is vallen en opstaan. Dit weekend ben ik weg geweest, weekendje weg. Veel onrust, terugkerende slaapproblemen. Het gevoel dat ik weer van voor af aan begin. 

Ik had gehoopt niet meer zoveel stappen terug te zetten naar 3 weken. Het vertrouwen is minimaal. Hoe dealt de rest hier mee? Ik ben blij eindelijk lotgenoten te hebben gevonden. Ik hoop hier steun uit te halen.

Vannacht wakker geworden met een paniekaanval.
Flinke klote dus weer.

Psychiater ziet het als laatste drempel voordat ik mijzelf beter ga voelen. Zit nu 3 weken op 30. 2de week leek beter te gaan nu het gevoel weer bij het begin punt te zitten. Hoe kijk de rest hier tegen aan? Hoop dat de 4de week mij toch wat meer gaat brengen…

Wat een ellende giel! 

Ook pech dat je schildklierprobleem nu pas ontdekt is en zich niet verhoud tot de medicatie en afbouw. 
Maar zo is het nu eenmaal gegaan  , al begrijp ik dat je er van baalt . 

Eerst maar weer stabiel worden nu , en dan maar even kijken hoe verder . Het gaat niet snel .

Groetjes!

Sterkte Giel! 

Welkom op het forum ook
en schrijf gerust van je af hier.
Depressie/paniek kan idd ook nog schildkliergerelateerd zijn. Ook aanpassing van medicatie zal daar een rol in spelen. 
Op zich fijn dat de oorzaak bij jou nu ontdekt is
maar wel heel zuur dat dat pas is als je al een hoop ellende hebt gehad, en nu nog medicatie-ellende erbij krijgt..

In overleg met de psychiater vanavond met quetiapine slapen. In de hoop dat ik dan weer even goed doorslaap.  Ze hoopte dat dit naar 3 weken de laatste hoorde was voor dat het weer beter zou gaan.

Ik hou jullie op de hoogte, thnx voor jullie support dat wordt enorm gewaardeerd. 

Hebben jullie zelf ook ervaring hiermee? Hoe lang duurde het voordat bij jullie enige balans terug kwam.

Giel , ik ben geen fijn voorbeeld . Was er vaak maanden zoet mee .  Als je er even verder zoekt/ leest  : het wemelt op dit forum van de op en afbouw perikelen. 

Sterkte!

Zes  Nou, geslapen vannacht met medicatie. Niet ideaal maar goed de ideale wereld is er niet. Wel goed geslapen, naar werk gegaan. In de ochtend ging het nog wel. Daarna klapte het weer helemaal uit elkaar. Paniek onrust, klapper tanden ervan. Dat zal wel de stress in mijn kaken zijn.

Hoe gaan of gingen jullie om met dit soort momenten? Ik ben dan echt radeloos, weet mijzelf geen sturing te geven. Voor iedereen werkt het natuurlijk anders maar goed misschien goed advies?