Hallo, 

Ik ben nieuw hier en wil even mijn verhaal kwijt om te zien of er nog mensen zijn die zich voelen als ik. Bij voorbaat vast excuses voor het lange verhaal.  

Ik ben gediagnosticeerd met een depressie die ik heb gekregen toen ik ongeveer 2/3 zwanger was maar hoe ik me voel, voelt gewoon niet als iets van deze wereld. Ik voel me ook door niemand, geen arts, geen psychiater, geen psycholoog serieus genomen. Nee ik heb er misschien niet voor gestudeerd maar ik ben wel mij, ik voel wel wat ik voel en met alle respect voor iemand die er wel voor gestudeerd heeft maar zo iemand kan mij niet vertellen hoe ik me voel. Inmiddels zijn we bijna 1,5 jaar verder, heb ik al verschillende medicijnen geprobeerd (eerst escitalopram daarne venlafaxine en nu wellbutrin, waarvan momenteel 150 mg) maar is er nog geen enkel teken van verbetering of verlichting. 

Ik ben altijd iemand geweest die graag onder de mensen is, ik kon zelfs niet goed alleen zijn. Ik kon me ook goed in een ander verplaatsen maar was wel gevoelig voor bepaalde dingen zoals de ellende op de wereld (alle aanslagen tegenwoordig, honger, ziekte, enz. Ik trok me veel zaken redelijk persoonlijk aan en kon me daar echt wel slecht door voelen eventjes. Echter was ik daarentegen wel vaak vrolijk, enthousiast, levenslustig, hield ik van gezelligheid en van alles wat leuk en mooi was en hield ik ontzettend veel van de mensen om me heen. 

Ik weet dit nog allemaal maar ik kan me niet meer voorstellen hoe dat was. Ik kan het niet terughalen. Anderhalf jaar geleden, tijdens mijn zwangerschap, ben ik in de ziektewet gegaan door pesterijen op het werk. Ja ik heb me daar een hele tijd verdrietig om gevoeld maar kon tot op een zeker moment ook gewoon nog van dingen genieten. Het leek plotseling, gewoon op een normale dag terwijl ik met de hond aan het wandelen was, kreeg ik een rare gedachte. Even een gedachte in de trend van 'wat is dat eigenlijk, mens zijn, wat betekent dat?'. Daarbij kreeg ik een heel akelig, afgescheiden gevoel alsof ik overal buiten stond, nergens meer bij hoorde en nergens meer grip op had. Opeens leek het ook wel alsof mijn inlevingsvermogen dat eigenlijk anders zo sterk was, in een klap weg viel. Opeens liep ik vast. Die gedachte sloeg nergens op, dat wist ik en ik heb hem uit alle macht proberen uit mijn hoofd te zetten maar dat lukte niet. De maanden daar op werd die gedachte ZO sterk dat het helemaal mijn leven ging beheersen.

Omdat ik ineens geen inleving meer had en 'vastliep' op mensen, is het zo'n beetje een obsessie geworden om me wél in te kunnen leven en in een ander te kunnen verplaatsen. Om er wél grip op te hebben. Ik wou mensen hoe ze voor mij waren niet kwijt raken, ik wou mijn inlevingsvermogen niet kwijtraken, ik wou mijn grip op het leven niet kwijtraken. Maar hoe harder ik probeerde het allemaal te bevatten en te grijpen, hoe verder weg ik me ervan voelde. Alsof het steeds meer en meer weg glipte. Ik begon me echt onbehaaglijk te voelen met mensen om me heen, juist als er veel mensen om me heen waren voelde ik me ongelofelijk doordringend alléén omdat ik er geen 'connectie' meer mee had. Zo erg dat ik gewoon in paniek raakte als ik naar de supermarkt moest ofzo. 

Op een gegeven moment kon ik er niet meer van slapen en leek het alsof mijn hoofd steeds 'leger' begon te gaan en echt letterlijk nergens meer grip op kon vatten. Als ik al in slaap viel, leek het alsof ik niet had geslapen en als ik dan wakker werd, voelde mijn hoofd weer wat leger en voelde ik een soort kilte bij mijn hart. Alsof er letterlijk een stuk van mij doodging iedere keer. Ik had ook steken in mijn hoofd. Hele gekke tintelingen over mijn voorhoofd, op mijn schedeldak en aan de achterkant van mijn hoofd een soort van druk. Er klopte gewoon niks van en het was dood en dood eng en ik kon er niks aan doen. Ik liep toen ondertussen al bij de huisarts maar werd niet serieus genomen, hij kon immers toch 'niks doen' omdat ik zwanger was. 


Direct nadat mn dochter geboren was, ben ik aan de medicijnen gegaan. Dat 'voelde' voor mij al te laat, alsof het onomkeerbaar was. Ik ben ook een tijdje bij een psychiater geweest maar die legde me echt letterlijk woorden in mn mond en ging op basis van wat ze zelf maar dacht en vond diagnose stellen. Zo heb ik haar verteld dat ik een kilte rond mijn hartstreek voelde als ik had geslapen en wakker werd en het leek of daar 'iets' weg ging en zij heeft daarvan gemaakt dat ik dacht dat mijn hart en mijn hersenen weg waren en toen had ik ineens een psychotische depressie. Ik dénk niet dat mijn hart en hersenen weg zijn. Ik voel mn hart elke dag kloppen en motorisch functioneert alles nog dus natuurlijk wéét ik dat ik hersenen en een hart heb. Met mijn verstand is niks mis maar echt helemaaal niks. En wat ik heb gevoeld en voel is wel degelijk echt en zit niet tussen mijn oren. Het is niet zo dat ik denk dat ik in een andere realiteit zit ofzo, ik weet nog wat de realiteit is, hij voelt gewoon totaal anders voor mij en dit klopt niet.  

Zoals ik al schreef, tot op vandaag geen verbetering of verlichting. Elke dag voelt alsof ik hier niet meer hoor te zijn en toch, als ik al eventjes kán slapen, word ik weer elke dag zó wakker en dat begrijp ik niet. Ik kan ook helemaal niet meer terughalen of voorstellen hoe het was, ik wéét alleen dat het anders was. Helemaal anders. Ook alles voelt fysiek anders. En ik heb letterlijk alléén nog maar pijn, zowel fysiek als geestelijk. Pijn in mn hoofd van de leegte, pijn op mijn borst van de leegte. Mijn spieren doen pijn. Eigenlijk letterlijk alles. Ik heb een schitterende dochter van nu 9 maanden en ik wéét dat ik zielsveel van haar hou maar ik kan er niet bij, ik kan geen connectie met haar maken, ik kan niet voelen hoeveel ik van haar hou. Ik beleef helemaal niks meer alsof ik er niet meer ben maar ik moet het toch voelen. Terwijl ik altijd zo van beleven hield. Ik wil niet dood, dat heb ik nooit gewild, ik wil leven maar ik weet niet meer hoe dat moet en hoe dat voelt en ik wil niet elke dat zó wakker worden. Ik wil er voor mn dochtertje en voor mn gezin zijn en ik wil gelukkig zijn en van ze houden en ze gelukkig maken maar dat kan niet zo. En het 'ermee omgaan' en wachten tot iets van de medicijnen werkt of dat er 'een wonder' gebeurt, want het voelt alsof er dat moet gebeuren, dat begint ook op te raken. Ik kan het gewoon niet meer maar ik weet niet wat anders. Het lijkt alsof mijn hele leven voor altijd weg is en niet meer terugkomt en wat moet ik als ik zo nog 60 jaar verder moet?! Dat gaat niet. Ik heb elke dag ondragelijke pijn.

Nogmaals sorry voor het lange verhaal. Maar alsjeblieft verteld mij iemand dat hij/zij hetzelfde meegemaakt heeft en dat dit omkeerbaar is? Hoe dan ook? Kan iemand mij alsjeblieft vertellen dat dit niet onmogelijk is en dus te 'genezen' is?! Alsjeblieft want ik wil mijn leven terug, zo graag.

Hallo xLove,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum.

Ten eerste vind ik het ontzettend dapper dat je hier zo uitgebreid schrijft. Ik weet zeker dat er hier mensen schrijven die jouw klachten en gevoelsleven herkennen. Jouw problemen zoals jij ze beschrijft zijn heel herkenbaar en ik neem ze bloedserieus.
Ik ben zelf iemand die verschillende depressies heeft doorgemaakt.
Ik ben natuurlijk geen psychiater en ga me dus niet aan een diagnose wagen. Ik heb zelf die totale vervreemding van mijzelf en mijn omgeving minder meegemaakt. Ik ben me wel gaan isoleren en brak alle contact met anderen af. Maar in de verhalen die men hier schrijft vertellen anderen deze gevoelens wel. Ook partners van iemand die depressief is vertellen dat hij/zij erg veranderd is. Afstandelijk, niet meer kunnen voelen.
Dingen als geen grip hebben op jezelf zijn wel bekende symptomen van depressie. Ook je niet kunnen inleven in de ander is een bekend verschijnsel.
Als ik jouw verhaal zo lees lijkt er ook een angstig en paniekerig gevoel aanwezig te zijn, klopt dat? Weet je Love als je zo hard strijd tegen die depressie en dat lege gevoel, ga je ook heel veel spanning opbouwen. In ieder geval was dat bij mij zo. Ook ik kreeg daar forse spierklachten van. Ook pijn op de borst en hoofdpijn kunnen daar rechtstreeks het gevolg van zijn. Daarnaast schrijf je dat je een gevoelig mens bent. Vaak is het zo dat prikkels veel harder binnen komen of ervaren worden. Gevoelig zijn kan erg positief werken in je leven, maar nu lijkt het even een negatief effect te hebben.
Ik hoop dat je hier blijft schrijven en als je vragen voor ons hebt stel ze alstublieft. Het was ieder geval voor mij erg belangrijk om in gesprek te blijven met lotgenoten.
Hoor graag van je.

Groetjes,  Bert

Beste Bert,

Hartelijk dank voor jouw geruststellende bericht. 

Wat betreft de angst en paniek, dat klopt, dat is er geweest, heel erg. En hoe ik me nu voel, dat is nog steeds beangstigend, elke dag weer. Alleen 'voelt' die angst niet meer hetzelfde als toen, gewoon omdat mijn hoofd zo 'leeg' is. Het is inderdaad alsof ik niks meer voel dan alléén maar die letterlijke leegte. Het is zo moeilijk om uit te leggen aan, iemand anders, ik krijg het gewoon niet voor elkaar. Zoals je misschien merkt in mijn bericht, vind ik het erg moeilijk om te accepteren of zelfs, raar maar waar,  te geloven dat het een depressie is. Rationeel gezien wil ik dat geloven en moet ik het eigenlijk ook, wat zou het in vredesnaam anders kunnen zijn?! Mijn leven was al 26 jaar goed zoals het was en ineens plotsklaps niet meer. Dat kan toch niet, als ik het altijd gekund heb, moet dat toch nog?
Maar ik blijf er op de een of andere manier toch mee zitten dat het écht voelt als iets dat gewoon niet 'van deze wereld' is, hoe belachelijk dat ook klinkt. Dat is ook de reden dat ik 'lotgenoten' zoek gewoon om mezelf er toch maar van te overtuigen dat er andere mensen zijn die dit meemaken of meegemaakt hebben en die eruit zijn gekomen. Omdat ik wanhopig zoek naar hoop, naar een lichtpuntje, hoe klein dan ook, ook al voelt het zo hopeloos. Het meest beangstigende vind ik nu dat ik niet meer weet hoe het was en hoe het ooit nog zo moet worden.. Ik weet alléén nog maar dat het zo anders was dan nu. 

Ik kan het me gewoon niet meer voorstellen dat dit ooit nog in orde komt maar ik hoop het wel, uit alle macht. Hoe moet ik ineens mijn inleving en mijn leven weer terug krijgen? Ik weet niet wat die medicijnen kunnen doen voor mij. Ik weet niet hoe, maar wie weet wijst de tijd het wel uit... Het duurt alleen zo lang, het is alleen zo uitzichtloos en ik hoop zo hard dat ALS dit dan écht een depressie is, dat er snel eens iets van een medicijn aanslaat. Want ik weet niet hoelang ik dit nog kan volhouden. ? Alles wat ik wil is gewoon weer dat het goed is en dat we eindelijk, na alle ellende, eens gelukkig kunnen zijn met ons gezinnetje.

Register or login to view the content

Register or login to view the content


Beste Positiva,

Bedankt!

Het zal vast ook makkelijk zijn om 'de partner van' te zijn. Maar fijn voor jullie dat hij zijn depressie voor het grootste deel overwonnen heeft. En fijn om te lezen dat dat mogelijk is maar ik hoop ook voor mij!

Ik ben nu inmiddels 4 weken bezig met de nieuwe medicijnen, 150 mg wellbutrin, als je daar bekend mee bent. Helaas voor mij nog geen merkbaar effect. Mijn man denkt soms te merken dat ik er beter mee omga sinds 2 weken ofzo.. Hij denkt dat dat te wijten is aan de medicijnen. Ik merk er zelf helaas (nog) niks van.:-( En zou ook niet durven te zeggen of ik er 'beter mee omga' of dat het tussen zijn oren zit omdat hij zo graag verbetering wil zien.. Over twee weken moet ik opnieuw een afspraak met de huisarts maken en wordt waarschijnlijk de dosis verhoogd naar het dubbele van nu. Ik ben erg benieuwd... Ik hoop het zo. 




  

Hallo Love

Het zal vast ook makkelijk zijn om 'de partner van' te zijn. Maar fijn voor jullie dat hij zijn depressie voor het grootste deel overwonnen heeft. En fijn om te lezen dat dat mogelijk is maar ik hoop ook voor mij!

Waarschijnlijk bedoel je het wat genuanceerder.
Het is verdomde moeilijk om met een partner met depressie om te gaan.
En dan schrijft hier een depressief beukennootje, geen partner van...

Groetjes,  Bert

Hallo Love

Het zal vast ook makkelijk zijn om 'de partner van' te zijn. Maar fijn voor jullie dat hij zijn depressie voor het grootste deel overwonnen heeft. En fijn om te lezen dat dat mogelijk is maar ik hoop ook voor mij!

Waarschijnlijk bedoel je het wat genuanceerder.
Het is verdomde moeilijk om met een partner met depressie om te gaan.
En dan schrijft hier een depressief beukennootje, geen partner van...

Groetjes,  Bert

Mijn excuses hoor! Ik typ op mijn telefoon en blijkbaar heeft die het woordje 'niet' verwijderd! Ik bedoelde, het zal vast NIET makkelijk zijn om de partner van te zijn!!! Ik denk dat uit de rest van mijn bericht wel blijkt dat ik het goed bedoel... Had gewoon niet gezien dat het belangrijkste deel van mijn zin weg gevallen was!:-o Wou niemand op zn tenen trappen hoor. Het zal best zo zijn dat het vreselijk is om een partner van iemand met een depressie te zijn... Ik vind het al afgrijselijk om met mezelf te 'leven' of liever, te bestaan op deze manier. Laat staan mijn man! Of de partner van iemand anders met een depressie. 

Nogmaals sorry hoor!

---

Nou ook lekker... krijg ik op mn flikker (en terecht) door een stomme typfout... Kon er echt niks aan doen hoor. Bedoelde wel degelijk NIET makkelijk. Rot telefoon.

Hoi Love,

Excuus is niet nodig hoor.
Ik schreef al dat je het waarschijnlijk genuanceerder bedoelde.
Maar hoe ontzettend moeilijk het voor een partner is snapt men vaak niet.
De enorme stemmingswisselingen waar je dan ook als partner zelf mee te maken krijgt wordt door de omgeving vaak niet goed ingeschat en onderschat.
Nogmaals excuus is echt niet nodig.

Hoe gaar het nu met je?

Maak je niet druk Love. Eerlijk gezegd had ik er overheen gelezen.   En bovendien bleek uit je verhaal duidelijk hoe je het bedoelde.

Ja hoor herken veel. vervreemding van jezelf en omgeving hetken ik. Erg eng waa dat, bij mij is alles goed gekomen dankzij brainmed en daarna het juiste medicijn. Alles kwam terug en ik werd er sterker van.
succes.