Hoi Roon,

Bedankt voor je uitleg. Ik herken er wel wat in. Als je het 'diepgraven' met niemand kunt delen zal dat als een leegte voelen. Het gaat immers om de kern van het bestaan.

Ook herkenbaar voor me: Wel alles durven benoemen, maar er achteraf veel last van hebben. Bij mij heeft dat met de angst voor afwijzing en uitsluiting te maken denk ik. Toch een missend gevoel van basis veiligheid.

Door assertiviteits-, en communicatietraining heb ik wel geleerd om mijn gevoel wat beter te verwoorden en daardoor een duidelijker plek te geven, maar het blijft lastig.

Over emoties praten is voor veel mensen moeilijk omdat ze het niet gewend zijn en omdat je daarmee de ander heel dicht toelaat wat kwetsbaar voelt. Heel veel mensen, vooral mannen, kunnen daar niet mee overweg. Ik volg een Youtube kanaal (The Behavior Panel) over lichaamstaal. Een van de deskundigen vertelde een keer dat hij tijdens zijn leertraject begon te zien hoe onzeker iedereen is. We leven helaas in een macho wereld van schone schijn. Zou mooi zijn als dat nog eens mocht veranderen.

Oh ja, en het altijd maar geven en moeilijk durven ontvangen heeft natuurlijk alles te maken met jezelf belangrijk durven vinden. Leer dat maar eens als je als kind hebt meegekregen dat je niet belangrijk bent.
Bovendien wordt bescheidenheid in onze maatschappij als een deugd gezien en als we onszelf de moeite waard vinden hebben we al snel te hoog in de bol.
Het niet durven ontvangen is ook een vorm van zelfbescherming. Wel durven ontvangen is eng. Je bent kwetsbaar. Dan maar liever wegkruipen en een ander helpen en daar een goed gevoel aan ontlenen. 

Groet, J@n

Hoi Jan,

Ja, dat van die afwijzing voel ik ook, terwijl (daar komt de tegenstrijdigheid) ik het toch belangrijker vind om me eerlijk uit te spreken, boven aardig gevonden te worden en erbij te willen horen. Vaak wil ik er ook niet eens bijhoren, omdat ik er zo anders insta op zo'n moment. Ik denk dat hier ook het stuk aansluit bij jouw stuk over kwetsbaarheid en de macho wereld. Ik hou inderdaad ook niet van die macho wereld en wereld waar veel draait om status en macht. Volgens mij lopen er veel mensen met 'maskers op', zeg maar. 

Ik heb ook allerlei cursussen en workshops en therapieën en alternatieve geneeswijzen 'ondergaan'. En wat me daar heel erg bij opgevallen is: het zijn voor mij allemaal.heilige huisjes zou ik willen zeggen. Zij hebben de oplossingen, de ander is vaak niet goed genoeg. En zo zit je dan weer in een ander 'gedachtenkronkel', als je niet oppast. En vaak heb ik ervaren dat een afwijkende mening of onderzoekende houding ook niet echt gewaardeerd wordt. En ik heb nu eenmaal heel veel vragen, omdat ik niet zomaar alles aan kan en wil nemen.
Tijdens assertiviteits- en communicatie trainen wordt er ook veel aandacht besteed aan semantiek, terwijl het voor mij meer om de inhoud gaat. Ik moet wel zeggen dat ik wel (over-)gevoelig ben/kan zijn wat betreft de semantiek. Dit hangt ook af van de gesprekspartner; bij een open en eerlijke communicatie kan hierop teruggekomen en uitgesproken worden.

Ik denk ook dat ik inderdaad wel (te snel te) dichtbij mensen kan komen. En dat vinden ze inderdaad vaak eng waardoor ze afstand.nemen.en/of helemaal uit beeld verdwijnen. Terwijl dat voor mij zo'n beetje de essentie van ons bestaan is; elkaar echt leren kennen, loyaal zijn, vertrouwen hebben en kunnen hebben in elkaar. En hoewel ik daar nog steeds naar streef, moet ik eerlijkheidshalve bekken dat mijn vertrouwen in de mens wel.erg laag is momenteel.

Groet, 
Roon

Wel veel herkenning hier Roon, 

Ik hang ook regelmatig met hulpverlening in de haren. En de tegenstrijdigheden herken ik helemaal.  Ik heb ook het idee dat ik vaak een andere kijk/ gedachte heb over dingen dan de gemiddelde mens en voel me daardoor ook vaak niet begrepen. Ook denk ik vaak dieper na over onderwerpen en "bekijk" deze allemaal van meerdere kanten. Dat is waarschijnlijk waarom ik weer regelmatig in de knoop raak met zowel mezelf als omgeving. 
Echt tips om er mee om te gaan heb ik zelf nog niet ontdekt, behalve het er soms maar gewoon laten zijn..

Wel veel herkenning hier Roon, 

Ik hang ook regelmatig met hulpverlening in de haren. En de tegenstrijdigheden herken ik helemaal.  Ik heb ook het idee dat ik vaak een andere kijk/ gedachte heb over dingen dan de gemiddelde mens en voel me daardoor ook vaak niet begrepen. Ook denk ik vaak dieper na over onderwerpen en "bekijk" deze allemaal van meerdere kanten. Dat is waarschijnlijk waarom ik weer regelmatig in de knoop raak met zowel mezelf als omgeving. 
Echt tips om er mee om te gaan heb ik zelf nog niet ontdekt, behalve het er soms maar gewoon laten zijn..

Hoi Joy,

Fijn om te horen, die herkenning. Hoewel ik het jou en iedereen hier zou wensen dat het er niet zou zijn. Dat zou betekenen dat je er minder of geen last van zou hebben. Voor mij (omdat ik er nu eenmaal toch last van heb) is het dan juist stiekem weer wel fijn.
En toch, ook al hoor je dan al die.herkenning, vragen jullie je dan ook af hoe het zou zijn als je elkaar echt zou ontmoeten en spreken? Ik bedoel, zo via een beeldscherm is het (voor mij in ieder geval) toch net een stukje makkelijker. Hoewel ik dingen opschrijven ook lastig vind; hoe interpreteert de ander het? Bedoel ik wat ik zeg en zeg ik wat ik bedoel?

Hoe doe jij dat Joy in therapie dan? Volg je nog therapie? Bij mij heeft de therapie vaak meer kwaad dan goed gedaan, eerlijk gezegd. En hoe is het met jullie ten aanzien van mensen vertrouwen? Voor mij is dat wel een dingetje, zeg maar.

Groetjes,
Roon

Register or login to view the content

Mooi gesprek ontwikkelt zich hier, hoewel het natuurlijk nogal fragmentarisch verloopt. Dat is inderdaad het nadeel van zo'n forum. Als we elkaar zouden ontmoeten (irl dus) dan kunnen we direct op elkaar reageren. Dan vormen we een soort van Filosofisch Kwintet, ha, ha, ha.
Er is zoveel langs gekomen waarin ik mezelf herken, geheel of gedeeltelijk. Mooi is dat en dan voel ik toch wel een gemis in mijn dagelijkse leven. Een gemis aan diepgang. Eigenlijk zijn er geen mensen waarmee ik echt eens de diepte in ga. Het blijft allemaal erg aan de oppervlakte. 
Het lukt me even niet om het allemaal duidelijk te formuleren, heb ik het gevoel. Misschien ben ik ook moe en is mijn energie bijna op, zo aan het eind van de dag. Morgen is er weer een dag en is mijn "accu" weer opgeladen als het goed is.

Vriendelijke groet, Alex

Register or login to view the content

Hey Jan,

Het afspreken dat weet ik nog niet, zeker niet in groepen. Ik ben meer van het een op een contact, omdat ik anders teveel prikkels voel/zie en in me opneem.
Daarnaast is het ook nog maar de vraag waar iedereen woont... Ook de groepsdynamiek die dat met zich meebrengt zorgt bij mij vaak voor onrust, of juist die groepsdynamiek moet ik zeggen. In mijn beleving en ervaring is het vaak zo dat in deze (macho-)wereld in groepen dit soort dynamieken ontstaan. Ik merk dat ik echt opzoek ben naar een stukje veiligheid, kan me daarin goed vinden wat Alex hieronder zei. En voor mij zijn al die zaken die jij benoemde met betrekking tot communicatie een bron van informatie, maar tevens ook onrust. Begrijp je wat ik bedoel? 

Ik hoop niet dat ik de indruk heb gewekt dat ik de hele mensheid erop afreken. Dat is zeker niet wat ik bedoel. Het is wel zo dat mijn vertrouwen vaak beschaamd is en dat ik daardoor alert en niet naïef wil zijn in hoe ik naar de mensen kijken.

ik herken dat wat je zegt over verwachtingen en gewetensvol zijn ook wel. En teleurgesteld zijn vele zaken. Dat is ook een beetje wat ik daarmee bedoelde eerder.

ik kan jouw manier van denken en voelen wel volgen, heb ik het idee. Dat voelt wel prettig voor mij in ieder geval.

Groetjes,
Roon

---

Mooi gesprek ontwikkelt zich hier, hoewel het natuurlijk nogal fragmentarisch verloopt. Dat is inderdaad het nadeel van zo'n forum. Als we elkaar zouden ontmoeten (irl dus) dan kunnen we direct op elkaar reageren. Dan vormen we een soort van Filosofisch Kwintet, ha, ha, ha.
Er is zoveel langs gekomen waarin ik mezelf herken, geheel of gedeeltelijk. Mooi is dat en dan voel ik toch wel een gemis in mijn dagelijkse leven. Een gemis aan diepgang. Eigenlijk zijn er geen mensen waarmee ik echt eens de diepte in ga. Het blijft allemaal erg aan de oppervlakte. 
Het lukt me even niet om het allemaal duidelijk te formuleren, heb ik het gevoel. Misschien ben ik ook moe en is mijn energie bijna op, zo aan het eind van de dag. Morgen is er weer een dag en is mijn "accu" weer opgeladen als het goed is.

Vriendelijke groet, Alex

Hoi Alex,

Ik heb op Jan gereageerd en dat slaat ook wel een deel op jouw bericht. Misschien zou je dat nog even kunnen lezen, hoef ik het niet te herhalen hier ;-) 

Grappig dat jij het Filosofisch Kwintet aanhaalt. Dat is ook iets waar ik op gezocht heb, voordat ik hier terecht gekomen ben. Niet perse het Kwintet, maar wel om ergens in contact te komen met 'filosofen'  of in ieder geval denkers (die liefst ook voelen, en voelers die liefst ook denken. Of is dat te veel gevraagd en zijn mijn verwachtingen weer te hoog?) ;-)

Ik mis dat dus ook, maar eerlijk gezegd mis ik het ook wel dat ik niet zo stompzinnig kan ouwehoeren over van alles en nog wat. Dat zou het leven toch ook wel soms wat makkelijker maken; voor mezelf en de ander. Waarschijnlijk komt dit ook omdat ik nu ook vaak de diepgang moet missen en dus nergens echt aansluiting bij kan vinden. Ik hou er dus echt van om de diepte in te gaan, op alle vlakken, maar kan dat dan ook 24/7 doen. En dat is voor de meeste mensen (in ieder geval die ik ken), veel te veel.

Maar mooi dat we hier ons ei kwijt kunnen dan voorlopig, toch?

Groetjes,
Roon

Hey Jan,

Het afspreken dat weet ik nog niet, zeker niet in groepen. Ik ben meer van het een op een contact, omdat ik anders teveel prikkels voel/zie en in me opneem.
Daarnaast is het ook nog maar de vraag waar iedereen woont... Ook de groepsdynamiek die dat met zich meebrengt zorgt bij mij vaak voor onrust, of juist die groepsdynamiek moet ik zeggen. In mijn beleving en ervaring is het vaak zo dat in deze (macho-)wereld in groepen dit soort dynamieken ontstaan. Ik merk dat ik echt opzoek ben naar een stukje veiligheid, kan me daarin goed vinden wat Alex hieronder zei. En voor mij zijn al die zaken die jij benoemde met betrekking tot communicatie een bron van informatie, maar tevens ook onrust. Begrijp je wat ik bedoel? 

Ik hoop niet dat ik de indruk heb gewekt dat ik de hele mensheid erop afreken. Dat is zeker niet wat ik bedoel. Het is wel zo dat mijn vertrouwen vaak beschaamd is en dat ik daardoor alert en niet naïef wil zijn in hoe ik naar de mensen kijken.

ik herken dat wat je zegt over verwachtingen en gewetensvol zijn ook wel. En teleurgesteld zijn vele zaken. Dat is ook een beetje wat ik daarmee bedoelde eerder.

ik kan jouw manier van denken en voelen wel volgen, heb ik het idee. Dat voelt wel prettig voor mij in ieder geval.

Groetjes,
Roon

---

Hoi Alex,

Ik heb op Jan gereageerd en dat slaat ook wel een deel op jouw bericht. Misschien zou je dat nog even kunnen lezen, hoef ik het niet te herhalen hier ;-) 

Grappig dat jij het Filosofisch Kwintet aanhaalt. Dat is ook iets waar ik op gezocht heb, voordat ik hier terecht gekomen ben. Niet perse het Kwintet, maar wel om ergens in contact te komen met 'filosofen'  of in ieder geval denkers (die liefst ook voelen, en voelers die liefst ook denken. Of is dat te veel gevraagd en zijn mijn verwachtingen weer te hoog?) ;-)

Ik mis dat dus ook, maar eerlijk gezegd mis ik het ook wel dat ik niet zo stompzinnig kan ouwehoeren over van alles en nog wat. Dat zou het leven toch ook wel soms wat makkelijker maken; voor mezelf en de ander. Waarschijnlijk komt dit ook omdat ik nu ook vaak de diepgang moet missen en dus nergens echt aansluiting bij kan vinden. Ik hou er dus echt van om de diepte in te gaan, op alle vlakken, maar kan dat dan ook 24/7 doen. En dat is voor de meeste mensen (in ieder geval die ik ken), veel te veel.

Maar mooi dat we hier ons ei kwijt kunnen dan voorlopig, toch?

Groetjes,
Roon

Hoi Roon, Jan en andere "filosofen",

De laatste tijd kijk ik regelmatig op zondag naar het Filosofisch Kwintet, vandaar. Moest daar dus gelijk aan denken. Geen twist gesprek, maar een uitwisseling van gedachten en gevoelens. Klinkt ergens nogal verheven, maar dat is het niet.... 
In een ver verleden eens een cursus Filosofie gevolgd, maar ben niet echt een expert. Vond en vind het wel interessant. Vooral de vraag "wie ben ik". Dan volgt er dus meestal een opsomming van naam, leeftijd en beroep. Dat BEN je/ik dus niet. Wat ik er van onthouden heb en wat ik zo'n mooie definitie vind is dat je de stilte bent waarin alles "landt". Klinkt misschien zweverig, maar ik kan er wel wat mee. Jullie??
Wat vind ik dat een mooie Roon: "Denkers die voelen en voelers die ook denken".

Dat kan ik trouwens ook heel goed, "stompzinnig ouwehoeren". Vooral op mijn werk en ook dat vind ik heerlijk. Een "guilty pleasure", ha, ha, ha.
Een goede filosoof kan ook "slap uit zijn nek kletsen". Geintje, Roon..... Ik snap heel goed dat je dat mist. Kun je het echt niet of vind je het "stiekem" minderwaardig? Zou kunnen..... Net als het luisteren naar bijvoorbeeld Andre Hazes.

In een bericht van jou Jan, las ik iets over bescheidenheid en dat dat vaak als een grote deugd wordt gezien. Ten onrechte volgens jou en daar ben ik het helemaal mee eens. Vorige week maakte ik daar nog een opmerking over op het werk. Eén van mijn collega's is zooooo bescheiden. Hij heeft er zelf ook last van en ik probeer hem wat minder bescheiden te "maken". Nou ja, dat "moet" hij zelf doen, maar ik heb ook gezegd dat bescheidenheid zwaar overschat wordt als eigenschap.

Voor nu is dit wel weer even genoeg, dacht ik zo..... 
Ga zo naar mijn werk en ga weer "ouwehoeren". Is alles weer in balans, ha, ha, ha. Ook zo'n woord: "balans". Kunnen we ook een flinke boom over opzetten!?

Fijne dag, "filosofeer en ouwehoer ze" en met een vriendelijke groet, Alex

Hoi Roon, Jan en andere "filosofen",

De laatste tijd kijk ik regelmatig op zondag naar het Filosofisch Kwintet, vandaar. Moest daar dus gelijk aan denken. Geen twist gesprek, maar een uitwisseling van gedachten en gevoelens. Klinkt ergens nogal verheven, maar dat is het niet.... 
In een ver verleden eens een cursus Filosofie gevolgd, maar ben niet echt een expert. Vond en vind het wel interessant. Vooral de vraag "wie ben ik". Dan volgt er dus meestal een opsomming van naam, leeftijd en beroep. Dat BEN je/ik dus niet. Wat ik er van onthouden heb en wat ik zo'n mooie definitie vind is dat je de stilte bent waarin alles "landt". Klinkt misschien zweverig, maar ik kan er wel wat mee. Jullie??
Wat vind ik dat een mooie Roon: "Denkers die voelen en voelers die ook denken".

Dat kan ik trouwens ook heel goed, "stompzinnig ouwehoeren". Vooral op mijn werk en ook dat vind ik heerlijk. Een "guilty pleasure", ha, ha, ha.
Een goede filosoof kan ook "slap uit zijn nek kletsen". Geintje, Roon..... Ik snap heel goed dat je dat mist. Kun je het echt niet of vind je het "stiekem" minderwaardig? Zou kunnen..... Net als het luisteren naar bijvoorbeeld Andre Hazes.

In een bericht van jou Jan, las ik iets over bescheidenheid en dat dat vaak als een grote deugd wordt gezien. Ten onrechte volgens jou en daar ben ik het helemaal mee eens. Vorige week maakte ik daar nog een opmerking over op het werk. Eén van mijn collega's is zooooo bescheiden. Hij heeft er zelf ook last van en ik probeer hem wat minder bescheiden te "maken". Nou ja, dat "moet" hij zelf doen, maar ik heb ook gezegd dat bescheidenheid zwaar overschat wordt als eigenschap.

Voor nu is dit wel weer even genoeg, dacht ik zo..... 
Ga zo naar mijn werk en ga weer "ouwehoeren". Is alles weer in balans, ha, ha, ha. Ook zo'n woord: "balans". Kunnen we ook een flinke boom over opzetten!?

Fijne dag, "filosofeer en ouwehoer ze" en met een vriendelijke groet, Alex

Hoi Alex,

Ik heb daar ook wel eens naar gekeken dus ken het programma. Ik zag het zondag ook voorbij komen.

Eerst even iets rechtzetten: over bescheidenheid kwam van Jan, dus ere wie ere toekomt. En ik ben te bescheiden om.met de eer te strijken, grapje. Is uit z'n verband, weet ik.

Over ouwehoeren dat kan ik wel en hou er op zich ook wel van, maar niet als het een masker is of ter compensatie, snap je? Als het echt en spontaan is kan ik er echt wel om lachen. Het is ook zeker niet minderwaardig. Ik heb ook zo mijn guilty pleasures hoor. Ik schaam me daar ook niet voor.

Wel leuk dat het hierop uitdraait dit gesprek hier.

Groetjes,
Roon

Roon en mede-filosofen of "experts in levensworstelingen".

Die herkenning is ook zo'n bitterzoet snoepje toch? Ik vind het ook fijn, ah ik ben niet de enige die zo "moeilijk" is of zo loopt te stoeien! Maar tegelijk weet je hoe K# je je kunt voelen en dan is het idd ook weer zo zuur dat andere daar dus herkenning in hebben.  Jeetje..
Dat ik me ervan bewust ben, dat over héél de wereld, mensen zo kunnen stoeien met zichzelf en het leven heeft voor mij wel gemaakt dat ik me niet echt eenzaam voel, ook al ben ik soms fysiek wel alleen. Of tussen mensen zijn die je niet echt begrijpen, tot bepaalde hoogte ook oké, we zijn immers toch allemaal net weer anders en dat is ook oké.. 
Maar we zijn dus ook weer allemaal individu met net iets andere ervaringen en emoties/gedachtes dus staan we er toch ook weer alleen in, in ons geworstel (zo zie ik het)  ZO lastig vind ik soms! 
En soms komt er dan bij mij nihilisme om de hoek; we klooien allemaal maar wat dus wat heeft het nog voor zin?!

Denkers die voelen en voelers die denken, haha mooie opmerking! Ik heb ook al een tijdje de behoefte om soms eens wat filosofischer over bv. GGZ-labeltjes of levensethiek te discussieren en zie (nog) niet zo of die ruimte binnen GGZ er is. En dat snap ik ook wel, want zo'n discussies kunnen ook weer een volgende existentiële crisis oproepen > dus risico> GGZ houd niet zo van risico. En dat snap ik ook wel weer.. 
Ik heb trouwens best veel aan het boek "leven met intensiteit" en wellicht kun(nen) jij (of jullie) er ook iets mee? Zelf merk ik dat ik misschien té intens emotioneel alles kan ervaren (en daarom misschien ook trauma's ook nog intenser heb ervaren? of ervaar ik alles intenser dóór mijn trauma's?)  Dat probeer ik dan (door de vooral "hoofdgerichte GGZ" therapieën, vind ik) nu helemaal uit elkaar te analyseren.. en ja, dat maakt het er soms alleen maar moeilijker op! 
Gevoelens en gedachtes hangen soms door elkaar, over elkaar en in tegenstrijd met elkaar.
Snappen we elkaar nog? 
Is het nog een samenhangend verhaal dit? 
haha

Maar intens voelen en daar dan ook nog heel diep over nadenken, dat dus..


Oh ja, maar dat intens voelen.. dat is dan een theorie waar ik over nadenk.. Want hoe weet ik dat ik intenser voel dan bv gemiddelde of andere mensen? Gevoel is immers zo lastig te meten? 
Kunnen we dat al meten? Het is misschien een verklaring voor mij omdat ik zie dat andere "beter" met leven om kunnen gaan dan ik.. ?

Roon en mede-filosofen of "experts in levensworstelingen".

Die herkenning is ook zo'n bitterzoet snoepje toch? Ik vind het ook fijn, ah ik ben niet de enige die zo "moeilijk" is of zo loopt te stoeien! Maar tegelijk weet je hoe K# je je kunt voelen en dan is het idd ook weer zo zuur dat andere daar dus herkenning in hebben.  Jeetje..
Dat ik me ervan bewust ben, dat over héél de wereld, mensen zo kunnen stoeien met zichzelf en het leven heeft voor mij wel gemaakt dat ik me niet echt eenzaam voel, ook al ben ik soms fysiek wel alleen. Of tussen mensen zijn die je niet echt begrijpen, tot bepaalde hoogte ook oké, we zijn immers toch allemaal net weer anders en dat is ook oké.. 
Maar we zijn dus ook weer allemaal individu met net iets andere ervaringen en emoties/gedachtes dus staan we er toch ook weer alleen in, in ons geworstel (zo zie ik het)  ZO lastig vind ik soms! 
En soms komt er dan bij mij nihilisme om de hoek; we klooien allemaal maar wat dus wat heeft het nog voor zin?!

Denkers die voelen en voelers die denken, haha mooie opmerking! Ik heb ook al een tijdje de behoefte om soms eens wat filosofischer over bv. GGZ-labeltjes of levensethiek te discussieren en zie (nog) niet zo of die ruimte binnen GGZ er is. En dat snap ik ook wel, want zo'n discussies kunnen ook weer een volgende existentiële crisis oproepen > dus risico> GGZ houd niet zo van risico. En dat snap ik ook wel weer.. 
Ik heb trouwens best veel aan het boek "leven met intensiteit" en wellicht kun(nen) jij (of jullie) er ook iets mee? Zelf merk ik dat ik misschien té intens emotioneel alles kan ervaren (en daarom misschien ook trauma's ook nog intenser heb ervaren? of ervaar ik alles intenser dóór mijn trauma's?)  Dat probeer ik dan (door de vooral "hoofdgerichte GGZ" therapieën, vind ik) nu helemaal uit elkaar te analyseren.. en ja, dat maakt het er soms alleen maar moeilijker op! 
Gevoelens en gedachtes hangen soms door elkaar, over elkaar en in tegenstrijd met elkaar.
Snappen we elkaar nog? 
Is het nog een samenhangend verhaal dit? 
haha

Maar intens voelen en daar dan ook nog heel diep over nadenken, dat dus..


Oh ja, maar dat intens voelen.. dat is dan een theorie waar ik over nadenk.. Want hoe weet ik dat ik intenser voel dan bv gemiddelde of andere mensen? Gevoel is immers zo lastig te meten? 
Kunnen we dat al meten? Het is misschien een verklaring voor mij omdat ik zie dat andere "beter" met leven om kunnen gaan dan ik.. ?

Hoi Joy en allen,

Ja, dat is inderdaad (een beetje) bitterzoet. Ik/je gunt een ander niet dat hij/zij dit ook voelt en denkt, terwijl het voor mij/ons fijn kan zijn eindelijk iemand
te 'vinden' die je ziet/hoort/begrijpt en/of zelfs voelt?! Roept dat dan ook meteen de vraag op bij jullie of dit wel echt zo is? Of dat we het zo graag hopen en zouden willen, maar de angst (want is dat niet de grootste 'boosdoener in het hele verhaal?) dat het niet waar is of niet waar kan zijn maakt dat we het moeilijk kunnen geloven? 

Het stukje eenzaam en alleen, waar jij het over hebt Joy, dat is ook zo'n thema. Ik kan me soms alleen helemaal niet eenzaam voelen. Terwijl ik me in gezelschap juist heel erg eenzaam voel. Dat maakt dat ik heel graag verbinding wil, maar op het moment dat het zich voordoet ik me afsluit. Niet omdat ik dat wil, maar puur vanuit bescherming. Dit hangt voor mij samen met de hechtingsproblematiek waar we het eerder al over gehad hebben. Een boek wat ik hierover gelezen heb heet 'Liefdes bang" van Hannah Cuppen; dit gaat over aantrekken en afstoten, bindings- en verlatingsangst. Nu ben ik iemand die wel luistert (of leest in dit geval), maar toch ook bij mezelf wil 'voelen' en 'analyseren' hoe ik daar in sta; ik neem niet alles zo maar voor waar aan, zeg maar. Toch brengt zoiets altijd wel nieuwe inzichten of bevestigt het juist het gevoel dat je zelf had.
Het stukje herkenning in de ander is of kan erg prettig zijn, maar inderdaad zijn we allemaal ons eigen individu. Met al onze mooie (zien wij die genoeg van onszelf?) en minder mooie (zien wij die niet juist te sterk?) eigenschappen. Wat ik vaak merk in contact met mensen is dat er een discussie ontstaat over 'gelijk hebben". Bij mij gaat het vaak niet om het gelijk hebben, meer om het weten dat wat ik denk/voel klopt om zo (meer zelf-)vertrouwen te krijgen, dus meer een bevestiging als het ware. En daar komt het volgende obstakel om de hoek; want vaak betreft dit dan gevoelens of gedachten die men eigenlijk niet wil delen met de ander om wat voor reden dan ook. En hoewel ik de grenzen van de ander wil respecteren, merk ik dat die incongruentie tussen wat ik voel en de ander zegt/laat zien, mij erg in verwarring kan brengen. Of eigenlijk meer aan mezelf doe twijfelen of ik zo 'eigenwijs' mag zijn dat ik mijn gevoel vertrouw boven dat wat de ander uitstraalt (kom ik terug op wat Jan eerder schreef over alle aspecten van communiceren). Zijn wij dan te bescheiden/onzeker/angstig om naar ons gevoel/intuïtie te luisteren, uit angst om het voor de ander fout te doen? Ik denk, of weet, dat dit voor mij zo geldt. Het moet perfect, dus het moet ook juist zijn, waarheid en werkelijkheid, rechtvaardig.

Joy, merk je de worsteling in mij? Vast wel. ;-) En dan komt bij mij dat nihilisme en fatalisme ook om de hoek kijken; voor wie doe ik dit en ben ik hier op deze (vreemde) planeet, met nog vreemdere wezens (lees mensen).

Wat je zegt over de GGZ dat herken ik heel sterk; ik heb dat ook geprobeerd om de dingen vanuit dat standpunt te benaderen. Op een enkeling na kunnen de meeste therapeuten (in ieder geval degene die ik gehad heb) er niet veel mee. Voor mij voelde het vaak zo van; dit is wat ik geleerd heb, wat geschreven staat en dit is hoe ik het moet doen. Zelfs al waren er therapeuten die me wel konden volgen, bleven ze (uit angst voor de beroepsgroep?) vasthouden aan 'de regels". Toch denk ik dat het goed is dat er mensen zijn zoals jij die de beroepsgroep een andere mogelijkheid voorhouden, meer vanuit wat wij daadwerkelijk ervaren dan wat zij denken begrepen te hebben vanuit de 'overlevering'. Want zeg nou zelf; er is toch niets zo moeilijk dan dit alles te lezen en zeker te weten dat jij (net zoals andersom wij) precies, of zelfs maar voor de helft. begrijpen wat IK/de ander bedoel(t)?! 

Dat boek ken ik niet, maar heeft dat ook iets met HSP te maken misschien? Daar doet het mij aan denken in ieder geval.

Jouw verhaal was voor mij te volgen en samenhangend (met in achtneming wat ik net geschreven heb over begrijpen wat ik/de ander bedoelt ;-)).
Hopelijk ben ik ook nog te volgen. 

Groetjes,
Roon