Hoi Alex,

Ik heb daar ook wel eens naar gekeken dus ken het programma. Ik zag het zondag ook voorbij komen.

Eerst even iets rechtzetten: over bescheidenheid kwam van Jan, dus ere wie ere toekomt. En ik ben te bescheiden om.met de eer te strijken, grapje. Is uit z'n verband, weet ik.

Over ouwehoeren dat kan ik wel en hou er op zich ook wel van, maar niet als het een masker is of ter compensatie, snap je? Als het echt en spontaan is kan ik er echt wel om lachen. Het is ook zeker niet minderwaardig. Ik heb ook zo mijn guilty pleasures hoor. Ik schaam me daar ook niet voor.

Wel leuk dat het hierop uitdraait dit gesprek hier.

Groetjes,
Roon

Hoi Roon, 

Dat rechtzetten was niet nodig Roon, want ik heb duidelijk vermeld dat die opmerking over bescheidenheid bij Jan vandaan kwam..... Ik heb Jan met de eer laten strijken, kijk nog maar eens goed  !

Ouwehoeren kan inderdaad een masker zijn om iets te verbergen, een depressie bijvoorbeeld. Daar is een naam voor, volgens mij....."een gemaskeerde depressie". Ter compensatie van....? Daar vind ik even niks bij.
Straks of morgen ga ik even kijken wat er meer geplaatst is hier. 

Groet, Alex

Hoi Roon, 

Dat rechtzetten was niet nodig Roon, want ik heb duidelijk vermeld dat die opmerking over bescheidenheid bij Jan vandaan kwam..... Ik heb Jan met de eer laten strijken, kijk nog maar eens goed  !

Ouwehoeren kan inderdaad een masker zijn om iets te verbergen, een depressie bijvoorbeeld. Daar is een naam voor, volgens mij....."een gemaskeerde depressie". Ter compensatie van....? Daar vind ik even niks bij.
Straks of morgen ga ik even kijken wat er meer geplaatst is hier. 

Groet, Alex

Hoi Alex,

Ik had inderdaad Jan over het hoofd gezien.. maar dan is dat nu goed.

Morgen maar eens lezen wat er hier misschien. Of meer geplaatst wordt.

Fijne avond allemaal.

Groetjes,
Roon

Hey Jan,

Het afspreken dat weet ik nog niet, zeker niet in groepen. Ik ben meer van het een op een contact, omdat ik anders teveel prikkels voel/zie en in me opneem.
Daarnaast is het ook nog maar de vraag waar iedereen woont... Ook de groepsdynamiek die dat met zich meebrengt zorgt bij mij vaak voor onrust, of juist die groepsdynamiek moet ik zeggen. In mijn beleving en ervaring is het vaak zo dat in deze (macho-)wereld in groepen dit soort dynamieken ontstaan. Ik merk dat ik echt opzoek ben naar een stukje veiligheid, kan me daarin goed vinden wat Alex hieronder zei. En voor mij zijn al die zaken die jij benoemde met betrekking tot communicatie een bron van informatie, maar tevens ook onrust. Begrijp je wat ik bedoel? 

Helemaal geen probleem hoor. Ik dacht even dat er een balletje werd opgegooid en daar reageerde ik op. Mocht iemand op een goed moment dat wel leuk lijken dan sta ik er open voor.

---

Hoi Roon, Jan en andere "filosofen",

De laatste tijd kijk ik regelmatig op zondag naar het Filosofisch Kwintet, vandaar. Moest daar dus gelijk aan denken. Geen twist gesprek, maar een uitwisseling van gedachten en gevoelens. Klinkt ergens nogal verheven, maar dat is het niet.... 
In een ver verleden eens een cursus Filosofie gevolgd, maar ben niet echt een expert. Vond en vind het wel interessant. Vooral de vraag "wie ben ik". Dan volgt er dus meestal een opsomming van naam, leeftijd en beroep. Dat BEN je/ik dus niet. Wat ik er van onthouden heb en wat ik zo'n mooie definitie vind is dat je de stilte bent waarin alles "landt". Klinkt misschien zweverig, maar ik kan er wel wat mee. Jullie??
Wat vind ik dat een mooie Roon: "Denkers die voelen en voelers die ook denken".

Dat kan ik trouwens ook heel goed, "stompzinnig ouwehoeren". Vooral op mijn werk en ook dat vind ik heerlijk. Een "guilty pleasure", ha, ha, ha.
Een goede filosoof kan ook "slap uit zijn nek kletsen". Geintje, Roon..... Ik snap heel goed dat je dat mist. Kun je het echt niet of vind je het "stiekem" minderwaardig? Zou kunnen..... Net als het luisteren naar bijvoorbeeld Andre Hazes.

In een bericht van jou Jan, las ik iets over bescheidenheid en dat dat vaak als een grote deugd wordt gezien. Ten onrechte volgens jou en daar ben ik het helemaal mee eens. Vorige week maakte ik daar nog een opmerking over op het werk. Eén van mijn collega's is zooooo bescheiden. Hij heeft er zelf ook last van en ik probeer hem wat minder bescheiden te "maken". Nou ja, dat "moet" hij zelf doen, maar ik heb ook gezegd dat bescheidenheid zwaar overschat wordt als eigenschap.

Voor nu is dit wel weer even genoeg, dacht ik zo..... 
Ga zo naar mijn werk en ga weer "ouwehoeren". Is alles weer in balans, ha, ha, ha. Ook zo'n woord: "balans". Kunnen we ook een flinke boom over opzetten!?

Fijne dag, "filosofeer en ouwehoer ze" en met een vriendelijke groet, Alex

Ouwehoeren vind ik vaak juist heel leuk. Maar, en dat zegt Roon volgens mij ook, alleen als de basis goed voelt. Als je weet wat je aan elkaar hebt. Als het alleen maar oppervlakkig gedoe is, ben ik weg.
Dat Filosofisch Kwintet, daar heb ik laatst ook naar gekeken. Ik kan er wel een beetje kriegelig van worden, zeker als het onderwerp me niet zo interesseert. Ik mis dan het concrete en toepasbare in de discussie. Als het onderwerp me wel interesseert stoort me dat niet zo.

De definitie "De stilte bent waarin alles 'landt'" vind ik een mooie. Als je gelooft dat er meer is dan het leven op aarde zou de stilte op je ziel kunnen duiden.

Groetjes!

@ J@n;  dat delen met anderen kan ik dan toch soms ook weer zonder me kwetsbaar op te stellen voor mijn gevoel. Hoe en waarom dat kan ik niet precies benoemen maar kan hetzelfde verhaal over mezelf vertellen bij 2 personen en me dan bij de één wel kwetsbaar open stellen en bij de ander een muur laten. Raar als je dat zo leest natuurlijk maar zo voelt het voor mij. 

Roon; het meeste van je verhaal snap ik ook hoor, hihi. Of probeer ik te snappen. Waar ik nu vooral mee worstel is ook mijn gevoel. Je beschrijft dat jij dan bij je eigen gevoel blijft omdat dat klopt voor jou. Maar ik vraag me dan af, hoe weet je dat? Hoe weet je dat je gevoel klopt? Buiten het uitzoeken wat voor tegenstrijdig gevoel er allemaal bij 1 gebeurtenis los kan komen bij mij, vraag ik me dan ook nog af hoe je weet dat je gevoel dan klopt..
En soms voelt een gevoel ook vergelijkbaar maar is het de context die maakt hoe je het verder invult. 
Angst vind ik bijvoorbeeld erg vergelijkbaar met exitement. Je hebt leuk spannend en vervelend spannend. En dan kan leuk spannend ook nog ineens omslaan in vervelend spannend. Of draaglijk spannend en net TEVEEL.
Soms probeer ik bij een angstgevoel dan ook maar "exitement" erop te plakken zeg maar, maar of dat soms zo handig is.. 
(spannend hoor "exitement" ieder moment kan het vliegtuig neestorten! wat een avontuur! haha sarcasme)

Helemaal geen probleem hoor. Ik dacht even dat er een balletje werd opgegooid en daar reageerde ik op. Mocht iemand op een goed moment dat wel leuk lijken dan sta ik er open voor.

---

Ouwehoeren vind ik vaak juist heel leuk. Maar, en dat zegt Roon volgens mij ook, alleen als de basis goed voelt. Als je weet wat je aan elkaar hebt. Als het alleen maar oppervlakkig gedoe is, ben ik weg.
Dat Filosofisch Kwintet, daar heb ik laatst ook naar gekeken. Ik kan er wel een beetje kriegelig van worden, zeker als het onderwerp me niet zo interesseert. Ik mis dan het concrete en toepasbare in de discussie. Als het onderwerp me wel interesseert stoort me dat niet zo.

De definitie "De stilte bent waarin alles 'landt'" vind ik een mooie. Als je gelooft dat er meer is dan het leven op aarde zou de stilte op je ziel kunnen duiden.

Groetjes!

Hoi Jan,

Ik begrijp wat je zegt en kan me daar in vinden. Misschien dat we in de nabije toekomst een keer kunnen afspreken. 

Inderdaad, de basis is dan belangrijk. Niet het lachen om erbij te willen horen, maar oprecht omdat het leuk is.

Wat betreft het Kwintet; is dat niet eigenlijk altijd zo? Dat je kriebelig wordt als het niet aansluit of je interesse heeft? Wat niet wil zeggen dat het er daarom niet over kan gaan uiteraard. Het wordt alleen wel uitdagender, voor mij althans.

Groetjes,
Roon

---

@ J@n;  dat delen met anderen kan ik dan toch soms ook weer zonder me kwetbaar op te stellen voor mijn gevoel. Hoe en waarom dat kan ik niet precies benoemen maar kan hetzelfde verhaal over mezelf vertellen bij 2 personen en me dan bij de één wel kwetbaar open stellen en bij de ander een muur laten. Raar als je dat zo leest natuurlijk maar zo voelt het voor mij. 

Roon; het meeste van je verhaal snap ik ook hoor, hihi. Of probeer ik te snappen. Waar ik nu vooral mee worstel is ook mijn gevoel. Je beschrijft dat jij dan bij je eigen gevoel blijft omdat dat klopt voor jou. Maar ik vraag me dan af, hoe weet je dat? Hoe weet je dat je gevoel klopt? Buiten het uitzoeken wat voor tegenstrijdig gevoel er allemaal bij 1 gebeurtenis los kan komen bij mij, vraag ik me dan ook nog af hoe je weet dat je gevoel dan klopt..
En soms voelt een gevoel ook vergelijkbaar maar is het de context die maakt hoe je het verder invult. 
Angst vind ik bijvoorbeeld erg vergelijkbaar met exitement. Je hebt leuk spannend en vervelend spannend. En dan kan leuk spannend ook nog ineens omslaan in vervelend spannend. Of draaglijk spannend en net TEVEEL.
Soms probeer ik bij een angstgevoel dan ook maar "exitement" erop te plakken zeg maar, maar of dat soms zo handig is.. 
(spannend hoor "exitement" ieder moment kan het vliegtuig neestorten! wat een avontuur! haha sarcasme)

Hoi Joy,

Dat wat jij aan Jan schrijft dat speelt bij mij ook, over bij de een wel en de ander niet kwetsbaar kunnen zijn of niet. Bij mij gaat het vaak in het begin wel, maar daarna komt de angst dat de ander er niet mee om kan gaan en me verlaat, waardoor ik dan weer mijn muurtje meer optrek.

Ik schijn geschreven te hebben dat ik mijn gevoel volg. Ik kan dat zo even niet terugvinden, maar waarschijnlijk is het dan niet helemaal zo overgekomen als ik bedoel denk ik. Dat is ook wat ik bedoel met op schrift zetten en er dan geen context aan toe kunnen voegen en/of de intonatie verduidelijken.
Maar goed. Over mijn gevoel volgen. Dat is iets wat ik meer zou mogen doen. Ik houd nu veel te veel rekening met de gevoelens van anderen en te weinig met die van mezelf. Dat heeft ook te maken met meer en makkelijker geven dan ontvangen denk ik. En voor geldt dat ik makkelijker bij mijn gevoel kan blijven als ik alleen ben, maar dat is misschien wel logisch. Dan is er geen 'dreiging' van buitenaf.

Kijk en nu komt dus het punt van hier schrijven en/of toch in de toekomst die afspraken overwegen. Want ik merk dat wat ik nu schrijf voor mij heel helder is, maar ik vraag me af of het voor jullie nog te volgen is?! 
En hoewel het voor mij helder is, moet ik zeggen dat ik ook vaak warrig in mijn hoofd ben.
Daarom vind ik het mooi hoe jij schrijft over 'excitement' ten op opzichte van angst. Ben benieuwd hoe je dat verder ziet en hoe je dat dan in je leven kan integreren. Bij mij gaan mijn angsten ook vaak naar de gedachten; houd ik mezelf nou voor de gek of niet? Of moet ik mezelf juist vaker voor de gek houden om 'erbij te horen'. Maar dat wil ik niet!

Heel (warrig?) verhaal... 

Groet,
Roon

Dag "Filosofen",

Ik geloof dat ik voor nu even afhaak. Heeft niks met jullie te maken, maar bij het lezen op dit topic duizelt het me voor de ogen, zeg maar. 
Ik heb in de loop van de tijd geleerd om wat minder ingewikkeld te denken en hier lezende ga ik ook weer (te) ingewikkeld doen. Dat wil ik eigenlijk niet, hoewel er veel langs komt wat "hout snijdt".
Voor mezelf wil ik het wat "simpeler" houden. Ik hoop dat jullie het begrijpen en lekker doorgaan hier! Kan ook zo zijn dat ik binnenkort wel weer eens "instap" hier op dit topic.

Met respectvolle, lieve en hartelijke groeten, 
Alex

Dag "Filosofen",

Ik geloof dat ik voor nu even afhaak. Heeft niks met jullie te maken, maar bij het lezen op dit topic duizelt het me voor de ogen, zeg maar. 
Ik heb in de loop van de tijd geleerd om wat minder ingewikkeld te denken en hier lezende ga ik ook weer (te) ingewikkeld doen. Dat wil ik eigenlijk niet, hoewel er veel langs komt wat "hout snijdt".
Voor mezelf wil ik het wat "simpeler" houden. Ik hoop dat jullie het begrijpen en lekker doorgaan hier! Kan ook zo zijn dat ik binnenkort wel weer eens "instap" hier op dit topic.

Met respectvolle, lieve en hartelijke groeten, 
Alex

Hoi Alex,

Goed dat je je grenzen kent en er naar handelt. 

Dat simpeler lijkt me ook wel wat, maar toch beland ik vaak in de diepte. Wat ik overigens ook  leuk en interessant vind, maar iets luchtiger zou soms voor mij ook goed zijn. Het lijkt alleen een soort dwang bij mij om toch de diepte in 'te moeten'.

Hopelijk tot een later moment (mocht je dit nog lezen), want ik vind je inbreng prettig.
Ook fijn dat je het laten weten dat je (tijdelijk) afhaakt.

Groetjes,
Roon

@ J@n;  dat delen met anderen kan ik dan toch soms ook weer zonder me kwetbaar op te stellen voor mijn gevoel. Hoe en waarom dat kan ik niet precies benoemen maar kan hetzelfde verhaal over mezelf vertellen bij 2 personen en me dan bij de één wel kwetbaar open stellen en bij de ander een muur laten. Raar als je dat zo leest natuurlijk maar zo voelt het voor mij. 

Roon; het meeste van je verhaal snap ik ook hoor, hihi. Of probeer ik te snappen. Waar ik nu vooral mee worstel is ook mijn gevoel. Je beschrijft dat jij dan bij je eigen gevoel blijft omdat dat klopt voor jou. Maar ik vraag me dan af, hoe weet je dat? Hoe weet je dat je gevoel klopt? Buiten het uitzoeken wat voor tegenstrijdig gevoel er allemaal bij 1 gebeurtenis los kan komen bij mij, vraag ik me dan ook nog af hoe je weet dat je gevoel dan klopt..
En soms voelt een gevoel ook vergelijkbaar maar is het de context die maakt hoe je het verder invult. 
Angst vind ik bijvoorbeeld erg vergelijkbaar met exitement. Je hebt leuk spannend en vervelend spannend. En dan kan leuk spannend ook nog ineens omslaan in vervelend spannend. Of draaglijk spannend en net TEVEEL.
Soms probeer ik bij een angstgevoel dan ook maar "exitement" erop te plakken zeg maar, maar of dat soms zo handig is.. 
(spannend hoor "exitement" ieder moment kan het vliegtuig neestorten! wat een avontuur! haha sarcasme)

Hoi Joy,

Het is wel begrijpelijk dat je je bij de een kwetsbaarder voelt dan bij de ander. De rest van je redenering, daar herken ik me dat weer niet zo in. Ik voel er zelf niet zo voor om iets persoonlijks te vertellen aan iemand waar ik me niet helemaal bij op m'n gemak voel. Ik hoef dat ook geen muur op te trekken. Ik vertel het gewoon niet, maar dat is ook een afscherming natuurlijk.

Je vraagt aan Roon hoe je weet of je gevoel klopt. Je gevoel is er gewoon. Ik denk dat je bedoelt: Hoe weet ik waar het gevoel vandaan komt en naar welk gevoel ik moet handelen? In mijn ervaring lukt het minder goed om naar je gevoel te luisteren als je heel angstig bent en heel veel nadenkt. Ik denk dat er ergens in je wel een gevoel is dat voortkomt uit intuïtie. Dat is een belangrijk gevoel. Maar als je hoofd zo vol zit met gedachten en angsten raakt dit gevoel overstemd en kun je het niet meer registreren.
De kunst is dan om wat rustiger te worden in je hoofd door meditatie, flink sporten oid.

Groetjes, J@n

---

...Wat ik overigens ook  leuk en interessant vind, maar iets luchtiger zou soms voor mij ook goed zijn. Het lijkt alleen een soort dwang bij mij om toch de diepte in 'te moeten'.

Hoi,

Terugdenkend had ik dat vroeger ook. Tot ik dit las was ik me er niet van bewust dat ik dat niet meer zo heb. Misschien komt het doordat ik ouder ben geworden.
Misschien was het bij mij een poging om enigszins geforceerd toch echt contact te maken. Aan de andere kant vond en vind ik het ook heel leuk om de beweegredenen van een ander te analyseren. Misschien ben ik me er meer van bewust dat het soms wat veel is voor de ander en dat je ook luchtigheid nodig hebt. Ook in luchtigheid kun je echt contact maken. Daarbij moet je meer vertrouwen op je gevoel.

Groetjes!

Hé mede-filosofen, 

Alex, ik denk dat je voor mij ook gelijk hebt om het even weer wat luchtiger te houden haha.. Misschien maken we (IK) het onszelf (mezelf) het soms ook moeilijk door zo intens alles te analyseren. 
Ook wel herkenning van Roon dat ik de behoefte blijf voelen om toch te diepte in te moeten. Ik zat te denken of dat ook niet verslaving kan zijn dan? Maar zal er maar niet te diep over gaan nadenken hahaha!
J@N; dat verhaal vertellen met-muur heb ik dan vooral denk ik bij hulpverlening. Hoewel er regelmatig ook emotie bij komt in therapie bijvoorbeeld, blijf ik daar wel afstand houden. Niks mis mee vind ik zelf, het is immers gewoon "werk" voor hen en zo stel ik me dan eigenlijk ook op. In vriendschap tast ik voorzichtig af of ik m'n muurtje wat kan verlagen zeg maar. Maar daarin ben ik dan toch wel een aantal keer vies in gekwetst geworden, en dan is er ook weer crisis bij mij..

Over m'n gevoel/intuitie is dat naast dat ik ook herkenning heb dat ik bijna automatisch veel rekening wil houden met de ander, maar voor mezelf ook vaak niet weet wàt ik nu voel. Of dat is omdat ik dan zo tegenstrijdig kan voelen? Alternatief therapeuten hebben al zeer regelmatig gezegd dat ik teveel in m'n hoofd zit. Maar m'n gevoel is net zo'n warboel dus ga ik dan maar weer nadenken. 

Voor nu laat ik het ook maar even hierbij..
Hopelijk een fijne (warme!) dag voor allen

Groet!

Hoi Joy,

Het is wel begrijpelijk dat je je bij de een kwetsbaarder voelt dan bij de ander. De rest van je redenering, daar herken ik me dat weer niet zo in. Ik voel er zelf niet zo voor om iets persoonlijks te vertellen aan iemand waar ik me niet helemaal bij op m'n gemak voel. Ik hoef dat ook geen muur op te trekken. Ik vertel het gewoon niet, maar dat is ook een afscherming natuurlijk.

Je vraagt aan Roon hoe je weet of je gevoel klopt. Je gevoel is er gewoon. Ik denk dat je bedoelt: Hoe weet ik waar het gevoel vandaan komt en naar welk gevoel ik moet handelen? In mijn ervaring lukt het minder goed om naar je gevoel te luisteren als je heel angstig bent en heel veel nadenkt. Ik denk dat er ergens in je wel een gevoel is dat voortkomt uit intuïtie. Dat is een belangrijk gevoel. Maar als je hoofd zo vol zit met gedachten en angsten raakt dit gevoel overstemd en kun je het niet meer registreren.
De kunst is dan om wat rustiger te worden in je hoofd door meditatie, flink sporten oid.

Groetjes, J@n

---

Hoi,

Terugdenkend had ik dat vroeger ook. Tot ik dit las was ik me er niet van bewust dat ik dat niet meer zo heb. Misschien komt het doordat ik ouder ben geworden.
Misschien was het bij mij een poging om enigszins geforceerd toch echt contact te maken. Aan de andere kant vond en vind ik het ook heel leuk om de beweegredenen van een ander te analyseren. Misschien ben ik me er meer van bewust dat het soms wat veel is voor de ander en dat je ook luchtigheid nodig hebt. Ook in luchtigheid kun je echt contact maken. Daarbij moet je meer vertrouwen op je gevoel.

Groetjes!

Hoi Jan,

Het is inderdaad zo dat in luchtigheid ook echt contact mogelijk is, mits zoals je eerder zei de basis goed is. Ook ik ben me zeker bewust van het feit dat het voor anderen (zie ook hier) teveel kan zijn. Dus ik ben ook echt opzoek naar de balans tussen diepte en luchtigheid.  En vooral de basis daarvoor! 
Mijn gevoel, tja. Dat gaf al aan dat dit misschien wel zou gaan gebeuren, dat het teveel zou zijn. en ik begrijp het ook echt wel, maar toch is het ook jammer dat als er zoveel herkenning is het toch spaak loopt, zeg maar. Komt de angst weer naar boven of dit wel mogelijk is wat ik verlang. Maar goed, dat zullen we ervaren.

Groetjes,
Roon

---

Hé mede-filosofen, 

Alex, ik denk dat je voor mij ook gelijk hebt om het even weer wat luchtiger te houden haha.. Misschien maken we (IK) het onszelf (mezelf) het soms ook moeilijk door zo intens alles te analyseren. 
Ook wel herkenning van Roon dat ik de behoefte blijf voelen om toch te diepte in te moeten. Ik zat te denken of dat ook niet verslaving kan zijn dan? Maar zal er maar niet te diep over gaan nadenken hahaha!
J@N; dat verhaal vertellen met-muur heb ik dan vooral denk ik bij hulpverlening. Hoewel er regelmatig ook emotie bij komt in therapie bijvoorbeeld, blijf ik daar wel afstand houden. Niks mis mee vind ik zelf, het is immers gewoon "werk" voor hen en zo stel ik me dan eigenlijk ook op. In vriendschap tast ik voorzichtig af of ik m'n muurtje wat kan verlagen zeg maar. Maar daarin ben ik dan toch wel een aantal keer vies in gekwetst geworden, en dan is er ook weer crisis bij mij..

Over m'n gevoel/intuitie is dat naast dat ik ook herkenning heb dat ik bijna automatisch veel rekening wil houden met de ander, maar voor mezelf ook vaak niet weet wàt ik nu voel. Of dat is omdat ik dan zo tegenstrijdig kan voelen? Alternatief therapeuten hebben al zeer regelmatig gezegd dat ik teveel in m'n hoofd zit. Maar m'n gevoel is net zo'n warboel dus ga ik dan maar weer nadenken. 

Voor nu laat ik het ook maar even hierbij..
Hopelijk een fijne (warme!) dag voor allen

Groet!

Hoi Joy,

Die vraag heb ik me ook al 1001 keer gesteld en het antwoord erop lijkt me, voor mij, wel. Zeker in deze wereld waarin ik me dan alleen kan voelen terwijl ik juist zo graag zou willen delen met iemand.

Ik herken ik zoveel van wat jij schrijft Joy. Over het niet willen maar toch doen. Jij noemt het verslaving, ik dwang/drang.
Over de therapie. Wat jij ervaren hebt, heb ik ook. Waarbij de veiligheid die je zou moeten voelen bij een therapeut om verder te komen ontbreekt, althans bij mij. Dus juist die herkenning, zonder erin te zwelgen, maar gezien en gehoord worden, begrepen te worden, zelfs maar voor een deel eventueel, is al prettig voor me.

Over alternatieve geneeswijzen die zeggen dat je teveel in je hoofd zit; dat is wat ik eerder bedoelde met voelen en denken. Ik houd rekening met de ander omdat ik (denk?) voel wat de ander voelt, te empathisch zou je kunnen zeggen, of HSP. En niet om aardig gevonden te worden, maar omdat ik dan het gevoel heb dat ik de beweegredenen begrijp. Maar ondertussen vind ik het zo moeilijk om op mijn gevoel te vertrouwen dat er constant een gevecht is tussen het hoofd en hart, zeg maar. En tussen mijn en dein; wat is goed voor mij, wat voor de ander? En waarom kies ik dan zo vaak voor wat goed is voor de ander...?

Net als bij Alex vind ik het knap dat je luistert naar je gevoel (of toch je hoofd    ?) en voor jezelf kiest. Ook al vind ik het jammer. Misschien dat ik ergens anders in kan stappen later... Succes iig.

Groetjes,
Roon