Goedemiddag allemaal,

Bij deze wil ik me voorstellen. Ik ben 39 jaar en heb al een aantal jaren de diagnose PTSS en Dystymie. Zoals ik al bij vele anderen lees is ook mijn jeugd niet heel erg leuk geweest. Ben veel gepest in mijn basisschooljaren. En thuis had ik een vader een die hoogbegaafd, autisme en alcohol verslaafd was. Bij ons was waren er veel ruzies in de avonden waarbij mijn moeder mishandeld werd. Wij als kinderen zaten dan op de trap te luisteren en als ze ons betrapten dan werden ze boos op ons omdat we niet in bed lagen. Ik heb me daardoor vaak angstig en alleen gevoeld. Zelf dacht ik altijd wel een ok jeugd gehad te hebben omdat ik lichamelijk niet mishandeld ben en materieel niets tekort kwam. Maar besef me dat ik op emotioneel gebied warmte en veiligheid gemist heb. Toen ik begin 20 was besloot mijn moeder te gaan scheiden van mijn vader. Dit is dusdanig geëscaleerd dat mijn vader heeft vastgezeten voor 3 pogingen tot doodslag op mijn moeder. Ondanks dit heb ik nog jaren geprobeerd om t contact met mijn vader in stand te houden totdat ik er zelf mentaal aan onderdoor ging. Ondanks dat ik hard gewerkt heb om mijn leven op orde te houden mis ik al drie jaar al het plezier erin. Ik heb een mooie dochter, goede baan, leuk huis en lieve vrienden. Alleen op relatiegebied wil het al 7 jaar niet lukken. Ik trek narcistische mannen aan die me emotioneel steeds onderuit halen. Wel heb ik een heel goed contact met de vader van mijn dochter.

---

Ik ga even hier verder, het typen ging heel traag. Vorig jaar heb ik door omstandigheden toch weer contact gezocht met mijn vader en na hem 3x weer gezien te hebben is hij zeer onverwacht dood op bed gevonden. Dit heeft me erg geraakt omdat ik voor mijn gevoel voor de tweede keer afscheid van hem heb moeten nemen. Ondertussen werkt ondanks verschillende ophogingen mijn Paroxetine niet meer. Zit nu op 40mg en ben aangemeld voor intensieve deeltijd behandeling bij de GGZ. Ik kan daar 21 november terecht. De dagen voelen leeg en zinloos en ik speel vaak met de gedachte niet meer verder te willen gaan. En ben moe van het al jaren mezelf bij elkaar rapen. Voor de buitenwereld ben ik grappig,optimistisch, intelligent en sprankelend. Maar voel me altijd zo eenzaam en wil dit niet nog 40 jaar.

dag Maria 1980,

Waeen heftig verhaal, ik kan me voorstellen dat je jeugd zo zijn sporen heeft nagelaten. Wat fijn dat er hulp onderweg is. Ik hoop dat je daar iets aan gaat hebben. Welkom hier op het forum, ik hoop dat je hier je verhaal kwijt kunt en wellicht met mensen kunt spreken waar je iets aan hebt. heel veel sterkte.

groet,
Run

Welkom op het forum Maria. Ik hoop dat je hier zult vinden wat je zoekt.

Hoi Maria,

Welkom op dit forum! Hier kun je je verhaal kwijt, zonder dat er een oordeel wordt geveld.
Aan de ene kant knap dat je je naar de buitenwereld zo weet op te stellen dat niemand merkt hoe je je voelt, aan de andere kant versterk je hiermee toch dat gevoel van eenzaamheid. Is er niemand in je familie of vriendenkring bij wie je je hart kunt luchten? Dat kan zoveel schelen, een stukje steun. In ieder geval goed dat je therapie gaat krijgen, ook dat kan enorm schelen in je beleving van eenzaamheid. Nu ja, veel sterkte, en hier kun je altijd je hart luchten als je daar behoefte aan hebt.

Groetjes, Danny.

Bedankt voor het warme welkom :
Was idd op zoek naar mensen die dezegevoelens herkennen. Als toevoeging mijn vrienden en het beetje familie dat ik heb weten wel hoe het met me gaat. Voorgaande jaren trok ik me steeds terug tijdens mijn slechte periodes en als het weer ging gaf ik aan dat t wat minder met me gegaan was. Maar deze keer zit ik ook al 6 weken thuis van het werk en ben ik heel eerlijk over hoe ik denk en voel. Erken nu denk ik voor de eerste keer dat ik best ‘ziek’ ben. Zowel mijn huisarts als psycholoog geven aan crisis is kans. Ik heb al 2 jaar cognitieve gedragstherapie en schematherapie. Dat was steeds voldoende om me mijn leven te kunnen leiden. Maar altijd met een donker randje en het onheilspellende gevoel; wees maar niet te blij straks gebeurd er weer iets. Ik mag van mezelf niet genieten van het leven en dat is een gevoel wat ik er niet onder krijg. En nu word ik al weken nergens meer blij van helaas.

Bedankt voor het warme welkom :
Was idd op zoek naar mensen die dezegevoelens herkennen. Als toevoeging mijn vrienden en het beetje familie dat ik heb weten wel hoe het met me gaat. Voorgaande jaren trok ik me steeds terug tijdens mijn slechte periodes en als het weer ging gaf ik aan dat t wat minder met me gegaan was. Maar deze keer zit ik ook al 6 weken thuis van het werk en ben ik heel eerlijk over hoe ik denk en voel. Erken nu denk ik voor de eerste keer dat ik best ‘ziek’ ben. Zowel mijn huisarts als psycholoog geven aan crisis is kans. Ik heb al 2 jaar cognitieve gedragstherapie en schematherapie. Dat was steeds voldoende om me mijn leven te kunnen leiden. Maar altijd met een donker randje en het onheilspellende gevoel; wees maar niet te blij straks gebeurd er weer iets. Ik mag van mezelf niet genieten van het leven en dat is een gevoel wat ik er niet onder krijg. En nu word ik al weken nergens meer blij van helaas.

Hoi Maria,

Je zal wel flink gevormd zijn door je verleden, wat een ongelukkig situatie om in op te groeien.
Hier op het forum zal je lezen dat veel mensen dezelfde klachten hebben als jou.
Het aantrekken van narcistische en dominante mannen, zal je waarschijnlijk wel begrijpen dat het... ondanks een ongezonde een zeer bekende situatie is.
Je bent ermee grootgebracht en je kan daar mee omgaan.
Lijkt of je nog een stukje erkenning zoekt op die manier.
Uiteraard zullen vele mensen die depressief zijn voor een langere periode of zelf chronisch erg huiverig en niet al te optimistisch zijn als de depressie even verdwijnt inc ikzelf.
Het niet mogen genieten heb ik zelf ook heel sterk, alsof je het niet verdient...alsof je verdient hebt wat je meegemaakt hebt en wat je nu voelt.
Komt vaak uit het verleden, waar je overtuigd bent geraakt van een negatief zelfbeeld waar een ander die je vertrouwd je langdurig mee bestempeld heeft.
Het zal je vast enige verlichting geven erover te schrijven en mensen te ontmoeten met dezelfde issues.
Was leuk met je kennis te maken op chat...en het voelde voor mij ook goed.

Veel suc6 hier en we chatten vast wel weer