Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Voorstellen....


#1

Beste lezers,
Ik ben Jovi (45 jaar) en lees al enige tijd mee op het forum en zie dat er meer dan genoeg anderen zijn die het leven te zwaar en moeilijk vinden om bij te houden. Ben zelf inmiddels voor de zoveelste keer beland in een depressie en loop inmiddels als ander half jaar lang 2x per week bij een SPV'er en heb ook al wat aan onderzoek gehad. Wat ik alleen niet snap is dat het allemaal zo lang moet duren voor je verder kunt. Ik heb het laatste anderhalf jaar heel wat voor me kiezen gehad en deze periode is dan ook een van mijn slechtste ooit in de afgelopen 25 jaar. Vroeger ook al eens opgenomen geweest maar er uiteindelijk zelf uit gekrabbeld, mijn hele leven geknokt als een malle, uiteindelijk getrouwd, eigen huis, goede baan en 3 kids, maar tussen de goede periodes ook slechte periodes gehad tot zo anderhalf jaar terug mijn zwaarste depressie ooit opstak. Het gevolg van die depressie is dat ik nu ander half jaar in de ziektewet zit en dus mijn baan ga verliezen, inmiddels ook gescheiden vwant mijn Ex kon het niet meer langer en zij dat ze nu voor zich zelf kiest wat ik enerzijds ook begrip voor heb, inmiddels heeft zij al weer een ander maatje gevonden en zit ik na een periode van 6 maand bij mijn ouwe lui in huis te hebben gezeten voorlopig in een soort van begeleid wonen en dat voelt echt vreemd! Ik weet dat het op dit moment even het beste is maar het voelt allemaal alsof je werkelijk terug bent bij af, 25 jaar weggegooid terwijl je eigenlijk alles had maar toch iedere keer weer tegen die verdomde periodes aanloopt waarin het bijna lijkt dat je er nooit meer uit zult komen. Wat ik inmiddels wel heb gerealiseerd is dat ik geen spullen nodig ben voor geluk, ik wil gewoon een simpel leven zonder stress maar probeer dat vandaag de dag nog maar eens te vinden. Je staat voortdurend onder druk waar je ook werkt of wat je ook doet, er wordt veel van je verwacht en als je niet mee kan komen ben je anders, vreemd en hoor je er niet bij. Gelukkig ben ik niet alleen als je zo door dit forum heen leest met die problemen maar toch blijft het zo dat je graag net als de rest wilt zijn die er wel gewoon mee door gaan zonder al te veel problemen. In ieder geval ben ik inmiddels zo ver dat ik niet zo veel meer zie in de toekomst, heb me vorig jaar aangemeld voor de levenseinde kliniek maar dat gaat wel even duren voor je daar werkelijk hulp van krijgt dus heb inmiddels zelf ook al wat voorzorg getroffen voor het moment dat ik besluit dat genoeg genoeg is. Wat me nog enig sinds tegen houd is dat ik 3 kids heb die graag hun vader willen zien. Maar is dat voor mij genoeg om door te gaan, ik vind dat je soms moet kijken naar wat iemand allemaal al heeft geprobeerd en dat is bij mij heel wat en het vechten vergt veel energie dagelijks en daar ben ik wel een beetje klaar mee., helemaal gezien het feit dat ik nu gescheiden ben, eigen huis overgedragen aan ex want kids wouden niet weg daar en zelf niets of niemand over hebt want wanneer je in zulke donkere tijden zit als ik heb gezeten blijven er niet veel over die nog contact met je wensen maar dat zal voor de meeste wel bekend zijn. Wat kom ik hier doen? Ik hoop hier wat steun te vinden en misschien ook een steun te kunnen zijn voor anderen. Soms is het al gewoon genoeg om het even van je af te tikken en je gedachten te delen met anderen die het wel herkennen of in de zelfde situatie zitten. Zelf zie ik het niet meer veel beter worden na de afgelopen 18 maand, heb je zin om te reageren voel je vrij en alle tips zijn welkom........
"it’s better to burn out than to fade away"
Antwoord

#2
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 07-03-2019, 14:53 door Jean Pierre.)

Beste Jovi

Ik heb gelezen wat je schrijft en het klinkt heel heftig. Het leven kan soms erg moeilijk zijn en ik leef met je mee. Ik gun je zoveel meer dan dat het afgelopen is. Ik weet dat het leven harde klappen uitdeelt en totaal niet over rozen gaat, ook in mijn geval totaal niet. Het kan soms erg eenzaam zijn en het lijkt dat iedereen voor zichzelf knokt en dat is natuurlijk ook zo, maar hoop dat je hier invulling en aansluiting vindt en dat je iets meer rust kunt vinden in je leven.
Ik wil je nog meegeven dat ik het heel krachtig van je vindt dat je in jouw nood de wens uitspreekt dat je mogelijk anderen kan helpen.

Ik hoop dat je de kracht en de wens vindt om het beter te krijgen.

Reageer gerust weer.
Groet,

JeanPierre
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Jean Pierre :   • JoviHorst
Antwoord

#3

Thnx JeanPierre voor je bericht en inderdaad vaak is het leven gemeen en niet eerlijk wat je ook doet of probeert. Dat is ook wat me veel moeite kost, zelf sta ik altijd klaar voor hen die hulp nodig hebben maar wanneer je zelf aan de beurt bent kom je in een wachtrij of erger nog je wordt niet gehoord. Maar goed, inmiddels weet ik waar ik nu sta en dat ik moet kiezen hoe verder, dat is lastig met alles wat er is gebeurt maar ik hoop dat er nog verandering optreed. Ik zie in elk geval op dit forum dat we allemaal vechten met onze demons en dat er ook best positieve dingen kunnen gebeuren dus ik ga nog wel even door met waar ik mee bezig ben. In ieder geval fijn dat er iemand reageert en ik hoop het zelfde voor alle andere forum gebruikers dat ze kracht en de wens vinden om het beter te krijgen zoals je dat zo mooi zij......

Gr. Jovi....
Antwoord

#4

Heftig verhaal zeg.
Je draagt echt alles, en dan moet je ook nog jezelf dragen.

Heb je al eens gekeken voor een mantelzorg café bijvoorbeeld? Of eens een stichting te bellen met je verhaal en vragen, goh waar kan ik wat hulp vandaan krijgen want ik ga er ook aan onderdoor? Dit moet niet mogelijk zijn in Nederland.. 
Je bent een sterk persoon, blijf dat vooral zo houden, en geef niet op!


Ik heb wat voor je opgezocht, maar geen idee of je er wat mee kan. 

https://mantelzorg.nl/pagina/voor-mantel...-problemen

https://www.indigo.nl/hulpaanbod/hulp-voor-naasten/

https://www.lsfvp.nl/voor-familie/
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Dark- :   • JoviHorst
Antwoord

#5

Hallo Jovi, zeer herkenbaar en goed dat je contact zoekt. Wel cru dat je ex die bij jou weg wilde nu jouw huis heeft? Zal waarsch niet anders gekund hebben. Maar lijkt mij wel unfair. Zij heeft blijknaar nog inkomen waardoor de kids in her huis kunnen blijven wonen. Ik hoop dat je de kracht vindt om nog even door te vechten. Er is je zoveel overkomen recent dat ik begrijp dat je je nu zo voelt.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Lars27 :   • JoviHorst
Antwoord

#6

(07-03-2019, 14:41)JoviHorst schreef: Beste lezers,
Ik ben Jovi (45 jaar) en lees al enige tijd mee op het forum en zie dat er meer dan genoeg anderen zijn die het leven te zwaar en moeilijk vinden om bij te houden. Ben zelf inmiddels voor de zoveelste keer beland in een depressie en loop inmiddels als ander half jaar lang 2x per week bij een SPV'er en heb ook al wat aan onderzoek gehad. Wat ik alleen niet snap is dat het allemaal zo lang moet duren voor je verder kunt. Ik heb het laatste anderhalf jaar heel wat voor me kiezen gehad en deze periode is dan ook een van mijn slechtste ooit in de afgelopen 25 jaar. Vroeger ook al eens opgenomen geweest maar er uiteindelijk zelf uit gekrabbeld, mijn hele leven geknokt als een malle, uiteindelijk getrouwd, eigen huis, goede baan en 3 kids, maar tussen de goede periodes ook slechte periodes gehad tot zo anderhalf jaar terug mijn zwaarste depressie ooit opstak. Het gevolg van die depressie is dat ik nu ander half jaar in de ziektewet zit en dus mijn baan ga verliezen, inmiddels ook gescheiden vwant mijn Ex kon het niet meer langer en zij dat ze nu voor zich zelf kiest wat ik enerzijds ook begrip voor heb, inmiddels heeft zij al weer een ander maatje gevonden en zit ik na een periode van 6 maand bij mijn ouwe lui in huis te hebben gezeten voorlopig in een soort van begeleid wonen en dat voelt echt vreemd! Ik weet dat het op dit moment even het beste is maar het voelt allemaal alsof je werkelijk terug bent bij af, 25 jaar weggegooid terwijl je eigenlijk alles had maar toch iedere keer weer tegen die verdomde periodes aanloopt waarin het bijna lijkt dat je er nooit meer uit zult komen. Wat ik inmiddels wel heb gerealiseerd is dat ik geen spullen nodig ben voor geluk, ik wil gewoon een simpel leven zonder stress maar probeer dat vandaag de dag nog maar eens te vinden. Je staat voortdurend onder druk waar je ook werkt of wat je ook doet, er wordt veel van je verwacht en als je niet mee kan komen ben je anders, vreemd en hoor je er niet bij. Gelukkig ben ik niet alleen als je zo door dit forum heen leest met die problemen maar toch blijft het zo dat je graag net als de rest wilt zijn die er wel gewoon mee door gaan zonder al te veel problemen. In ieder geval ben ik inmiddels zo ver dat ik niet zo veel meer zie in de toekomst, heb me vorig jaar aangemeld voor de levenseinde kliniek maar dat gaat wel even duren voor je daar werkelijk hulp van krijgt dus heb inmiddels zelf ook al wat voorzorg getroffen voor het moment dat ik besluit dat genoeg genoeg is. Wat me nog enig sinds tegen houd is dat ik 3 kids heb die graag hun vader willen zien. Maar is dat voor mij genoeg om door te gaan, ik vind dat je soms moet kijken naar wat iemand allemaal al heeft geprobeerd en dat is bij mij heel wat en het vechten vergt veel energie dagelijks en daar ben ik wel een beetje klaar mee., helemaal gezien het feit dat ik nu gescheiden ben, eigen huis overgedragen aan ex want kids wouden niet weg daar en zelf niets of niemand over hebt want wanneer je in zulke donkere tijden zit als ik heb gezeten blijven er niet veel over die nog contact met je wensen maar dat zal voor de meeste wel bekend zijn. Wat kom ik hier doen? Ik hoop hier wat steun te vinden en misschien ook een steun te kunnen zijn voor anderen. Soms is het al gewoon genoeg om het even van je af te tikken en je gedachten te delen met anderen die het wel herkennen of in de zelfde situatie zitten. Zelf zie ik het niet meer veel beter worden na de afgelopen 18 maand, heb je zin om te reageren voel je vrij en alle tips zijn welkom........
Beste Jovi, ik heb je verhaal gelezen en het is heftig maar dank je om het te delen. Wat ik positief vind in je verhaal is dat je nu effe onder begeleid wonen zit. Het gaat nu heel moeilijk en dan is het belangrijk om te aanvaarden dat je een stap opzij moet zetten en je kan laten helpen ik zou zeggen aanvaard de hulp van overal waar je die kan krijgen . Misschien kun je onder begeleid wonen even tot rust komen en je beschermd voelen. Je bent nu gescheiden en hebt misschien veel verloren maar ook in  je nieuwe leven zullen deuren opengaan en kansen komen, misschien niet op de manier zoals vroeger maar anders. IK herken veel in je verhaal ook dat je zoveel hebt moeten vechten en nog elke dag maar met het vechten verliezen we veel energie. Aanvaarden is belangrijk in het hier en nu maar dat is niet evident. Onze depressies kunnen ook een leerschool zijn.Ook dat je t moeilijk hebt met je baan eventueel te verliezen en in de ziektewet te zijn herken ik erg goed. Ik heb het er jaren moeilijk mee gehad maar  nu besef ik dat ik daarmee ook de kans krijg om aan mezelf te werken en eventueel vrijwilligerswerk te doen die een hele positieve impact kunnen hebben op je persoonlijkheid. Ik herken ook de zin dat er enorme druk is overal in de maatschappij dat ervaar ik ook zoals jou er wordt enorm veel van je verwacht overal en bij alles. Maar ook daar kunnen we een evenwicht in vinden in ons nieuwe leven. Heel mooi van je dat je ook een steun wil zijn voor anderen ook al heb je t heel moeilijk. En de levenseindekliniek wel ik heb een vriend verloren bij euthanasie door persoonlijkheidsstoornis en depressies en dat heeft een enorme impact. Zijn moeder in de eerste plaats, vrienden en familie worden heel erg getroffen. Ikzelf had veel verdriet maar kon ook hem begrijpen. Moge hij rust vinden waar hij het hier niet vond. Ik wil je een hart onder de riem steken en je heel veel steun toewensen en schrijf maar van je af het is voor mij zeker ook heel steungevend te weten dat ik niet alleen sta. Sterkte cyranno
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen cyranno :   • JoviHorst
Antwoord

#7

Hoi  cyrannoLars27 en dark Dark- aller eerste erg bedankt voor jullie opbouwende berichten, Er zijn dus gelukkig nog wel mensen die emphatie kennen en mede leven en dat is erg fijn als je zulke berichten leest. Tot nu toe blijf ik ook nog wel even dobberen maar het is en blijft vooral erg donker allemaal en dan zijn er ook nog eens personen die denken te weten welke keuze's het beste zijn, nou niets is erger dan het gevoel dat keuzes voor je worden gemaakt. Je kunt niets doen, alleen maar in de stront zwemmen en hopen dat je er niet teveel van in je mond krijgt. De ple waar ik nu zit helpt wel mee aan het krijgen van rust maar heb daarnaast ook best wel een stevig week schema met gesprekken en wat vrijwilligers werk. Ik ben nu aangemeld voor een ASS onderzoek maar zit weer dik 3 maand wachtijd op dus dat duurt ook nog wel weer even. Maar goed, wat ik het meest positieve vind is dat je hier mensen treft die echt oprecht proberen mee te leven met de ander en dat is vrij uniek vandaag de dag want bij de meeste is het altijd Ik voor mezelf en god voor ons allen.....
Antwoord

#8

(07-03-2019, 14:41)JoviHorst schreef: Beste lezers,
Ik ben Jovi (45 jaar) en lees al enige tijd mee op het forum en zie dat er meer dan genoeg anderen zijn die het leven te zwaar en moeilijk vinden om bij te houden. Ben zelf inmiddels voor de zoveelste keer beland in een depressie en loop inmiddels als ander half jaar lang 2x per week bij een SPV'er en heb ook al wat aan onderzoek gehad. Wat ik alleen niet snap is dat het allemaal zo lang moet duren voor je verder kunt. Ik heb het laatste anderhalf jaar heel wat voor me kiezen gehad en deze periode is dan ook een van mijn slechtste ooit in de afgelopen 25 jaar. Vroeger ook al eens opgenomen geweest maar er uiteindelijk zelf uit gekrabbeld, mijn hele leven geknokt als een malle, uiteindelijk getrouwd, eigen huis, goede baan en 3 kids, maar tussen de goede periodes ook slechte periodes gehad tot zo anderhalf jaar terug mijn zwaarste depressie ooit opstak. Het gevolg van die depressie is dat ik nu ander half jaar in de ziektewet zit en dus mijn baan ga verliezen, inmiddels ook gescheiden vwant mijn Ex kon het niet meer langer en zij dat ze nu voor zich zelf kiest wat ik enerzijds ook begrip voor heb, inmiddels heeft zij al weer een ander maatje gevonden en zit ik na een periode van 6 maand bij mijn ouwe lui in huis te hebben gezeten voorlopig in een soort van begeleid wonen en dat voelt echt vreemd! Ik weet dat het op dit moment even het beste is maar het voelt allemaal alsof je werkelijk terug bent bij af, 25 jaar weggegooid terwijl je eigenlijk alles had maar toch iedere keer weer tegen die verdomde periodes aanloopt waarin het bijna lijkt dat je er nooit meer uit zult komen. Wat ik inmiddels wel heb gerealiseerd is dat ik geen spullen nodig ben voor geluk, ik wil gewoon een simpel leven zonder stress maar probeer dat vandaag de dag nog maar eens te vinden. Je staat voortdurend onder druk waar je ook werkt of wat je ook doet, er wordt veel van je verwacht en als je niet mee kan komen ben je anders, vreemd en hoor je er niet bij. Gelukkig ben ik niet alleen als je zo door dit forum heen leest met die problemen maar toch blijft het zo dat je graag net als de rest wilt zijn die er wel gewoon mee door gaan zonder al te veel problemen. In ieder geval ben ik inmiddels zo ver dat ik niet zo veel meer zie in de toekomst, heb me vorig jaar aangemeld voor de levenseinde kliniek maar dat gaat wel even duren voor je daar werkelijk hulp van krijgt dus heb inmiddels zelf ook al wat voorzorg getroffen voor het moment dat ik besluit dat genoeg genoeg is. Wat me nog enig sinds tegen houd is dat ik 3 kids heb die graag hun vader willen zien. Maar is dat voor mij genoeg om door te gaan, ik vind dat je soms moet kijken naar wat iemand allemaal al heeft geprobeerd en dat is bij mij heel wat en het vechten vergt veel energie dagelijks en daar ben ik wel een beetje klaar mee., helemaal gezien het feit dat ik nu gescheiden ben, eigen huis overgedragen aan ex want kids wouden niet weg daar en zelf niets of niemand over hebt want wanneer je in zulke donkere tijden zit als ik heb gezeten blijven er niet veel over die nog contact met je wensen maar dat zal voor de meeste wel bekend zijn. Wat kom ik hier doen? Ik hoop hier wat steun te vinden en misschien ook een steun te kunnen zijn voor anderen. Soms is het al gewoon genoeg om het even van je af te tikken en je gedachten te delen met anderen die het wel herkennen of in de zelfde situatie zitten. Zelf zie ik het niet meer veel beter worden na de afgelopen 18 maand, heb je zin om te reageren voel je vrij en alle tips zijn welkom........

Hoi Jovi,

Het eerste wat me opvalt in je verhaal is dat je een knokker bent. Je bent een vechter! Moet je eens kijken wat voor een strijd je levert tegen depressies om gewoon door te gaan in het leven. Ik vind het indrukwekkend. Ondertussen heb je toch ook 3 kinderen die je grootbrengt: dat is misschien wel het belangrijkste in het leven. Het gevoel dat je hebt om een stapje terug te maken door bij je ouders terug te gaan wonen is herkenbaar maar misschien hecht je er iets teveel negatieve waarde aan. Ik bedoel: een vriendin vertelde ooit een verhaal over de processie van Echternach. Daarbij doe je telkens 2 stappen vooruit en weer 1 stap achteruit totdat je je doel hebt bereikt. 

Ik vind dat je hartstikke veel bereikt hebt. Vergelijk het maar even met mij: ik heb nooit een relatie gehad en wordt bij de ene na de andere baan ontslagen. Het gevoel dat je op een geven moment helemaal op bent (leeg geknokt) ken ik ook. Daar zit ik ook in en daar kan ik je helaas geen tip voor geven. Het is volgens mijn wel goed om je hart te luchten zoals je dat doet in je verhaal.


Misschien toch nog iets wat een beetje kan werken: ik had ooit een vriendenclubje waarmee we leuke tijden beleefden. Op een gegeven moment die die club uit elkaar. Een van de overgebleven leden vertelde me toen hoe hij baalde dat die club uit elkaar was gevallen. Nooit zou er meer zoiets moois gebeuren vond hij. Toen vroeg ik hem: dacht je dat ook voordat je die vriendenclub hebt leren kennen...Ik bedoel ermee: het leven is niet statisch. Het is niet alleen slecht of alleen goed. Voor de periode dat het nu slecht gaat moet je een periode hebben gehad dat het beter ging anders kon je het onderscheidt niet maken. Je weet dat je nu in een depressie zit dus is er een periode geweest waarin je anders (beter) in het leven stond. 

Nou ja, veel heb je misschien niet aan mijn verhaal maar ik probeer er ook maar wat van te maken. Ondertussen kijk ik vol bewondering toe hoe jij ondanks je problemen dingen hebt kunnen bereiken waarvan ik dacht dat ze onmogelijk zijn: huwelijk, kinderen, vaste baan.

Groet, Edward
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Edward66 :   • JoviHorst
Antwoord

#9

[quote pid='8334' dateline='1552735565']
He Edward,

Ja inderdaad heb ik een hoop bereikt als je het zo bekijkt maar dat alles is nu wel als een kaartenhuis in elkaar gezakt. Ben voor een vriendenprijsje uitgekocht voor de woning, heb daar alles achter gelaten omdat ik in eerste instantie goed begreep dat mijn Ex het ook niet langer meer kon omdat mijn laatste depressie al ruim een jaar duurde waarin ik ook nog eens steeds aangaf niet verder te willen met leven. Dat ze dan achteraf meteen opzoek is gegaan naar een ander vind ik niet zo oke, maar goed ik heb haar de waarheid gezegd hoe ik het heb ervaren en daar is de kous nu mee af voor mij, het is ook niet zo dat ik helemaal niets heb gehad en wat ik nu allemaal heb gedaan is voor de kinderen het beste. Waar ik wel veel moeite mee heb is dat ik nooit op een wijze voor de kinderen kan zorgen zoals andere gescheiden vaders dat veel doen en ik het moet doen met eens in de 14 dagen beide dagen van het weekend een kind per keer. Ook wanneer het wat minder gaat bij vlagen moet ik soms de kinderen zeggen dat het weekend niet lukt omdat het teveel is op dat moment en dat vind ik erg pijnlijk. In elk geval heb ik wel altijd geknokt voor alles maar voelt het als valen dat ik weer terug ben bij het nul punt zeg maar. Mijn ervaring die ik er uit kan halen is dat alles hebben geen garantie is voor een fijn leven, wanneer je problemen hebt die zich altijd afspelen in je hoofd heb je levenslang en moet je een manier zien te vinden die wel werkt en het mogelijk maakt dat je leven op ze minst behapbaar is. Op dit moment heb ik best veel intensieve gesprekken minstens 2x per week maar ook vaak nog meer. Het helpt me tot nu toe in elk geval overeind te blijven alhoewel de wens om nooit meer wakker te worden er ook nog steeds sterk is. En niet zo negatief over je zelf zijn Edward, ik heb aan ieder antwoord iets als is het maar dat ik niet de enige ben die me zo slecht kan voelen. Wat relatie betreft kan ik je ook niet helpen dat is iets wat je echt zelf moet doen, er zijn mogelijkheden zat om relaties te kunnen aangaan. Voor mezelf ben ik voorlopig wel klaar met relaties en vind ik het prio 1 om eerst uit de stront te komen en me hopelijk weer wat beter te voelen. In ieder geval bedankt voor je reactie kerel, samen maken we ons sterker met onze verhalen.....
[/quote]
Antwoord

#10

Dit klinkt heel gek, maar ik vind het fijn om deze stukjes te lezen.
Ben zelf al bijna 40 jaar getrouwd met een zeer depressieve man.
Ik weet inmiddels dat het niet beter gaat worden, wel iets rustiger nu de kids de deur uit zijn.
Al die verhalen doen je beseffen dat je niet alleen bent, depressie patiënt en partner kunnen vaak heel erg eenzaam zijn.
Wat fijn dat je op dit forum kan lezen, tips kan oppikken , en inderdaad het verdriet en onbegrip van je af kan tikken.
Iedereen, patiënt, partner of kind , ik hoop dat er een tijd komt dat depressie verleden tijd is en dat het voorkomen of definitief genezen kan worden.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Even voorstellen! Started by Zinge
5 Replies - 80 Views
1 uur geleden
Laatste bericht: verdwayne
  Voorstellen Started by Monica1970
11 Replies - 195 Views
19-03-2024, 14:52
Laatste bericht: Mabel
  Voorstellen Started by Suze
2 Replies - 100 Views
28-02-2024, 19:01
Laatste bericht: don't know
  Voorstellen Started by Kaatje123
5 Replies - 202 Views
25-02-2024, 22:52
Laatste bericht: Joy
11-02-2024, 22:53
Laatste bericht: Mabel
  Voorstellen Started by thevillageidiot1976
5 Replies - 194 Views
31-01-2024, 23:55
Laatste bericht: don't know
  Voorstellen Started by Sophia
3 Replies - 225 Views
22-12-2023, 18:06
Laatste bericht: Jupiter
  Voorstellen Started by Raketje
1 Replies - 170 Views
13-12-2023, 21:31
Laatste bericht: Joy
  Even voorstellen Started by Chaos
11 Replies - 658 Views
12-12-2023, 23:07
Laatste bericht: Mabel
  Even voorstellen Started by JoLa
4 Replies - 332 Views
12-12-2023, 14:38
Laatste bericht: JasperK



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)