Ik ben 22, studente, ik ben eerder depressief geweest en toen heb ik professionele hulp gezocht. Alleen het praten hielp toen al heel erg. Nu ben ik terug en vind ik de stap om weer hulp te zoeken wederom groot.

Waar moet ik beginnen? Ik heb geen idee. Ik voel me niet goed. En ik weet niet wat ik er aan kan doen. De afgelopen dagen heb ik voor een groot deel doorgebracht in mijn bed. Zoals nu. Nu lig ik ook in mijn bed. Veilig. Mijn deur zit dicht. Ik woon in een huis met 13 anderen. We zijn erg hecht met elkaar. Behalve ik. Ik heb de laatste tijd afstand om mij heen gecreëerd. Ik wil niet gezien worden, ik wil niet dat iemand aan me vraagt hoe het met me gaat. Ik heb geen zin om te praten. Niet alleen zou ik nooit aan iemand vertellen hoe het echt met me gaat, ik heb geen interesse in anderen. Ik ben doodmoe van mijn eigen gedachten, ik ben op. 

Mijn kamer is een rotzooi. Ik heb binnenkort tentamens waar ik alles behalve klaar voor ben. Ik heb continu het gevoel dat ik achter de feiten aanloop. Op sociaal gebied, met mijn studie, met mijn commissies en met voor mezelf zorgen. Ik weet niet waar ik moet beginnen, dus begin ik niet. Ik kijk een serie in mijn bed. Een serie die me eigenlijk niets boeit. Puur om afgeleid te zijn van het continu heersende gevoel dat ik niet goed genoeg ben.

Ik ontvlucht mijn werkelijkheid op allerlei manieren. Slapen, overmatig alcoholgebruik en me afsluiten van de buitenwereld zijn slechts een paar voorbeelden. Over de rest wil ik het niet hebben. Dat is te persoonlijk, te pijnlijk. Misschien later, als ik er klaar voor ben.

Ik zou graag met iemand praten over hoe ik me voel. Maar wie? Er is niemand in mijn leven waar ik dit aan zou durven vertellen. Niet mijn huisgenoten, beste vriendinnen, niet mijn ouders of broer. Ik had altijd een kat die me begreep, maar die is laatst overleden.

Ik zou graag weten waar dit verlammende gevoel vandaan komt. Soms is het er niet, dan voel ik me prima. Gelukkig zou ik misschien zelfs durven zeggen. Op dat soort momenten begrijp ik niet waarom ik het ooit zo ver heb laten komen. Dan ben ik blij dat het voorbij is en dat ik alles op de rit heb. En dan, schijnbaar uit het niets, is het terug. De opwaartse stroomversnelling waar ik in beland leek valt weg en ik val terug naar de bodem van mijn persoonlijke put. Het begint klein, onschuldig. Een avondje stappen, net die paar drankjes te veel nemen waardoor een leuke avond wordt overschaduwd door een wolk van negatieve emoties. De volgende dag lig ik lekker de hele dag in bed, brak. Met een kopje thee en series. Iets dat menig student wel eens doet. Soms ben ik de dag erna weer de oude, soms ook niet. Soms blijf ik hangen in deze drang naar alleen zijn en de wereld niet onder ogen komen. Dan ben ik terug. Terug op de plek waar ik nu ook ben, deze donkere kamer in mijn hoofd.

Ik voel me gevangen. Mijn eigen kamer voelt niet als warm thuis maar als beklemmende gevangenis. Het lijkt alsof er een splinter in mijn ziel zit die zo nu en dan weer gaat ontsteken. Wanneer dit gebeurt verlam ik. Ik ben niet meer in staat mijn alledaagse activiteiten uit te voeren, elke kleine taak voelt als een enorm project waar ik simpelweg geen kracht voor heb in mijn lichaam. Ik ben zó moe. Mijn lichaam wil slapen, mijn lichaam wil herstellen van deze klap. Ik heb geen honger, ik heb geen dorst. Tot ik iets aan mijn lippen zet. Dan eet of drink ik dwangmatig ongezonde hoeveelheden.

Vandaag kwam ik om 17:30 voor het eerst uit mijn bed. Ik ging naar de wc. Daarna heb ik, weer in bed, kracht verzameld om te gaan douchen. Huilend stond ik onder de douche. Wat doe ik mezelf aan, waarom laat ik mezelf zó enorm gaan. Ik heb een ongezonde lunch voor mezelf in elkaar geflanst en die naar binnen geschoven. Het smaakte me niet. Het ligt nog steeds zwaar op mijn maag.

Ik weet dat ik met iemand moet praten. Ik weet alleen niet hoe. Ik weet alleen niet met wie. Ik heb een IQ dat hoger is dan 99% van de Nederlanders. Waarom kan ik niet bedenken wat ik moet doen om me beter te voelen? Waarom kan ik dit niet zelf?

"Miauw"

Hallo Colette,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum.

Zo herkenbaar wat je schrijft.
Jezelf terugtrekken zelfs wat isoleren. Overmatig alcoholgebruik op zijn tijd.
Wegzakken naar jouw persoonlijke bodem, geen draad energie hebben jezelf voort slepen.
Jezelf gevangen voelen.

Ik schrijf hier als iemand die verschillende depressies heeft doorgemaakt, gelukkig gaat het vandaag goed.
Ik vermoed dat je zo het een en ander hebt meegemaakt in het verleden Colette.
Voor mij persoonlijk is dat ook zo geweest. Mijn depressies bleven terug komen omdat ik erg krampachtig in het leven stond en daar niets aan deed. Dat was een belangrijke ontdekking voor mij. Dat was ook de eerste keer dat ik zelf hulp heb gevraagd en flink met mijzelf aan de slag ben gegaan. Vandaag gaat het al een stuk beter.

Zou het kunnen zijn dat jouw persoonlijk verhaal nog niet echt een plekje heeft gekregen, waardoor ook bij jou depressies terug komen?
Een hoog IQ is niet hetzelfde als een hoog EQ nietwaar?

Hoor graag van je.

Groetjes,  Bert.

De werkelijkheid ontvluchten... Dat is iets wat 'wij' allemaal wel doen volgens mij. Ik heb mijzelf nu behoorlijk geïsoleerd van de buitenwereld, kom misschien één keer per week nog buiten, ben aan het rotzooien met mijn medicatie, met eten, met alcohol. Soms te veel van alles, soms te weinig. Het klinkt dus bekend wat je schrijft.
Aan ons IQ ligt het niet, sterker nog, ik meen ergens gelezen te hebben dat mensen met een hoger IQ ook vatbaarder zijn voor depressies. Of dat ook echt onderzocht is weet ik niet hoor, maar goed.

Een maatje wat er niet meer is, zoals in jouw geval je kat, mis je enorm - zeker als je een terugval hebt zoals jou. Kan me voorstellen dat je je dan alleen voelt. Misschien moet je er toch eens over nadenken om met je ouders te praten. Ze zullen je waarschijnlijk verbazen met hoe graag ze je willen helpen en met je meedenken.

Wat ik vooral in jouw verhaal naar voren zie komen is acceptatie. Of het gemis daarvan. Je hebt een ziekte. Je bent ziek. En dat is ongelofelijk zwaar om toe te moeten geven, helemaal door het taboe wat er omtrent dit topic is in de wereld, maar het is wel de eerste stap. Misschien nog niet eens 'alles' accepteren waar je mee kampt, maar elke stap is er één.

Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte en voel je vrij om mij een PM te sturen als je even wil klagen of kletsen, of wat dan ook.

Groetjes
Sanna