Hi All,

Zoals velen zich al hebben voorgesteld zal ik dit ook maar doen. Simon 33 jaar en woonachtig in het mooie Breda.
Op dit moment zit ik 3 maanden thuis met spanningsklachten en vind ik het erg moeilijk om te reizen, afgelopen 3 maanden zijn een rollercoaster geweest.
Nu inmiddels in therapie echter kunnen ze hier nog een concrete diagnose stellen en zal ik over een maandje een traject ingaan om de juiste therapie te krijgen zodat ik weer verder kan met mijn herstel.

Mijn klachten spelen eigenlijk al wat jaartjes maar na het overlijden van mijn hondje is mijn emmer helaas overgelopen en liep ik over en zei mijn lichaam "stop maar". Dit had ik nog nooit eerder meegemaakt en moet zeggen dat het best heel erg eng is om mee te maken, je lichaam loopt over van spanning, elke ontmoeting of even naar buiten gaan is al te veel. Na een periode enorm slecht slapen (leefde in de nacht en sliep veel overdag) , heb ik mijn ritme weer terug gekregen en ben ik blij dat ik dit zonder medicatie heb kunnen doen. 

Nu sta ik voor mijn gevoel stil en eenzaam, vrienden zijn er wel maar om dingen te delen blijf ik lastig vinden, naar buiten gaan of het "reizen" geeft mij zoveel spanning dat ik het ontloop. Heb zoveel te vertellen en te voelen alleen het delen vind ik erg lastig , zijn er meer mensen die dit ervaren?
Hoor graag hoe jullie hiermee omgaan

Hi All,

Zoals velen zich al hebben voorgesteld zal ik dit ook maar doen. Simon 33 jaar en woonachtig in het mooie Breda.
Op dit moment zit ik 3 maanden thuis met spanningsklachten en vind ik het erg moeilijk om te reizen, afgelopen 3 maanden zijn een rollercoaster geweest.
Nu inmiddels in therapie echter kunnen ze hier nog een concrete diagnose stellen en zal ik over een maandje een traject ingaan om de juiste therapie te krijgen zodat ik weer verder kan met mijn herstel.

Mijn klachten spelen eigenlijk al wat jaartjes maar na het overlijden van mijn hondje is mijn emmer helaas overgelopen en liep ik over en zei mijn lichaam "stop maar". Dit had ik nog nooit eerder meegemaakt en moet zeggen dat het best heel erg eng is om mee te maken, je lichaam loopt over van spanning, elke ontmoeting of even naar buiten gaan is al te veel. Na een periode enorm slecht slapen (leefde in de nacht en sliep veel overdag) , heb ik mijn ritme weer terug gekregen en ben ik blij dat ik dit zonder medicatie heb kunnen doen. 

Nu sta ik voor mijn gevoel stil en eenzaam, vrienden zijn er wel maar om dingen te delen blijf ik lastig vinden, naar buiten gaan of het "reizen" geeft mij zoveel spanning dat ik het ontloop. Heb zoveel te vertellen en te voelen alleen het delen vind ik erg lastig , zijn er meer mensen die dit ervaren?
Hoor graag hoe jullie hiermee omgaan

Ja de dood van een huisdier kan je erg treffen.Het  is echt rouwen. Goed dat je zonder medicatie je slaap kon herstellen. Dat is zeer belangrijke factor voor herstel. Je bent niet zo een open boek naar anderen kennelijk. Mijn ervaring is dat ook zonder er direct over te praten, gewoon dat je je welkom voelt bij iemand of fijn dat iemand attentie bezoekt je gesteund kan voelen. Dat gaat ook zonder perse over je problemen te spreken. Sommige contacten zijn heel steunend, comfortabel. Andere contacten kunnen je belasten. Ja weerstand tegen naar buiten gaan ken ik goed. Toch als ik het doe, zeker met gezelschap, vind ik het na een tijdje altijd prettig. Daarom blijf ik het toch doen en al lopende over koetjes en kalfjes praten is het makkelijker wat uit te wisselen dan als je er zo echt voor gaat zitten. Dat kan je gewoon uitProberen hoe dat voor jou werkt zou ik zeggen. Een uitnodiging voor een activiteit  is ook wat luchtiger dan uitnodigen voor een gesprek.