Beste allemaal, 

Afgelopen jaar ben ik met mezelf in de knoei. Diepe dalen waar ik mezelf uit probeer te halen en waarna ik enkele maanden weer de oude ben om vervolgens weer in een dal terecht te komen. Maar nu ik terug kijk naar afgelopen jaar ben ik dat diepe dal niet meer uitgekomen en probeer ik m'n hoofd boven water te houden. Maar een goede periode heb ik niet echt meer gehad. 

In 2010 ben ik mijn moeder verloren aan kanker. In minder dan een jaar tijd was de strijd verloren. Het heeft even geduurd, maar we zijn als gezin goed door gegaan met ons leven en hebben het goed kunnen verwerken. Ik was trots op mezelf en hoor nu ook regelmatig nog de complimenten hoe mijn rol in het gezin was om iedereen er bovenop te kunnen helpen. 

6 jaar lang is mijn vader alleen geweest. Vond dat moeilijk om te zien, hij ging er niet op uit, in de weekenden alleen thuis, eenzaam. Maar na die 6 jaar heeft hij iemand leren kennen via internet wat goed klikte. Al snel gingen ze samenwonen aangezien de afstand tussen de twee best groot was. Er kwam dus iemand bij ons in huis te wonen. Ons pap klaarde op, was enthousiaster en iedereen merkte dat hij weer het geluk gevonden had. Natuurlijk was ik ook blij, maar was het enorm wennen aan een nieuw iemand in huis. 

Hoe aardig ze ook is.. ik kan soms niet tegen haar gedrag, hoe ze dingen aan pakt, hoe ze ergens op reageert en het is een totaal ander type dan dat ik gewend ben. Ik vind het nogal een aandachttrekker, en daar kan ik niet goed tegen. Maar nu moet ik er mee samenwonen. Daarnaast wordt het huis niet meer bijgehouden, zo ontzettend smerig dat ik me er voor schaam als mijn vriend langskomt. 

Om veel dingen maak ik me dus heel druk. Daar ben ik dan ook ontzettend goed in en mijn vriend probeert me dan ook bij te brengen dat ik me er niet te veel van moet aantrekken. Maar dit lukt me niet, ik zit er zo ontzettend mee in de knoei. Ik woon met iemand samen waar ik niet mee kan leven betreft gewoontes en huishouden. En ons pap is er blind voor, die ziet het niet of hij wil het niet zien. Of als je ergens op reageert dan reageert hij er niet op terug. Er mee praten heeft dus geen zin. 

Ik probeer vooral mijn eigen weg te gaan. Maar daardoor wordt het te druk in mijn hoofd. Ik moet dit, ik moet dat, ik wil zus en zo en ... Als ik na het werk nog wat taken te doen heb schrijf ik deze op. En meestal verdeel ik het zelfs over meerdere dagen aangezien ik het niet meer aan kan. Meer dan 2 taken is al veel te druk in mijn hoofd.

Verder ben ik sinds de dood van mijn moeder veel gaan snacken. Ik was altijd alleen thuis na school, dus niemand zag me snacken, dus het was ook niet gebeurd. Enorm veel aangekomen. Toen mijn relatie overging en ik stage ging lopen zag ik de kans om in de avonden te gaan hardlopen. Na 3 maanden had ik weer een mooi figuur, meer zelfvertrouwen en enkele maanden later leerde ik mijn huidige vriend kennen. Ik was gelukkig had alles op de rails. 

Maar sinds het thuis dus niet meer als een thuis voelt sla ik helemaal de verkeerde weg in. Snacken omdat ik van mezelf moet, maar enorm graag willen afvallen. In mijn hoofd heel de dag met eten bezig.. depressieve gevoelens omdat het niet lukt. Mijn vriend ook verteld dat ik dacht een eetverslaving te hebben.. Veel gelezen over binge eating disorder.. oh wat kon ik me daar in vinden. Mijn vriend kon het niet begrijpen maar stond volledig achter me om te helpen. 

Inmiddels heb ik die eet stemmetjes in mijn hoofd wat meer onder controle. Maar het sporten schiet er steeds bij in. De ene blessure na de andere en niet kunnen doen wat je graag wil doen. Dit zorgt voor tegen slagen, pijn en enorm geirriteerd zijn. En dit natuurlijk afreageren op de mensen waar ik het meest van houd. Ook kamp ik met RSI sinds een jaar, wat eindelijk een beetje onder controle is. Maar wat me enorm beperkte in werk en vrije tijd en veel pijn opleverde. 

Al die dingen bij elkaar zorgen voor kortsluiting in mijn hoofd. Dan ben ik gefocust op eten, dan op sporten. Maar alles tegelijk lukt me niet. Gewoon een normaal leven, lekker sporten zo 2 keer in de week, normaal eten zonder er bij na te denken. En thuis wil ik me graag ook weer thuis voelen, want dat voel ik me nu niet. Ik ben continu moe, geen energie, futloos.. en mijn vriend lijdt er onder. En dat zorgt voor nog meer verdriet aan mijn kant, dat ik zo tegen hem doe terwijl ik dat helemaal niet wil.

Omdat mijn dip zo enorm lang duurt.. al een jaar inmiddels.. ben ik getriggerd door de reclame op tv over jongeren met een depressie. Ik heb mezelf eens verdiept en kan me best vinden in wat ik lees. Ik zeg niet dat ik een depressie heb, want ik ben niet bij de dokter langs geweest. Maar ik heb wel enkele raakvlakken denk ik, maar ik wil er graag wat tegen doen. 

Ik ben een soort van dagboek aan het bijhouden met hoe ik me voel van dag tot dag. Heftig om terug te lezen. Eerst had ik het idee om dit ook mijn vriend te laten lezen, maar toen ik later wat terug aan het lezen was vond ik het te heftig om hem te laten lezen. Ik vind het ook heel moeilijk om aan hem uit te leggen waar ik mee zit. Hij kan het vaak niet begrijpen waarom ik daar een bepaalde reactie op heb, terwijl hij denkt : maak je niet druk, denk aan de leuke dingen etc.. 

Ik probeer via deze weg om reacties te vragen, om andermans verhalen te lezen hoe ze er bovenop zijn gekomen. Hoe je weer positief in het leven kan staan, hoe je weer rust in je kop kan krijgen om de simpele dagelijkse dingen, hoe ik meer energie krijg en weer fitter wordt. Ik zou het liefst hele dagen willen slapen. Ik wil uit die enorme dip komen, en hoe meer ik er over na denk hoe moeilijker ik het vind en hoe meer ik mezelf naar beneden haal. 

Ik probeer mijn vriend zoveel mogelijk in te lichten en om hulp te vragen. Hij steunt me ook, maar weet niet goed wat hij moet doen of zeggen. Vandaar dat ik hier mensen probeer te vinden die het wel begrijpen en tips kunnen geven. 

Het is zo moeilijk.

Hoi Logano, welkom op het forum! Allereerst; het ís ook moeilijk. En het doet er niet toe of het echt een depressie blijkt te zijn of niet. Jij voelt je ellendig, dus er is iets aan de hand. Is het een idee om jouw dagboek (of gedeeltes) eens aan de huisarts te laten lezen? 
Verder vroeg ik me ook nog af hoe oud je bent. Want misschien ben je wel gewoon zo ver om zelfstandig te gaan wonen?

Hoi Logano, welkom op het forum! Allereerst; het ís ook moeilijk. En het doet er niet toe of het echt een depressie blijkt te zijn of niet. Jij voelt je ellendig, dus er is iets aan de hand. Is het een idee om jouw dagboek (of gedeeltes) eens aan de huisarts te laten lezen? 
Verder vroeg ik me ook nog af hoe oud je bent. Want misschien ben je wel gewoon zo ver om zelfstandig te gaan wonen?


Ik ben 24 jaar, bijna 25. Mijn vriend en ik hebben vorig jaar een nieuwbouw huis gekocht waar ze nu net twee maanden geleden begonnen zijn met bouwen. Het zal augustus zijn als we er in kunnen denk ik zo. Ik kijk er dan ook enorm naar uit en denk ook echt dat ik me dan veel beter zal voelen. Maar toch blijft er de angst dat het niet al m'n problemen en gevoelens oplost. En hoe meer ik me er aan vast houd dat ik het huis uit kan en dat dan alle drama weg is.. hoe banger ik er van wordt of het dan überhaupt wel beter zal gaan. Mijn vriend heeft ook wel eens voorgesteld om al tijdelijk ergens anders te wonen, of ik het nog wel vol kan houden. Thuis wonen is nu eenmaal makkelijk, veel geld sparen dus ik kan die paar maanden nog wel volhouden. Maar daar begin ik steeds meer aan te twijfelen. De heftige bui van toestraks is al wel weer wat gezakt. Maar de buien zijn wel steeds heftiger en heb op mijn werk de tranen moeten inhouden op verschillende momenten. 

Waarschijnlijk zullen niet alle problemen als sneeuw voor de zon verdwijnen, maar je kunt wel beter tot rust komen. Bovendien kun je dan naar je vader en zijn vriendin gaan als jij daar zin in hebt. En dat is al een heel verschil voor je, denk ik. 
Er zijn de laatste jaren heel veel heftige moeilijke dingen in je leven gebeurt. Het is geen wonder dat je het even niet allemaal kunt handelen. Kleine ergernissen worden dan grote problemen waar jij je boos/druk over maakt. Het is onzin om te zeggen: maak je niet zo druk. Waarschijnlijk zit dat gewoon in je karakter. Maar je kunt wel de "ergernissen" één voor één bekijken. Is het echt zo smerig thuis? Of kan de nieuwe vriendin van je vader niet zo goed poetsen als je moeder? Misschien kunnen jullie één dag per week samen poetsen? Misschien zie je dan uiteindelijk dat het misschien helemaal zo erg niet is?

Waarschijnlijk zullen niet alle problemen als sneeuw voor de zon verdwijnen, maar je kunt wel beter tot rust komen. Bovendien kun je dan naar je vader en zijn vriendin gaan als jij daar zin in hebt. En dat is al een heel verschil voor je, denk ik. 
Er zijn de laatste jaren heel veel heftige moeilijke dingen in je leven gebeurt. Het is geen wonder dat je het even niet allemaal kunt handelen. Kleine ergernissen worden dan grote problemen waar jij je boos/druk over maakt. Het is onzin om te zeggen: maak je niet zo druk. Waarschijnlijk zit dat gewoon in je karakter. Maar je kunt wel de "ergernissen" één voor één bekijken. Is het echt zo smerig thuis? Of kan de nieuwe vriendin van je vader niet zo goed poetsen als je moeder? Misschien kunnen jullie één dag per week samen poetsen? Misschien zie je dan uiteindelijk dat het misschien helemaal zo erg niet is?

Ik ben al zo blij om dit te lezen en kan me daar ook goed in vinden. Ik hoop inderdaad wat meer rust te kunnen vinden als ik eenmaal uit huis ben en inderdaad de keuze wanneer ik op bezoek kom. De kleine ergernissen worden inderdaad grote problemen. Het zijn de kleine dingen waar ik me ontzettend aan irriteer wat een ander niet zou kunnen begrijpen en snappen waarom ik er moeilijk over doe. Mijn karakter is ook inderdaad wel dat ik me snel druk maak om dingen en dat achteraf blijkt dat het niet zo nodig was. Dat ging op school ook al zo met deadlines en tentamens. De ergernissen één voor één bekijken is een goede tip. Ik ga dit eens proberen, anders wordt het inderdaad erg druk in mijn hoofd. 

De vriendin had een hond en die kwam natuurlijk mee naar ons huis. Het blijkt een hond te zijn met eigenwijs karakter, die dondersgoed weet wat niet mag maar het toch doet, en het duurt ontzettend lang voordat je iets geleerd krijgt. Ahja, de hond heeft mij leren kennen en weet wat ondertussen wat ie wel en niet mag flikken bij mij en dat ik streng reageer. Dat doet het baasje namelijk niet, die durft de hond niet te straffen (ergernis nummer zoveel). Maar goed, met de hond wordt veel in de bossen gewandeld, zit lekker veel buiten in het zand te rollen etc.. maar door zijn kroes haar neemt ie super veel zand mee naar binnen. Natuurlijk neemt een hond vuil mee naar binnen en wij zelf ook, maar dit vuil blijft gewoon liggen. 

Soms wil ik in een stoel gaan zitten en lekker tv gaan kijken, maar dan moet ik eerst de stofzuiger pakken om de halve bossen uit de stoel te zuigen. De toilet is altijd smerig (wordt eens in de week à 2 weken gepoetst), er wordt nooit tussendoor geveegd en het vuil zie je gewoon op de vloer liggen. En dat terwijl vuil eigenlijk moeilijk te zien is op de vloer. Mijn zus en mijn broer die inmiddels al een tijd het huis uit zijn zien ook dat het smerig is in huis. Vlekken op de grond, keukenkastjes vol met spetters en zooi want als iets geknoeid wordt, wordt het niet afgedaan. Waar ik eerst overal achteraan poetste doe ik nu niks meer. Ik heb vaker de opmerking gemaakt, of voor hun neus staan poetsen omdat het gewoon niet kan. Toen mijn vader nog alleen was, was het altijd schoon en netjes. En nu lijkt het hem ook niks meer te schelen, als ie zelf maar niks meer hoeft te doen. 

Maar dit is weer zo'n ding waar ik het niet mee eens ben. Heb je een hond, veeg iedere dag even, stofzuig regelmatig etc.. Zo deden wij dat vroeger ook toen we nog een hond hadden. En nu wordt eens in de week half schoongemaakt. Maar haar reactie weet ik al wel, ze heeft het er vaak over dat ze poetsen niet leuk vind, dat ze het al vaak zat gedaan heeft en nu mag iedereen zien dat er geleefd wordt. En zelf vind ze dat ze voldoende poetst. Ik vind het dan ook moeilijk om te zeggen dat het smerig in huis is en dat zelfs als ze gepoetst heeft het alsnog niet schoon is. Ze heeft het huishouden overgenomen en ik vind het dan moeilijk om te zeggen dat ze het niet goed doet, of niet voldoende bijhoud. Mijn vader maakt ook wel eens opmerkingen waar uit blijkt dat ie het vies vindt, maar dat wordt ook door haar weggelachen. Laat staan als ik er wat van zeg, dat zal ook niet gewaardeerd worden.

Ahja, een hele hoop ergernissen en iedere keer kan ik me zo ontzettend opfokken. Nu ook, want mijn verhaal is ook veel te lang geworden.

Ik moet zeggen dat ik weer wat rustiger geworden ben de afgelopen dagen, maar mijn vriend begrijpt nog niet zo dat ik niet meer zo vrolijk en enthousiast kan doen. Hij probeert me op te vrolijken, maar op sommige momenten dan kan ik me daar nog niet toe zetten. En dan zie ik de teleurstelling op zijn gezicht, maar hij kan zich niet zo goed inleven hoe ik me voel en ik niet altijd nog zo positief en enthousiast ben. En dat vind ik wel moeilijk om mee om te gaan, ik doe mijn best maar dat wordt niet gezien. Is natuurlijk ook moeilijk omdat hij niet precies weet wat er allemaal in me omgaat.