Hallo allemaal, ik ben Alais (pseudonaam) en ik heb me hier aangemeld om steun te zoeken en te bieden voor zover mogelijk. Het grootste deel van mijn leven (ik ben 61 jaar) worstel ik al met depressie en ik heb een scala van hulpinstanties 'versleten' waaronder een verslavingskliniek voor alcohol. Met alcohol is bestrijden van depressie vrijwel onmogelijk, zo is mij verteld. Ruim 5 jaar heb ik niet naar de wijn gegrepen, maar de depressies bleven komen.

De afgelopen tijd gaat het af en toe mis omdat ik moedeloos word. Ik weet niet meer wat ik nog kan doen om depressie het hoofd te bieden. Afgezien van 'wachten tot het overgaat' en intussen afleiding zoeken. Ik heb alles gedaan wat voor de hand ligt, alle soorten therapieën, mindfulness, contact met 113, noem maar op. Al ruim 30 jaar heb ik antidepressiva. Ik had een psychiater waar ik blij mee was, maar die is ermee gestopt. Een nieuwe (vrijgevestigde) is niet te vinden, althans niet op redelijke afstand.

Ik ben al zo'n 10 jaar vrijwel werkloos (een heel apart verhaal) en heb sinds ruim een jaar een ziekteuitkering. Oorzaak: terugkerende depressie en gebrek aan zelfvertrouwen. Ik moet van het UWV werken aan mijn herstel, maar hoe? Dit drukt op me als een zware last en maakt het er niet beter op. In de reguliere zorg (GGZ) heb ik nooit de hulp gevonden die ik nodig heb (ook een apart verhaal).

Ik vraag me wel eens af of er meer mensen zijn die bij de reguliere zorg geen aansluiting kunnen vinden. Ligt het aan mij? Het ziet er namelijk naar uit dat, gezien de huidige opties in de gezondheidszorg, ik toch daar mijn heil moet zoeken, maar daar zie ik vreselijk tegenop. Met een inkomen ver onder het minimum is particuliere zorg geen optie.
Ik hou het hier maar even bij.

Hallo allemaal, ik ben Alais (pseudonaam) en ik heb me hier aangemeld om steun te zoeken en te bieden voor zover mogelijk. Het grootste deel van mijn leven (ik ben 61 jaar) worstel ik al met depressie en ik heb een scala van hulpinstanties 'versleten' waaronder een verslavingskliniek voor alcohol. Met alcohol is bestrijden van depressie vrijwel onmogelijk, zo is mij verteld. Ruim 5 jaar heb ik niet naar de wijn gegrepen, maar de depressies bleven komen.

De afgelopen tijd gaat het af en toe mis omdat ik moedeloos word. Ik weet niet meer wat ik nog kan doen om depressie het hoofd te bieden. Afgezien van 'wachten tot het overgaat' en intussen afleiding zoeken. Ik heb alles gedaan wat voor de hand ligt, alle soorten therapieën, mindfulness, contact met 113, noem maar op. Al ruim 30 jaar heb ik antidepressiva. Ik had een psychiater waar ik blij mee was, maar die is ermee gestopt. Een nieuwe (vrijgevestigde) is niet te vinden, althans niet op redelijke afstand.

Ik ben al zo'n 10 jaar vrijwel werkloos (een heel apart verhaal) en heb sinds ruim een jaar een ziekteuitkering. Oorzaak: terugkerende depressie en gebrek aan zelfvertrouwen. Ik moet van het UWV werken aan mijn herstel, maar hoe? Dit drukt op me als een zware last en maakt het er niet beter op. In de reguliere zorg (GGZ) heb ik nooit de hulp gevonden die ik nodig heb (ook een apart verhaal).

Ik vraag me wel eens af of er meer mensen zijn die bij de reguliere zorg geen aansluiting kunnen vinden. Ligt het aan mij? Het ziet er namelijk naar uit dat, gezien de huidige opties in de gezondheidszorg, ik toch daar mijn heil moet zoeken, maar daar zie ik vreselijk tegenop. Met een inkomen ver onder het minimum is particuliere zorg geen optie.
Ik hou het hier maar even bij.

Allereerst welkom hier! 

Ik voel veel herkenning als ik je verhaal lees.
Vindt het vooral zo erg dat je al zolang in de GGZ molen zit, en er amper verbetering is, of dat het niet bij je past. 
En dat het UWV gaat zitten drammen helpt ook niet erg bepaald mee. Dus heel begrijpelijk hoe je je nu voelt.. 

Als ik kijk naar mijn relatie met de GGZ is die heel verschillend, ik heb in de 15 jaar dat ik hierbinnen liep, maar 2 therapieën gehad waarvan ik dacht, ja dit doet iets. 
En de therapie die ik nu heel erg nodig heb, is niet in mijn woonplaats, maar reiskosten worden ook niet vergoed dus heb ik alles afgekapt. Zoveelste keer dat ik aan de bel trek, en met lege handen thuis kom. 

Dus nee het ligt niet aan jou, ik denk maar aan een samenloop van omstandigheden bij elkaar. 

Ik heb alleen geen ideeën voor je over waar je je hulp nog zou kunnen zoeken, loop ik zelf ook tegen aan. 
Huisarts ondersteuner valt af want over het algemeen hebben wij gespecialiseerde GGZ zorg nodig, de GGZ zelf is of te ver (en de reiskosten kun je niet betalen), of past niet, of slaat niet aan, en de particuliere zorg is gewoon onbetaalbaar. 

Ondanks dit alles, wens ik je veel kracht toe mede strijder!
Samen maakt het allemaal net even wat draaglijker.

''- When life gives you lemons, you make lemonade. I have several stands around here. -''

Hallo allemaal, ik ben Alais (pseudonaam) en ik heb me hier aangemeld om steun te zoeken en te bieden voor zover mogelijk. Het grootste deel van mijn leven (ik ben 61 jaar) worstel ik al met depressie en ik heb een scala van hulpinstanties 'versleten' waaronder een verslavingskliniek voor alcohol. Met alcohol is bestrijden van depressie vrijwel onmogelijk, zo is mij verteld. Ruim 5 jaar heb ik niet naar de wijn gegrepen, maar de depressies bleven komen.

De afgelopen tijd gaat het af en toe mis omdat ik moedeloos word. Ik weet niet meer wat ik nog kan doen om depressie het hoofd te bieden. Afgezien van 'wachten tot het overgaat' en intussen afleiding zoeken. Ik heb alles gedaan wat voor de hand ligt, alle soorten therapieën, mindfulness, contact met 113, noem maar op. Al ruim 30 jaar heb ik antidepressiva. Ik had een psychiater waar ik blij mee was, maar die is ermee gestopt. Een nieuwe (vrijgevestigde) is niet te vinden, althans niet op redelijke afstand.

Ik ben al zo'n 10 jaar vrijwel werkloos (een heel apart verhaal) en heb sinds ruim een jaar een ziekteuitkering. Oorzaak: terugkerende depressie en gebrek aan zelfvertrouwen. Ik moet van het UWV werken aan mijn herstel, maar hoe? Dit drukt op me als een zware last en maakt het er niet beter op. In de reguliere zorg (GGZ) heb ik nooit de hulp gevonden die ik nodig heb (ook een apart verhaal).

Ik vraag me wel eens af of er meer mensen zijn die bij de reguliere zorg geen aansluiting kunnen vinden. Ligt het aan mij? Het ziet er namelijk naar uit dat, gezien de huidige opties in de gezondheidszorg, ik toch daar mijn heil moet zoeken, maar daar zie ik vreselijk tegenop. Met een inkomen ver onder het minimum is particuliere zorg geen optie.
Ik hou het hier maar even bij.

Welkom Alais,

Ik zit ook bij UWV in de ziektewet en wordt met rust gelaten. Hoor gelukkig nooit iets van deze organisatie.

Bij een academisch ziekenhuis (UMC) werkt meestal een hoogleraar stemmingswisselingen. Zo iemand is ook mijn behandelaar. Heeft in ieder geval alle kennis in huis wat medicatie betreft.

Verder volg ik op dit moment de cursus "in de put, uit de put". Deze cursus wordt door de meeste GGZ instellingen aangeboden. Ben er zeer tevreden over. 

Groetjes,
Tara

Welkom Alais,

Ik zit ook bij UWV in de ziektewet en wordt met rust gelaten. Hoor gelukkig nooit iets van deze organisatie.

Bij een academisch ziekenhuis (UMC) werkt meestal een hoogleraar stemmingswisselingen. Zo iemand is ook mijn behandelaar. Heeft in ieder geval alle kennis in huis wat medicatie betreft.

Verder volg ik op dit moment de cursus "in de put, uit de put". Deze cursus wordt door de meeste GGZ instellingen aangeboden. Ben er zeer tevreden over. 

Groetjes,
Tara

Hallo Tara,

Dank voor je reactie. Het UWV laat mij door het jaar heen ook wel met rust, maar in september volgt er een tweede keuring en dan wordt besloten of ik uit de ziektewet moet en weer in de WW. Ik moet er niet aan denken dat ik weer moet gaan solliciteren. Op mijn leeftijd is dat vrijwel zinloos en ik werk al zo lang niet meer. Kun je me vertellen hoe je aan een hoogleraar stemmingswisselingen bent gekomen voor behandeling? Via de huisarts?
Groetjes

Allereerst welkom hier! 

Ik voel veel herkenning als ik je verhaal lees.
Vindt het vooral zo erg dat je al zolang in de GGZ molen zit, en er amper verbetering is, of dat het niet bij je past. 
En dat het UWV gaat zitten drammen helpt ook niet erg bepaald mee. Dus heel begrijpelijk hoe je je nu voelt.. 

Als ik kijk naar mijn relatie met de GGZ is die heel verschillend, ik heb in de 15 jaar dat ik hierbinnen liep, maar 2 therapieën gehad waarvan ik dacht, ja dit doet iets. 
En de therapie die ik nu heel erg nodig heb, is niet in mijn woonplaats, maar reiskosten worden ook niet vergoed dus heb ik alles afgekapt. Zoveelste keer dat ik aan de bel trek, en met lege handen thuis kom. 

Dus nee het ligt niet aan jou, ik denk maar aan een samenloop van omstandigheden bij elkaar. 

Ik heb alleen geen ideeën voor je over waar je je hulp nog zou kunnen zoeken, loop ik zelf ook tegen aan. 
Huisarts ondersteuner valt af want over het algemeen hebben wij gespecialiseerde GGZ zorg nodig, de GGZ zelf is of te ver (en de reiskosten kun je niet betalen), of past niet, of slaat niet aan, en de particuliere zorg is gewoon onbetaalbaar. 

Ondanks dit alles, wens ik je veel kracht toe mede strijder!
Samen maakt het allemaal net even wat draaglijker.

---

Allereerst welkom hier! 

Ik voel veel herkenning als ik je verhaal lees.
Vindt het vooral zo erg dat je al zolang in de GGZ molen zit, en er amper verbetering is, of dat het niet bij je past. 
En dat het UWV gaat zitten drammen helpt ook niet erg bepaald mee. Dus heel begrijpelijk hoe je je nu voelt.. 

Als ik kijk naar mijn relatie met de GGZ is die heel verschillend, ik heb in de 15 jaar dat ik hierbinnen liep, maar 2 therapieën gehad waarvan ik dacht, ja dit doet iets. 
En de therapie die ik nu heel erg nodig heb, is niet in mijn woonplaats, maar reiskosten worden ook niet vergoed dus heb ik alles afgekapt. Zoveelste keer dat ik aan de bel trek, en met lege handen thuis kom. 

Dus nee het ligt niet aan jou, ik denk maar aan een samenloop van omstandigheden bij elkaar. 

Ik heb alleen geen ideeën voor je over waar je je hulp nog zou kunnen zoeken, loop ik zelf ook tegen aan. 
Huisarts ondersteuner valt af want over het algemeen hebben wij gespecialiseerde GGZ zorg nodig, de GGZ zelf is of te ver (en de reiskosten kun je niet betalen), of past niet, of slaat niet aan, en de particuliere zorg is gewoon onbetaalbaar. 

Ondanks dit alles, wens ik je veel kracht toe mede strijder!
Samen maakt het allemaal net even wat draaglijker.

Hoi Dark,

Dank voor je reactie. Ik heb ten einde raad maar weer eens een afspraak met de huisarts gemaakt. Toen ik daar vanochtend stipt op tijd zat, bleek alles behoorlijk uit te lopen. Ik hield het niet uit in die wachtkamer en ben min of meer in paniek weer weg gegaan. Zelfs een minuut wachten kon ik niet opbrengen. Ik had echt heel dringend hulp nodig, maar schijn de urgentie slecht te kunnen overbrengen. Ik zeg hád hulp nodig, maar heb dat nog steeds natuurlijk. Maar bij thuiskomst heb ik mijn heil gezocht bij mijn beste vijand: de alcohol. Uiteraard heel onverstandig, maar ik zie gewoon geen andere optie om van die paniek af te komen. Ik lees al de hele dag alle verhalen op deze site omdat ik me dan minder alleen voel in deze misere.

Het is zo moeilijk om er met anderen over te praten ook al bedoelt iedereen alles heel goed. Ik praat er alleen over met mensen die begrip tonen of dezelfde ervaring hebben. Maar dan nog, wil je mensen steeds weer opzadelen met een probleem waar ze niets mee kunnen? Hen zo'n gevoel van onmacht geven? In mijn familie is het niet gebruikelijk om te praten over gevoelszaken. Doe maar gewoon en zo. Mijn beste vriendin, met wie ik altijd heel goed kon praten, leed aan een bipolaire stoornis en heeft zich enkele jaren geleden tijdens een opname van het leven beroofd. Ik mis haar enorm. Zij was juist iemand die heel goed hulp voor zichzelf kon inschakelen, al heeft dat uiteindelijk niet geholpen. Een andere vriendin, die ik heb leren kennen in de verslavingskliniek, is er ook niet meer. Het lukte haar niet om van de drank af te blijven en is daardoor om het leven gekomen (vermoedelijk een ongeluk in huis).

Ik heb zelf ruim 10 jaar geleden ook getracht een einde te maken aan alle ellende. Heb al mijn pillen ingenomen en ben naar bed gegaan. 's Nachts kwam het er allemaal weer uit. De volgende dag naar de eerste hulp gegaan omdat ik zo zat te trillen. Daar ben ik toegesproken door iemand (psycholoog?) die zei: maar goed dat het niet gelukt is he? Dat vond ik helemaal niet. Na enkele dagen en een bezoek aan mijn psychiater volgde een dagbehandeling bij de GGZ. Ik kom daar in alle staten van paniek en werd in een ruimte gezet waar ik kon gaan kleien. Woest was ik, maar alleen van binnen natuurlijk. We maakten een afspraak: ik zou stoppen met drinken en zij gingen mij helpen. Ik heb me aan de afspraak gehouden (dit was een paar jaar vóór de verslavingskliniek) maar zij niet. Dat kleien en ballen overgooien (!) hielp niet. De groepsgesprekken kon ik van tevoren al notuleren. Een behandelplan was er niet, ook niet nadat ik erom had gevraagd. Het was pappen en nathouden. Dit is wel 10 jaar geleden, maar de schrik zit er nog steeds in om weer in zo'n situatie te belanden.  
Vanmiddag ga ik alsnog naar de huisarts.

Hoi Alais, allereerst welkom op het forum! Ik hoop dat je hier vindt wat je zoekt. Ik schrijf hier als "partner van" en heb geen tip voor je eerlijk gezegd. Ik kan alleen maar zeggen dat mijn partner pas vanaf zijn 50e écht aan zijn herstel aan het werken is. Voorheen inderdaad wel eens een nutteloze cursus gevolgd en volgestopt met medicijnen (zonder controle, en daar vervolgens aan verslaafd geraakt). Maar hij is nu bijna 1.5 jaar depressie-loos. Wat niet wil zeggen 100% genezen, want de depressie ligt altijd op de loer. Waar ik mee wil zeggen: hou vol! Het kan jou ook nog gebeuren. Hij is daarvoor wel bij de gespecialiseerde GGZ terecht gekomen. Volgens mij las ik dat jij bij de reguliere GGZ bent? Ik weet niet wanneer je naar de gespecialiseerde zorg wordt doorverwezen, maar misschien is dat een optie? En toch nog een tipje: als je het moeilijk vindt om aan te geven hoe slecht het gaat, zet het dan op papier en geef dat af aan de huisarts. Dat is vaak makkelijker.

Hoi Alais, allereerst welkom op het forum! Ik hoop dat je hier vindt wat je zoekt. Ik schrijf hier als "partner van" en heb geen tip voor je eerlijk gezegd. Ik kan alleen maar zeggen dat mijn partner pas vanaf zijn 50e écht aan zijn herstel aan het werken is. Voorheen inderdaad wel eens een nutteloze cursus gevolgd en volgestopt met medicijnen (zonder controle, en daar vervolgens aan verslaafd geraakt). Maar hij is nu bijna 1.5 jaar depressie-loos. Wat niet wil zeggen 100% genezen, want de depressie ligt altijd op de loer. Waar ik mee wil zeggen: hou vol! Het kan jou ook nog gebeuren. Hij is daarvoor wel bij de gespecialiseerde GGZ terecht gekomen. Volgens mij las ik dat jij bij de reguliere GGZ bent? Ik weet niet wanneer je naar de gespecialiseerde zorg wordt doorverwezen, maar misschien is dat een optie? En toch nog een tipje: als je het moeilijk vindt om aan te geven hoe slecht het gaat, zet het dan op papier en geef dat af aan de huisarts. Dat is vaak makkelijker.

Dank je voor je reactie. Het is fijn om gehoord te worden, dat meen ik echt. Ik heb al ruim een jaar geen hulp meer van GGZ of wie dan ook. Als het goed gaat is dat geen probleem, maar nu dus wel. De hulp (psychiater) die ik had is ermee gestopt en daar is niets voor in de plaats gekomen.  

Ik ben gisteren bij de huisarts geweest en heb daar in ieder geval een recept voor kalmeringstabletten gekregen. Die moeten de paniekgevoelens onderdrukken die ik tot gisteren met alcohol bestreed. Ook heb ik mezelf opgegeven bij Neurowave voor rmts. Ik zag daar iets over in een andere draad. Met die mogelijke hulp voor ogen moet ik het even uithouden, al valt het niet mee. Soms (zoals nu) is het alsof ik niet meer uithou en weet niet waar ik het moet zoeken. Ik dwing mezelf om boodschappen te gaan doen straks en ga dan op bezoek bij mij moeder die aan revalideren is. Kon je dat rotgevoel soms maar even uitzetten. Dat lukt alleens 's nachts, ik slaap gelukkig goed maar wakker worden is vreselijk. Die eerste uren van de dag. Meestal trekt het later wel iets bij. Het is een troost te weten dat ik niet alleen ben al voelt dat soms zo.

Hallo allemaal, ik ben Alais (pseudonaam) en ik heb me hier aangemeld om steun te zoeken en te bieden voor zover mogelijk. Het grootste deel van mijn leven (ik ben 61 jaar) worstel ik al met depressie en ik heb een scala van hulpinstanties 'versleten' waaronder een verslavingskliniek voor alcohol. Met alcohol is bestrijden van depressie vrijwel onmogelijk, zo is mij verteld. Ruim 5 jaar heb ik niet naar de wijn gegrepen, maar de depressies bleven komen.

De afgelopen tijd gaat het af en toe mis omdat ik moedeloos word. Ik weet niet meer wat ik nog kan doen om depressie het hoofd te bieden. Afgezien van 'wachten tot het overgaat' en intussen afleiding zoeken. Ik heb alles gedaan wat voor de hand ligt, alle soorten therapieën, mindfulness, contact met 113, noem maar op. Al ruim 30 jaar heb ik antidepressiva. Ik had een psychiater waar ik blij mee was, maar die is ermee gestopt. Een nieuwe (vrijgevestigde) is niet te vinden, althans niet op redelijke afstand.

Ik ben al zo'n 10 jaar vrijwel werkloos (een heel apart verhaal) en heb sinds ruim een jaar een ziekteuitkering. Oorzaak: terugkerende depressie en gebrek aan zelfvertrouwen. Ik moet van het UWV werken aan mijn herstel, maar hoe? Dit drukt op me als een zware last en maakt het er niet beter op. In de reguliere zorg (GGZ) heb ik nooit de hulp gevonden die ik nodig heb (ook een apart verhaal).

Ik vraag me wel eens af of er meer mensen zijn die bij de reguliere zorg geen aansluiting kunnen vinden. Ligt het aan mij? Het ziet er namelijk naar uit dat, gezien de huidige opties in de gezondheidszorg, ik toch daar mijn heil moet zoeken, maar daar zie ik vreselijk tegenop. Met een inkomen ver onder het minimum is particuliere zorg geen optie.
Ik hou het hier maar even bij.

Beste Alias,

Ik herken me in de moedeloosheid m.b.t. hulp.
De 1e-lijns psychologie is mijn ogen ook een lachtertje.
Geldklopperij van de bovenste plank.
Het wordt allemaal vergoed maar via onze zorgpremie betalen we er gewoon voor.
Die mensen krijgen betaald voor... Voor wat eigenlijk? Voor niks!
Het is allemaal tekstboek psychologie.
Ze werken volgens een script alsof ze bij een callcenter werken.
Als de patiënt "dit" zegt, moet ik "dit" zeggen.
Als de patiënt zich "zo" gedraagt, kan ik "dit" aanbieden.
In plaats van dat ze écht luisteren en écht het verschil willen maken voor de patiënt.

Als je vraagt:
"Hoeveel van je laatste 100 patiënten zijn écht geholpen?
Hoeveel zullen zeggen "ik ben zéér tevreden, ik ben genezen".
Mijns inziens zullen dat 1, 2 hooguit 3 zijn.
En die andere 97, 98, 99 mensen dan?
Kluitje, riet...

Particuliere psychiaters/psychologen zullen beter zijn, maar dat wordt weer niet vergoed.
En omdat "wij" vaak in een situatie zitten van "niet werken/uitkering", hebben we er geen geld voor (over).
Dus draaien we in de vicieuze cirkel en komen weer bij die "theoretische" wannabe's terecht.

Daarom geloof ik ook veel meer in "het onderbewustzijn veranderen", de Wet van de Aantrekkingskracht en "je paradigma veranderen".
Dat kun je zelf.
En levert zelfs meer op dan al die halfbakken opties van medicatie en 1e-lijns psychologie.

Maar dat is mijn mening.
Ik klink heel zuur en sceptisch en misschien een beetje paranoia, daar betrap ik mezelf ook op.
Maar zo denk ik er écht over.
We worden zo ontzettend veel voor de gek gehouden... En we slikken het allemaal maar.

Hallo Tara,

Dank voor je reactie. Het UWV laat mij door het jaar heen ook wel met rust, maar in september volgt er een tweede keuring en dan wordt besloten of ik uit de ziektewet moet en weer in de WW. Ik moet er niet aan denken dat ik weer moet gaan solliciteren. Op mijn leeftijd is dat vrijwel zinloos en ik werk al zo lang niet meer. Kun je me vertellen hoe je aan een hoogleraar stemmingswisselingen bent gekomen voor behandeling? Via de huisarts?
Groetjes

Hallo Alais, ik heb aan de huisarts gevraagd om me door te verwijzen naar een academisch ziekenhuis (UMC). Binnen twee weken ontving ik al een uitnodiging voor een intakegesprek. Ben er tevreden over. Iemand met meer ervaring en deskundigheid durft meer buiten de gebaande paden te denken en handelen. Voor mezelf vind ik het belangrijk dat ik probeer wat te proberen valt. Het zou zonden zijn als op het gebied van medicatie iets mogelijk is en ik zou het niet uitproberen. Per slot van rekening heb ik weinig te verliezen. Met medicatie die slecht uitpakt is ook weer snel gestopt. Vereist wel enig zelfinzicht en mensen in je omgeving die het mee in de gate houden. Ik verwacht geen "genezing". Ik ben blij met ieder uur in mijn leven dat het draaglijk is. 
Ik heb in november mijn tweede keuring. Hoop op een afkeuring, geeft rust. Groetjes, Tara

Hallo Alais, ik heb aan de huisarts gevraagd om me door te verwijzen naar een academisch ziekenhuis (UMC). Binnen twee weken ontving ik al een uitnodiging voor een intakegesprek. Ben er tevreden over. Iemand met meer ervaring en deskundigheid durft meer buiten de gebaande paden te denken en handelen. Voor mezelf vind ik het belangrijk dat ik probeer wat te proberen valt. Het zou zonden zijn als op het gebied van medicatie iets mogelijk is en ik zou het niet uitproberen. Per slot van rekening heb ik weinig te verliezen. Met medicatie die slecht uitpakt is ook weer snel gestopt. Vereist wel enig zelfinzicht en mensen in je omgeving die het mee in de gate houden. Ik verwacht geen "genezing". Ik ben blij met ieder uur in mijn leven dat het draaglijk is. 
Ik heb in november mijn tweede keuring. Hoop op een afkeuring, geeft rust. Groetjes, Tara

Hoi Tara, wat eenvoudig, het zou niet in me op gekomen zijn om zoiets te vragen. Ik ben gauw geneigd om te denken dat de huisarts het beste weet welke paden getreden moeten worden. Inmiddels denk ik daar trouwens wel anders over. Ben met je eens dat we alles moeten proberen. Net als jij verwacht ik geen genezing, maar een middel om het draaglijk te maken en bij iedere 'aanval' de kracht om door te gaan. Ik hoop dat we beiden de rust krijgen van een afkeuring. Ik ben overigens het traject van rtms begonnen, maar vooralsnog alleen aangemeld en er wordt nu overlegd of er een intake komt. Ik ben benieuwd. Groetjes, Alais