Hoi allemaal,

Mijn naam is Anne en ik ben 21 jaar. Ik heb sinds mijn pubertijd al last van depressieve gevoelens en een sociale angststoornis. Vanaf mijn 17e jaar heb ik hier ook hulp voor gekregen, alleen dit werkte voor mij niet en kreeg wekelijks gesprekken met mijn begeleidster om te helpen met moeilijkheden. Dit hielp wel om mijn leven beter in de richten met de gevoelens die ik heb en moeilijke dingen aan te gaan. Ik zit nu al een jaar aan de citalopram 40 mg. In het begin leek dit erg goed te werken, ik voelde me weer een beetje de oude. Ik kon weer lachen, mijn angstklachten waren verminderd en had weer hoop. Ik heb nu nog steeds gesprekken met ggz om te werken aan mijn sociale angststoornis en zelfbeeld. Alleen de laatste paar maanden gaat het weer steeds slechter. Mijn angsten verergeren weer, mijn sombere stemming neemt toe. Ik zonder me voor iedereen af, reageer niet meer op whatsappjes van mijn vriendinnen en voel me rot. Ook kan ik mezelf niet meer vermaken, en dit gevoel heb ik wel al lang. 

Dan ga ik een film kijken, zet ik de film na 10 minuten al weer uit, ga ik een boek lezen lukt het me ook niet. Als ik thuis ben weet ik gewoon niet wat ik wil doen en het voelt heel naar. Ik kan geen plezier hebben en me niet ontspannen. Niks geeft voldoening. Ik ben gewoon bang dat het chronisch is omdat ik er al zo lang last van heb, laatst dat ik echt gelukkig was was toen ik een kind was. Ik voel me alijd wel leeg en moe, afwezig en zit in mijn eigen wereld. Ik heb het idee alsof ik het leven een beetje leef in automatische piloot. Ik doe de dingen wel gewoon maar heb er weinig gevoel bij, kijk nergens naar uit en weet niet hoe ik het anders kan verwoorden. Ik voel me echt een beetje hopeloos nu en mijn psycholoog is op vakantie dus daarom wil ik het hier even kwijt. Kan iemand mij tips geven? Motivatie? Moet ik misschien andere medicatie proberen, aangezien de medicatie in het begin wel leek te werken. Herkent iemand zich in mijn verhaal? Ik weet dat jullie geen psycholoog zijn, maar tips en advies zou ik erg fijn vinden

Groetjes!

Hoi allemaal,

Mijn naam is Anne en ik ben 21 jaar. Ik heb sinds mijn pubertijd al last van depressieve gevoelens en een sociale angststoornis. Vanaf mijn 17e jaar heb ik hier ook hulp voor gekregen, alleen dit werkte voor mij niet en kreeg wekelijks gesprekken met mijn begeleidster om te helpen met moeilijkheden. Dit hielp wel om mijn leven beter in de richten met de gevoelens die ik heb en moeilijke dingen aan te gaan. Ik zit nu al een jaar aan de citalopram 40 mg. In het begin leek dit erg goed te werken, ik voelde me weer een beetje de oude. Ik kon weer lachen, mijn angstklachten waren verminderd en had weer hoop. Ik heb nu nog steeds gesprekken met ggz om te werken aan mijn sociale angststoornis en zelfbeeld. Alleen de laatste paar maanden gaat het weer steeds slechter. Mijn angsten verergeren weer, mijn sombere stemming neemt toe. Ik zonder me voor iedereen af, reageer niet meer op whatsappjes van mijn vriendinnen en voel me rot. Ook kan ik mezelf niet meer vermaken, en dit gevoel heb ik wel al lang. 

Dan ga ik een film kijken, zet ik de film na 10 minuten al weer uit, ga ik een boek lezen lukt het me ook niet. Als ik thuis ben weet ik gewoon niet wat ik wil doen en het voelt heel naar. Ik kan geen plezier hebben en me niet ontspannen. Niks geeft voldoening. Ik ben gewoon bang dat het chronisch is omdat ik er al zo lang last van heb, laatst dat ik echt gelukkig was was toen ik een kind was. Ik voel me alijd wel leeg en moe, afwezig en zit in mijn eigen wereld. Ik heb het idee alsof ik het leven een beetje leef in automatische piloot. Ik doe de dingen wel gewoon maar heb er weinig gevoel bij, kijk nergens naar uit en weet niet hoe ik het anders kan verwoorden. Ik voel me echt een beetje hopeloos nu en mijn psycholoog is op vakantie dus daarom wil ik het hier even kwijt. Kan iemand mij tips geven? Motivatie? Moet ik misschien andere medicatie proberen, aangezien de medicatie in het begin wel leek te werken. Herkent iemand zich in mijn verhaal? Ik weet dat jullie geen psycholoog zijn, maar tips en advies zou ik erg fijn vinden

Groetjes!

Hallo Anne,

Welkom op het forum. Wat je beschrijft, hoe je je voelt, is heel herkenbaar. Goed dat je je hier hebt aangemeld. Oplossingen kunnen we helaas niet bieden, maar het is wel een troost te weten dat je niet alleen bent in je misere. Zo ervaar ik het tenminste.
Rot voor je dat je psycholoog nu net op vakantie is. Misschien kun je hier die periode overbruggen. Ik zou er zeker met hem/haar over praten dat je medicatie niet meer zo goed helpt.
Het is vaak moeilijk een dag door te komen, ik zit er ook regelmatig mee. Niets boeit voldoende, he? Ik heb zelf dan altijd het dwingende gevoel dat ik er iets aan moet doen, en wel nú. Dat gaat natuurlijk niet en zo maak ik mezelf gek. Toch is afleiding het beste én de wetenschap dat het weer voorbij gaat. Ik kijk nooit te ver vooruit, stap voor stap. Ik hou me soms heel suf bezig met het kijken naar filmpjes op Youtube, zogenaamde 'satisfying videos'. Of, als ik het kan opbrengen, zoek ik informatie op internet over depressie. Maar alleen als het verantwoorde informatie is, geen schimmige websites of goeroe-achtige toestanden. Opruimen of schoonmaken helpt me ook wel. Praten met mensen die begrip tonen en/of weten wat depressie is, zeker niet mensen die het niet begrijpen. In het ergste geval bel ik wel eens met een hulplijn. En ik schrijf erover in een dagboek. Ik heb er soms hele gesprekken met mezelf. Dit is zo'n beetje hoe ik ermee omga. Misschien heb je er iets aan. In ieder geval kun je hier terecht voor een of meer luisterende oren.
Heel veel sterkte!

Hoi allemaal,

Mijn naam is Anne en ik ben 21 jaar. Ik heb sinds mijn pubertijd al last van depressieve gevoelens en een sociale angststoornis. Vanaf mijn 17e jaar heb ik hier ook hulp voor gekregen, alleen dit werkte voor mij niet en kreeg wekelijks gesprekken met mijn begeleidster om te helpen met moeilijkheden. Dit hielp wel om mijn leven beter in de richten met de gevoelens die ik heb en moeilijke dingen aan te gaan. Ik zit nu al een jaar aan de citalopram 40 mg. In het begin leek dit erg goed te werken, ik voelde me weer een beetje de oude. Ik kon weer lachen, mijn angstklachten waren verminderd en had weer hoop. Ik heb nu nog steeds gesprekken met ggz om te werken aan mijn sociale angststoornis en zelfbeeld. Alleen de laatste paar maanden gaat het weer steeds slechter. Mijn angsten verergeren weer, mijn sombere stemming neemt toe. Ik zonder me voor iedereen af, reageer niet meer op whatsappjes van mijn vriendinnen en voel me rot. Ook kan ik mezelf niet meer vermaken, en dit gevoel heb ik wel al lang. 

Dan ga ik een film kijken, zet ik de film na 10 minuten al weer uit, ga ik een boek lezen lukt het me ook niet. Als ik thuis ben weet ik gewoon niet wat ik wil doen en het voelt heel naar. Ik kan geen plezier hebben en me niet ontspannen. Niks geeft voldoening. Ik ben gewoon bang dat het chronisch is omdat ik er al zo lang last van heb, laatst dat ik echt gelukkig was was toen ik een kind was. Ik voel me alijd wel leeg en moe, afwezig en zit in mijn eigen wereld. Ik heb het idee alsof ik het leven een beetje leef in automatische piloot. Ik doe de dingen wel gewoon maar heb er weinig gevoel bij, kijk nergens naar uit en weet niet hoe ik het anders kan verwoorden. Ik voel me echt een beetje hopeloos nu en mijn psycholoog is op vakantie dus daarom wil ik het hier even kwijt. Kan iemand mij tips geven? Motivatie? Moet ik misschien andere medicatie proberen, aangezien de medicatie in het begin wel leek te werken. Herkent iemand zich in mijn verhaal? Ik weet dat jullie geen psycholoog zijn, maar tips en advies zou ik erg fijn vinden

Groetjes!

Hoi,

Ik herken me wel in het afwezig zijn en afzonderen.
En ook dat het steeds maar terug blijft komen.
Ik heb zelf net pas hulp gezocht hiervoor en heb dus helaas nog geen oplossing gevonden.
Heb je goede vrienden waar je mee kunt praten?
Misschien helpt dit forum je ook een beetje.
Je mag me altijd een bericht sturen als je wilt praten of je kunt met andere lotgenoten praten.

Sterkte! 

x Sara