Hallo allemaal,

Ben op dit forum gestuit omdat ik nu toch wel echt kan stellen dat ik me depressief voel.

Ik ben momenteel 37, maar mijn ervaringen met mentale zorgen zijn me helaas al langer bekend.

Als kind was ik een redelijke schijtert, mogelijk mede doordat mijn moeder last had van angsten en dat toch op de een of andere manier op mij heeft overgebracht.

Al op jonge leeftijd had ik soms de angst dat ik mezelf iets zou aandoen (dwanggedachte) en angst om over te geven en heimwee.

Tijdens de pubertijd verdween dit allemaal naar de achtergrond en was ik een lekker onverschillige puber waarbij ik me prima voelde.

Toen ik rond mijn 18de opeens last kreeg van een vage vorm van hyperventilatie, begon de ellende weer. Op advies van de huisarts ben ik toen Paroxetine gaan gebruiken (volgens mij veel te vroeg) en heb zo voor mijn gevoel vele jaren doorgesukkeld met wat ups en downs. 

6 jaar geleden was ik op een gegeven moment zo bang dat ik mezelf iets ging aandoen dat ik bij de crisisdienst van de GGZ terecht ben gekomen. Die hebben mij met een flinke dosis oxazepam en de nodige gesprekken weer opgelapt en vanaf dat moment voelde ik me echt goed.

Tot januari van dit jaar, toen de angstklachten weer terugkwamen. Inmiddels was ik al 15 jaar samen met mijn vriendin en hebben wij een prachtige dochter van 14. Waarschijnlijk kwam deze terugval doordat ik het op mijn werk al enige tijd slecht naar mijn zin had door verveling. Sinds januari ben ik dan ook weer constant aan het strijden tegen mijn mentale klachten. Ook heeft mijn vriendin inmiddels aangegeven dat ze niet met mij verder wil, maar we zitten door gebrek aan woonruimte voor haar nog wel samen in een huis.

Ik loop bij een psycholoog en arts voor de medicatie. Ik ben inmiddels van 20mg Paroxetine naar 30mg en 40mg gegaan en weer terug om zo over te stappen op Escitolapram. Daar begon ik met 10mg waarna ik mijn 3 weken top voelde en kreeg toen weer  een terugslag en ben ik naar 15 mg gegaan. Hier werd ik echt weer ellendiger van en heb ik met de arts besloten toch weer naar 10mg te gaan.

Sinds de overstap naar 15mg Escitolapram voel ik me zo depressief. Alles voelt doelloos en heb gewoon geen zin meer in dingen.
Waar ik eerst bang was om mezelf iets aan te doen uit een soort controle verlies, ben ik nu bang hier nooit meer uit te komen en mezelf om die reden iets aan te doen.
Ik wil helemaal niet dood, ik wil gewoon het tevreden gevoel weer terug waardoor ik gewoon weer dingen kan doen die ik leuk vind.

Ik weet nu ook inmiddels niet meer wat nu met de medicatie te maken heeft, wat met de relatiebreuk te maken heeft en wat nu echt komt door de ziekte zelf.

Ben gewoon heel verdrietig en moest dit daarom echt even van mij afschrijven....

hoi Jeroen82,

welkom op het forum. Wat een gedoe met de medicatie voor je. daar word je ook niet stabiel van. Ik hoop dat je je verhaal fijn hebt kwijtgekund, dat is tenslotte een doel van dit forum. sterkte met hoe je je nu voelt.

groet,
Run

Welkom op het forum Jeroen. Ik voel de pijn en uitzichtloosheid uit jouw verhaal. Het is ook nogal wat bij elkaar zo. Hopelijk doet het je goed om hier op het forum wat herkenning te vinden en je hart te luchten.

Dag Jeroen, 

Dat is gewoon heel erg veel tegelijk man, een relatiebreuk na 15 jaar, terwijl je een kind hebt in een kwetsbare moeilijke leeftijd, niet uit elkaar kunnen vanwege het huis is stresserend, op je werk ontevreden. Niet goed in je vel zitten is dan helemaal geen gekke uitkomst, zeker als je, zoals jij, een kwetsbaarheid van vroeger hebt. Het loopt allemaal door elkaar maar alles bij elkaar opgeteld is het gewoon een heleboel stress en je hebt feitelijk geen rustpunt meer. In dat opzicht zou een spitsing in het wonen eigenlijk het eerste moeten zijn om de rust te herstellen. Pijnlijk dat dat niet snel lukt. Dat de medicatie in dit geheel moeilijker in te regelen is lijkt me niet echt raar, er verschuift zo veel basaals tegelijk. Een Rustpunt hebben in het wonen is zo basaal voor iedereen, de andere dingen kunnen daarna pas eigenlijk een voor een goed opgepakt worden.
In een nieuwe woonsituatie zouden jullie alle drie in elk geval tenminste weer een rustpunt, houvast hebben. Het is heel moeilijk in sommige plaatsen om woonruimte te vinden, maar de woningmarkt is wel in beweging gekomen dus er ontstaat wat doorschuifruimte hier en daar. Een tijdelijke oplossing kan ook he, dat kan dan toch beter zijn dan nu,  om zo rust te creeren in de situatie. 

succes

Hallo allemaal,

Ben op dit forum gestuit omdat ik nu toch wel echt kan stellen dat ik me depressief voel.

Ik ben momenteel 37, maar mijn ervaringen met mentale zorgen zijn me helaas al langer bekend.

Als kind was ik een redelijke schijtert, mogelijk mede doordat mijn moeder last had van angsten en dat toch op de een of andere manier op mij heeft overgebracht.

Al op jonge leeftijd had ik soms de angst dat ik mezelf iets zou aandoen (dwanggedachte) en angst om over te geven en heimwee.

Tijdens de pubertijd verdween dit allemaal naar de achtergrond en was ik een lekker onverschillige puber waarbij ik me prima voelde.

Toen ik rond mijn 18de opeens last kreeg van een vage vorm van hyperventilatie, begon de ellende weer. Op advies van de huisarts ben ik toen Paroxetine gaan gebruiken (volgens mij veel te vroeg) en heb zo voor mijn gevoel vele jaren doorgesukkeld met wat ups en downs. 

6 jaar geleden was ik op een gegeven moment zo bang dat ik mezelf iets ging aandoen dat ik bij de crisisdienst van de GGZ terecht ben gekomen. Die hebben mij met een flinke dosis oxazepam en de nodige gesprekken weer opgelapt en vanaf dat moment voelde ik me echt goed.

Tot januari van dit jaar, toen de angstklachten weer terugkwamen. Inmiddels was ik al 15 jaar samen met mijn vriendin en hebben wij een prachtige dochter van 14. Waarschijnlijk kwam deze terugval doordat ik het op mijn werk al enige tijd slecht naar mijn zin had door verveling. Sinds januari ben ik dan ook weer constant aan het strijden tegen mijn mentale klachten. Ook heeft mijn vriendin inmiddels aangegeven dat ze niet met mij verder wil, maar we zitten door gebrek aan woonruimte voor haar nog wel samen in een huis.

Ik loop bij een psycholoog en arts voor de medicatie. Ik ben inmiddels van 20mg Paroxetine naar 30mg en 40mg gegaan en weer terug om zo over te stappen op Escitolapram. Daar begon ik met 10mg waarna ik mijn 3 weken top voelde en kreeg toen weer  een terugslag en ben ik naar 15 mg gegaan. Hier werd ik echt weer ellendiger van en heb ik met de arts besloten toch weer naar 10mg te gaan.

Sinds de overstap naar 15mg Escitolapram voel ik me zo depressief. Alles voelt doelloos en heb gewoon geen zin meer in dingen.
Waar ik eerst bang was om mezelf iets aan te doen uit een soort controle verlies, ben ik nu bang hier nooit meer uit te komen en mezelf om die reden iets aan te doen.
Ik wil helemaal niet dood, ik wil gewoon het tevreden gevoel weer terug waardoor ik gewoon weer dingen kan doen die ik leuk vind.

Ik weet nu ook inmiddels niet meer wat nu met de medicatie te maken heeft, wat met de relatiebreuk te maken heeft en wat nu echt komt door de ziekte zelf.

Ben gewoon heel verdrietig en moest dit daarom echt even van mij afschrijven...

Hoi Jeroen,
Hele vervelende situatie voor je, het is een hele strijd die je levert.
Goed idee van je om je verhaal hier te delen, bevat situaties die voor velen hier wel herkenbaar zullen zijn.
Lijkt er inderdaad heel sterk op dat je zoveel emoties en gedachten hebt, dat er verwarring ontstaat welk gevoel en gedachte bij welke situatie hoort.
Hoop dat je hier in de toekomst wat meer duidelijkheid in krijgt en de rust in je lichaam en geest terugkeert.

Veel sterkte Jeroen.

Hoi Jeroen, 
Allereerst welkom hier, waar je je verhaal kwijt kunt zonder dat er over je geoordeeld wordt. Ik weet wat je voelt waar het de relatie breuk betreft, ook ik lig in scheiding, en ook wij wonen noodgedwongen nog onder één dak. Soms weet je van verdriet niet waar je het moet zoeken, dat was niet wat je voor ogen had toen je een relatie kreeg. 
Dat gedoe met de juiste medicatie zoeken maakt het allemaal nog moeilijker, en verwarrender. Hopelijk komt er voor je vriendin snel zicht op een woning, dat zal wellicht wat meer rust verschaffen. 
In ieder geval, veel sterkte, en weet dat je niet alleen staat. 
Groetjes, Danny.

Hallo allemaal,

Ben op dit forum gestuit omdat ik nu toch wel echt kan stellen dat ik me depressief voel.

Ik ben momenteel 37, maar mijn ervaringen met mentale zorgen zijn me helaas al langer bekend.

Als kind was ik een redelijke schijtert, mogelijk mede doordat mijn moeder last had van angsten en dat toch op de een of andere manier op mij heeft overgebracht.

Al op jonge leeftijd had ik soms de angst dat ik mezelf iets zou aandoen (dwanggedachte) en angst om over te geven en heimwee.

Tijdens de pubertijd verdween dit allemaal naar de achtergrond en was ik een lekker onverschillige puber waarbij ik me prima voelde.

Toen ik rond mijn 18de opeens last kreeg van een vage vorm van hyperventilatie, begon de ellende weer. Op advies van de huisarts ben ik toen Paroxetine gaan gebruiken (volgens mij veel te vroeg) en heb zo voor mijn gevoel vele jaren doorgesukkeld met wat ups en downs. 

6 jaar geleden was ik op een gegeven moment zo bang dat ik mezelf iets ging aandoen dat ik bij de crisisdienst van de GGZ terecht ben gekomen. Die hebben mij met een flinke dosis oxazepam en de nodige gesprekken weer opgelapt en vanaf dat moment voelde ik me echt goed.

Tot januari van dit jaar, toen de angstklachten weer terugkwamen. Inmiddels was ik al 15 jaar samen met mijn vriendin en hebben wij een prachtige dochter van 14. Waarschijnlijk kwam deze terugval doordat ik het op mijn werk al enige tijd slecht naar mijn zin had door verveling. Sinds januari ben ik dan ook weer constant aan het strijden tegen mijn mentale klachten. Ook heeft mijn vriendin inmiddels aangegeven dat ze niet met mij verder wil, maar we zitten door gebrek aan woonruimte voor haar nog wel samen in een huis.

Ik loop bij een psycholoog en arts voor de medicatie. Ik ben inmiddels van 20mg Paroxetine naar 30mg en 40mg gegaan en weer terug om zo over te stappen op Escitolapram. Daar begon ik met 10mg waarna ik mijn 3 weken top voelde en kreeg toen weer  een terugslag en ben ik naar 15 mg gegaan. Hier werd ik echt weer ellendiger van en heb ik met de arts besloten toch weer naar 10mg te gaan.

Sinds de overstap naar 15mg Escitolapram voel ik me zo depressief. Alles voelt doelloos en heb gewoon geen zin meer in dingen.
Waar ik eerst bang was om mezelf iets aan te doen uit een soort controle verlies, ben ik nu bang hier nooit meer uit te komen en mezelf om die reden iets aan te doen.
Ik wil helemaal niet dood, ik wil gewoon het tevreden gevoel weer terug waardoor ik gewoon weer dingen kan doen die ik leuk vind.

Ik weet nu ook inmiddels niet meer wat nu met de medicatie te maken heeft, wat met de relatiebreuk te maken heeft en wat nu echt komt door de ziekte zelf.

Ben gewoon heel verdrietig en moest dit daarom echt even van mij afschrijven....

Beste Jeroen82,

Welkom. Je komt over als een fijn mens en een goede vader. Dat vooropgesteld. Wat mij helpt dat is dat ik heb geleerd dat mensen heel erg moeilijk te definiëren zijn. 
Wat ik wil zeggen is dat mij is wijs gemaakt dat een gedachte die je hebt, jou niet kan definiëren. Onmogelijk! Het is maar een gedachte, het zegt niet wie je bent. Je bent als mens oneindig veel meer dan een gedachte. Ook jij. Je hebt veel meer moed in je dan je denkt! Ik ben geen dokter of specialist en heb hiervan weinig verstand maar ieder mens heeft zijn angsten en het enige wat ik daarover zeggen kan is: confronteer je angst! Ren niet weg. De regel is: Blijf staan! Ook al ben je doordrenkt van angst. Ren niet weg voor je angst maar confronteer het. Met kleine stapjes. Altijd kleine stapjes. Baby stapjes. Ene controversiële Jordan P. zou zeggen: "fight your dragon! Fight it!

Beste Jeroen82,

Welkom. Je komt over als een fijn mens en een goede vader. Dat vooropgesteld. Wat mij helpt dat is dat ik heb geleerd dat mensen heel erg moeilijk te definiëren zijn. 
Wat ik wil zeggen is dat mij is wijs gemaakt dat een gedachte die je hebt, jou niet kan definiëren. Onmogelijk! Het is maar een gedachte, het zegt niet wie je bent. Je bent als mens oneindig veel meer dan een gedachte. Ook jij. Je hebt veel meer moed in je dan je denkt! Ik ben geen dokter of specialist en heb hiervan weinig verstand maar ieder mens heeft zijn angsten en het enige wat ik daarover zeggen kan is: confronteer je angst! Ren niet weg. De regel is: Blijf staan! Ook al ben je doordrenkt van angst. Ren niet weg voor je angst maar confronteer het. Met kleine stapjes. Altijd kleine stapjes. Baby stapjes. Ene controversiële Jordan P. zou zeggen: "fight your dragon! Fight it!

Hoi Bad Karma,

Ik wil hier toch even op reageren. Je stelt dat je je angst dient te bevechten, ik ben het daar niet mee eens. Wat je bevecht, wordt sterker. Daarnaast kost vechten erg veel energie, en die kun je wel beter gebruiken. Beter is het de angst door je heen te laten gaan, of verwelkomen als een vriend (Boeddhisme). Simpel gezegd: Bied weerstand, en je verliest. Omarm, en je wint.

Groetjes, Danny.

Hoi Bad Karma,

Ik wil hier toch even op reageren. Je stelt dat je je angst dient te bevechten, ik ben het daar niet mee eens. Wat je bevecht, wordt sterker.Daarnaast kost vechten erg veel energie, en die kun je wel beter gebruiken. Beter is het de angst door je heen te laten gaan, of verwelkomen als een vriend (Boeddhisme). Simpel gezegd: Bied weerstand, en je verliest. Omarm, en je wint.

[quote pid='10688' dateline='1571232335']
Groetjes, Danny. 
[/quote]

Nou en of ik dat bedoel! Je zult je het snot voor je ogen moeten knokken! Je vecht namelijk met een draak die niets anders wil dan je verslinden. En dat zal hij doen op het moment dat hij de kans krijgt. Zonder een spoortje van mededogen vernietigt hij je. Wat gebeurt er als je wegloopt, dan wint de draak. Vergeet niet dat de draak de schat bewaakt waar jij achter aan zit. De schat is in dit geval een tevreden gevoel waardoor je weer leuke dingen kan doen. En de draak (angst) staat in de weg. 

Je zegt: "Daarnaast kost vechten erg veel energie, en die kun je wel beter gebruiken"

Waarvoor kun jij je energie beter gebruiken? Angst is geen vriend maar een raadgever en niet eens zo'n goede. Angst is de eerste natuurlijke vijand van de mens. Het is een vreselijke vijand die zich schuilhoudt achter elke boom en om elke hoek. Telkens weer springt deze vijand in je leven en jaagt je de stuipen op het lijf. 

De boeddhistische regel dat je, wil je werkelijk van het leven houden, ook de slechte dingen moet omarmen is zeer zeker juist. Dat je je angst daarom misschien verwelkomt als een vriend, brengt je echt niet naar dit forum. Je komt hier omdat je beter een beter leven wil zonder angst en dat is de schat die achter de draak ligt. Maar je zult de draak moeten verslaan om bij de schat te komen. 

Je schrijft: "Wat je bevecht, wordt sterker" Dit lijkt mij buiten de waarheid. Geloof hier niet in! Het Nederlands Elftal vecht tegen Ierland. Het duurde lang maar Ierland werd mooi niet sterker. Het Nederlands Elftal vocht, knokte, werd sterker en won.

De regel zegt: Blijf staan! Ren niet weg voor je angst. Je staat tegenover een vuurspuwende draak met grote klauwen en buitengewone krachten. Wees doordrenkt van angst, doe het in je broek van angst. Jank, gil, en schreeuw maar loop niet weg. Geen stap geef je de draak. Vecht hem, wees moedig en er komt een moment waarop je draak wijkt. Gegarandeerd. 

Eerlijk gezegd schrijf ik dit niet voor jouw alleen maar ook voor mezelf. Omdat ik mijn angsten ook niet onder controle heb. Maar vechten zal ik. 

Tip: Niet meteen met een zwaard door de straten gaan rennen.

Hoi Bad Karma,

Ik zeg ook niet dat je weg moet lopen, echter, mijn ervaring is dat vechten tegen de angst niets oplevert, alleen maar sterkere angst. Op het moment dat ik de angst leerde omarmen, of door mij heen te laten gaan, merkte ik dat deze lang zo sterk niet meer was. 
De energie die je beter kunt gebruiken, is de energie die je nodig hebt om door de dag heen te komen. Vechten put je uit, en leidt vaak tot niets (tip: zoek eens op YouTube naar Tura Gerards, die heeft een aantal interessante filmpjes over depressies).
Uiteraard staat het eenieder vrij de weg te bewandelen die hij/zij kiest, en als voor jou het vechten werkt, dan moet je dat zeker niet laten. Echter, zoals jij vecht met metaforen, lijkt het wel of je alles versterkt door het een gezicht te geven, en ik vraag mij af of dat nu zo handig is.
Enne... de analogie met de twee voetbal teams is vermakelijk, maar niet ter zake doende. Is appels met peren vergelijken
Anyway, succes met jouw weg!

Groetjes, Danny.