Hallo ik ben Andromeda,
Ik ben al sinds ik me kan herinneren, bang en depressief. Ik heb een rotjeugd gehad. Ben op de basisschool veel gepest en werd thuis buitengesloten. Mijn vader wild geen dochter (of ieder geval niet mij).
Ik heb een erg laag zelfbeeld; mij is ook altijd verteld dat ik stom ben en ik ben er in gaan geloven. Ik wil mijn familie sinds een paar jaar ook niet meer zien; ik kan het niet meer aan. 

Ik heb al meerdere keren hulp gezocht en steeds liepen we vast. 
De eerste keer had ik een kinderwens en de psychiater wilde perse dat ik antidepressiva ging nemen. Ik vond dat niet te combineren en sowieso een slecht moment om te beginnen. Bij anderen was er geen klik (en ik voelde me falen)
Zes jaar geleden is er ook nog een ziekte ontdekt waardoor ik onder andere chronisch moe ben en helaas knap ik nauwelijks op van medicatie ervoor. Ik hoopte dat mijn depressies dar ook door veroorzaakt werden (deels wel denk ik) maar het blijft terugkomen.

Sinds een paar jaar heeft mijn jongste kind (nu 16) ook problemen op school en heeft bijna twee jaar thuis gezeten. Vorig jaar zijn ze erachter gekomen dat ze autistisch is, en school kon het niet aan. Dus zat ze thuis. Nu gaat ze (na een half jaar onzekerheid)  naar speciaal onderwijs dus dat geeft wat rust. 

Ik heb nu een best fijne psycholoog sinds juni, maar het lijkt wel of mijn klachten verergeren. Zij wil heel graag met medicatie starten, maar ik durf het niet aan. Ook in combinatie met mijn huidige ziekte, waar specialisten nog weinig van lijken te weten, tenminste in mijn geval. Dat ik niet echt opknap lijken ze niet te kunnen verklaren. 
Ik weet het niet meer en voel me erg wanhopig en eenzaam.

hoi Andromeda,

Wat naar dat je je zo eenzaam voelt. Ik wil je daarom welkom heten op dit forum. Er zijn vast mensen die zich herkennen in jouw verhaal. Je kan hier in ieder geval altijd je verhaal kwijt.

groet,
Run

Hoi Andromeda,

Mooie naam gekozen : Naar het sterrenstelsel of het mythologische figuur?
Maar wat goed dat je hier je verhaal doet en tegelijk vervelend dat je je zo voelt dat je hier je verhaal moet doen. 
Ik hoop dat je je hier wat gesteund gaat voelen en je misschien ervaringen kunt lezen die jou verder kunnen helpen. 

Groetjes Angelique

Welkom Andromeda! Ik hoop dat je je hier thuis zult voelen.

Bedankt voor jullie welkom.
Andromeda is naar de mythologische figuur, maar het sterrenbeeld is weer naar haar vernoemd, omdat Zeus haar als dank voor haar trouw aan de hemel had geplaatst.

Intussen probeer ik wat wijzer te worden over wel of geen antidepressiva. Over twee weken wordt er een antwoord verwacht. Ik heb zelf nog steeds het gevoel dat ik het niet moet doen, ook omdat ik niet weet hoe het zou gaan in verband met de ziekte die ik heb. De specialist weet het niet echt, denkt dat de depressie vooral komt door de ziekte en dan helpen antidepressiva niet. 
Ik heb pernicieuze anemie, en had een gevaarlijk lage B12 en vitamine D waarde toen dat ontdekt werd. 
Helaas nam mijn eigen huisarts dat niet serieus en vond mij een aansteller. Hij stuurde me naar de drogist en ik moest gezonder eten (ik eet altijd al erg gezond).
 
Ook de eerste specialist die ik daarvoor heb bezocht vond mij maar een aansteller en nam me niet serieus (volgens de uitslagen was ik zo gezond als een vis met weliswaar een paar afwijkende waardes, maar dan had ik maar gezond moeten enten. Nu vertrouw ik dokters heel slecht (ook met een ander specialisten een rot ervaring gehad).

Hebben jullie nog tips om me te helpen met deze keuze. Ik hoor graag ervaringsverhalen, ook negatieve.

Ik ben erg bang voor bijwerkingen als angsten, niks meer voelen, of libidoverlies. Ook wil ik niet afhankelijk worden van medicatie.

Hoi Andromeda,

Lastige keuze om te maken lijkt me. Ik zit zelf al jaren aan de Paroxetine (10mg) en heb daar ondanks alle verhalen op het internet goede ervaringen mee. Mijn paniekaanvallen zijn ermee verdwenen en mijn dysthymie is voor lange tijd redelijk onder controle geweest. Qua bijwerkingen heb ik nergens last van gehad. Wel een beetje afvlakking maar dat nam ik voor lief omdat het ook de diepe dalen wegnam. Vorig jaar door veel life-events een aantal keren moeten ophogen (30mg) en toen het rustiger werd in m’n leven wilden we terug naar m’n onderhoudsdosis (was nml ook per ophoging 4kg aangekomen) en dat is helaas mis gegaan. Zit nu in een zware depressieve episode en ondanks ophogingen (zit nu al op 40mg) lijkt de Paroxetine niet meer aan te slaan. Nu met de 40mg heb ik wel wat meer last van spierspanning in m’n kaken maar verder nog steeds geen bijwerkingen waar ik niet mee om kan gaan. Ook libido is nog prima. Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Ik zal nu moeten gaan overstappen naar een ander medicijn en dat vind ik wel heel spannend. 

Groetjes Maria

Spierspanning is dat een bijwerking bij alle ad of specifiek Paroxetine ? Ik heb nu al namelijk extreem last van mijn spieren door mijn ziekte. Overal spontaan kramp, zo erg dat ik geen auto durf te rijden (mijn nek schiet soms ook in de krap als ik omkijk bijv). Dat is wel een beperking... 

En aankomen, tja daar zit ik ook helemaal niet op te wachten eerlijk gezegd. Het lijkt onbenullig, maar ik vind mezelf nu al te zwaar, en daar ben ik best ongelukkig mee.
Het is niet zozeer mijn figuur, maar het voelt heel erg als falen (mijn moeder maakte er al opmerkingen over toen ik nog 5 kilo lichter was dat ik een lelijke dikke buik had, en daar zit ik nog mee eigenlijk). 
Ik ben ook steeds te moe om iets aan sport te doen (en daar word ik al verdrietig van, ik was altijd erg sportief) 

Zijn er ook middelen waar je niet van aankomt?

Ik heb geen ervaringen met andere ad dus weet niet of dit specifiek bij de Paroxetine hoort. En het aankomen vond ik ook niet fijn maar heb dat losgelaten. Zit nu liever goed in m’n hoofd en wat te zwaar dan slanker en me rot voelen. Maar begrijp je argumenten. Volgens mijn huisarts zijn er ook middelen waarbij je niet of minder aankomt. En als mijn deeltijd bij de GGZ start dan word er ook naar m’n medicatie gekregen. Hoe pittig het ook is merk ik dat bewegen wel altijd wat helpt. Voel me daardoor wat minder slecht over mezelf ipv dat ik de hele dag op de bank en in bed gelegen heb. Maar het kost veel wilskracht om me ertoe te zetten. Ga bijv dan lopend boodschappen halen.

---

Btw je moeder klinkt dan ook niet echt heel erg steunend.. Dat zijn nu net de opmerkingen die je niet kunt gebruiken als je je al zo voelt.

Dag Andromeda

Ja mooie naam, positief beeld, krachtig.
Welkom hier.
Je b12 en D tekort dat is serieus en wordt nu serieus genomen begrijp ik. 
Het is ingewikkelde materie he. Met goede uitslagen na metingen van b12 die misschien toch een tekort verhullen etc. Etc.

B12 tekort is op zich een reden voor depressie. Dus Als dat bij jou is vastgesteld je een specialist hebt die dat serieus neemt en oo de hoogte is dan loont het de moeite dat eerst aan te pakken denk ik.
Je kan ook injecties krijgen met b12 he gewoon bij de huisarts. Zover ik me kan herinneren kan een tekort ook aangeboren zijn waarbij het lichaam niet genoeg b12 kan opnemen. daar moet dan op een andere manier mee omgegaan worden.

De juiste werking van de Schildklier checken is ook een optie voordat antidepressiva geprobeerd worden.

Ik heb geen ervaringen met andere ad dus weet niet of dit specifiek bij de Paroxetine hoort. En het aankomen vond ik ook niet fijn maar heb dat losgelaten. Zit nu liever goed in m’n hoofd en wat te zwaar dan slanker en me rot voelen. Maar begrijp je argumenten. Volgens mijn huisarts zijn er ook middelen waarbij je niet of minder aankomt. En als mijn deeltijd bij de GGZ start dan word er ook naar m’n medicatie gekregen. Hoe pittig het ook is merk ik dat bewegen wel altijd wat helpt. Voel me daardoor wat minder slecht over mezelf ipv dat ik de hele dag op de bank en in bed gelegen heb. Maar het kost veel wilskracht om me ertoe te zetten. Ga bijv dan lopend boodschappen halen.

---

Btw je moeder klinkt dan ook niet echt heel erg steunend.. Dat zijn nu net de opmerkingen die je niet kunt gebruiken als je je al zo voelt.

Hoi Maria,

Bedankt voor je reactie. Wat bewegen betreft, ik loop iedere dag een rondje. Dat moet ik. Vaak ook met dochter, die moet ook naar buiten iedere dag, en aangezien ze max 3 dagen naar school gaat (in een goede week) moet ik daar ook voor zorgen (wat ik echt als superzwaar ervaar, ik kan het er niet zo goed bi jhebben, man werkt voltijds). 
Net een rondje van 2 km gelopen (deels hard), maar helaas nu ook kuitkramp.

Wat me al eerder is opgevallen; in deze maatschappij zijn dikke mensen echt een paria, daar komt ook de reactie van mijn moeder vandaan denk ik (ik heb overigens geen contact meer met haar).
 Een vriendin van mij (die dus te dik is) heeft zo jaren lang met klachten rondgelopen waarvan de huisarts zei dat ze eerst maar eens moet afvallen. Nu blijkt dat haar schildklier niet werkt (haar man is een keer mee geweest om meer onderzoek te eisen). Ze is echt enorm opgeknapt, maar his dus wel jaren voor niks ziek geweest. 
Zij is gaan zoeken naar soortgelijke gevallen en helaas blijkt heel vaak dat dikke mensen door artsen niet serieus worden genomen. Wellicht heeft  mij dat nog banger gemaakt...
Ik heb namelijk heel veel moeite met reacties en meningen van andere mensen. Komt misschien omdat ik ben gepest en omdat mijn ouders mij niet leuk vonden?

---

Dag Andromeda

Ja mooie naam, positief beeld, krachtig.
Welkom hier.
Je b12 en D tekort dat is serieus en wordt nu serieus genomen begrijp ik. 
Het is ingewikkelde materie he. Met goede uitslagen na metingen van b12 die misschien toch een tekort verhullen etc. Etc.

B12 tekort is op zich een reden voor depressie. Dus Als dat bij jou is vastgesteld je een specialist hebt die dat serieus neemt en oo de hoogte is dan loont het de moeite dat eerst aan te pakken denk ik.
Je kan ook injecties krijgen met b12 he gewoon bij de huisarts. Zover ik me kan herinneren kan een tekort ook aangeboren zijn waarbij het lichaam niet genoeg b12 kan opnemen. daar moet dan op een andere manier mee omgegaan worden.

De juiste werking van de Schildklier checken is ook een optie voordat antidepressiva geprobeerd worden.

Hoi Dipjes,

Dank voor je welkom!

Mijn B12 tekort wordt nu behandeld, ik heb er een andere huisarts voor gezocht (en godzijdank gevonden) maar ik mag nu op gevoel zelf injecteren. Dat doe ik al 6 jaar 2x per week (afbouwen is me niet gelukt). Ieder jaar wordt mijn bloed nagekeken, ook de schilklierwaardes afgelopen keer en die waren ok. 
Toen ik dat tekort nog niet behandeld had was mijn depressie ook erger/anders dan nu. Ik had toen een doodswens die ik bijna had uitgevoerd (ook omdat niemand me wilde helpen).
Ik ben ook bij de B12 specialist in Rotterdam geweest maar die kunnen me niet echt verder helpen. Die wisten ook mijn vraag over anti-depressiva niet goed te beantwoorden. Maar ik merkte wel dat zij daar geen voorstander van waren.

Nu spelen ook veel factoren in mijn omgeving mee. Dochter die bijna niet naar school gaat door pas ontdekt autisme, de zorg komt op mij neer. Ongelooflijk hoe slecht het onderwijs is in NL voor kinderen met iets. Zij heeft ook vermoeidheidsklachten door een laag B12 (injecteert ook).
Contact met ouders is verbroken. Man heeft het niet naar zijn zin op zijn werk. Schoonvader is dement en vraagt veel zorg (man doet meer voor zijn vader dan voor zijn gezin). 
En eigenlijk niemand die naar mij omkijkt. Probleem is ook dat ik niet om hulp durf te vragen en niet durf te laten merken hoe slecht ik me voel.
Als ik ziek (of hard val en me pijn doe) ben is het eerste wat ik denk "als anderen het maar niet merken!" Zo heb ik een week geskied met een gescheurde gewrichtsband in mijn hand, want ik wilde de boel niet verpesten.