Goedenavond,

Ik heb me aangemeld op het forum als partner van en man met een depressie.
We zijn 11 jaar getrouwd, inmiddels 14 jaar samen. We hebben samen een dochter van 8 en ik heb uit een eerder huwelijk een dochter van 19. 
Voor de geboorte van onze dochter waren er, achteraf gezien, al wel tekenen aan de wand. Kort lontje, snel op zijn tenen getrapt, negatief op van alles en nog wat reageren. Hij was echter wel een ondernemende man, kon maar moeilijk stil zitten en was altijd wel bezig. Nooit gediagnosticeerd, maar toch wel wat ADHD trekken.
Ongeveer 4,5 jaar geleden heeft hij de eerste depressieve episode doorgemaakt en daarna volgende er nog twee.
Ik ben zelf hulpverleenster binnen de GGZ en ik heb vaak op moeten letten dat ik me thuis niet ook als hulpverleenster op ging stellen.
De reden dat ik me hier nu heb aangemeld is omdat ik zelf "op" ben. Er zijn momenten dat ik het niet meer trek, de uitzichtloosheid speelt me parten, ondanks dat het nu op dit moment weer iets beter lijkt te gaan. Medicatie speelt dan ook wel mee, daar heeft hij wel baat bij. Twee keer eerder had hij medicatie, maar toen het beter ging stopte hij met alle gevolgen van dien.
Hij is nu dus weer aan de medicatie en heeft zich eindelijk aangemeld voor therapie. Ik blijf er bij dat er erg veel onder de oppervlakte zit wat aangepakt moet worden. Hij wilde er steeds niet aan, maar toen ik heb aangegeven dat ik niet meer kan, dat ik het niet veel langer volhou als er niets veranderd heeft hij actie ondernomen.

Wat ik hier dus zoek is herkenning, misschien adviezen, ervaringen van anderen

Goedenavond,

Ik heb me aangemeld op het forum als partner van en man met een depressie.
We zijn 11 jaar getrouwd, inmiddels 14 jaar samen. We hebben samen een dochter van 8 en ik heb uit een eerder huwelijk een dochter van 19. 
Voor de geboorte van onze dochter waren er, achteraf gezien, al wel tekenen aan de wand. Kort lontje, snel op zijn tenen getrapt, negatief op van alles en nog wat reageren. Hij was echter wel een ondernemende man, kon maar moeilijk stil zitten en was altijd wel bezig. Nooit gediagnosticeerd, maar toch wel wat ADHD trekken.
Ongeveer 4,5 jaar geleden heeft hij de eerste depressieve episode doorgemaakt en daarna volgende er nog twee.
Ik ben zelf hulpverleenster binnen de GGZ en ik heb vaak op moeten letten dat ik me thuis niet ook als hulpverleenster op ging stellen.
De reden dat ik me hier nu heb aangemeld is omdat ik zelf "op" ben. Er zijn momenten dat ik het niet meer trek, de uitzichtloosheid speelt me parten, ondanks dat het nu op dit moment weer iets beter lijkt te gaan. Medicatie speelt dan ook wel mee, daar heeft hij wel baat bij. Twee keer eerder had hij medicatie, maar toen het beter ging stopte hij met alle gevolgen van dien.
Hij is nu dus weer aan de medicatie en heeft zich eindelijk aangemeld voor therapie. Ik blijf er bij dat er erg veel onder de oppervlakte zit wat aangepakt moet worden. Hij wilde er steeds niet aan, maar toen ik heb aangegeven dat ik niet meer kan, dat ik het niet veel langer volhou als er niets veranderd heeft hij actie ondernomen.

Wat ik hier dus zoek is herkenning, misschien adviezen, ervaringen van anderen

Ja ik ben ook hulpverlener en mijn vrouw ook. Heb terugkerende zware depressie sinds 15 jaar. Slik af en aan medicijn en stop in overleg. Na een hal tot heel jaar start de volgende depr. Dan weer.
Wat je als partner moet doen is allereerst voor jezelf zorgen. Net als in het vliegtuig als die zuurstofmaskertjes naar beneden vallen als de druk in de cabine uitvalt. Dan zorg je allereerst voor je zelf en dan pas voor anderen. Ook als dat een kind is. De logica is dat als je bij de ander begint die het moeilijk heeft, dat complex is en er dan twee tegelijk kopje onder kunnen gaan! Je kan alleen helpen als je zelf in een goede positie bent! Goed dat je je eigen grens aan geeft. Kennelijk motiveert hem dat ook. Wat hij verder met die therapie doet is niet handig om je mee te bemoeien. Als de hulpverlener hem niet doorprikt dan komt hij zelf ook niet verder. Dat moeten die twee samen uitzoeken. Tenzij je er officieel bij betrokken ben in familietherapie of zo. Ga je je als bruid- deskundige vanaf de zijlijn er onofficieel semi proffesioneel mee bemoeien dan wordt t een onoverzichtelijke chaos. 
Net zo een ouder die bovenop de galerij meeloopt met het zwemmende kind en eigen paralel zwemles geeft naast de zwemjuf beneden.
Dat wordt ook een ingewikkeld langdurig proces. Met weinig kans op succes.

Mannen willen vaak niet aan de antidepressiva omdat die vaak het libido aantasten. Uitzondering is Bupropion
En er is ook Viagra of een medicijnvakantie zo nu en dan van 48 a 72 uur, dat helpt. O ja en goeie communicatie en Liefde ook.
Het is mooi dat hij nu wel hulp wil. Mijn vrouw en ik spraken time outs af, 10 minuten klagen en alleen luisteren. Zo voorkwamen we dat zij uitputte als partner en ik kon er wel 3x per dag om vragen, dat stelt wat gerust.
Kom gerust hier terug als je op andere dingen stuit he.

Hoi Sara,

Het is inderdaad een moeilijke situatie om mee om te gaan, de kern van het probleem aanpakken lijkt me inderdaad de juiste optie.
Er zijn meerdere mensen hier die in een vergelijkbare relatie verkeren, hoop dat je daar wat steun bij kan vinden.

Veel suc6 op het forum en veel sterkte in je strijd.