Hallo allemaal,

Ik ben Roon, man van 49 jaar. Ik kom.hier eens kijken of er meer mensen zijn die zich 'anders' voelen dan de meeste mensen. Ik heb ook de diagnose chronische depressie, maar vraag me soms ook of dit te maken heeft met het feit dat ik me vooral onbegrepen en ongezien voel. Het lijkt me interessant om daar met mensen over van gedachten te wisselen. 

En misschien dat daar dan weer mooie gedachten en/of gevoelens uit voortkomen om het onderwerp te verdiepen.

Groet, Roon

Hallo allemaal,

Ik ben Roon, man van 49 jaar. Ik kom.hier eens kijken of er meer mensen zijn die zich 'anders' voelen dan de meeste mensen. Ik heb ook de diagnose chronische depressie, maar vraag me soms ook of dit te maken heeft met het feit dat ik me vooral onbegrepen en ongezien voel. Het lijkt me interessant om daar met mensen over van gedachten te wisselen. 

En misschien dat daar dan weer mooie gedachten en/of gevoelens uit voortkomen om het onderwerp te verdiepen.

Groet, Roon

Welkom Roon, 

Ik kan wel beginnen met het cliché dat "iedereen anders is", maar dat doe ik niet, ha, ha, ha...
Het feit dat je je onbegrepen en niet gezien voelt, zal ongetwijfeld te maken hebben met het ontstaan van jouw depressie. Als dat gevoel er maar lang genoeg is, dan word je vanzelf depressief. Dat niet gezien worden herken ik vanuit mijn jeugd. Zou je een trauma kunnen noemen en dat is uitgegroeid tot een depressie. Gelukkig voel ik me steeds meer gezien en ik laat mezelf ook steeds meer zien. Als mensen me niet begrijpen heb ik daar steeds minder moeite mee. Niet iedereen kan en hoeft alles te begrijpen van mij. Vroeger vond ik dat heel belangrijk. Dat kan ik steeds beter loslaten.
Nu gebeurt het wel eens dat iemand aangeeft iets aan of van mij niet te begrijpen en dan zeg ik: "Bedankt voor het compliment"! Prachtig vind ik dat. Probeer het maar eens!!
Voor nu vind ik dit wel even mooi geweest....

Hartelijke groet, Alex

Welkom Roon, 

Ik kan wel beginnen met het cliché dat "iedereen anders is", maar dat doe ik niet, ha, ha, ha...
Het feit dat je je onbegrepen en niet gezien voelt, zal ongetwijfeld te maken hebben met het ontstaan van jouw depressie. Als dat gevoel er maar lang genoeg is, dan word je vanzelf depressief. Dat niet gezien worden herken ik vanuit mijn jeugd. Zou je een trauma kunnen noemen en dat is uitgegroeid tot een depressie. Gelukkig voel ik me steeds meer gezien en ik laat mezelf ook steeds meer zien. Als mensen me niet begrijpen heb ik daar steeds minder moeite mee. Niet iedereen kan en hoeft alles te begrijpen van mij. Vroeger vond ik dat heel belangrijk. Dat kan ik steeds beter loslaten.
Nu gebeurt het wel eens dat iemand aangeeft iets aan of van mij niet te begrijpen en dan zeg ik: "Bedankt voor het compliment"! Prachtig vind ik dat. Probeer het maar eens!!
Voor nu vind ik dit wel even mooi geweest....

Hartelijke groet, Alex

Hallo Alex058,

Bedankt voor je reactie.

Ik herken wat je zegt en ik weet dat het bij mij ook vanuit mijn jeugd en relaties komt.

Je geeft aan dat je er nu anders mee omgaat. Hoe reageren je vrienden en familie? Raak je dan ook mensen kwijt? En hoe voel jij je dan?

Ik merk bij mij dat ik in contact best voor mezelf op kan komen, maar dat ik achteraf alles nog analyseert ( en analyseert, en analyseert). Dat eigenlijk mijn gedachten vaak erger zijn dan mijn (lichamelijk) gevoel, begrijp je? Helaas kan ik alleen niet altijd ( of best vaak niet) mijn hoofd 'stilzetten'.

Herken jij dat ook, dat steeds maar malen en piekeren? 

Als ik teveel vragen stel mag je dat zeggen. Ben benieuwd hoe het bij jou/anderen werkt.

Vriendelijke groet,
Roon

Hallo Roon,

Welkom hier op het forum. Ja ik voel me ook anders dan de meeste mensen. Heb je zelf een idee over de reden dat je je onbegrepen voelt. Ik kan me voorstellen dat je je daardoor eenzaam voelt. Zelf ervaar ik wel dat mensen begrip hebben, maar echt begrijpen hoe het is om mij te zijn kunnen ze natuurlijk niet. Dan zouden ze dezelfde problematiek(angst in mijn geval) moeten hebben. Je ongezien voelen komt denk ik vooral omdat het aan moed en/of vaardigheden ontbreekt om jezelf ook te laten zien. De moed niet hebben kan komen door trauma, negatief zelfbeeld, angst. Bij een gebrek aan vaardigheden denk ik bijvoorbeeld aan een autisme spectrum stoornis. Misschien wat kort door de bocht, er kunnen natuurlijk nog andere oorzaken zijn. Ben benieuwd naar je verhaal er achter.

Edit: Ik lees net over je jeugd en dat is natuurlijk een grote factor. Als je door je ouders niet gezien werd neem je dat mee de rest van je leven. 


Groet, J@n

Hallo Roon,

Welkom hier op het forum. Ja ik voel me ook anders dan de meeste mensen. Heb je zelf een idee over de reden dat je je onbegrepen voelt. Ik kan me voorstellen dat je je daardoor eenzaam voelt. Zelf ervaar ik wel dat mensen begrip hebben, maar echt begrijpen hoe het is om mij te zijn kunnen ze natuurlijk niet. Dan zouden ze dezelfde problematiek(angst in mijn geval) moeten hebben. Je ongezien voelen komt denk ik vooral omdat het aan moed en/of vaardigheden ontbreekt om jezelf ook te laten zien. De moed niet hebben kan komen door trauma, negatief zelfbeeld, angst. Bij een gebrek aan vaardigheden denk ik bijvoorbeeld aan een autisme spectrum stoornis. Misschien wat kort door de bocht, er kunnen natuurlijk nog andere oorzaken zijn. Ben benieuwd naar je verhaal er achter.

Edit: Ik lees net over je jeugd en dat is natuurlijk een grote factor. Als je door je ouders niet gezien werd neem je dat mee de rest van je leven. 


Groet, J@n

Hallo Jan,

Bedankt voor je reactie ook.

Je vroeg of ik zelf een idee heb en dat heb ik inderdaad wel. Wat jij zegt herken ik ook en zeg ik ook heel vaak: ergens ben ik blij dat mensen mij tot bepaalde hoogte kunnen begrijpen, want anders zouden ze ook in zo'n situatie als ik zitten, denk ik.

Zoals ik zei ligt er een stuk in mijn jeugd en relaties. Maar ook een stuk in het denken en voelen zoals ik.dat doe. Voor mij is voelen net zo belangrijk als denken en andersom. Ik vind het dan ook leuk om diepgaande gesprekken te voeren terwijl oppervlakkigheid niet echt aan mij besteed is. In mijn omgeving merk ik echter vaak dat men liever niet over diepgaande zaken en al helemaal niet over emoties en gevoelens praat. 
Daarnaast lijkt het zo (of is dat ook zo?) dat veel mensen het eng vinden om over emoties te praten. Hier doet men dat wat makkelijker, wat ik zo een beetje gezien heb.

Het dubbele bij mij is ook dat ik dingen wel uit durf te spreken maar dat ik daarna als ik alleen ben me afvraag of ik het wel correct gedaan heb.

Het komt er op neer dat ik (nog) niet voldoende echt voor mijn gevoel durf te gaan staan. Voor mijn hoofd/verstand gaat dat wat makkelijker, lijkt het.
Het is dat die twee helaas vaak niet op een lijn lijken te zitten.

Beetje helder?

Vriendelijke groet,
Roon

Welkom Roon,

Niet begrepen worden dat gevoel ken ik heel vaak. Bij mij is dat niet begrepen voelen vooral door hulpverlening of in therapie. 
Hoe uit zich bij jou de depressie? ( b.v. terugtrekken, hele nare gedachten )

Welkom Roon,

Niet begrepen worden dat gevoel ken ik heel vaak. Bij mij is dat niet begrepen voelen vooral door hulpverlening of in therapie. 
Hoe uit zich bij jou de depressie? ( b.v. terugtrekken, hele nare gedachten )

Hallo Joy,

Dat van de hulpverlening en in therapie herken ik ook: vandaar ook mijn opening een beetje. De 'hokjes' waar ze zo meer schermen, dat maakt naar mijn mening dat er vaak dingen anders gezien/geïnterpreteerd worden dan dat het misschien wel is of zou kunnen zijn. En als e het dan niet eens bent met een hulpverlener, dan liep.dit bij mij vaak uit in strijd (van beide kanten). 
Maar ook familie en vrienden begrijpen me vaak niet. En deels komt dat denk ik door mijn kijk op de wereld (en de daarbij horende gevoelens voor mij) en het feit dat ik nogal.tegenstrijdig kan zijn. Wat ik.dan ook wel durf te benoemen en het mezelf dus ook zeker realiseer. Maar die tegenstrijdige gevoelens en gedachten zijn dan wel beiden oprecht, wat het ook weer ingewikkeld maar voor anderen. Volg je me nog?

Bij mij uit het zich (hoewel ik wel echt probeer om dit anders te doen) in die bovengenoemde tegenstrijdigheden: nabijheid-vermijden, 
uiten-zwijgen, vluchten-vechten. En dat is ook wat de meeste niet begrijpen aan me. Die tegenstrijdigheden. 

Daarnaast kan ik heel lang met iets in mijn hoofd blijven zitten: loslaten is niet iets wat me makkelijk afgaat, zeg maar. Dan analyseert ik tot op het kleinste detail het hoe, wat en waarom.

Groetjes,
Roon

Hallo Alex058,

Bedankt voor je reactie.

Ik herken wat je zegt en ik weet dat het bij mij ook vanuit mijn jeugd en relaties komt.

Je geeft aan dat je er nu anders mee omgaat. Hoe reageren je vrienden en familie? Raak je dan ook mensen kwijt? En hoe voel jij je dan?

Ik merk bij mij dat ik in contact best voor mezelf op kan komen, maar dat ik achteraf alles nog analyseert ( en analyseert, en analyseert). Dat eigenlijk mijn gedachten vaak erger zijn dan mijn (lichamelijk) gevoel, begrijp je? Helaas kan ik alleen niet altijd ( of best vaak niet) mijn hoofd 'stilzetten'.

Herken jij dat ook, dat steeds maar malen en piekeren? 

Als ik teveel vragen stel mag je dat zeggen. Ben benieuwd hoe het bij jou/anderen werkt.

Vriendelijke groet,
Roon

Hallo Roon, 

Ik geloof dat ik naar buiten toe niet zo veel veranderd ben, maar vooral van binnen. Kon meestal wel voor mezelf opkomen en deed "mijn zegje" wel. Naderhand kon ik dat dan allemaal tot op de milimeter analyseren en nog eens en nog eens. Dat herken ik dus wel. Ik zal niet zeggen dat ik dat helemaal niet meer doe, maar wel veel minder. Heb veel meer vrede met wie ik ben en hoe ik me uit. Vroeger moest ik perfect zijn, maar perfectie bestaat niet en hoeft ook niet. Dat loslaten geeft ook meer lucht. 
Het is niet zo dat alles nu van een leien dakje gaat. Bij alles wat ik ga doen, zie ik er vantevoren tegenop. In meer of mindere mate. Boodschappen doen, naar mijn werk, op visite gaan, op vakantie gaan.....alles. Pleinvrees noemt de psycholoog het, die ik jaren geleden nog eens bezocht heb. 
Komt er op neer dat ik eigenlijk het liefst thuis blijf, daar waar het volgens mij veilig is. Gelukkig heb ik wel een drang in mij om de deur uit te gaan. Er zijn genoeg mensen met pleinvrees die nauwelijks de deur uit komen, heb ik wel begrepen. 

Momenteel ben ik (te) veel aan het piekeren over een vriendschap die niet prettig meer voelt. Dat kan ik moeilijk loslaten. 
Ik las ook ergens dat je jezelf tegenstrijdig vindt. Dat herken ik ook wel. Is de mens vaak niet een "vat vol tegenstrijdigheden"? 
"We kloten maar wat aan", zou Mabel zeggen 
. Ik geloof dat ik "gezien worden" veel belangrijker vind dan "begrepen worden". Jij niet? 

Weer genoeg stof om over na te denken..... 

Groetjes, Alex

Hallo Roon, 

Ik geloof dat ik naar buiten toe niet zo veel veranderd ben, maar vooral van binnen. Kon meestal wel voor mezelf opkomen en deed "mijn zegje" wel. Naderhand kon ik dat dan allemaal tot op de milimeter analyseren en nog eens en nog eens. Dat herken ik dus wel. Ik zal niet zeggen dat ik dat helemaal niet meer doe, maar wel veel minder. Heb veel meer vrede met wie ik ben en hoe ik me uit. Vroeger moest ik perfect zijn, maar perfectie bestaat niet en hoeft ook niet. Dat loslaten geeft ook meer lucht. 
Het is niet zo dat alles nu van een leien dakje gaat. Bij alles wat ik ga doen, zie ik er vantevoren tegenop. In meer of mindere mate. Boodschappen doen, naar mijn werk, op visite gaan, op vakantie gaan.....alles. Pleinvrees noemt de psycholoog het, die ik jaren geleden nog eens bezocht heb. 
Komt er op neer dat ik eigenlijk het liefst thuis blijf, daar waar het volgens mij veilig is. Gelukkig heb ik wel een drang in mij om de deur uit te gaan. Er zijn genoeg mensen met pleinvrees die nauwelijks de deur uit komen, heb ik wel begrepen. 

Momenteel ben ik (te) veel aan het piekeren over een vriendschap die niet prettig meer voelt. Dat kan ik moeilijk loslaten. 
Ik las ook ergens dat je jezelf tegenstrijdig vindt. Dat herken ik ook wel. Is de mens vaak niet een "vat vol tegenstrijdigheden"? 
"We kloten maar wat aan", zou Mabel zeggen 
. Ik geloof dat ik "gezien worden" veel belangrijker vind dan "begrepen worden". Jij niet? 

Weer genoeg stof om over na te denken..... 

Groetjes, Alex

Hoi Alex,

Grappig ergens ik/we voelen ons niet gezien/begrepen en hier vliegt de 'ik herken het' je om de oren ?
Dat perfecte herken ik dus ook, en daardoor kan ik dan ook veel.woorden nodig hebben om 'perfect' over te brengen; wat dus niet lukt, want perfectie is een illusie. Zoals ons hele leven? Maar dat is misschien iets voor een andere keer?

Jouw psycholoog noemde.het.pleinvrees. Hoe zie jij dat zelf? En dat analyseren, was dat ook een drang bij jou? Vanuit perfectie?

Dat van die vriendschap is ook iets wat bij mij speelt. Ben benieuwd hoe jij dat aan gaat pakken.
Misschien kan ik er dan ook wat mee. Ik merk dat bij mij gelijkwaardigheid, eerlijkheid en oprechtheid de kernwoorden zijn waar het bij om gaat. Niet alles hoeft afgewogen te worden, maar een enigszins gelijkwaardigheid/balans in geven en nemen is toch wel gewenst. Ik weet niet hoe dit bij jou of de anderen zit, maar ik vind het lastig om te ontvangen. Geven doe ik dan weer teveel, waardoor ik me, zoals ik laatst tegen iemand zie, een gebruiksvoorwerp; na gebruik tot volgende gebruik op te bergen...

Dit heeft waarschijnlijk ook te maken met een tekort aan zelfwaardering en acceptatie. Hoewel daar de meningen ook over verdeeld zullen zijn.

Eigenlijk zou ik gewoon graag in harmonie leven met mensen, maar lijkt dat wel de moeilijkste opdracht in mijn leven...

Nou, genoeg ook maar even.

Groetjes,
Roon

Hoi Roon,

Bedankt voor je uitleg. Ik herken er wel wat in. Als je het 'diepgraven' met niemand kunt delen zal dat als een leegte voelen. Het gaat immers om de kern van het bestaan.

Ook herkenbaar voor me: Wel alles durven benoemen, maar er achteraf veel last van hebben. Bij mij heeft dat met de angst voor afwijzing en uitsluiting te maken denk ik. Toch een missend gevoel van basis veiligheid.

Door assertiviteits-, en communicatietraining heb ik wel geleerd om mijn gevoel wat beter te verwoorden en daardoor een duidelijker plek te geven, maar het blijft lastig.

Over emoties praten is voor veel mensen moeilijk omdat ze het niet gewend zijn en omdat je daarmee de ander heel dicht toelaat wat kwetsbaar voelt. Heel veel mensen, vooral mannen, kunnen daar niet mee overweg. Ik volg een Youtube kanaal (The Behavior Panel) over lichaamstaal. Een van de deskundigen vertelde een keer dat hij tijdens zijn leertraject begon te zien hoe onzeker iedereen is. We leven helaas in een macho wereld van schone schijn. Zou mooi zijn als dat nog eens mocht veranderen.

Oh ja, en het altijd maar geven en moeilijk durven ontvangen heeft natuurlijk alles te maken met jezelf belangrijk durven vinden. Leer dat maar eens als je als kind hebt meegekregen dat je niet belangrijk bent.
Bovendien wordt bescheidenheid in onze maatschappij als een deugd gezien en als we onszelf de moeite waard vinden hebben we al snel te hoog in de bol.
Het niet durven ontvangen is ook een vorm van zelfbescherming. Wel durven ontvangen is eng. Je bent kwetsbaar. Dan maar liever wegkruipen en een ander helpen en daar een goed gevoel aan ontlenen. 

Groet, J@n