Ik ben een 25 jarige die geen diagnose heeft maar wel veel symptomen heeft. Even wat achtergrond:

Tot twee jaar geleden was mijn leven vrij normaal. Soms ups en downs, maar wat hoort bij het leven.

September 2020 werd er bij mijn vader kanker vastgesteld. Na een periode van chemo en bestraling en kreeg hij een operatie. Hierna werd hij schoon verklaard, al wijzen de statistieken erop dat de kans dat het terug zou komen groot is. Daarentegen hoop je natuurlijk op de uitzondering.

April 2022 ging ik naar Australië voor een langdurige reis waar ik flink voor heb gespaard. Helaas kwam het nieuws dat de kanker terug is en dat het dit keer zo verspreid zit dat het ongeneeslijk is. Met andere woorden, de behandelingen die ze nu geven zijn levensrekkend, maar niet meer levensreddend. Uiteraard ben ik halsoverkop richting Nederland vertrokken, waar ik nu alweer een maand ben bij mijn ouders thuis. 

Bij een oom (broer van mijn vader) werd twee maanden geleden ook kanker vastgesteld, dezelfde soort als mijn vader origineel had. Hij heeft bestraling en chemo erop zitten en zou eigenlijk net als mijn vader geopereerd worden. Alleen nu was hij vanmorgen in het ziekenhuis voor een scan, en het lijkt zich naar andere plekken te hebben verspreid dus de operatie gaat niet meer door. Er komt nog een punctie om zeker te weten of het echt kanker is wat ze op die andere plekken zien, maar ziet er niet goed uit. 

Ik merk aan mezelf dat ik het niet goed een plek kan geven. Er gebeurd teveel gelijk. Ik zit niet goed in mijn vel. Eten, drinken en slapen gaat nog wel, maar ik heb geen motivatie om iets anders te doen. Ik voel me diep ongelukkig, en ik kan niet aan andere dingen denken. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen om van dit gevoel af te komen. En de situatie wordt er hoe dan ook niet beter op, want in de nabije toekomst zal ik zowel mijn vader als mijn oom moeten missen.

Hallo ,welkom op het forum I.

Ik weet niet of dit perse  onder depressie valt. Het kan absoluut  zeker een depressief gevoel geven als er zoveel op je afkomt. 
Ik denk dat dit onder narigheid valt waar je onder lijdt ,verdriet angst en rouw, schrik. Lijkt me vrij logisch dat je dat niet van je af kan zetten. Dit is gewoon erg zwaar. En het is best een goede reden om eens te gaan praten of dat nou met de omgeving is of een professional. Daar mag je best hulp bij vragen. Of hier schrijven. 

Veel sterkte en liefs van Mabel

Oke, beetje oud topic maar wilde toch even reageren.

Ik heb er verder ook geen verstand van maar als ik je verhaal lees kan ik me voorstellen dat je er erg mee zit. De ene is er nuchter(der) onder dan een ander maar ik kan best begrijpen dat je er mee zit. Je maakt je toch zorgen. Ik heb het meegemaakt met mijn oom onder andere en het is geen pretje inderdaad.

Hoe is het nu met je?