Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Voorstellen


#1

Hallo
Ik ben nieuw en zal me even voorstellen
Het is een lang verhaal maar probeer het kort te houden.
Sinds 35 jaar een relatie en inmiddels 14 jaar getrouwd
Mijn man is depressief en de laatste twee jaar alleen maar verslechtering
Voor mijn gevoel mede dank zij het GGZ die herhaaldelijk fouten hebben gemaakt(zal daar niet te ver nu op in gaan)
Inmiddels zit ik nu 5 weken thuis nadat we in een crisis terecht kwamen doordat mijn man het allemaal niet meer aankon
Hij heeft een zeer slechte jeugd gehad zullen we maar zeggen en mede daardoor heeft hij een gigantisch probleem mijn man is door lichamelijke problemen uitgevallen waarnaar er psychisch problemen ontstonden
Hij heeft Ad maar zonder resultaat, staat aangemeld voor opname maar is doodsbang (wat ik snap)voor evt gevolgen
Inmiddels zijn we volledig uit elkaar gegroeid en trek ik het niet meer ben zelf bang om in een depressie te raken 
Alles ligt aan mij en communiceren lukt niet meer. Heb veel last van schuldgevoelens dat als ik weg zou gaan hem in de steek laat( dit roept hij ook constant: hij voelt zich alleen, in de steek gelaten en verlaten) dit is zeker weten vanuit zijn jeugd door moederlief meegegeven
Ik ben wanhopig wil er graag voor hem zijn maar het lukt me niet meer wat moet ik doen
Ben bang dat hij de opname afblaast en hulp gaat weigeren
Hij is zo verschrikkelijk boos op alles en iedereen maar vooral op mij.
Mijn verstand zegt: waar ben jij mee bezig maar mijn gevoel roept niet loslaten
Ik moet nog wel van hem houden anders was ik toch allang vertrokken? Ook ik ben boos en vondt het zo oneerlijk ik ben wanhopig maar toch wil ik de hoop op verbetering niet verliezen
Hoop
Antwoord

#2

Register or login to view the content
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Hoop
Antwoord

#3

(07-06-2017, 10:15)Hoop schreef: Hallo
Ik ben nieuw en zal me even voorstellen
Het is een lang verhaal maar probeer het kort te houden.
Sinds 35 jaar een relatie en inmiddels 14 jaar getrouwd
Mijn man is depressief en de laatste twee jaar alleen maar verslechtering
Voor mijn gevoel mede dank zij het GGZ die herhaaldelijk fouten hebben gemaakt(zal daar niet te ver nu op in gaan)
Inmiddels zit ik nu 5 weken thuis nadat we in een crisis terecht kwamen doordat mijn man het allemaal niet meer aankon
Hij heeft een zeer slechte jeugd gehad zullen we maar zeggen en mede daardoor heeft hij een gigantisch probleem mijn man is door lichamelijke problemen uitgevallen waarnaar er psychisch problemen ontstonden
Hij heeft Ad maar zonder resultaat, staat aangemeld voor opname maar is doodsbang (wat ik snap)voor evt gevolgen
Inmiddels zijn we volledig uit elkaar gegroeid en trek ik het niet meer ben zelf bang om in een depressie te raken 
Alles ligt aan mij en communiceren lukt niet meer. Heb veel last van schuldgevoelens dat als ik weg zou gaan hem in de steek laat( dit roept hij ook constant: hij voelt zich alleen, in de steek gelaten en verlaten) dit is zeker weten vanuit zijn jeugd door moederlief meegegeven
Ik ben wanhopig wil er graag voor hem zijn maar het lukt me niet meer wat moet ik doen
Ben bang dat hij de opname afblaast en hulp gaat weigeren
Hij is zo verschrikkelijk boos op alles en iedereen maar vooral op mij.
Mijn verstand zegt: waar ben jij mee bezig maar mijn gevoel roept niet loslaten
Ik moet nog wel van hem houden anders was ik toch allang vertrokken? Ook ik ben boos en vondt het zo oneerlijk ik ben wanhopig maar toch wil ik de hoop op verbetering niet verliezen
Hoop
Antwoord

#4

Lieve Hoop,

wat een vreselijk moeilijk verhaal! Je bent al zo ver gekomen, en staat nu op je tandvlees kapot te gaan en ziet je partner ook volledig naar de knoppen gaan. Hartverscheurend vind ik het.
De depressie verkleurt helaas zijn beeld en hij voelt zich eenzaam en in de steek gelaten, ook al ben jij toch gebleven. Soms kan je elkaar echter niet meer geven wat de ander nodig heeft. Soms moet je loslaten wat je lief hebt. Soms moet je in je eentje, door de modder heen werken, omdat als je het samen doet je elkaar verzuipt.
Misschien moet je met hem bespreken dat je nu ook zelf kapot gaat, dat je aan jezelf gaat werken en dat hij dat ook moet doen en dat je er even niet echt voor elkaar kan zijn, ook al zijn jullie al zo lang samen.

Wat een kutleven is het toch soms...... Sorry, maar ik vind het echt heel klote voor je en het zou gewoon niet zo moeten gaan. Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je hier wat steun en herkenning kan vinden. Zorg in ieder geval heel goed voor jezelf, want zelf kapot gaan heb jij en ook je partner ook niks aan.

liefs,
Liesbeth


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Liz is fighting :   • Hoop
Antwoord

#5

(07-06-2017, 14:04)Liz is fighting schreef: Lieve Hoop,

wat een vreselijk moeilijk verhaal! Je bent al zo ver gekomen, en staat nu op je tandvlees kapot te gaan en ziet je partner ook volledig naar de knoppen gaan. Hartverscheurend vind ik het.
De depressie verkleurt helaas zijn beeld en hij voelt zich eenzaam en in de steek gelaten, ook al ben jij toch gebleven. Soms kan je elkaar echter niet meer geven wat de ander nodig heeft. Soms moet je loslaten wat je lief hebt. Soms moet je in je eentje, door de modder heen werken, omdat als je het samen doet je elkaar verzuipt.
Misschien moet je met hem bespreken dat je nu ook zelf kapot gaat, dat je aan jezelf gaat werken en dat hij dat ook moet doen en dat je er even niet echt voor elkaar kan zijn, ook al zijn jullie al zo lang samen.

Wat een kutleven is het toch soms...... Sorry, maar ik vind het echt heel klote voor je en het zou gewoon niet zo moeten gaan. Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je hier wat steun en herkenning kan vinden. Zorg in ieder geval heel goed voor jezelf, want zelf kapot gaan heb jij en ook je partner ook niks aan.

liefs,
Liesbeth

Dank je wel Liesbeth
Zware en moeilijke tijd en duurt al zo lang
voel me alleen in de relatie en wordt er behoorlijk onzeker van.
Hopelijk gaat idd het licht weer aan
vriedin tipte op dit filorum en ik lees mijn eigen verhaal 
Ik hoop hier het niet alleen gevoel te kunnen delen
Antwoord

#6
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 07-06-2017, 16:46 door Liz is fighting.)

Ja Hoop, helaas zullen we maar zeggen, ben je hierin helemaal niet alleen.
Als je trouwens op het knopje 'antwoord' drukt krijg je de hele tekst van iemand mee, terwijl als je op het rode knopje 'reply' drukt, kan je antwoorden zonder dat de ander zijn tekst al helemaal in beeld staat. Misschien heb je er wat aan, want ik vond dat in het begin lastig.

Als partner van een ziek persoon loop je al snel op eieren. Je komt veel te kort, neemt tegelijk misschien veel over qua verantwoordelijkheid, door zijn negatieve kijk op de wereld is er weinig ruimte om te genieten van de mooie dingen, en met anderen praten over je partner die zo doet, doen veel mensen niet. Ik weet dat er bij PsyQ in Den Haag altijd ook bijeenkomsten worden georganiseerd voor familie van mensen met een depressie. Heb je zoiets wel eens aangeboden gekregen door de hulpverlening van je man? Anders zou je eens kunnen gaan kijken en vragen in je buurt.

En wat Positiva zegt is waar. Hulp voor jezelf is ondertussen geen luxe maar is meer een must in mijn ogen.
Lijkt me heel moeilijk om in een relatie van 35 jaar te zitten en je man dan zo kapot te zien gaan. Jammer dat medicatie niets voor hem doet, dat vind ik de meest vreselijke scenario's. Opname is na twee jaar echt een heel goede stap zodat ze kunnen uitzoeken wat ze voor hem kunnen doen. Misschien kan hij geholpen worden met rTMS of ECT, in die volgorde....
Echt heel veel sterkte en heel veel sterkte voor je partner ook.... twee jaar lang ziek zijn en geen gat zien in het leven zou ik echt onverdraaglijk vinden denk ik.

Door de lichamelijke beschadiging is hij dus stilgevallen en daardoor in een depressie terecht gekomen?
Waren jullie voordat hij depressief werd, gelukkig samen?

Wat is die depressie toch een ongelofelijke sloper zeg...... bleh


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#7
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 07-06-2017, 18:18 door Hoop.)

(07-06-2017, 10:57)Positiva schreef: Register or login to view the content
Hij wil zeker geholpen worden maar is heel erg bang wat ik ook wel begrijp
Mijn man is al jaren depressief maar verkeerde diagnoses en inzetten van dus verkeerde behandelingen hebben dit zwarte gat gecreëerd 
Ik heb vandaag idd hulp ingeschakeld omdat ik nu ook vastloop
Ik wil er graag voor hem zijn maar op dit moment lukt het me niet
Dank je wel voor je begrip en hoop idd hier wat erkenning te krijgen
Ben inmiddels gaan twijfelen aan mezelf en weet niet meer wat juist is of onjuist wat zeg ik wel en wat niet
Zal eens naar de topic gaan die je beschrijft
Nogmaals dank

Voor dat mijn man uitviel hadden we het goed samen
Jong maar vol in het leven
Door zijn lichamelijke uitval kwam zijn actieve leven stil te staan en liep hij langzaam maar zeker vast 
Mijn man is altijd een vechter geweest ook omdat hij het altijd heeft moeten aanvechten om te kunnen overleven
Hij heeft een traumatische jeugd gehad en dit kunnen verstoppen zoals ik het noem omdat hij altijd zo actief is geweest
Het is zo zwaar om hem de laatste twee jaar zo te zien veranderen en buiten mijn bereik komt hij is heel diep gevallen
Na de EMDR is het pas goed fout gegaan nu ong een half jaar geleden
Ik herken hem soms niet meer en hij is boos op alles en iedereen en vooral de hulpverlenende instantie 
Ik hoop dat de opname hem gaat leren omgaan met de angsten en strubbelde waar hij in het leven nu tegen aanloopt ofwel hopeloos vast zit
Ik hoop het echt want anders zal ons huwelijk voor mijn gevoel ten einde gaan en dat is mijn grootste angst want na alles wat hij heeft gezegd en gedaan hou ik nog steeds van hem
Kan alleen zo niet meer verder
Ik hoop dat het lichtje voor ons weer gaat branden
Dank jullie wel allemaal
Antwoord

#8

Register or login to view the content
Antwoord

#9

Nee je vraagt zeker niet teveel
De EMDR is onjuist ingezet
Na 20 voorbereidende sessies is er 1 sessie geweest over een gebeurtenis die niet traumatisch is geweest
Mijn gaf tijdens de voorbereidende sessies aan dat hij het zwaar had maar psychologe negeerde de signalen waarna hij in overleg met spv tijdelijk gestopt is
Steeds zei emdr psycholoog de deksel mag er niet af terwijl de deksel er behoorlijk vanaf was gegaan bij de interactie groep waar hij ook 1 x per week na toeging 
Kortom veel onduidelijkheid en zeer slechte benadering ophoging van allerlei pammetjes tot uiteindelijk de crisisdienst ingezet moest worden
Teveel om op te noemen, mijn was nl suïcidaal en vervolgens worden klakkeloos 60 pannetjes in een herhaalrecept weggeschreven
Mijn heeft altijd gedeeld maar ook daar lopen we nu in vast
Ik snap hem niet voel niet wat hij voelt en resultaat is dat we elkaar zijn kwijtgeraakt
Maandag heb ik een afspraak met de spv van mijn man
Hopelijk geeft hij me tools wat te doen of niet te doen tot opname Hoe blijf ik overeind
Hoop
Antwoord

#10

Hoi Hoop, wat een erg verhaal.
Denk aan jezelf! Hoe graag je iemand wil helpen, hoeveel je van iemand houd en hoe erg je hem niet in de steek wil laten, in deze situatie ben jij de enige die reëel door heeft hoe het met jou gaat. Zoals zoveel nare ziektes wordt niet alleen de zieke aangetast, maar zeker ook jou. En ik ken jullie niet, maar van wat ik van lotgenoten hoor en wat ik van mijzelf weet, denkt iemand niet "gezond" na met deze ziekte.
Mijn vrouw is na 1,5 jaar van mijn ziek zijn weg gegaan. Op dat moment dacht ik er precies over zoals jij het omschreef met in de steek laten. Maar nu ik er naar terug kijk, had ik haar mee gesleurd. Zelfs nu ik "beter" ben, ben ik niet meer de persoon die ik was. Hoeveel ik ook van haar hield, ik had een complete blinde plek wat haar aan ging. Ik was onredelijk, veel boos en in de periode van mijn wanen heeft zij wat moeten door staan. Achteraf met wat afstand heb ik compleet begrip voor haar beslissing.
Hiermee wil ik niet zeggen dat weg gaan de oplossing is, ook niet dat koste wat het kost bij elkaar blijven het is. Alleen dat dit haar oplossing was voor een situatie waar ik totaal blind in was.
Ik kan het erg aanbevelen om voor jezelf hulp te zoeken. Al is het om iemand te hebben die jou in de gaten kan houden en bij wie jij kan ventileren.
Heel veel sterkte!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen niels :   • Hoop
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Voorstellen Started by Monica1970
11 Replies - 179 Views
19-03-2024, 14:52
Laatste bericht: Mabel
  Even voorstellen! Started by Zinge
4 Replies - 74 Views
16-03-2024, 16:34
Laatste bericht: Mabel
  Voorstellen Started by Suze
2 Replies - 99 Views
28-02-2024, 19:01
Laatste bericht: don't know
  Voorstellen Started by Kaatje123
5 Replies - 201 Views
25-02-2024, 22:52
Laatste bericht: Joy
11-02-2024, 22:53
Laatste bericht: Mabel
  Voorstellen Started by thevillageidiot1976
5 Replies - 194 Views
31-01-2024, 23:55
Laatste bericht: don't know
  Voorstellen Started by Sophia
3 Replies - 224 Views
22-12-2023, 18:06
Laatste bericht: Jupiter
  Voorstellen Started by Raketje
1 Replies - 170 Views
13-12-2023, 21:31
Laatste bericht: Joy
  Even voorstellen Started by Chaos
11 Replies - 655 Views
12-12-2023, 23:07
Laatste bericht: Mabel
  Even voorstellen Started by JoLa
4 Replies - 331 Views
12-12-2023, 14:38
Laatste bericht: JasperK



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)