Niet meer van toepassing.

Hoi Lisa,

Ik ben wel bekend met dysthymie, heb nog een hele tijd door kunnen werken ermee, vooral omdat ik zoveel energie uit mijn werk haalde, maar toen bekend werd dat ik het had en er nog meer dingen boven kwamen (borderline en andere persoonlijkheidsstoornissen) wilde het werken niet meer lukken.
Ik denk dus dat je vooral heel veel energie uit je werk moet kunnen halen om het in de slechte periodes te kunnen volhouden, ik hoop voor je dat je baan je dat biedt.

groet,
Run

Hoi Lisa,

Ik ben sinds 5 minuten lid van dit forum, maar las je verhaal en herken me er meteen in!

Ik weet niet beter dan dat ik altijd al erg gevoelig ben geweest, en altijd zo perioden van ups en downs heb beleefd. Mijn moeder zij het me laatst; vroeger zei ik het al, maar niemand wilde mij als moeder geloven. Zelf wist ik dat ik hier last van had, maar ik kwam altijd zelf door de moeilijke perioden heen. In mei heb ik echter een klap gehad toen ik met burn-out klachten kampte, welke ik niet begreep, waarna ik weer in een depressieve periode terecht kwam. Mijn vrouw heeft me geholpen hulp te zoeken waarna ik nu met medicatie en therapieën mijn leven op de rit hou. Mijn werk en mijn gezin zijn datgene waar ik mijn energie uit haal om wat van mijn leven te maken.

Mijn leven is nooit “super”, met een prima dag ben ik al tevreden. Ik sluit me vaak af voor anderen, maar probeer nu na jaren van een masker voorhouden dat masker toch af en toe eens af te zetten. Erover praten helpt me mezelf te leren kennen, de golfbewegingen in mijn leven te herkennen en erkennen.

Ik vind mijn leven vooral zwaar, maar kom er steeds meer achter dat ik niet de enige ben die me zo voelt!

Fijn dat je je verhaal hier hebt gedeeld, herkenbaar!

Hoi Lisa,
Goed dat je de stap hebt gezet om het forum te bezoeken.
Ook ik heb een dysthyme stoornis, naast borderline en kenmerken van andere persoonlijkheidsstoornissen met af en toe ook een echte diepe depressie.
Ik ben inmiddels 62 jaar oud en leef dus al heel lang hiermee. In dgt therapie heb ik veel handvatten gevonden om hiermee om te gaan. Ik ervaar het als een echt deel van mij en het mag er zijn (voor mezelf, in mezelf), maar in gedrag naar buiten toe is het een heel beperkende factor. Niemand zit te wachten op somberheid of negatieve gedachten over ongeveer alles. Ik ben dan ook volledig geïsoleerd geraakt (ook door de borderline), maar daar heb jij niks aan. Wat mij helpt is heel veel relativeren zonder mezelf weg te cijferen of mijn problemen te bagatelliseren. De zaken in een ander perspectief zetten dan je gewend bent kan heel verrassend zijn. Verder heb ik gelukkig ook mijn eigen humor die ik vaak inzet en mij beter doet voelen.
Ik vraag me af of je professionele hulp hebt. Het kan je goed doen. Ben je benieuwd naar de concrete dgt handvatten vraag me er dan om. Ik kan een lijstje met punten voor je opstellen.
Lieve groet van Marianne

Hallo gebruikers van dit forum,

Ik ben Lisa, 30 jaar en worstel met somberheid sinds de pubertijd. Sinds een paar jaar weet ik dat de naam van waar ik mee worstel Dysthymie is. Ik had er nog nooit van gehoord maar vond het een enorme eyeopener toen ik deze diagnose kreeg. Ik ben hiervoor in behandeling en hoewel mij dat goed doet vind ik het hard werken om te blijven functioneren. Dysthymie raakt je op veel vlakken vind ik en hoewel ik steeds beter weet wat voor mij werkt en ik daar ook naar probeer te handelen kan ik niet voorkomen dat ik regelmatig in elkaar klap. Steeds dezelfde golfbewegingen in mijn gevoel, het blijft vreemd om te ervaren. Zelf snap ik niet waarom ik mij zó slecht kan voelen. Het kan uit het niets over me heen komen, de somberheid en pijn. Het maakt het ook lastig om afspraken (zowel privé als op het werk) te maken omdat ik niet kan inschatten of ik het op dat moment red. Op korte termijn zaken plannen werkt voor mij dus beter. Ik heb het goed op mijn werk en ook thuis met mijn man en heerlijke zoontje. Maar waarom voelt het vaak zo zwaar?

De reden dat ik mij vandaag voor het eerst (ooit) heb aangemeld op het forum is dat ik merk dat ik het lastig vind dat ik (en dat vind ik ook wel weer mooi) weinig herkenning heb van mijn omgeving als het gaat om depressieve gevoelens, en het gewicht daarvan.

Het is dus goed voor mij om de andere verhalen te lezen en te weten dat ik me daarin echt niet alleen hoef te voelen. Ook vind ik het belangrijk om juist de positieve onderwerpen op te zoeken, juist om voor mezelf ook inspiratie daarin te vinden en stappen vooruit te blijven maken. En hopelijk kan ik zo nu en dan andersom daar ook iets in bieden.

Wie is er bekend met Dysthymie? En wat ik mij ook afvraag, hoe maak je het jezelf mogelijk om je werk te kunnen blijven doen in de mindere tijden? 
Ik hoor heel graag van je.

Lisa

Dag Lisa

Beetje late reactie maar goed. Ik heb als referentie niet dysthemie maar terugkerende depressie. Mijn ervaring is dat het werk zelf een houvast is. Het geeft structuur. Ook al is het natuurlijk moeilijk vol te houden soms. Zo mogelijk zou mijn voorkeur nu in zulke periodes zijn om minder uur per dag te werken maar wel de regelmaat er in te houden. Het is op zich goed om er op uit te gaan, uit je huis, en met mensen om te gaan. Zo veel als mogelijk is natuurlijk. Over herkenning of erkenning. Je omgeving heeft verrassend vaak niet door hoe jij worstelt. Je bent mogelijk nog steeds goed gezelschap al kost dat je moeite. Iets minder je best doen mag ook he. Jij bent niet alleen verantwoordelijk voor de sfeer. Iets minder investeren kan de druk bij jou doen afnemen en anderen de kans geven wat meer naar voren te komen. Dat kan best comfortabel voor beiden zijn....
Je kunt wel deze of gene in vertrouwen nemen, leidinggevende of P&O gewoon als mededeling. Heel belangrijk dat je goed werk en goede prive omstandigheden hebt.
Dat zijn zegeningen om elke avond te tellen, letterlijk!!